Ja? konia poi?1.
Сталася здарэнне дый каля крыніцы
У хлопца-баламута, ў сіроткі дзявіцы.
Ясь спаткаў Марысю, што вадзіцу брала,
Ды і ну дурыці, каб памандравала.
«Забяры, Марыля, мамчына багацце,—
Разам у чужыне мы дазнаем шчасця».
«Што ж ты намаўляеш, як мне мандраваці,
Ў доме ўсё замкнута, а ключы у маці,
Ды і грэх вялікі мне за гэта будзе,
Пан бог пакарае, свет увесь асудзе».
«Ой, ключы нядоўга, дзевачка, дастаці,
Папрасіся толькі у камору спаці.
Людзі не пазнаюць і не будуць чуці,—
Мы з табой здалеем на край свет умкнуці».
Ну і збаламуціў хлопец той дзявіцу,
Покі гаманілі, стоя ля крыніцы.
Цёмнай ноччу ў вёсцы людзі моцна спалі,
Ясечка з Марыляй ў свет памандравалі.
Ведала ж Марыля ці сабе гадала,
Што праз тры дзянёчкі Ясю абрыдала?
Дзеўка ашуканца шчыра пакахала,
А што ён надумаў, дык не спрачувала.
Праз Дунай праз ціхі як пераплывалі,
Скінуў Ясь Марылю з коніка у хвалі.
Ускрыкнула дзяўчына ў страху, у распачы,—
Ясь не аглянецца, ад злачынства скача.
Нераты паблізу рыбакі стаўлялі,
От яны нябозе ды ратунак далі.
«Скуль, скажы, дзяўчынка, што каму зрабіла?»
Плакала Марыля: «Я яго любіла».
З свету баламуты каб усе спрагліся
От за тыя слёзкі, што тут праліліся.
1 Ясь паіў каня (польск.).