Але, ну так, але, але,—
Мы ўсё яшчэ ў няяснай ймгле,
Наперад глянуць,— далі там
Няма, здаецца, жаднай нам.
Па тэй дарозе, што ідзём,
Калоды, пні, завалы, лом,
І страх, і жах глядзяць зусюль,
Няма палёгкі ніадкуль.
І сілаў нам, здаецца, брак...
Усё так, ўсё так! Але ж, аднак,
Пазбудзь трывог душы сваёй,
Няхай пануе вера ў ёй,—
Глядзі: ідзём мы не адны
Шукаць дабра для стараны,—
За намі рушылі яны —
Зямлі радзімае сыны!
* * *
Яшчэ не спаў з іх даўні сон,
Не прэціць ім кайданаў звон,
Не вытхнуў з іх ганебны дух
Рабоў адданых, верных слуг.
І можа быць, што, раз, ізноў,
На даўніх трапіўшы паноў,
Ім паднясуць свае дары,—
Нічога, гэта да пары!
* * *
Нясмелы крок іх і цяжкі,
Дык ён і мусіць быць такі,
Бо гэта толькі першы крок...
Прыпомні, як вясной паток
Здаецца слаб, здаецца хіл,
Здаецца, ён не мае сіл,
І часта як тамуе1 бег
Яго вясняны рыхлы снег.
Аднак што далей, то смялей
Бяжыць паток шырэй, глыбей,
І хлусіць з розных перашкод
Ён сілай вод... Як ён — народ!
1 Стрымлівае.