Рэдактар брукоўкі —
Соракграшоўкі,
Кладучыся спаць,—
Уздумаў напісаць:
«У гэтым месце старасвецкім,
Слаўным звычаем купецкім,
У гэтым сэрцу Белайрусі
Кажды поляк мувіць мусі,
Ці у краме, ці на рынку,
Ці ў кавярні, ці у шынку,
Ну, усюды, адным словам,
Чыстон польскон пенкнон мовон»1
Напісаў і пазяхнуў,
Павярнуўся і заснуў.
І вось бачыць пан рэдактар
Яў не яў і сон не сон,
Быццам, выйшаўшы з касцёлу,
Да знаёмых цягнець ён.
Захацелася нябозе,
Каб цыгару запаліць,
Але ж трапіла ў дарозе
Партабачніцу згубіць!
«Ну, згубіў, дык ліха з ёю,
Хоць то паменць еднэй дамы».
Так мурмочучы з сабою,
Пан рэдактар ўходзіць ў краму:
«Ту цыгары сон правдзівэ?»
(Не курыў ён папярос.)
І адказ пачуў надзіва:
«Іх фарстэй ніт вілт-ір вос»2
Як ашпараны, ў другую
Забягае краму ён,
І прэстаўце рэч такую,—
І у гэтай той жа сон.
Толькі тут на запытанне
Чуць другі пачуў адказ:
«Москвічі-с мы-с, не цыгане,
Невозможно-с понять-с вас!»
«Ну й прыгода, ну й здарэнне!»
Бурай ў трэцюю ўляцеў:
«Сон цыгары до паленя?»3 —
Запыхаўшыся, ўскрычэў.
«Сон-то сон,— гандляр гавора,—
Гандлем толькі і жывём,
Але бачыш, пане, гора:
Не сваім не прадаём!
От каб пан па-беларуску
Мне сказаў...» — «Кей я не умем»4.
«Што ж рабіць. І я па-польску
Ані слувка не розумем!»
Пан рэдактар злаяў, плюнуў
І задаў з тэй крамы драла.
Вёрст з чатыры, мусіць, дунуў
(Злосць, бач, вельмі яго ўзяла),
Даляцеў да нейкай крамкі
І крычыць з парогу пан:
«Сон цыгары? Есть сігары?
Ёсць цыгары... ну, цігары ту фаран?!»
Ў краме тут як паднялося...
Збегся слухаць цэлы двор,
Бо хадзяіну здалося,
Што рэдактар — «крышку хвор».
«Каб вы самі звар’яцелі»,—
Пан рэдактар наўцёк
І... прачнуўся у пасцелі.
Ныў паціху левы бок...
Мыш пабегла у куточак...
Недзе певень горла драў...
Ўзяў рэдактар свой лісточак
І са злосцю разадраў.
1 «Plac?wka № 37, артыкул «Elementarny obowi?zek». (Заўвага А. Гаруна.)
2 Я не разумею, што вы хочаце (яўр.).
3 Ці ёсць сігары для курэння? (польск.)
4 Калі я не ўмею (дыялектнае польск.).