[Праблудзіў] я па сцепу два тыдні з лішком,—
Мне здаецца,— пятнаццаць дзянёчкаў,
І прыйшоў у канцы так ужо вечарком
У адзін з украінскіх куточкаў.
Ад дарогі у бок з паўвярсты залягло,
[Апавіўшыся] тынам лісцвяным,
[Хлебарны Астроў] — сцепавое сяло;
Называлась яшчэ Богаданым.
Ось ў яго і прыбрыў я тагды вечарком,—
Прыпазніўся; людцы спачывалі;
Дый, на шчасце, сустрэўся з адным парабком
А дзяўчаты на рэчцы [спявалі].
Той,— куды і адкуль,— распытаўся як трэ:
«Ходім, кажа, до нас ночуваты».
Я спярша не ішоў, хацеў спаць на дварэ,
Але ён зацягнуў-ткі да хаты.
Палажыў у садку на мядовым сянцэ,
І прынёс малака мне і хлеба,
І пайшоў пасядзець да дзяўчат на рацэ,
Пакуль шэрым не зробіцца неба.
Як тагды я заснуў, не прыпомню [цяпер],—
Змардаваўся далёкай хадою.
Падаваліся ноччу сцяпы ды сады
І дарогі з [укрытай] жудою.
А па раніцы матку убачыў сваю,—
Прынясла мне у поле паснедаць;
І з Анелькай сваёй пахаджаў па гаю...
[Нехта шторхае,— чую: абедаць...]