На плач мяне забірае:
На ціхі плач,
Страшэнны плач
Без сілы...
Стаю на распуцці
У пушчы бяскрэснай,
Счарнелай, жалобнай,
Замёрлай,—
Без крышкі надзеі
Спаткаці жывое,
Хоць сэрца маё поўна
Вялікім жаданнем:
Не быці адному,
Кахаць, што ёсць годна
Кахання людскога,
Хоць думкі вялікі
Ўсялякіх пытанняў,
А часта і адказу,
Вінуцца, нясуцца,
Быц нейкія хмары,
Што цёплым дажджом
Не могуць праліцца
На чорную землю...
Так мыслі адказам
Ясным не могуць
Сказацца —
На страшны пытанні
Жыццёвы!..
І моўчкі стаю я
На жыцця распуцці,
Ўсяго бездарожжы...
Без сэрца кахання,
Без дум адказання,
Без сілы жыццёвай,
Без ўсякае сілы!..
І б’ецца напрасна
Ў грудзях маіх сэрца,
І рвуцца так думы,
І гасне душа...
Бо нават не маю
Я гэнай пацехі,
Каб ў сенкі ці жары
Духоўны —
Хацення пытання,
Каб высказаць словам
І кінуць ў твар людзям
Страшэнныя праўдай,
Магучыя словы...
Усцяж стаю моўчкі,
У сабе я тамлюся...
І чую, што робіцца
Здзек мне вялікі,
Вялікая крыўда...
А я ўсё ж без сілы
Стаю... чую,— болей
Ды болей на плач
Мяне забірае...
На ціхі, страшэнны,
На плач безгалосны,
На плач бясслёзны...