Дзядзька Тодар, два Пранцішкі,
Сват Гілерык, кум Тамаш
Раз у мястэчку Зацьвілішкі
Насьмяшылі увесь кірмаш.
Што было прадаць — прадалі,
Кум Тамаш зьменяу каня.
Покі усе панакуплялі,
Зірк—ай-ей: каля поудня!
— „Прауда, справіліся емка,
Але-ж, хай ты... во, абед“...
— „Ну дык што! Хадзем у карчомку!"
На суседзяу так сусед.
Узялі кварту. На закуску
Пару узялі тараноу.
Што-ж ім кварта? На затруску!
Узялі квартачку ізноу...
Больш пілі дзядзькі, чым елі:
Квас, гарэлку, піво, мед.
Бытцам чмелі загудзелі,
Як і увесь ля іх народ.
Хоць там словы ледзьве вяжуць,—
Тэй бяды! А што-ж маучаць?
Той што-сь скажа, той зауважыць,
Кіне чарку наліваць.
Так ад цэнау, бульбы, меры,
Што на рынку хвальш дае,
Зачапілі справы веры,
Дый... шчапілісь за яе!
Гэтта слоу ім ні хапіло,—
Знана веска: словау брак!
Потым, слово—хіба-ж сіла?
Хіба-ж зробіць, як кулак?
От і пляснуу Тодар у вухо
Па суседзку Тамашу,
І паустала завіруха
У карчме на кірмашу.
Кум Гілерык, сват, Пранцішкі,
Тодар,—зьвіліся у клубок...
Усе мястэчко Зацьвілішкі
Раптам зьбеглося у шынок...
Праз гадзіну дзед Ігнацы
Усіх бусайлау тых мірыу:
— Ціж ні сорам гэтак, братцы?
Дзед паважна гаварыу:—
«Ну, на ліхо вам сварыцца?
«З розных верау вы — адны.
«Дзеці гэтае зямліцы,
«Краю гэтаго сыны.
«Вера з жыццем усім даецца,
«Хто іх дау, — яму іх знаць!
«Дурэнь той, хто спадзяецца
Веры сілай паеднаць.
«Мы і так, браткі, зьневагі.
«Досіць мелі ад чужых,
«Каб спрэчацца без развагі.
«Ці ні цешым толькі іх?
«Глузу хіба-ж вы ні мелі?
«Біу чужы вас легка сьмех?
«Эх, вы, шэршні! Эх, вы, чмелі!
«Ну, ні сорам вам?.. Ні грэх?....»