Цераз хвойнічак да поля
Сцежка цягнецца вузенька.
Тою сцежкаю паволі
Йшла дзяўчына маладзенька.
Белы твар і кары вочкі
Нечым былі засмучоны,
Броўкі ценкія — шнурочкі —
Долу былі апушчоны.
Слёзы, нібы-то з крышталю,
З воч каціліся, спадалі,
І уздохі, дзеці жалю,
Грудкі цяжка уздымалі.
«Дзе ж ты, дзе ты, мой міленькі? —
Ціха гэтак заспявала.—
Мой саколік даражэнькі,
Без цябе я тут прапала.
Жалю сэрца к сіраціне
Навакола ні у кога,
І няма к чужой дзяціне
Людзям дзела ніякога.
Толькі то адно і знаюць —
Цяжкай працаю душыці;
Як захочуць, патураюць.
Горка, любы, цяжка жыці!
Дзе ж ты, дзе ты, хлопча любы?
Можа, слышыш? Адгукніся!
Мой жаданы, мой галубы,
Ўзяць мяне з сабой вярніся!
Без цябе мне свет без сонца,
Ноччу месяц мне не свеце.
Ты ж не пройдзеш ля ваконца,
Як было у прошлым леце».
У кахання слоў нямала,
Песняў многа у дзяўчаці.
Але вёска відна стала,
Дзеўка кінула спяваці
З воч крышталі наастатку,
Слёзы хустачкай змахнула.
От і вёска напачатку,—
Дзеўка цяжка уздыхнула.
1910 г.