Дайце кавалачак хлеба ей цьмянаго,
Дайце пуховаго, — дзе-ж ей узяць?
Што яна возьме з жыцця безталаннаго?
Дайце, што можыце даць!
Гора памела на сьвеці убогая!
Гляньце: згрыбела, згарбела у крук.
Доля занатта надалася строгая, —
Выбіла шчасьце усе з рук.
Была дзяучынаю, была красуняю,
Была вагонь, ні глядзі дзяцюкі!
Углянеш—і сэрцо праймецца, як куляю;
Мелі пацеху бацькі.
Час надышоу і была гаспадынею,
Быу гаспадар багатыр на сяле;
Была над мужам царыцай, княгіняю,.
— Бог калі шчасьце пашле!
Была і маткаю, была шчасьліваю,
Двох аднагодкау Вялікі ей дау:
Сына малойца, дачку урадлівую.
— Скуль дзе і сват пад‘ежджау.
Мела Нупрэіха, мела бездольная!
Дзе-ж гэта дзелося, як уплыло?
Што-ж, сірацінка, быліца ты польная,
Што учынілось, было?
—«Ой мае дзетачкі, Бог мяне грэшную
Пэуне за бацькаускі грэх пакарау.
Крыуду учыніу да згон-веку няуцешную.
Чым надарыу, адабрау.
Неяк асеннай парою а поуначы
Хатку ніведама хто падпаліу.
Я прахапілась, ускрычэла а помачы:
— Людзі! ратуйце, хто жыу!
С крыку майго і сямейка збудзілася.
Ледзьве пасьпелі на двор уцячы.
Доня за рукі мае учапілася,
Просіць: «матуля, маучы!»
Мужа я у гэтым пажары пазбылася:
Кінууся у хату па скарб, — ратаваць,—
Столь падгарэла у той час, абвалілася...
— Бог захацеу пакараць!
Ох! Як пачне калі што руйнаваціся, —
Што ні рабі ты, а будзе дарма.
Толькі зьнядужаеш, сілаю страцішся.
Скуткау жа добрых німа.
Сын у Сыбір, ці ішчэ за Сыбірамі,
Недзе пайшоу на жыцце зарабляць,
Разам з дачушкай пайшла я пад дзьверамі
На пагарэлых зьбіраць.
Дочка ад часу пажэжы праклятае
Чымсь захварэла, ніведама чым;
Сохла, бляднела, як зелейко сьцятае,
Покі ні умерла саусім.
З воласьці мела паперу пісаную:
Сына маскаль за нівошта забіу.
Нечым зграшыло дзіцятко рахманае,
Ціхі-ж, паважлівы быу...
От і жыву я на сьвеці зязюляю
Тэй сіратлівай, адна наусяды.
Сьмерць ніуздалечку, — свой век перамуляю,
Збудуся цяжкай нуды».
Змоукне,— і сьлезы па твару пакоцяцца,
Хусткай схісьне іх і далей брыдзе.
Ціха ступае, усім целам калоціцца...
Ах! пашкадуйце у бядзе!
Дайце кавалачак хлеба ей цьмянаго,
Дайце пуховаго! Дзе-ж ей узяць?
Што яна возьме з жыцця безталаннаго?
Дайце, што можыце даць!
Дайце куточак, а дайце-ж ей, мілыя!
З ласкай у хату прыміце яе
Хай адпачне гаратніца пахілая,
Раны пагоіць свае.