Восень халодная, чорная, хмурая
Сунецца ціха, нячутна, што дзень,
Хварбы наукола паклала панурыя,
Сонцо хавае за чорную цень.
Збожжо пажатае з нівау пазвожано,—
Голыя гоні самотна ляжаць,
Небо даждліваю хмарай абложано,
Траукай ні грае сваей сенажаць.
Кветкі ні сьвецяць галоукамі яснымі;
Кусьцце без лісту, без красак стаяць;
З гэтымі восяні днямі безкраснымі
Цяжкія думкі у сэрцо ляцяць.
Вольхі, рабіны, асіны з бярозамі,
Лістам пажоуклым тужліва шумяць;
„Хутка надыйдуць завеі з марозамі,
Ветры с сьнегамі ізноу наляцаць."
Толькі высокія хвоі іглістыя
Вечна зялены свой кажуць убор.
Днямі зімовымі, цемна-імглістыя,
Будуць чарнець навакол, наузгор.
Зіму пачуушы мядзьведзь ніспакоіцца,
Ходзіць па лесі, шукае бярлог.
Хмурны і злосны, пакуль супакоіцца,
Горш на скацінку, на людзі налег.
Гусі і качкі гуртамі зьбіраюцца;
Хутка на поудзень саусім паляцяць.
Хэура за хэурай на рэчцы зьменяецца;
У ранку крычаць на вадзе, лапацяць
Так ніпрыкметна часамі, дзянечкамі
Восень зьменяе абліччо зямлі..
З гэтымі днямі васеннімі, ночкамі,
Думкі мне у сэрцо жудосны прыйшлі.
Старое нешта усе спамінаецца.
Толькі ніясна, мауляу, праз туман.
Нейкі ніведамы жаль уздыймаеіша,
Вабіць і цягне успамінак-дурман
Сэрцо баліць пад жаданняу прымусам
Што за жаданні — ніяк ні пазнаць;
Можа ляцеці адгэтуль за гусямі...
Можа заснуць, каб нічога ні знаць?..