Гэй, народзе, трэба ўстаць,
Дух свой з рабства распрастаць,—
Чуеш: Волі зычны звон
Будзіць, кліча меддзю ён
Ўсе народы ўсіх старон,
Каб разбурыць крыўды трон.
Скрозь, куды хаця зірні,—
Здзівіць з дзіваў дзіва-цуд:
У небе літара-агні
Свецяць ноччу і пры дні —
«Вызваль дух свой, рабскі люд!».
У гэты час пракляты будзь,
Хто свой карк захоча гнуць,
Й рукі ворагу лізаць,
Й словы льсцівыя казаць.