Хто лірніка з вас знаў? Хто ведаў з вас старога,
Які з кійком ў руцэ ўвесь край наш абхадзіў?
Памёр, памёр сівы! Свой дар панёс да Бога,
Што ліру даў яму і песню прысудзіў.
Хто бачыў з вас яго сідзячым на кургане
Тагды, як зачынаў румяніцца усход?
Ён там любіў спяваць, што некалі паўстане
І будзе вольна жыць каханы ім народ.
Шуміць вяршынай дум — падзеі ўспамінае,
Каторых сведкаю зрабіўся на жыцці,
А лірнік наш стары з шумоў тых спеў складае —
Рука на корбе спіць ў чароўным забыцці.
Праходзіць слава ўся — аб ёй народ забыўся
Князі, і воіны, і мескі люд, і кмет,
Які не менш баяр старынаю гардзіўся...
І, сам не знаючы, раняе слёзы дзед.