Па на горах сьнягі паляглі
І даліны убраліся у белі.
Мае ж думкі як толькі маглі,
Хутка з ветрам у даль паляцелі
Паляцелі у даль, дзе німа
Гэтых гор — вартаунічых няволі,
Дзе ні гэтак сурова зіма
Дзе прыняу я і жыцце і долю
Паляцелі сцытаць, паглядзець -
Як жывецца на роднай старонцэ?
Як той брат—беларус мой жывець?
Ці высока узнялося сонцо?
Там жа усе, як раней, як было:
Беднасьць, ціша кругом і цямнота.
Дзе там шчасьце!—Жыцце зацьвіло.
Як на версі якое балото
Сонцо нізка—ні грэе саусім
І саусім-жа ні сьвеце без мала;
Раз блісьне дзе-ні-дзе - і паусім
І зноу сваю твар захавало.
Колькі ж будзеш ты спаць? Ні пара
Табе часам, мой браце, праспацца,
Каля бацькаускіх ніу і двара
Працаваці зноу шчыра узяцца?
І усе, што утраціу сплючы,
Пазьбіраці да роднае хаты?
Годзі спаць! і ні будзе начы,
Будзеш вольны, разумны, багаты!
І высокае слонцо тагды
Будзе працу тваю аглядаці,
I пазбудзешся крыуд і нуды,—
Будуць людзі цябе шанаваці.