Жыву на чацвёртым паверсе ў гатэлі, саўсім не выходжу, бо чуюся хвора, праседжую дні прад вакном у фатэлі1,— сягоння... учора... заўчора...
Ні дум, ні пачуццяў. Праз дым цыгарэткі за шыбамі вочы ўвесь дзень на папасе: у тумане там ловяць касцёлаў сыльвэткі, дым з комінаў, часам сход галак на дасе; драты тэлеграфу вісяць у паветры, між імі калмацяцца тучкі капрызна; запаў небасхіл ў алавяныя нетры, далёка, над грудай Панараў2 вялізнай.
...Часцей за усё пападаецца воку насупраць вакно ад гары, стыль «бароку» крыху непакоіць... Наогул жа дніны праходзяць прыемна: някрыўдна, няўцешна. Сяджу у фатэлі, занятак ядыны — шаптаць: «Усё добра, ўсё добра!..» Хоць... смешна!..
Так... Людзі ж... З’яўляецца зрана дзяўчынка:
— Прыбраць пан пазволіць?
— Так... Але, прыбраць!
— Гарбаты прынесці? З цытрынай?3
— З цытрынкай! І потым газеты...
— Газет жа шмат браць?
— Дзве возьмеш...
Праз хвілю гатова гарбата, праз пяць хвіль звычайна прыходзяць «кур’еры», праз квадранс4 прыбрана. Ці ў будні, ці ў свята,— у дзесяць за ёй зачыняюцца дзверы, і больш не трывожаць да самай вячэры. Ніхто не трывожыць... Так добра... Без меры!..
1920 г.