Як радзіла маці мяне у цемну ночку,
Дык дала скрыпіцу — «На, іграй сыночку!
Грай сабе на шчасьце, грай на добру долю,
Грай на век даугуткі, грай на вольну волю.»
Помню, дзіцянеткам, с тугой я ні знауся,
Жыу. як тая птушка, грау і забауляуся;
Дзень мне быу спакойны, у ночы сон безгрэшны,
А цяпер застауся я на век ніуцешны.
Ой, чаму-ж. матуля, жыцце — скрыпку дала,
Як іх шанаваці, дый ні навучала?
Гэта-ж падзівіся—я адкрыцца мушу,
Што сапсуу скрыпіцу, што згубіу я душу.
Здауна, сівакрыла, шчасьця я ні маю,
Долі я ні бачу, радасьці ні знаю.
Граю, прауда! граю. .. А на сэрцы важка,
А у сэрцы больна, аж трываці цяжка.
Тыя ні прыйходзяць песьні-весялушкі,
Як пяе зямліца, як шчабечуць птушкі.
Жаль з нудой заплачуць, глуха як зайграю...
Маю я скрыпіцу, а душы—ні маю!