З гадоў няволі
Ідзець яна адна з адкрытай галавой,
Рызман расхрыстаны вісіць падзёрты на грудзях,
З вачэй яе глядзяць прыймглёныя слязой
Сардэчны боль нязмераны, а з ім бязглузды страх.
Праходзіць шлях яе між пушчаў і лясоў,
Засмечаны карчамі скрозь і дрэў сухіх вяццём,
З тых пушч ўсцяж чуюцца мільёны галасоў,
Якія гоняцца за ёй з праклёнамі, з выццём.
А дзе ж яе сям’я? Дзе кроўныя, сыны?
Куды усе падзеліся? Хаця б хто дапамог?
— Пакрыўдзіў род ліхі, і здрадзілі адны
З дзяцей. Другіх забраўшы, зноў ёй крыўду справіў
Бог.
Куды ж яна ідзець сірочаю ступой.
Ці ведае, куды той шлях, якім ідзець, ляжыць?
О, не! Яна ідзець, бо мусіць, хоць сляпой,
Хаця бы вобмацкам ісці, каб толькі жыць, каб жыць!