Я. Коласу.
Усе з аднэй мы выйшлі нівы
І сейбіт нас адзін кідау,
І кожан з нас той дзень шчасьлівы
У сваей душы блогаслауляу.
А вецяр быу. І хто цяжэйшы
Астауся там, куды упау,
А хто, як я, хто быу лягчэйшы,
У далекі сьвет памандравау.
Бо Сейбіт есьць другі на небе,
Што судзіць нам гады і дні,—
І ты узрос на роднай глебе,
Пусьціу глыбока карані.
Здалеу, браток, на сьвет прабіцца
Спраміж сьвірэпкі і асок!
І можам мы табой гардзіцца
Прыгожы, слауны Каласок.
Цьвіці-ж, расьці, буйней на дзіво
У сямьі прыгожых васількоу,
С тваіх зернят хачу, праудзіва.
Убачыць поле каласкоу.
У зб. «Новай песьні».