Год за годам, дзень за днём,
Ўсцяж — гадзіну за гадзінай,
Паміж песняй салаўінай
І агідных жабаў крэктам,
Выццем буры, ветра шэптам
І касы смяртэльнай свістам,
Ў бляску полымя агністым
Мы да шлюбу свайго йдзём...
Мусіць, скора... Пэўне, блізка,
Чую я ўжо гэты час,
Поўны шчасця і пакрас,—
Дзён парвецца нашых нізка,
Дзён, затрутых соллю згуб,—
І, няпомныя былога,
Ўчуўшы голас горных труб,
Пойдзем, люба, мы да Бога
Браць апошні, вечны шлюб.