Як дзеўча у веку квіцення
Жыццёвую вабу пачуе,—
У думках сваіх летуценне
Аб нечым нязнаным пястуе.
Заўсёды адно ёй пляцецца:
Аб хлопцах і тым, як адзецца.
Хлапчына ж той з’явіцца скора;
Прыемны з ім слоўцы, ўздыханні,
Як ён аб уродзе гавора,
Аб моцным сваім закаханні,
І кліча ён неба у сведкі.
Ах, любы дзяўчыне слых гэткі!
Паволі ён сетку абводзе
З думкай сваёй патаемнай,
І гэтак і так падыходзе,
І просіць аб ласцы ўзаемнай.
Такая-то птушачкі доля,
Што зараз ёй клетка — няволя.
Калі ж удаецца дзяўчыне
Убачыць сіло у мякіне,
Тагды спадзявайцеся буры,—
Хлапец распачнець авантуры:
Такое паказуе гора,
Што літасць яе загавора.
Ашукана так ці іначай,
Аддаўшыся мужу навекі,
Потым бывае, што плача,
Пазнаўшы і здраду і здзекі.
Дарэмна сябе, бач, маркоціць,
Бо страты сваёй не вароціць.