Край чужы — за веру кара —
Сьнег, мароз, ды горы.
Белы сьвет, як чорна хмара,
Заступілі горы.
Край чужы... І ты чужынец
Усім, ні свой здаешся:
Ходзіш скрозь, як той адзінец
Старакостны у лесе.
Ходзіш ты, ніякай мэты,—
Так,—абы цягацца,
Знаць сабе: жывеш яшчэ ты...
Для чаго-ж, спытацца?
Хто цябе спагадным сэрцам
Да сябе прытуле?
Хіба с стрэльбы чужаверца,
Чужаніца—куля.
Хто цябе спаткае міла.
У дом папросіць гожа?
Хіба дол, адно магіла
Разгарнуцца можа.
Што с таго - часамі сьніцца
Край, у якім радзіуся?
Толькі мусяць сьлезы ліцца,—
Лепі-б і ні сьніуся!