Не плач, мамачка, што няма Антоські,
Што забілі беднага шаблямі вуланы!
Знаць, такая воля, такі прысуд боскі,
Што ў чужой зямліцы мусіў быць схаваны.
Не плач, мамачка,— прыказаў Антоська, —
І слязьмі маркотнымі не мачы хусціны!
Не адна матухна дый не з еднай вёскі
Не убачыць роднае сваяе дзяціны.