З нотаў аб Паўночы
Там, дзе зоры па-над горы
Ледзь вышэй ўначы мігцяць
І мільёнам іскр зялёных
Ў белым снезе бляскацяць;
Там, дзе хвоі, быццам воі,
На узвышках гэных гор
У дзіўным строі, ў поўнай зброі,
Сцерагуць нябескі двор,
Па каторым к вечным зорам
Млечным Шляхам душы йдуць,—
Там ў цясніне, дзе свет гіне,
Людзі ў камню міны1 б’юць,
Рыюць міны, плястры гліны
Прамінаюць і пяскі,
Ўглыб капаюць — ўсё шукаюць
Дно спрадвечнае ракі...
Ёсць прыметы, казкі зветы,
Што на дне тым шмат дабра —
Дробных зорак, як пацёрак,
Залатых і з серабра.
Так ў вышынях і ў нізінах
Зоркі вабяць ўзрок людскі:
Там — на Млечным Шляху вечным,
Тут — на дне старой ракі.
1 Міна — капальня.