У гэту ноч мне ні у моч—
Німа сілы чакаць і маліцца...
Каб я умеу, каб я сьмеу
Узляцець паляцець, ці разбіцца!
Як сакол, як арол,
Я падняуся б высока страшэнне,
Я-б узяу, я-б украу
І сабе і усім адпушчэнне.
Калі ж не, калі-б мне
Адпушчэння на небі ні далі,
Я-б маліу, я-б прасіу,
Каб і крылля мае паламалі.
І тады, наусягды
Папрашчаушыся-б з небам, з зямлею,
З гарыні, з вышыні
Паляцеу бы за сьмерццю сваею.
Але-ж не, то ні мне
От такая вялікая доля:
Узляцець—паляцець,
Ці упасьці разбітым на поле.
Ні пры нас сьвяты час
Вызвалення людзкога настане.
Мо праз век чалавек
Да вялікага жыцця устане.
Без бяды, без жуды
Будзе жыць-панаваць, весяліцца;
А для нас — цяжкі час —
І чакаць, і цярпець, і маліцца...