Дзяучыначка-сэрцо, сябе ні трывож,
Ні песьці надзеі і жалю ні множ.
С табою пабрацца мне волі німа, —
Дауно заручыуся я ужо са трыма:
Айчызна, — я ей у няволі жыву,
Што ноч яе бачу, мауляу на яву,
За ею сумую, журуся адно,
Бо шчырым каханнем зьвязауся дауно.
Другая: матуля. Радзіуся калі
І голас мой першы падау на зямлі,
Замучэны твар усьміхнууся яе:
«Сыночак мой любы» —вітала мяне.
Аб трэццяй, дзяучынка, скажу, што яна,
Другоі ні знойдзеш — на сьвеці адна:
За краты няволі паслала „люблю",
Дык хіба-ж с табою яе падзялю?
Пакінь жа, галубка, с каханнем сваім!
Шукай сабе шчасьця за кім за другім;
Пяшчоты, залеты ні траць з-за дарма,
Дауно заручыуся я ужо са трыма.