Сцяпан Дзяўджук цяпер багаты,
А быў бы ён саўсім без хаты,
Каб розум бог не даў такі.
(Усё ж радзімыя браткі...)
Малодшым ў бацькі быў Сцяпанка,
Апроч яго Язэп, Іванка.
У згодзе жылі ўсе яны,—
Старога слухалісь сыны.
Сам Дзяўга жыў даўно без бабы,
І быў стары здароўем слабы.
Ўва ўсё, аднак, уходзіў сам:
«Не дам, казаў, я волі вам;
Пакуль змагу яшчэ цягацца,
Сам буду ўсім распараджацца,
А як памру, тады канец,
Жыві, як хочаш, маладзец!
А толькі, дзеткі, ты, Іванка,
І ты, Язэп, за вас Сцяпанка
Жыве найменшыя гады
І розум мае малады.
За ім, малым, вы даглядайце,
Ніякай крыўды не ўчыняйце.
Як выйдзе з Сцёпкі чалавек,
То будзе дзякаваці век.
З таго дабра, што вам пакіну,
Адзначу я усім часціну,
Каб спрэчкі не было між вас,—
Бо мой ужо падходзіць час.
Табе, Язэп, з тваёй сям’ёю
Я воляй бацькаўскай сваёю
З усіх траіх найболі дам,
Каб не жылося дрэнна вам.
Жаніцца мусіш ты, Іванка,
І дзеўка ёсць— Рыгора Ганка.
Ужо схадзіў ты ў маскалі,—
Пара асесці на раллі.
Табе, як ты яшчэ без дзеці,
А толькі жонку будзеш меці,
Я мушу мені аддзяліць,—
Папраўдзе так павінна быць.
Малодшы ты за ўсіх, Сцяпанка,
Табе найменшая дзялянка.
Як бог пазволіць, будзеш жыць,—
Здалееш больш і сам здабыць.
А покуль што да Сцёпкі ўзросту
Жывіце з ім, сынкі, папросту.
За ім ўсё трэба даглядаць:
Карміць, вучыць і адзяваць.
Няхай качаецца між вамі,
Як узрасце [—], то вы самі
Яму аддайце, што яго,
Дзеля прыказу маяго».
Так навучаў дзяцей часамі,
А тыя слухалі і самі
Казалі бацьцы у адвет,
Што будуць слухаць той завет...