У цяжкай працы мы жывём,
Спачынку мы не знаем,
Ядзім нясмачна, горка п’ём,
А што за гэта маем?
Пагарду тых, каму ідуць
Работы нашай плёны,
Што нашай працаю жывуць
Ўспаёны і ўскармлёны.
Руку нам грэбуюць падаць:
Ім простасць разіць вочы,
Душы не хочуць ў нас прызнаць,
Бо мы — народ рабочы.
Глядзяць на нас, як на сваіх
Валоў нямых, бясслоўных:
Працуй, працуй ды слухай іх,
Тваіх паноў знароўных.
Сваёй не важся воляй жыць,
Стлумі свой розум просты:
Парадкі іхнія судзіць,
На гэта — не дарос ты!
З дзяціных дзён аж да труны
Цярплівасці нас вучаць,
Спрабуй не слухаць іх — яны
Без літасці замучаць.
Ў адно змяшаныя з быдлём,
Мы так жылі адвеку,
Аднак мы хутка зажывём
Як следна чалавеку.
Панамі ў свеце будзем мы
І свой лад пастановім,—
Насталім толькі ўсе ламы
І дзюбы кайл2 падновім!
1 «Капачамі» называюцца на залатых прыісках людзі, каторыя, не працуючы, як іншыя работнікі ад гаспадара, ці працуючы толькі для віду, займаюцца дабычай золата на сваю руку з старых шахтаў, пакінутых пяскоў і г. д., што забараняецца як гаспадарамі, так і горнай паліцыяй. Гэта смелыя, адважныя, спрытныя людзі, часта багатыя, працуючыя толькі дзеля мілавання капацтва, з вялікай асабістай амбіцыяй і з асабліва гостракрытычным стасункам да сучаснай сацыяльнай няроўнасці. (Заўвага А. Гаруна.)
2 «Кайла» — начынне накшталт аднадзюбага малатка, каторым рудакопы выкалупываюць і выбіваюць з зямлі патрэбны ім пляст пяску з цяжкаю рудой, каменным вуглем, залатым пяском і г. д. (Заўвага А. Гаруна.)