Ой, за вёскаю за далёкаю
Ўсё стаяць лясы ды яловыя;
А над рэчкаю над глыбокаю
Сенажаць лягла з травой новаю.
А пад вёскамі, там за хатамі,
Нівы плямамі раскідаліся,—
Як у старцаву, усю з латамі,
Світу шарую зямля ўбралася.
А на горцы там па-над вёскаю
Стаіць цэркаўка, ад год шарая;
І ля цэркаўкі пад бярозкамі
Спяць у могілках людзі старыя.
Каб ўсё старыя, не такі бы жаль,
І не так маё сэрца б рвалася,—
Хоць і старых жаль і аб тых пячаль,
Што і з імі смерць прывіталася.
Але ж век яны пражылі даўгі,
Ў жыцці ўсякі смак імі бачаны.
Мо не раз із іх гаварыў другі:
«Нашто век такі мне прызначаны?»
А чаго ж ляжыць пад бярозкаю
Мая любачка — зорка ясная,
Што гуляў я з ёй па-за вёскаю,
Мая Ганначка — кветка красная.
Ці ж то я яе не кахаў, як мог,
Яе постаццю счараваўшыся?
Ці к сабе яе перавабіў Бог,
У красу яе закахаўшыся?..
1908 г.