Часам я у ночы сны дзіуныя бачу:
Роіцца нейкі нізьведаны край,
Повен то шчасьця, то жаласьці, плачу,
То зло-хмурлівы, то сьветлы, як рай.
Бачу вялікія стэпы з-над Немна;
Туліць у сьлезах матуля сынка;
Сьцелецца пушча глухая і цемна;
Косьці з магілы глядзяць бедака...
Бачу я жоутае жытняе поле,
Коласам ціха шуміць-шэлясьціць;
Межы, курган векавечны і хвоя;
Каня з аднэю малітваю„піць“.
Траука у ляску у цяню вырастае,
Корміцца сокам зямелькі сырой:
Птушка шчабечэ — людзей пацешае:
Льецца крынічка, плюскочэ вадой.
Ночкай ля рэчкі раздольна, прывольна!
Гуртам русалкі сьмяюцца, пяюць,
Кветкі купальскай шукае бездольны;
З зеллям шаптухі паціху снуюць...
Хочацца быць мне у тым краю нізнаным,
Хочацца край той абняць с прастаты,
Хочацца крыкнуць: гэй, краю каханы,
Будзь мне, як маці, будзь родным мне ты!
Дай мне зрабіцца крынічкай лясною,
Бераг вадой абмываць, цалаваць;
Дай мне век цэлы дружыці с табою,
Хвойкі і зоры у сабе адбіваць.
Дай мне купальскую кветку у рукі,
Путы жалезныя мне развяжы,
Дай ты мне зелля на горо і мукі,
К шчасьцю гасьцінец мне дай, пакажы!
….............................................................................
Ціха. Нічога ні чую, ні бачу.
Роіцца толькі нізведаны край,
Повен то шчасьця, то жаласьці, плачу,
То зло-хмурлівы, то сьветлы, як рай...