Думы
Якія жальбы?! Нашто мне плакаць?
Прад кім, з чаго?
— Свет людскі крывёю зліты,
Цяжкім болем твар парыты,—
Твар яго!
Ну, што ж, няволя? Няхай, нядоля?
Сцярплю я сам.
Там, у вайне абнятым краі,
Смерць збірае ураджаі,—
Косіць там!
Няхай памру я... адзін... ў чужыне...
— Няхай! гатоў.
Там, дзе гром, дзе свішчуць кулі,
Сном апошнім шмат паснулі,
— Шмат братоў!..
Пакінь жа, сэрца, тужыць аб волі
Цяпер, пакінь!
Злійся з горам бедных матак,
Жонак, дзетак, ніваў, хатак
Ці загінь.