Гэй жа ж, мая вёска!
Як ты дзісь1 далёка —
Каб глядзеў і доўга,
Не убачыць вока
Тваіх стрэх з саломы,
Мохам часу крытых,
Вокенцаў маленькіх,
Хат, ў зямлю убітых,
Гумнаў і хлявочкаў,
Нізенькіх, як хаты,
Вулічкі ўсяродку —
Крыху крываватай...
І за вёскай крыжа,
Што помніць дзядоў,
Мосціка праз рэчку...
І абшар палёў...
Адышло ўсё гэта,
Недзе дзісь далёка,
Каб глядзеў і доўга,
Не убачыць вока:
Засланяюць горы
І лясісты кнеі2
Дык да роднай вёскі
Даляцець умеюць.
Толькі ўспомніў даўны
Гора дні, уцехі,
Думка мігам скоча
Пад вясковы стрэхі —
Бачу вобраз родны:
Працы, гаравання,
Бедныя палеткі,
Сеянне, гаранне...
Родных бачу твары —
Хатніх і суседаў,
Жыццё бачу вёскі
І шчасця і бедаў...
Успамінак ўсенька
Ў вобраз адзін луча:
Вобраз сэрцу мілы —
Мілы, аж балючы...
Дык хаця ты, вёска,
Родна і далёка,
Што за гор лясамі
Це3 не бачыць вока —
Я сардэчнай думкай,
Пакуль жыці буду,
Вёска мая родна,
Цябе не забуду!..