Дрыжыць ў паветры гул. Зямля
Агнём навокал занялася.
Дарэмна людская сям’я
Да неба з модламі ўдалася1.
Зусюль чырвоны жах. Пажар
Варожым пламенем палышча.
Прад ім ў душы трухлее цар,
І мыслі рушацца бажышчы.
Нясець з сабой народам хрэст,
Цярпенне, хворасці і енкі,
Руіны страшучыя мест
І смерці з голаду пашчэнкі.
Ці ж дух людскі замрэць прад ім?
— Ніколі! Сцішыцца стыхія,
І на пяпловішчы пустым
Праб’юцца зернеты жывыя.
А з тых зярнят ізноў ўзрасце
Агнём ачышчаная воля,
І ў новых шатах расквіце
Пажарам знішчанае поле.
1 Накіравалася (паланізм).