Як ліст вярбінкі маладой,
Што вецяр злосны адарвау
І кінуу у рэчку і з вадой
У даль ніведаму пагнау,—
Плыву сабе. Рака мая — жыцце,
Па ей плывуць і кветкі і сьмяцце.
Я раз спытауся у вады:
— Скажы, аткуль ты прыцякла?
Яна сказала: — С пад грады
Каменных горау уцякла.
Куды-ж бяжыш? — Цяпер бягу над спад
У моро сіняе. — А вернешся назад?
—Над мной закон — колазварот.
Плыву я з мора у акіян
І стуль зьбіраюсь у паварот,
Калі узьнімецца туман
І узляжэ ноч. Лячу хутчэй тагды.
Цячы ракой з-над горнае грады.
Як ліст вярбінкі маладой,
Што вецяр злосны адарвау.
І я плыву сваей ракой,
Жыццем якую хтосьць назвау.
Нясець яна і кветкі і сьмяцце...
А ты-ж скажы, ці вернешся, жыцце?