Бягуць, ідуць па небе хмаркі —
То цёмныя, то палавыя,
То белыя — маўляў жывыя
Разветру небнага пачваркі.
Бягуць... куды? чаму? ды скуль?
Ідуць... навошта? што ім трэба?
Іх вецер гоне — гулль і гулль...
Гуляюць хмаркі, крыюць неба.
Лятуць над высямі-даламі
І над вясковым цёмным борам,
Ў дарозе вечна, вечна самі,
Лятуць адны з сваім прасторам —
Маркотна, цяжка, з краю ў край...
І, мусіць, трудненька жыць ім,
Бо дзе прыкмецяць земскі рай
Са збожжам, кветкамі, з усім,
Што слонейка ды ніўка-маці
Ў злучэнні зродзяць цудны дары,
А чалавеку, моў дзіцяці,
Даюць як плату і ахвяру...
Збяруцца хмаркі грознай тучай
Ад думак горатных нядолі,
А цяжкасці, што іх так муча,
І дрогнуць громам над палямі...
Пачнуць свяціць маланак блыскам
Ды біць грымотна перунамі,
Над нівай звісшы нізка-нізка,
Заплачуць буйнымі слязамі...
Пачнуць дзяліцца, йсці далей —
Ў бяскрэсным пустыры-прасторы,
Бягуць ужо йзноў — як раней...
І так заўсёды — ноч і дзень —
Лятуць над высямі-даламі...
Зямлі кідаюць сумны цень
І плачуць частымі слязамі.