Прыказало слонцо ветру
Перастаці,
Прамауляло: „Годзі, ветрэ,
Бусаваці".
Прамауляло: „дай жывелам
Адпачынку,
Перастань-жа, ветрэ, дзьмуці
Без упынку".
І узыйшло у бліскучай шаці
Залатое
І пястуець любым вокам
Усе жывое.
Ні сядзіцца ветру у хаці —
Быстраходу,
Ні уцерпіу, узьняуся бурай
Ад заходу.
Карагоды хмар па небі
Панясьліся.
Паліліся з неба сьлезы.
Паліліся...
Прамауляла дзеуча сэрцу—
Нінаглядзе:
„Ні хадзі ты вішні есьці
У чужым садзе.
Ні хадзі к другой у залеты
Ні удавайся,
У другія вочкі любы
Ні углядайся".
Лугавой лялеяй дзеуча
Расквітала,
Цалавала сваю уцеху—
Мілавала.
А ніверны той удауся
За другою,—
З млынароунай пахаджае
Над ракою.
З млынароунай жарты строіць
Каля млына,
А дзяучынка сохне, вяне,
Як галіна...
Ой, з-за хмарак ясно слонцо
Йшчэ узыйдзе,
Да дзяучынкі-ж любы у вечар
Больш ні прыйдзе.