Добры вечар, мой Язэпка!
Добры вечар, мой каханы!
Мой ты браце, мой зямляча,
Мой ты дружа неслухмяны.
Ці ж не я прасіў астацца
Гэтта зімку зімаваці,
Каб хоць зрэдку ды спаткацца,
Разам хвільку скаратаці?
Не! Папоў яму мілейшы,
Ён прыяцель, кум і сват!
З кім Язэп, а з гэтай шэльмай
Хоць у пекла ехаць рад!
Што ж ты выйграў? «Дон Отэлло?»
Ёсць жа «Чуда» ў Бадайбе.
Мо прысватаў там дзяўчыну?
Ой, не лжы, брат, не табе!
Можа, службай выйграў гэнам,—
Больш там пэнсыі бярэш,
Лепш ясі, чысцей там ходзіш? —
Не паверу, хоць зарэж!
Служба й гэтта — чым не служба?
Ганіць — значыць саграшыць:
Можна й выспацца, й пад’есці,
І гульнуць, як набяжыць.
Што й казаць — ты выйграў мала,
«Як на мыдле пан Заблоцкі»,
Як той хлопчык, што [то] брату
Каўбасу змяняў на клёцкі.
«Ніц не зробіш», бо «рызыка» —
Гэта звычай шляхціцовы.
«Не шкадуе той валоссяў,
Хто ужо не мае гловы».
Мушу скончыць нараканні,
Бо не бачу з іх карысці.
Ты ж далёка — не дастануць.
Будзе час яшчэ калісьці!
Не сярдуй, што гэтак лаю:
Сумна, прыкра, вось і мушу
Хоць над тым, каго я знаю,
Адвясці на момант душу.
А на сэрцы, браце, гэтак,—
Хоць ты вешайся ад болю.
Думкі б’юцца, як бы птушка,
Хочуць вырвацца з няволі.
Ветрам дзікім паляцеў,бы,
Воўкам нёсся бы галодным,—
Толькі б згэтуль адпусцілі
На відзенне з краем родным.
А трымае злая сіла,
І няма з ёй сілы біцца;
І няма душы спагаднай,
З кім бы горам падзяліцца.
Напішы ж ты мне, Язэпка,—
Успомні, брат, аб нашай дружбе,
Аб усім, што гэнам бачыш,
Аб сваім жыцці, аб службе.
Як ты час праводзіш вольны,
З кім там знаешся, гамоніш;
Як ты журбу, як ты гора
Ад сябе штодзенне гоніш.
Буду дзякаваць за гэта,
Буду знаць, што ёсць жа гдзесь
Мой Язэпка, мой каханы,
Мой прыяцель...
Твой Алесь.
1916 г.