Змагацца я прывык... Жыццё - мая стыхія,
І з ранніх дзён вядома мне турма,
І дні вядомы мне, няволяю ліхія,
А шчасце - вораг мой: яго ў мяне няма!
За ім ганяюсь я, лаўлю яго вачамі,
І насустрэч я мыслямі лячу,
Не сплю, чакаючы, я цэлымі начамі,
Бо, - даўні раб, - я вольна жыць хачу!
Я прабаваў усё: ахвяры і маленні;
Не чуў іх Бог, не чуў і чалавек:
Заместа хлебных луст мне кідалі каменні...
Я кляў сябе і свой злашчасны век.
Бурліла кроў мая, мацнелі мае сілы,
Пуцінай барацьбы я шчасце стаў шукаць;
І што ж перада мной? Вялікі рад магілаў...
І мушу я між іх, бы ўкопаны, стаяць.
Наўкол ліецца кроў, наўкол людскія цені...
Як бы сшалелы, я не знаю, што рабіць.
А сонца кідае крывавыя праменні:
Куды ісці? Я вольна хачу жыць!..
1915