Ваўкі беглі наўскід, маладыя, прыгожыя, лёгкія ў сваёй дужасці. Яны быццам і не спяшалі. Ян здзіўлена глядзеў на іх. Бліскуча ільснілася шэрсць. Ваўкі нібы слаліся над халаднавата-засінелым некранутым снегам, толькі з-пад лап лёгенька ўзвіваўся снегавы пылок. Ваўкоў было многа, цэлая зграя.
Адкуль гэтак раптам узяліся яны?
Ян прыспешыў хаду. Снег засыпаўся ў боты. З глухаватым адчаем Ян паглядзеў наперад. За полем густа і насуплена ўставаў лес, над ім зелянелася стылае неба. Ва ўсім гэтым, снежным і марозным, было ўжо нешта вясновае, і яно востра пахла жыццём і маладосцю.
Ян паставіў у аўтамат поўны дыск, памацаў у кішэні кажушка гранату. Але холад, які шархнуў па скуры, калі ўгледзеў ваўкоў, не прайшоў: вельмі ж упэўнена, няспешна ішлі яны.
Ён заспяшаў подбегам, таксама малады і дужы. Ён выходзіў цэлы з сутычак не з такімі звярамі, якія мелі салдацкую трэніроўку і аўтаматы. Таму ў гэтых лясных звярах было быццам нешта знаёмае, нават свойскае.
Ян адчуў, як пацёк па брывах пот, а да лесу аставалася яшчэ далекавата. Сіняе і некранутае ляжала перад ім снегавое поле, роўна наўскід беглі па ім напярэсцікі ваўкі... Неспадзявана Ян адчуў, што ўсё гэта нібы бачыць збоку: ваўкоў, і поле, і лес, і самога сябе. Адсюль, збоку і зверху, ён разумеў, што ваўкам не пераняць і не дагнаць яго, пакуль не рухне сам у гэтай халоднай пагоні альбо не выдыхнуцца звяры.
А яны не спяшаліся, яны разлічылі сваю сілу надоўга. У яго пачынала рабіцца гарачым у горле ледзяное вечаровае паветра. Ян задыхаўся і ненавідзеў іх, іхнюю драпежную прыгажосць і ўпэўненасць. Рашэнне прыйшло імгненна. Ён спыніўся, завярнуўся да пагоні, падняў аўтамат, гатовы спыніць яе раз і назаўсёды...
Кулеш дыхаў часта і цяжка, адчуваў нават холад на спіне. Ён ведаў, што сасніў сон, але вачэй не расплюшчыў, усё роўна як спадзяваўся, што ўбачыць яшчэ яго канец. Кулеш не баяўся і не верыў у правідную сілу сноў. Яны сніліся яму рэдка, як і звычайна чалавеку, які робіць цяжкую работу і якому за ноч трэба выспацца. Пасля сну Ян мог успомніць здарэнне, з якога вырастаў сон у сваім страшным, недарэчным альбо камічным увасабленні.
Кулеш думаў пра тое, што ніколі ў жыцці не бачыў зблізку ваўкоў, гэтак, каб разгледзець на іх кожную шарсцінку. У час вайны іх многа развялося ў лесе, але ў памяці нічога не асталося пра ваўкоў. Можа, таму, што на іх тады не звярталі ўвагі, не да іх было. Адкуль жа ў памяці і бліскучая шэрсць, касцістая пярэдняя лапа, жаўтлявы клык?
Тая, забітая пасля вайны ля аўчарні, ваўчыца была худая, са злямчанай шэрсцю, у якую набілася ваўчкоў.
Кулеш нарэшце з палёгкай успомніў змярканне, снег, адвячоркавую цішыню, у якой коратка пстрыкнуў пастаўлены ў аўтамат новы дыск: ён тады ішоў у штаб на Бялібар. Густа пераліваліся трысняговыя мяцёлкі на балоце, і не было ніякіх ваўкоў. Ён радаваўся, што хутка будзе цёплая хата. Яму было пятнаццаць год, і ў памяці астаўся толькі слабы водгук тае маладое, радаснае сілы.
А першы раз у жыцці ваўка Кулеш бачыў дзіцем. Яны з бацькам ехалі з лесу. Вялікі шэры воўк выйшаў з-за кустоў і стаў на пагорку непадалёк ад дарогі. Бацька схапіў сякеру, кінуўся да ваўка, каб спалохаць яго. Ён нават закрычаў: «Дзяржы воўка». Але воўк не падтуліў хвост, не кінуўся наўцёкі, а паволі, быццам нехаця, завярнуўся да бацькі, і той не адважыўся ні бегчы далей, ні крычаць больш. Воўк счакаў якую хвіліну, лена саскочыў убок за кусты і знік гэтак жа нечакана, як і з’явіўся.
Каб зусім адкаснуцца ад таго воўчага загону, Кулеш павёў вачыма па пакоі, у якім стаяў шараваты, як схаладалы верабей, летні ранішні прыцемак. З прачыненага акна павявала халадком. Ціха стаяла за акном рабінка, ацяжэлая ад зажаўцелых гронак.
У сенцах, чутно, тупала жонка. Прывезла ад дачкі стракатыя, на абцасіку хатнія тапачкі. Тут, у хаце, здавалася, што жонка бегае па сенцах, таўкучы пятамі ў падлогу. Кулеш ведаў, што гэта абазначае — жонка спяшае, занята неадкладнай і важнай работай. Яшчэ гэтым кавалерыйскім тупатам паказвала, што ў хаце ніхто ёй не ўказ і што захоча, тое і зробіць. Усё знаёма, прывычна, і Куляшу здавалася, што нібы і не з ім гэта ўсё робіцца, а з некім другім, у другой хаце, а ён глядзіць на ўсё гэта на маўклівым тэлевізійным экране.
Спектакль пачаўся яшчэ з учарашняга дня, у абед.
— Трэба было прывезці Ленку... Вунь дзяцей колькі навезлі,— пачала сама Мар’я.
— Канешне, — згадзіўся Кулеш, яму і самому захацелася, каб прывезлі ўнучку. Захацелася звадзіць у майстэрню, паказаць гарадскому дзіцяці трактар і камбайн, які бачыла, можа, толькі ў тэлевізары.
— Дык Веры ж не даюць водпуску, на зіму ў іх...
— Вялікая ж ужо, пяць гадоў...
— Ага, чужое дзіця. Мала што даччыно.— Мар’я павысіла голас. — Будзе, як той бабе з Гразаўка, што сын на судзе запатрабуе, каб у турму пасадзілі.
Кулеш ледзь не закашляўся. Страшны мінулагодні выпадак у акрузе ведалі ўсе: старая навязала калодзеж посцілкай, каб прывезеныя з горада ўнукі не ўкінуліся. А тыя якраз і ўзлезлі на гэтую посцілку, падскоквалі, пакуль не шамнулі ўніз. І ніхто нічога не пачуў і не заўважыў.
— Кінь пра дурное, — глуха азваўся ён у адказ і адчуў, што патухла радасць, якая нарадзілася ад уяўлення, як пойдзе з унучкай за руку. І адклаў лыжку.
Маці моўчкі прыняла амаль поўную міску і нічога не сказала, паставіла на стол катлеты. Яна заўсёды вось гэтак маўкліва з’яўлялася калі трэба і не гаварыла ні слова. Худзенькая, маленькая ад старасці, яна з дня ў дзень ставіла на стол сняданне, абед, вячэру. І ўсё ў час, усё было ў яе заўсёды гатова, нібы рабілася само сабой.
— Табе даць катлеты ці кілбаса адвараная ёсць у мяне? — спыталася яна ў Мар’і. Чакала адказу, стаяла побач з рослай, раздабрэлай і моцнай целам нявесткай з па-гарадскому падкручанымі і падчасанымі валасамі.
Мар’я рабіла прычоску ў цырульні, калі бывала ў дачкі,
і потым спала ў касынцы, каб тая прычоска даўжэй захоўвалася. Яна яшчэ выдумала апошнім часам, што ў яе гастрыт, вазіла з горада мінеральную ваду, якая толькі траплялася ў продажы, і патрабавала, каб маці ёй гатавала толькі варанае.
— А чорцяга знае!
Кулеш усміхнуўся: жонка любіла пад’есці і на гульні ў дыету ў яе цярпення хапала ненадоўга.
— Давайце катлеты... Яны свежыя?
— Свежыя.
— Ленка і там прастудзілася... У цябе грошы ёсць?
— Я ж табе аддаў усю палучку.
— Палучка ў цябе!
Мар’я злавалася заўсёды, калі не ставала грошай. Іх не хапала і цяпер, хаця і кватэру дачцэ пабудавалі. А ў саміх расход невялікі — усё сваё з’есці, адзежы напакаваны аж дзве шафы. У гэтых шафах многа пахована і яго механізатарскага заробку, і яе, пакуль працавала даяркай. Тады пра грошы пытанне не ўзнікала, што хацелася, тое купляла. Цяпер, мабыць, напакоўвалі маці і дачка адзеннем шафы там, у гарадской кватэры, пакуль Мар'я тыднямі сядзела ў горадзе. Кулеш спачатку спрабаваў спыняць жонку, але кожны раз гэта канчалася сваркай. Мар'я на ўсю вёску паляравала, што ён дурань, што яна з ім век мучыцца і што не патрэбны ёй яго смярдзючыя мазутам грошы, яна сама на сябе зарабіла, паклала здароўе на кароўніку!.. Тады на вёсцы гаварылі: «Во ў Куляша зноў Мар’я бегае, чуеш, як рыкае?»
Каб спыніць пасмешышча і не было брыдка перад маці, Кулеш усе грошы, якія яшчэ аставаліся, перавёў на сынаву кніжку.
На Мар’ю і на яе выбрыкі перастаў звяртаць увагу.
Мар'я «забаставала», месяцы са два праседзела ў дачкі. Потым вярнулася, на першым часе прыціхла, сядзела на лаўцы і расказвала жанкам пра гарадское жыццё, пра сваіх новых знаёмых, пра тое, як хадзіла ў кіно і ў тэатры. Дачка жыве якраз у тым раёне, дзе дамы для начальства. Відаць, ад гэтай блізкасці да людзей вялікіх і вучоных сама Мар’я пачала цаляць па-руску, найчасцей устаўляла «панімаеш?», не заўважала, што яно выгаворвалася як звычайнае вясковае «памаш».
Увайшла маці, запыталася:
— Ты не спіш? Устань хіба, падвязі да аўтобуса, а то бегае, позніцца ўжо.
— Нечага ездзіць. Дома лепш пасядзела б, работы хватае...
Кулеш ведаў, што маці цяжка цягнуць работу па гаспадарцы. У яе гады ўжо сядзець трэба склаўшы рукі, а яна ўсё пыніць і сына, і нявестку.
— Мама, а дзе мая касыначка, тая, што я прывезла з сабой?
У сваіх шафах, з клункамі, з хусткамі і хустачкамі, Мар’я не разбіралася. Маці павінна была памятаць, што і дзе пакладзена.
Кулеш устаў, адзеўся, спаласнуў твар, выйшаў у гараж, надзеў куфайку, павёў на двор матацыкл, завёў яго, адчыніў вароты і чакаў, пакуль з хаты, напудраная і надушаная, з сумкай, звязанай за ручкі нейкім паяском, вырвалася жонка, уселася ў каляску, зірнула на гадзіннік.
Маці выйшла на ганак і стаяла на прыступках.
Калі выехалі за вёску, з узгорка ўгледзелі, што на прыпынку ля цэнтральнай сядзібы ўжо стаіць аўтобус. Па дарозе да вёскі ішла жанчына, якая прыехала першым рэйсам. Мар’я заварушылася, зноў паглядзела на гадзіннік, нават не звярнула ўвагі на жанчыну.
Кулеш заўважыў, што жанчына незнаёмая, прыбавіў хуткасці, пад'ехаў к аўтобусу, калі шафёр ужо завёў матор.
Едучы назад, Кулеш прытармазіў ля жанчыны: сумку яна несла цяжкую. Адзета жанчына была ў шэранькі касцюм, на нагах басаножкі, русыя валасы сабраны і заколаты заколкай. Жанчына здзіўлена зірнула на Куляша, нечакана такімі знаёмымі блакітнымі вачыма, што ён сумеўся.
— Давай падвязу, — прапанаваў ён і не мог успомніць жанчыну. — Вы да каго?
— Да Варвары Русакевіч.
Кулеш здзіўлена запытаўся:
— Наташа?
— Не, Галя. Сястра...
— А-а, ну правільна...
Правільна, Наташа яго равесніца, а гэтая жанчына маладзейшая. І з твару падобная на маці. Наташа больш на бацьку падобная была, крышку скуластая, а ў гэтае твар драбнейшы.
— Сядайце. Сумку ўдоўж пастаўце.
Жанчына нязграбна забралася ў каляску, абцягвала на каленях спадніцу. Кулеш нагнуўся, прыкрыў жанчыну брызентавым фартухом.
— Не гэтак дзьмуць будзе.
Жанчына кіўнула галавой. Ён не мог успомніць яе. Была недзе там далёка маленькая дзяўчынка, Наташына сястра, у беленькай, з сінімі гарошачкамі сукеначцы. Больш нічога не асталося ў памяці.
Кулеш вёз жанчыну да хаты Русакевічаў. Старая Варвара памерла ўжо гады са два таму. Цяпер Кулеш успамінаў, што хату яна завяшчала братавай дачцэ, якая жыла недзе ў Сібіры, куды выслалі Русакевіча. Пра завяшчанне гаварылі, калі калгас хацеў аддаць хату новай прыезджай сям’і. Але таму і не аддаў, што трэба было шукаць гаспадароў.
Хутка дзічэе чалавечае жыллё пасля таго, як не стала гаспадара, даволі моцная і не такая малая хата Русакевічаў нібы паменшала і прысела ў зараснік крапівы, дзядоў, якія ўзяліся расці на двары, пад платамі. Перакасіліся моцныя яшчэ варотцы, пахіліўся, скрывіўся плот. А вытаптаная за многія дзесяцігоддзі сцяжынка ад парога да хлявоў густа зарасла спарышнікам. Як бельмы на вачах, у вокнах віселі пашарэлыя фіранкі.
Жанчына вылезла з каляскі, стаяла, глядзела на хату. На твары ў яе прамільгнуў не то спалох, не то разгубленасць. Яна не пазнавала, старалася і не магла ўспомніць хату, у якой некалі жыла.
Кулеш падумаў, што жанчыне, мабыць, страшна адной уваходзіць у хату, дзе сыра, пахне цвіллю, цяжкім пограбавым духам, як і звычайна ў даўно не абпаленай, зачыненай будыніне.
Усё ж жанчына спыталася:
— А ключ у каго?
— Ключ? У Валодзі, дзе ж яшчэ, — Кулеш кіўнуў на суседнюю хату.
Той даглядаў сад і абіраў яблыкі, на пляцы сеяў траву.
Жанчына няўпэўнена ўзялася даставаць сумку. Куляшу кінуліся ў вочы яе невясковыя, нерабочыя рукі з доўгімі далікатнымі пальцамі.
— Як жа ты ў пустой хаце? Паехалі да нас, прыйдзеш з мацерай маёй, прыбярэш тут, каб можна зайсці было.
— Няёмка неяк, — жанчына адказала няўпэўнена. Ёй не хацелася аставацца адной.
— Садзіся. Я помню бацьку твайго...
Кулеш не дагаварыў, таму што ўспомніў яе сястру.
Маці выйшла на ганак, калі ён заехаў на двор, прыглядалася да жанчыны.
— Не пазнаяце, мама? Русакевічава дачка, тая, што ў Сібіры жыла.
Галя павіталася.
— Гара з гарою не сходзіцца, а чалавек з чалавекам... Гэта меншая? Якраз як Тоня, маці.
Маці глядзела на Галю і некуды далей, бачыла тое, што не мог убачыць ні Кулеш, ні Галя.
— Мы з мацерай тваёй аднагодкі, разам гадаваліся. Вот колькі я ўсё жыву. Пайшлі ў хату, снедаць гатова. Табе ж, Ян, і на работу пара...
Калі Кулеш прыехаў на абед, Галі ў хаце ўжо не было.
— Схадзіла я з ёй, ключ у Валодзі ўзялі... Парадак там наводзіць. Перасушвае ўсё, прыбірае, мые. Калі Варвара памерла, а газ у балоне дасюль стаяў... Пліту запаліла. У Варвары ж усё асталося. І пасуда, усё. З малых год усяго нагледзелася. Яна ж маленькая была, як забралі настаўніка? — маці расказвала. Яна любіла сядзець за сталом, пакуль сын еў.
— Маленькая, — пацвердзіў Кулеш, зноў падумаў пра Наташу.
Маці нібы зразумела яго думкі.
— Адна асталася. Бацькі памерлі, і старэйшая сястра прапала. Недзе ў экспедыцыі, з геолагамі хадзіла і не вярнулася. А сама нажылася таксама. Як на каго Бог, на таго і людзі. Ты хіба пасля работы вазьмі касу, пайдзі скасі бур’ян там на двары. І жэрдку вазьмі, галкі, мабыць, гняздо ў коміне звілі.
— Надоўга яна?
— На саўсім, казала. Кантэйнер сюды адправіла з дабром. Месца ёй сказалі дактары памяняць. А там нікога не асталося. Пенсію яна палучае ўжо. Чалавека, як адзін астаецца, вядзе дадому.
Пасля работы Кулеш узяў касу, жэрдку з убітым на канцы цвіком, пайшоў да хаты Русакевіча.
Галя здымала з платоў і заносіла ў хату перасушаныя коўдры, прасціны. Куляшу яна ўсміхнулася збянтэжана.
— Навязалася вам на голаў.
У спартыўным касцюме, з касынкай на галаве, завязанай на патыліцы, яна здавалася намнога маладзейшай. Ад работы твар заружавеўся.
Касіў Кулеш весела, стараўся як ніжэй падразаць зелле. Касу не шкадаваў. Адчуваў, што Галя глядзіць на яго. Дзіўна, але сам сабе ён здаваўся маладым, дужым.
Галя сапраўды пазірала на паджарага, жылістага Куляша, на яго чорныя ад загару рукі на касе. Ён напамінаў нечым бацьку, гэтакага ж рухавага, цягавітага і ў старасці, нават у апошнія гады, калі хварэў, аставаўся ўсё гэтакі ж падцягнуты, з густымі белымі валасамі. Падсекла яго гібель Наташы. Не зламала, не скруціла ўсё жыццё, два арышты, лагеры, а потым і ссылка. А смерць Наташы зламала. Пасля яе смерці часта пачаў нудзіцца па дому. Домам ён называў Стараселле, усё расказваў пра вёску і шкадаваў, што не сабраўся і не з’ездзіў на радзіму. Галя тады не думала, што і яе жыццё павернецца так, што яна прыедзе сюды.
Пасля таго як Кулеш выцягнуў з коміна звітае галкамі гняздо, запаліла ў печы, запрасіла яго ў хату на чай. За дзень яна многае ўспела. Нават схадзіла на канавы, прынесла аеру. І цяпер у праветранай хаце свежа і прыемна пахла прывялым аерам, ад гэтага паху хата здавалася абжытай. Схадзіла Галя і ў магазін, закупіла не толькі прадуктаў. Да чаю, заваранага на мяце, выставіла бутэльку каньяку, збянтэжана наліла Яну і сабе.
— Ну, Галя, гэта ўжо не трэба было...
— Яно ж так заведзена. Дзякуй вам, а то прыехала і не ведаю, куды ісці. Дзякуй вам і цётцы Любе.
— То хай табе добра жывецца на новым месцы. Каб дабро было ў гэтых сценах.
Галя толькі губы памачыла. Кулеш з гаворкі ўжо ведаў, што Галя кончыла педвучылішча, рабіла ў школе. Што цяпер, пасля хваробы, атрымоўвае пенсію, адносна і немалую, з улікам усіх паўночных надбавак. І тут збіраецца дзе-небудзь уладкавацца. У горадзе было б, можа, зручней, але ў горадзе ёй жыць не рэкамендуюць.
Спахапіўся Кулеш, калі пайшло на змярканне, заспяшаў дадому. Выходзячы, паспрабаваў зачыніць за сабой дзверы хаты. Яны не зачыняліся.
— Трэба падняць, правіслі. Зайду як-небудзь...
— Дзякуй вам!
— Прыходзь да нас гуляць. Мацеры пагаварыць з кім будзе, — запрасіў ён Галю, адчуваў сябе не толькі старэйшым, а і гаспадаром, у якога госцю павінна быць добра.
Галя прыходзіла на першым часе пагуляць, пагаварыць з маці. Кулеш падрамантаваў дзверы, потым дапамог узяць машыну і прывезці са Слуцка са станцыі кантэйнер з рэчамі. Дапамог дагаварыцца з будаўнікамі, якіх Галя наняла пафарбаваць шалёўку на хаце, плот. Непрыкметна, але даволі хутка занядбаная хата ажыла не толькі звонку, але і ўсярэдзіне. Галя наклеіла новыя шпалеры, белай фарбай асвяжыла столь, вокны, купіла новыя люстры, паставіла ў хаце перагародкі. Адразу за дзвярыма атрымалася невялікая кухня, далей прасторны пакой з тэлевізарам, сталом, таршэрам у кутку. Ля сцяны стаяла паліца з кнігамі (усё гэта Галя прывезла з сабой), а трэці пакой служыў спальняй.
Парадак і чысціня не кідаліся ў вочы, не лезлі напаказ і не заміналі, а стваралі ўтульнасць. Кулеш потым здагадаўся, што святочна і ўтульна здавалася яшчэ і ад таго, што ў хаце не было лішніх рэчаў, не захламленая яна. Не заўважаў ён і таго, што з гэтай чысціні і ўтульнасці не спяшае дадому, знаходзіць, што дапамагчы трэба. Пакуль усё нечакана не перамянілася, і прыходзіць у гэту хату пад зялёным клёнам ён пачаў зусім інакш.
Сонна і ціха заходзіў досвітак у вокны хаты. Ад вуліцы перад хатай разложыста стаяў клён з аднаго боку і ніцая бяроза з другога. У ёй, у дупле, ніжэй рала, жыла шпачыная сям'я. Прысады былі непадцярэбленыя, гародчык ад вуліцы зарос густымі бэзавымі кустамі, пад якімі ўлетку раскашавалі, хаваючыся ў гарачыні і выкупваючыся ў пяску, куры. Двор урос мураўкаю. Хата яшчэ моцная, пасляваенная, ашаляваная і пафарбаваная, з верандай. Па двары да хлява былі выкладзены з цэментавых плітак сцяжынкі. Вароты зробленыя з дошак, не модная цяпер жалезная брама. І ў самой хаце справа, як увойдзеш з сянец, бялелася печ, паміж ёй і перагародкай у другую палавіну стаяў стары шырокі драўляны ложак. У кухню выходзіла дзверцамі грубка, якой зімой абагравалі чыстую палавіну хаты. Ад грубкі да коміна ішла бляшаная труба. Перад ёй на тоўстым дроце вісела лёгкая паркалёвая занавеска, якая закрывала запечнызакутак. З левага боку ад дзвярэй віселі на круку, убітым у сцяну, вядро з вадой, сучасная туалетная полачка з люстрам, пад якой на перакладзінцы вісеў вышываны ручнік. Пад палічкай шафка на посуд. На ёй збанкі, прыкрытыя ручніком. У другім кутку, на покуці, стол, стары, свае работы, паточаны ўжо шашалем, з паабдзіранымі катовымі кіпцюрамі ножкамі. Над сталом, на покуці, за фіраначкамі старая, у пачарнелых рамках ікона. Тут жа над сталом старыя ходзікі з паржавелаю гірай-шышачкай. Ды і сам цыферблат, на якім былі намаляваны вясёлыя таўсматыя мядзведзік ў лесе, таксама, як воспай, пабіла ржою.
У чыстую палавіну хаты — філёнчатыя фанерныя дзверы. За імі з аднаго боку шафа, з другога грубка, два нікеляваныя пасляваенныя ложкі паўз сцяну. У прасценку між вокан ад вуліцы — старамодная канапа з высокай спінкай і круглымі качалкамі. У куце стаяў круглы стол, на ім тэлевізар. На покуці фіранак не было. У срабрыста афарбаванай рамачцы замест іконы вісеў партрэт маладога, стройнага кавалерыста ў поўнай форме, з шабляй. Партрэт быў павялічаны са старога здымка.
Ля сцяны ад двара, пад люстрам, стаяла нажная швейная машына, на ёй маленькая настольная лямпа-«грыбок». За гэтым самадзейным столікам сядзеў і сам гаспадар. Коратка астрыжаны густы сівы вожык валасоў, двое акуляраў на носе, звязаных ніткай. Ён пісаў у вялікай канторскай кнізе, мачаў пяро ў белую фаянсавую чарніліцу, з якой паглядала на пісьменніка хітрая сабачая мордачка.
У такт пісьму парыпвала старое «венскае» крэсла. Мужчына кончыў пісаць, паклаў ручку пяром на чарніліцу, адкінуўся да спінкі крэсла. Яно стомлена рыпнула. Мужчына заплюшчыў вочы, зняў акуляры і паклаў іх вобмацкам на столік, пацёр пальцамі пераноссе.
Ён кожнае раніцы стамляўся ў гэту пару, калі ранішняя шэрань быццам хаваецца ад блізкага ранішняга святла ў прысады, у закуткі. Яна адступае далей, за вёску, у лагчыны, туды, дзе на небакраі няроўна зубяцца, як замкавыя сцены, лясы. Лясы адышлі адсюль, пакінулі людзям поле. Мужчына памятае яшчэ і тут, сярод палёў, астраўкі лесу.
Ён нібы аглядае і палі, і малады лес. Пасля вайны на гэтай зямлі амаль усюды маладыя лясы, як і людзі, большасць пасляваенныя ўжо. Недзе за гэтым полем, за гэтымі лясамі пачынаецца яго жыццё. Гэты пачатак такі далёкі, што зараз і не верыцца, што гэтулькі можа быць сабрана і ўвабрана ў памяць, у адно чалавечае жыццё. І што чалавек можа гэтулькі вытрымаць, выжыць, жыць.
Цяпер, на старасць, ён не мог спаць раніцай, уставаў далёка да свету.
— Во, зноў сядзіць, сава старая! Яшчэ скінешся спрасонку, пісацель!
Антон сцепануўся. Старая прачыніла дзверы з кухні ў чыстую палавіну.
Яе кожны раз прыпірала якраз у тую часіну, калі здавалася, што ён вось-вось звяжа ў адно ўсё ў сваім жыцці, усё стане на сваё месца, усё ён зразумее, тое, найвышэйшае, з-за чаго гэтулькі жыў і перажыў. І не толькі ён, людзі, усе людзі. І зноў, як ад чорта, ад яго шарахалася гэтая ісціна.
— Чаго маўчыш? Мо памёр ужо?
— Завялася, сячкарня мікалаеўская!
Антон ведаў, што спакою яму больш не будзе.
— Вот абы-што робіць. І час мае. А кол свінчо адарвала — тыдзень прыбіць не можа. Трэба ж дзяцініцца на старасць — пісацелем захацеў стаць.
Жонка яхідна ўсміхалася бяззубым ротам. Малая, усохлая ад старасці бабка з блакітнымі, быццам выгаралымі ад летняга сонца ў палях вачыма, яна ведала як і ўмела падпячы мужа.
— Цьфу, нарыца! Ужо не молішся, цэлую раніцу радзіва слухаеш, а ў пустой галаве нічога не астаецца. Чула, што летапіс трэба пісаць, бо ўжэ мала такіх, як я, асталося, хто ўсё бачыў і перажыў...
Старая пасміхалася, ківала галавой.
— Дык ты, можа, і сцішкі ўжэ пішаш? Як Андрэйка. Можа, і купацца будзеш бегаць голы на рэчку? Вот каб людзям расказаў!
— Ну, ты ў мяне дабрэшашся!
Антон пагрозліва ўстаў, і старая на ўсякі выпадак падалася бліжэй да дзвярэй, прымірэнча загаварыла:
— Вот ужэ распанеў, і слова яму не скажы!
Антон не слухаў яе. Загарнуў кнігу, закруціў у кавалак газеты ручку, узяў чарніліцу і ўсё паставіў у ніжнюю шуфляду ў шафе, замкнуў ключыкам дзверцы.
Ён баяўся, што старая не ўтрывае і ляпне каму пра ягоную пісаніну, тады не дадуць праходу. Зробяць Андрэйкам, які ад старасці сапраўды пачаў прыдумляць вершыкі, праўда, разабрацца, што ён мармыча, было цяжка, але ж прыдумляў і сам сабе гаварыў. Ад старасці ён і ранішняй гімнастыкай пачаў займацца, наглядзеўся на сына, раніцаю бег да рэчкі, купаўся голы, аж да самых замаразкаў. Антону, ветэрану, старшыні калгаснай рэўкамісіі, чалавеку грамадскаму, толькі і не хапала такога падрыву аўтарытэту. Старая не магла зразумець яго. Яна, акрамя градаў, хлява і печы, нічога не бачыла. Дзяцей гадавала, выгадавала, у вайну зберагла, гэта праўда. Але ж да тых жанчын, якія былі, якіх ён ведаў, ён...
Антон зачыніў за сабой варотцы. На вуліцы было намнога святлей, чым у хаце. Пасвятлела неба там, дзе павінна ўзысці сонца. Зямля не ўспела астудзіцца за ноч, ад яе цяплела паветра, прапахлае ўжо спелай збажыной. Ці, можа, гэтае хлебнае цяпло ішло ад палеткаў, як ад угрэтай хлебнай печы. Палеткі акружалі вёску, і калі глядзець на вёску здалёку, то яна здавалася са сваімі прысадамі нейкім невялікім зялёным астраўком у жоўтым разліве. Вышэй вёскі бялелі шыферным дахам пабудовы цэнтральнай сядзібы — майстэрні, гаражы, сушылка, кантора. Цэнтральная займала і вышэйшае месца — Курганішча. Тут і праўда некалі былі курганы, а на іх рос бярэзнік, які пасеклі ў першую нямецкую вайну на траншэі і бліндажы. Курганы пакрысе параскопвалі, бралі каменне на паграбы. Потым іх зраўняла цэнтральная сядзіба, а вялікі курган, які высіўся над усім наваколлем, раскапалі і насыпалі новую дарогу да вёскі.
Антон паволі ішоў вуліцай, удыхаў пах бярозавага лісту, прысад, травы, якая макрэлася лёгкай расой. На нейкае імгненне прыпыніўся ля Жыгаравай хаты. Не новай, але прасторнай, намнога лепшай за яго, дагледжанай, з агародамі і высока падцярэбленымі бярозамі — каб менш падала ценю на агарод. Старыя бярэзіны былі падобныя на бабуль, на якіх надзелі кароценькія, як дзяўчаткам, спаднічкі.
Як ні ішло, як ні мянялася, ні круціла віхрам жыццё: і калектывізацыі, і вайна, і партызанка,— не разыходзіліся на далёка Кіршчэневы і Жыгаравы дарогі. Але кожная ішла ў свой бок.
Новы пасёлак пачалі будаваць за вёскай, на ўзгорку. Спачатку паставілі каробку двухпавярховага, на два пад’езды доміка і воданапорную вежу пры ім. Потым адумаліся, пачалі ставіць цагляныя домікі з гаражамі і хлеўчукамі, з прысадамі, з агародам пры доміку. Цяпер гоняць вуліцу двухпавярховых, кожны па-свойму зроблены. Катэджамі завуць. За вёскай некалі ішла вузкакалейка — ад Слуцка да ваеннага гарадка. Цяпер яна зарасла травой, горбілася сям-там над полем, бялелася кветкамі крываўніку і жаўцела суквеццямі піжмы. Антон яшчэ хлопцам у калёсах вазіў пясок сыпаць гэтую дарогу. Ад гэтага ўспаміну Антон толькі ўсміхнуўся. Ад усяго таго, што было, астаўся цяпер лёгкі смутак. Ён, актывіст, камсамолец, тады гэтак улопаўся ў простую дзеўку, што адабраў у Жыгара і ажаніўся, хаця яна так і не стала ні актывісткай, ні памочніцай яму. Ён тады любіў яе і думаў, што гэта самае галоўнае, што зможа зрабіць усё, што хоча ў жыцці. Ад гэтай згадкі, быццам ад сонечнага праменьчыка, які зазірнуў праз густую лістоту, адчулася нейкае лёгкае цяпло і святло, і Антон нават заплюшчыў вочы. Калі расплюшчыў іх, то наткнуўся позіркам на ссутуленую Жыгараву постаць.
Жыгар прыпасваў карову на старым вераўчаным пастронку, які быў прывязаны за ашыйнік, пашыты са старой паясніцы, — ад здзіву. У куфайцы, у кірзавых ботах, ён не бачыў Антона, стаяў плячыма да яго — карчукаваты, здаровы. Зусім не падобны на бацьку. Антон успомніў старога Жыгара, крываногенькага, белага з твару, затурканага работай і голадам. Ён увесь час пакашліваў сухім кароткім кашлем. Ён, стары Жыгар, рабіў яму, Антону, і свайму Хведарку дудачкі з гусінага пяра. Антон быў ужо большы, памятае тую вясну. Са старым Жыгарам яны пасвілі кароў па першай маладой траве. Стары быў слабы ад голаду і кашляў часцей, чым звычайна.
— Думаю, гэтага году ў мяне сама мала пудоў шаснаццаць груш будзе. Як ніколі хораша груша старая зацвіла.
Антону хацелася есці, і грушы яму бачыліся сухімі, не нейкія там цуды, а кішэня сушаных салодкіх груш, каб наесціся ўволю.
— Я і вам мяшкоў колькі дам. Насушыце, зімой узвар зварыце, як мёд, салодкі...
На восень з тых шаснаццаці пудоў і самому Жыгару нават і каша не было — пустацветам адцвіла груша. На старасць Антону ўсё часцей нечаму пачала ўспамінацца гаворка пра тыя грушы. А пасля ўспаміналася, як ён, Антон, камсамолец, хадзіў з наганам і шкадаваў, што стары Жыгар не бачыць, які ён начальнік.
Жыгар, нібыта Кіршчэнеў позірк укалоў яго, хуценька азірнуўся. Да старасці ён не развучыўся чырванець, калі рабіў шкоду якую-небудзь і яго хто заспяваў у ёй. Чырванеў, але ўсё роўна рабіў, усё жыццё. І цяпер ён шмаргануў за вяроўку карову, якая мяла канюшыну ўздоўж дарогі на полі. Велікаватая зашмальцаваная куфайка была на Жыгару нібы з чужога пляча.
Карова не разумела тонкіх намёкаў гаспадара і не хацела падымаць галаву з канюшыны. Жыгару нічога не асталося, як прытварыцца, нібыта і ён толькі цяпер прыкмеціў, што карова ў шкодзе.
— Куды гэта ўбілася, чортава мяса! Не хватала, каб апушыла!
Кіршчэню не хацелася нават і падыходзіць, вітацца, не тое што глядзець на гэтыя Жыгаравы хітрыкі, якімі ён жыў усё жыццё. Прыклаў нейкага зелля да нагі, каб не пайсці ў армію, і нага і цяпер не магла загаіцца, адкрылася язва. Так і жыў па суседству ў Антона, нібы чорны цень. А некалі раслі разам, потым і дзеці ж разам у школу хадзілі, гуляць адзін да аднаго бегалі, і там, пагаворваюць, што і ў горадзе яны цяпер сустракаюцца.
Антон завярнуўся, каб выйсці да новых домікаў, прайсці па вуліцы і вярнуцца дадому.
Галя прачнулася раптоўна. Спачатку ёй здалося, што сасніла нешта страшнае, таму і прахапілася са сну. На першым часе разгубілася — дзе гэта яна? Запаліла настольную лямпу, з палёгкай уздыхнула. Патушыла святло. Дзіўна, чым больш абжывала цётчыну хату, тым усё больш нешта трывожыла душу. Ні з таго ні з сяго раптам хваляй накочвала трывога, хаця ўсё атрымлівалася, што лепш і не прыдумаў бы.
Вось і зараз яна прачнулася ад гэтай трывогі. Цішыня стаяла на дварэ, было відно ад месяца, і пахла густа зелянінай і полем. Яна пастаянна адчувала ўсе дні пах збажыны, невядомы ёй дасюль, новы.
І ўспомнілася ноч, гэтакая самая месячная, яшчэ калі жылі ў вёсцы. Апоўначы яна прачнулася і выбегла на двор «да ветру» і нечакана ўбачыла бацьку. Ён стаяў, прытуліўшыся да сцяны, і глядзеў некуды ўдалечыню, у глухую, сонную тайгу. Яна крыху спалохалася, таму паклікала. Бацька здрыгануўся ад нечаканасці, махнуў рукой, каб падышла да яго, паклаў руку на голаў, пагладзіў. Рука яго была гарачая і каструбаватая і лёгенька дрыжала.
— А там у нас дома выйдзеш, як глянеш — жыта, жыта скрозь стаіць! І пахне. Жнівом пахне ўлетку. Здаецца, каб толькі раз удыхнуць, глянуць, і паміраць было б можна!
— Не трэба паміраць! — Яна спалохалася: незнаёмы быў бацькаў голас.
Ён усміхнуўся:
— Ну не буду, не буду. Бяжы, а я пакуру яшчэ.
Галя ўсміхнулася: бацька многа расказваў пра тое, як там прыгожа і добра «дома». Расказваў пра палі, пра рэчку, пра бярозавы гай. І ёй здавалася, што ён прыдумляе ўсё, казку нейкую. Маці толькі ўздыхала, часам выцірала слязу. Наташа маўчала. Яна канчала школу, хацела вучыцца на геолага, але такіх, як яна, дзяцей «ворага народа», вучыцца не бралі. А яна ўсё роўна збіралася ехаць у горад, пайсці на работу ў геолагаразведку, а потым усё ж вучыцца. І маці плакала па ёй, а бацька толькі цяжка ўздыхаў і курыў самакрутку. Ад яе пальцы ў яго былі жоўтыя.
Далёка асталася тая сібірская вёска, іхні дом. Пераехалі ў горад, потым атрымалі кватэру, пасля таго ўжо, як рэабілітавалі бацьку. Яна паступіла ў тэхнікум. Наташа ўжо была замужам, скончыла інстытут. Наладжвалася жыццё, але пачала хварэць маці. Ціхая, цярплівая, яна не скардзілася і цяпер, моўчкі старалася трываць боль.
Бацька сядзеў пры ёй і вечарам, і ноччу і, каб лягчэй было, гаварыў, успамінаў маладосць. Усё было там, на радзіме, дзе яны некалі былі шчаслівыя, і калі б жылі там, то і цяпер былі б шчаслівыя.
Яна тады не вытрывала аднойчы і сказала:
— Тата, ну дык чаго ж вы не паехалі назад, як рэабілітавалі?
Маці дакорліва зірнула на яе, падняла худую, слабенькую руку — не гавары больш нічога.
А бацька нечакана пабялеў:
— Ты мяне не вучы! Не вучы! Ты хочаш, каб я вярнуўся туды і каб потым мяне зноў бралі? Каб зноў па этапу? І вас зноў следам за мной? Не!
У яго дрыжалі губы, дрыжала рука, якой ён ківаў на дачку, і толькі тады яна ўбачыла, які стары і які ўжо нямоглы і сам бацька, хаця і не разумела, адкуль у яго раптам гэтакі пранізлівы страх. Ён не мог супакоіцца, і маці зноў махнула на яе, і яна здагадалася выйсці з пакоя. Больш пра пераезд пры бацьку яна ніколі не заракалася, калі ён і потым вечарам пачынаў расказваць, якая там рэчка, якія там людзі. Расказваў, быццам казку, і кожны раз у гэтай былі-казцы было нешта новае і прывабнае, яе можна было слухаць і нават хацелася ўявіць усё гэта.
Дзіўна, але цяпер, калі ўгледзела тое, пра што гаварыў бацька, яно не здзівіла і не ўразіла яе. Непрывычныя і сапраўды былі гэтыя голыя палявыя абшары з астраўкамі вёсак. Нават на даляглядзе не праступаў, не абазначаўся лес, і палі здаваліся аднастайна сумныя. Не было за вёскай і тае рачулкі, тых кустоў лазняку, пра што расказваў бацька. Ды не было і поплаву, і аселіцы. Рэчку даўно ператварылі ў меліярацыйную канаву. Пры ёй на пасеянай траве, разбітай на ўчасткі, пасвіліся статкі калгасных кароў. Сумны і аднастайны краявід, дзе няма за што зачапіцца воку.
Усё ж яна гараджанка, прывыкла да горада, бо і тая сібірская вёска амаль забылася ўжо, асталася ўсяго толькі ўспамінам дзяцінства. Тут, мабыць, каб жыць, трэба ведаць людзей. Гэта ў горадзе апыняешся ў натоўпе, дзе ўсе незнаёмыя і дзе здаецца, што ты быццам бы і не адзін, хоць не ведаеш нікога і цябе таксама ніхто не ведае. Тут няма і натоўпу, няма гарадское ілюзіі неадзіноты. Тут трэба ведаць чалавека, каб з ім загаварыць, трэба, каб было пра што загаварыць.
Адзіная пакуль што цётка Люба, да якое яна хадзіла, з якою падоўгу гаварылі. Яна слухала цётку Любу, прыслухоўвалася да яе гаворкі, якой некалі гаварылі між сабой бацька і маці, а часам звярталіся і да іх, дзяцей, успамінала невядомыя словы і пачынала разумець сэнс. Ян стараўся гаварыць з ёй па-руску, каб зразумела яна, але словы гучалі зусім інакш, не па-руску. Галя ўсміхнулася, калі ўспомніла пра Яна. Нечым нагадваў ён бацьку — хударлявасцю, уменнем рабіць усё, за што ні возьмецца, спагадлівасцю.
Спагадлівасць гэтую яна адчула адразу, як толькі ён спыніўся на дарозе, каб падвезці яе. Не шкадаванне, а спагадлівасць, ад якой не ўзнікала пачуцця няёмкасці. І вечарам чакала, што ён прыйдзе, як абяцаў, адрамантаваць дзверы. Не, яны не надта і заміналі, але яна ўсё ж рыхтавалася да яго прыходу — заварыла на травах чай.
Дачніцы з яе не выходзіла, сядзець проста вось так цэлыя дні яна не можа. Ды, мабыць, і незразумела будзе гэтая яе сядня здаровай з выгляду, не зусім старой яшчэ жанчыны. А можа, і сапраўды гэтая перамена клімату дапамагла, не мучыла хвароба? Тады тым больш нельга сядзець адной цэлыя дні, бо і ад нуды захварэць можна. Трэба ўладкоўвацца на работу, а работа дае не толькі занятак, але і з людзьмі звядзе.
Рашэнне гэтае супакоіла, і Галя заснула спакойным і роўным сном, каб раніцай устаць і ехаць у райана.
Назаўтра Галя пайшла на першы рэйс. У будні дзень людзей на прыпынку амаль не было, толькі дзве дзяўчыны і хлопец, які ўвесь час хаўкаў і пацягваўся — не мог прачнуцца. Раніца была спакойная, цёплая, абяцала спякотны і пагодны дзень.
У аўтобусе Галя села на сядзенне побач са старой у сінім вязаным жакеце і белай, у макавую крапінку хустачцы. На каленях старая трымала невялікую жоўтую сумку.
Старая спачатку прыглядалася сваімі жывымі блакітнымі вачыма, а потым не вытрывала, прызналася:
— Вот прыглядаюся і не пазнаю, хто вы. Здаецца ж, усіх са Стараселля ведаю.
На твары ў старое была шчырая і добразычлівая зацікаўленасць і жаданне ведаць.
— Русакевічава, — у тон ёй з усмешкай адказала Галя.
— Якога ж гэта Русакевіча?
Старая ўважліва паглядзела на Галю — не ўспамінала.
— Быў такі некалі.
Старая прымоўкла, яшчэ раз паглядзела на Галю, задумалася.
— Дык ці не настаўніка? Варварынага брата? — няўпэўнена запыталася яна. — Вой, галава дзіравая, гэта ж і гаварылі, што ў Варварыну хату дачка яго аднекуль з Сібіру вярнулася. Вой, дак ты ж тады маленькая была, як бацьку твайго забралі. Варвара мне расказвала. Як і забіралі Івана, расказвала, як пасля маці паехала туды і цябе потым павезла. Варвара баялася, што не даедзеце ў гэтакую далеч. Вот гара з гарою не сходзіцца, а чалавек з чалавекам...
Старая загаварыла ахвотна і не чакала, каб у яе больш што пыталіся — рада была, што ёсць магчымасць пагаварыць.
— Мы з Варвараю аднагодкі. Яе ўжо і няма, а я жыву яшчэ.
— А куды ж гэтак рана?
— Паеду да дачкі ў госці. З унучкам яна малым сядзіць. Казала ёй — прыязджай да мяне на лета. Не хоча. Там у кварціры ў яе і гарачая вада, і халодная. Усе выгоды. І чысціня. Сядзіць там. Завязу ім малачка, яек, агурочак ужо свой ёсць... Цяпер жа труцяць усё ўдабрэннем, а тут свой, на гнаі. А бацька як жа твой, пажыў троха?
— Пажыў. Мог бы і яшчэ.
— А дзе ж ты хочаш, турма, яна здароўя нікому не дадае. Гэта ж яго, Варвара казала, другі раз забралі былі... Многа тады бралі, і цяпер ні чуткі ні дзейкі. Вой, рабілася. Кіршчэня малады, камсамолец, з наганам калікцівізаваў... А як рабілася? Хто на каго злосны — удасць, што кулак, што людзей на работу наймае. І забралі. Але ж пра гэта не скажаш. А сама як жа, на пенсію ўжэ? Там жа раней пенсію даюць?
— На пенсіі.
— Яно і на пенсіі не ўседзіш. Пакуль здаровы чалавек, трэба ж варушыцца. Гэта ж не ў горадзе. У дзярэўні без работы і нуда заесць.
Старая пільна глядзела на Галю сваімі чыстымі вачыма.
Галя ківала галавой. Ад прыпынку да прыпынку аўтобус напаўняўся людзьмі. Жартавалі на заднім сядзенні хлопцы, перагаворваліся між сабой жанчыны, і голас старой уплятаўся ў гэты гоман і дудзенне, на яго ніхто не звяртаў увагі.
За кіламетры два ад горада пачаўся асфальт, і старая заварушылася, каб прайсці да дзвярэй. Тут, у мікрараёне на ўскраіне, жыла яе дачка, якой яна везла свежае малако.
Выйшла Галя ў цэнтры горада, на плошчы. Райана павінен быў быць тут, у будынку выканкома. Плошча невялікая, з помнікам Леніну. Тут жа стаяў і трохпавярховы будынак выканкома, а райком партыі відаць быў цераз вуліцу, меншы, але акуратнейшы двухпавярховы будынак.
На першым паверсе спыталася ў вахцёра, узышла на другі паверх і хутка знайшла патрэбныя дзверы, абабітыя старым дэрмацінам. У маленькай прыёмнай пажылая сакратарка за вялікай пішучай машынкай адказала на прывітанне, кіўнула галавой, што загадчык на месцы, і зноў пачала друкаваць.
Кабінет загадчыка таксама быў невялікі, застаўлены старой, пасляваеннага завозу, мэбляй. А таму загадчык, малады хударлявы мужчына студэнцкага выгляду ў акуратным касцюме і пры гальштуку, здаваўся ў ім нечаканым і выпадковым.
Ён устаў з-за стала, адказаў на прывітанне, запрасіў садзіцца да стала.
Галя прысела, дастала з сумачкі, паклала на стол перад загадчыкам дакументы, але ён не спяшаўся глядзець у іх.
— Слухаю вас.
І слухаў уважліва, потым толькі перагарнуў дыплом, працоўную кніжку, падаў назад.
— Наогул, нам настаўнікі пачатковых класаў патрэбныя. І ў васьмігодку ў «Радзіму» патрэбны. Мы падалі заяўку на размеркаванне. Чалавека нам размеркавалі. Вы не засмучайцеся — практыка паказвае, што дзяўчаты і пасля размеркавання да вёскі ўмудраюцца не дабірацца. Адным словам, адпачніце крыху, думаю, што сітуацыя хутка праясніцца. Да нас да гэтага часу выпускніца не аб’явілася, баюся, што і не аб’явіцца. Ага, мне Мяцельскі плакаўся, што ў іх там у садзіку ніводнага чалавека з дыпломам... Знаеце, Галіна Іванаўна, вы зайдзіце да старшыні. Там, па-мойму, у садзіку месца так і пустуе. А з першага верасня ўсё стане на месцы.
— Мне зайсці да вас яшчэ раз? — Галя ўстала.
Усё правільна гаварыў гэты з выгляду занадта малады загадчык. Ён ёй не адмовіў, даў магчымасць папрацаваць у дзіцячым садзіку, каб прыгледзецца.
— Я запісаў, не забудуся.
Загадчык устаў з-за стала і правёў Галю да дзвярэй.
У горадзе яна пахадзіла па магазінах, купіла прадуктаў, не ўтрымалася ва універмазе, памерала і купіла кофтачку — светлую, у буйныя блакітныя валошкі, потым даехала на гарадскім аўтобусе да вакзала.
Бабка, якая ехала раніцай, чакала аўтобуса на прыпынку на выездзе з горада. У сумцы ў яе ляжаў хлеб, батоны. Старая кіўнула Галі, як даўняй знаёмай, падсела да яе на сядзенне і адразу ж загаварыла:
— Вот свет стаў кручаны! Гэта ж чаму мая сядзіць тут і баіцца да мяне ад’ехаць? Пільнуе свайго. А дзе ж ты ўпільнуеш? Неяк пасля абеду вырвалася, каб на базар глянуць. І якраз жа на яго насунулася. Стаіць з цвяточкамі ў руках, чакае. Мая аж утрупела, прытулілася за вугал. Бачыць, і гэтая яго ідзе. І маладая ж яшчэ, гладкая, накрашаная. На добры лад, маёй трэба было пацікаваць, высачыць іх... А то яна і кінулася, каб морду той паабдзіраць. А тая здаровая, як дала пад дых, дык і свету не ўгледзела. Яшчэ тыдзень чарнякі на твары насіла. А ён завярнуўся і пайшоў. Два дні дадому не паказваўся. А як пачала сварыцца на яго, прыгразіў, што скалечыць. І кіне. Вот свет пайшоў!
Старая гаварыла лёгка, усё роўна як спяшалася, каб пра ўсё паспець расказаць, і не зважала, што людзі ў аўтобусе таксама слухаюць. І яе гэтыя лёгкія словы нібы і не даходзілі да Галі, адскоквалі, адляталі, як бурбалкі. І ўсё ж успомнілася сваё жыццё, найперш, здавалася, вось гэтае адчуванне крыўды і знявагі, калі чалавек зразумеў, што ён не патрэбен, што цераз яго пераступілі і што таму другому ягоныя пакуты нічога не гавораць, яны проста не даходзяць да яго, яму ўсё роўна, ці ёсць і будзеш ты на зямлі, ці цябе не стане.
І быццам не сябе, а некага іншага ўгледзела яна там у двухпакаёвачцы, якую ім далі праз пятнаццаць гадоў. Пасля пакоя ў бараку яна любіла гэтую маленькую цесную двухпакаёвачку, якую цяпер называюць «хрушчоўкаю», перш за ўсё за цішыню і за тое, што Валодзя раптам перастаў піць, адарваўся ад барачнай кампаніі, якая больш, здаецца, нічога і не ведала, як гуляць у карты і піць «чарніла». Ён і сам нібы пасвятлеў з твару, перафарбоўваў вокны, сам парабіў карнізы на шторы. І аднойчы зусім нечакана прынёс купленыя білеты ў кіно, і яна ледзь не заплакала ад удзячнасці і любові да яго. Запомніліся чамусьці тыя білеты, той паход у кіно, можа, таму, што пачыналася вясна і паветра было чыстае і звонкае, сіняватае нейкае, ім лёгка і чыста дыхалася. І сінява гэтая, ужо густая, заставалася ў небе, калі яны вярталіся, і зоркі былі вялікія і калючыя, і на гэтую маладосць адзывалася сэрца і пачынала хвалявацца кроў.
Гэта была іх апошняя вясна з Валодзем. Той адвячорак яна памятае, нібыта быў ён учора. Ужо дыхнула першым цяплом зямля, прабілася востра і дружна трава, і зацвіла чаромха. Яна расла ў двары іхняга дома, і таму водар яе праз адчыненыя дзверы на балконе не дурманіў, а наплываў прыемна і соладка.
Яна ставіла вячэру і не заўважала, што Валодзя сядзіць нейкі сцяты, занадта пільна глядзіць за кожным яе рухам і чакае, каб яна хутчэй скончыла мітусіцца.
— Не трэба, Галя. Сядзь, — папрасіў ён крышку глушэйшым, чым звычайна, голасам.
І яна прысела на табурэтку, адчувала, як нешта вострае і калючае ўваходзіць знізу ў сэрца, нават не адчуванне было, а ўсяго толькі прадчуванне гэтага тонкага вострага халадку
— Я сёння пайду ад цябе...
Яна міжволі ўскінулася, каб заплакаць, закрычаць, затрымаць — яна і сама не ведала, што зробіць, — толькі адчула памкненне. І ў той жа час убачыла, як незадаволена перасмыкнуўся яго твар, як злосна ўспыхнулі вочы: яму не трэба было нішто, яму было ўжо ўсё роўна, яго злавала, што яму перашкаджаюць рабіць тое, што ўжо вырашана. Толькі і ўсяго. І яна асела на табурэтку, спасцігаючы ўсім сэрцам тую вялізную глыбіню холаду і адчужэння, у якім яны жылі ўсе гады. І ёй стала страшна. Яна глядзела на яго хударлявы, ужо загарэлы на вясновым сонцы твар з прыгожымі цвёрдымі мужчынскімі губамі, на пасму сівых густых валасоў, што прывычна спадала на лоб, чамусьці думала, што ён молада яшчэ выглядае, і слухала, як ён гаварыў, што пакідае ёй і для дачкі кватэру, што просіць, каб сабрала яго рэчы, ён зойдзе заўтра і забярэ... Яна толькі слаба махнула на яго рукой, і ён з палёгкаю і ўдзячнасцю падняўся і пайшоў.
А яна не памятае, колькі сядзела, і не адчувала, ці ў яе ёсць сэрца, баялася паварушыцца, не тое што ўстаць, і чакала, што ён вернецца, каб дапамагчы ёй. Але звечарэла, і ён не вяртаўся і не папярэдзіў нават дачку, каб прыехала да яе. Яму было ўсё роўна, ён ужо не думаў, што ёй можа быць дрэнна, для яго яе не існавала. Гэта ўжо пасля яна зразумела, тады толькі адчувала.
Рэчы яму яна не збірала, праз некалькі дзён ён зайшоў сам, падабраў час, калі яна была на рабоце. Узяў толькі ўсё сваё, самае неабходнае, і на трумо ў прыхожай пакінуў ключы.
З таго часу ў яе і пачало балець сэрца. І дактары не маглі даць рады, а яна ведала, што ў сэрца яе ўвайшоў холад, і пакуль будзе там, сэрца будзе хварэць. Гэты боль і хваробу не згладзіла і ўнучка, якая нарадзілася, прыемны, мілы клопат. Дачку з зяцем яна прыпісала да сябе. Усё нібы наладзілася, яна ўжо розумам пераконвала сябе, што нічога страшнага не адбылося, што калі не было любові ў сэрцы, то і добра, што разышліся. Але сэрца асталося хворым, прыступы ўсё паўтараліся, ёй аформілі пенсію, дактары настойліва рэкамендавалі памяняць клімат...
— Я заехала да яго бацькоў. Яны паехалі, прасабачылі яго троха, быццам і супакоіўся,— старая ўсё гаварыла, як маленькі жывенькі рэпрадуктарчык у аўтобусе.
Галі падумалася, як проста і лёгка ўсё разводзіла на свае месцы бабулька.
— Дык а ты ж прыехала хату прадаць ці насаўсім?
— Можа, і насаўсім.
— А сям’я як жа? Ты ж яшчэ не старая.
— Сям’я там пабудзе.
Бабулька недаверліва паглядзела на Галю.
— Мне дактары сказалі клімат памяняць...
— Вунь яно што! То спяшаць не трэба, агледзішся, а ў нас тут добра жыць. Як будзе здаровіцца, і сям’ю перавязеш. У Сібіры ж там не мёд, а ў нас тут добра, ой добра ў нас тут жыць! І чаго гэтыя маладыя толькі пруцца ў той горад?
Бабулька была гатова гаварыць пра што хочаш.
Аўтобус падыходзіў да прыпынку. Галя ўстала, развіталася са старой, пайшла да дзвярэй. І ўжо калі глядзела ўслед аўтобусу, заўважыла, што старая ўсё глядзіць на яе сваімі вострымі вочкамі, быццам нешта разгадвае.
Ногі гулі ад болю, і Жыгар здаўся, прысеў на ўрослы ў зямлю камень з невялічкім, як ад дзіцячага ступачка, слядком на ім. Камень гэты з «божым слядком» ён памятаў з дзяцінства, калі тут на ўзгорку стаяў вятрак. Тады дзецьмі яны прыходзілі сюды гуляць. Ля млына было цікава, асабліва восенню, калі здараўся завоз. Млын разгуляўся быў потым ужо, пры калгасах, разламаў трыбы. Рамантаваць яго ніхто не браўся, а потым і згарэў ён. Гаварылі, ад маланкі ў навальніцу, а сёй-той пагаворваў, што спаліў яго сам млынар Аляксандр пасля таго, як вывезлі ў Сібір разам з сям’ёй яго сына, Мікалая, які не ўступаў у калгас. Разбіты старасцю і хваробай Аляксандр тады ўжо нікуды не выходзіў з двара.
Потым узгорак раскапалі, бралі з яго пясок сабе на патрэбу людзі, парасцягвалі каменне — валуны парвалі на кавалкі, толькі вось гэтага каменя, які цяпер амаль урос у зямлю, чапаць ніхто не адважыўся.
Цяпер і ямы зараслі зеллем і травой, на пустку панадзіліся вывозіць смецце і непатрэбнае ламачча. Звалка большала, і вакол яе Жыгар ужо другі год касіў летам траву на сена карове. Яшчэ выкошваў паўз высахлыя абмялелыя лужкі на полі і паўз дарогі, якіх пакуль што не зааралі ўшчэнт.
Трава высахла, можна было забіраць, але каня не ўдалося ўзяць, і Жыгар толькі падгроб сена ў кучкі. Складзі ў копы — забярэ хто. Калі раздумацца, то і забіраць не было каму, бо так, як ён, сена не здабываў больш ніхто ў вёсцы — абыходзілася тым, што давалі з калгаса. Ды і ён, каб трымаў адну карову, таксама абышоўся б, але і на наступны год меркаваў яшчэ патрымаць цялушку. Не першы год ужо ён даваў сабе слова не трымаць гэтулькі жыўнасці дома, але ўсё не выходзіла. І свіння-мацёра ў яго, мабыць, аднаго асталася ў наваколлі.
Ногі гудзелі ад болю і аж торгаліся. Жыгар думаў, што яшчэ трэба зайсці забраць з прыпаскі карову. Не, усё. Сабраў меншай і на кааператыўную кватэру, і на вяселле. Хопіць. Што толку, што збіраў ён дзвюм старэйшым? З’ехалі ў горад, разжыліся за яго грошы, парабілі сабе там нейкія дачы і цяпер гады ў рады заедуць калі. І то каб палаяць, што душыцца работай. Але тым не менш бяруць з сабой і сала, і каўбасу, і яблыкі, і агуркі — усё бяруць, поўнымі сумкамі, аж легкавічкі задам ледзь не да зямлі дастаюць. Жыгар ведаў, што любяць заўсёды таго, хто мае, хто мае і можа даць. А таму ўсё жыццё ён рабіў, каб мець, каб не залежаць ні ад кога. І меў. Перажыў і калектывізацыю, і вайну, і пасля вайны! Колькі ўсякага было, а ён аставаўся, бо быў патрэбны. Без яго не абыходзіліся.
Кіршчэня той усё ў начышчаных ботах, у галіфэ пры начальстве подбегам бегаў, у камсамольцы запісаўся яшчэ смаркачом, а наган насіў і камандаваў. І яго, Жыгара, папракаў, а як упаўнаважаныя ўжо і пасля вайны прыязджалі, то бег да яго з паперкай, каб выдаў самагонкі. І Жыгар выдаваў. І самагонкі, і закускі яшчэ ад сябе, бо ведаў, што ў Кіршчэні закусіць не надта. А выпіць, хоць і бальшавіком драўся, Кіршчэня любіў і любіць дасюль, прывык толькі чужое піць і чужым закусваць. Цяпер на пенсійныя грошы не надта разгонішся, а рабіць самому самагонку не навучыўся, да гатовае прывык. Бач, як глянуў сёння, што карову ў канюшыну прыпусціў, усё роўна як гэта яго канюшына, а не калгасная, ці ўсё роўна як грошы яму плоцяць за тое, што пільнуе. Цяпер мінулася тая пара, калі ў калгасе трымалі паплаўнічых. Як нічога не мелі, дык усё старажоў больш ставілі, быццам прыбавіцца дабра ад таго, што вартаўнікі ёсць. А цяпер не трэба ні тыя паплаўнічыя, не трэба і вартаўнікі, калі ёсць, то хапае і людзям, і калгасу, і ніхто не лезе, каб красці. Бяруць цяпер, і сам Жыгар, калі хочаш, і гатовага сена меў бы, колькі душа пажадае. Пад тыя цэнтнеры, што выпісаў у канторы, калі даць трактарысту і кладаўшчыку гарэлкі, поўны хлеў табе навозяць. Вядома, прасованае і цюкаванае сена не раўня сваімі рукамі зробленаму.
Жыгар перасіліў сябе, устаў з каменя і павольна пайшоў, спачатку абапіраючыся на грабільна. Сілу адчуваў у нутры, у плячах, у руках, а вось ногі, ногі не давалі жыць. А запасу жыцця і здароўя ў яго, здавалася, было яшчэ на дваіх. Яму ж не верылася, што гэта ён, той самы смаркаты маленькі Хведарка, галодны і халодны ў хібарцы, дажыве да такіх год, выбудуецца, выгадуе дзяцей і выведзе ў людзі — што ён той самы Хведарка, які круціўся, тулячыся да старэйшага брата, і намагаўся сцягнуць з яго дзяружку. Але брат моцна трымаў на сябе яе. І ён у ціхім адчаі і з зацятай крыўдай сонны споўз жыватом на прымурак печы, адтуль на палок і па палку — на бацькаў ложак, пад бацькаву цёплую коўдру-падбіванку, адзіную ў хаце. Ей накрывалі хворага бацьку. Шчаслівы, ён нырнуў у чаканае цяпло і заснуў, нават не адчуўшы яшчэ яго, радуючыся, што апярэдзіў братоў. Ачнуўся ён ад незразумелай недзіцячай трывогі, не ад холаду. Першае, што ўбачыў, — маці, якая сядзела пры ложку ў ранішнім шэрым святле, якое заходзіла ў хату праз акенца. Яна тупа глядзела перад сабой у запечак, дзе спалі дзеці.
Яна пачула, што прачнуўся малы, паглядзела на яго, паволі ўстала і пайшла да яго. Яму не хацелася ўставаць, не хацелася на холад у хаце, і ён закрычаў, заплакаў, чапляючыся за бацьку і не чуючы, што той ужо даўно халодны. Маці адарвала яго да сябе, прытуліла і толькі тады загаласіла гэтак тонка і страшна, будзячы ўсіх у хаце, акрамя бацькі, што ён спалохана сціх, прытуліўся да яе...
Выжыў ён, як выжыў гэтакі ж галодны і халодны смаркаты Кіршчэнеў Анцік. Разам жа і сады латашылі, і агароды, усё, што можна было з’есці, і дзе можна толькі дабывалі. У школу разам хадзілі. Праўда, бацька ў Анціка жыў, але дастатку ў хаце ў іх было не болей, чым у іхняй, сіроцкай. Стары Кіршчэня любіў узяць гармонік, любіў пагуляць і выпіць, а на работу ў яго не ставала цярпення, спрыту і часу. Вучобы ні ў аднаго, ні ў другога вялікай не выйшла. Хведар з дванаццаці год узяў на сябе гаспадарку, а Анцік яшчэ павучыўся, а потым якраз і пачаліся камуны, таварыствы, камсамол. У камуне Анціку выдзелілі боты з высокімі халявамі, добрыя, спраўныя боты, і насіў ён іх многа, бо ўзяў навыраст.
І ўсё жыццё Кіршчэня кіраваў такімі, як Хведар. То культурным гаспадаром вучыў быць, то ў калгас запісваў, то аблігацыі пазыкі прымушаў браць, то яблыні ў садзе пералічваў і жыўнасць перапісваў...
А вось цяпер як смарчок стаў, збегаўся, справаваўся за ўсё жыццё, хоць і яшчэ правуецца, але даўно няма тых ботаў і мода на наган прайшла. Другія людзі нараслі, другое начальства, не тое, што з вайны вярнулася, з партызанаў. Тое яшчэ любіла боты і наганы.
Але вузел адзін на дваіх жыццё завязала не з-за Кіршчэневага начальства. Марыля Змітрачкова завязала вузел. Раслі разам, гулялі разам. Марыля вырасла ў прыгожую дзеўку. Невысокую ростам, але ладную, прыгожую і на работу здатную. Стары Змітрачок умеў трымаць і гаспадарку і сталярку ведаў і ўмеў рабіць.
Шнуры іхнія яшчэ да калгаса побач былі на палетку, а таму і жалі разам, і касілі. І калі трэба было, то і падмагалі адно аднаму — ці на воз падаць, ці падгрэбці, ці зжаць. Больш таго, Марыля была памочніцай у маці, амаль гаспадыня, і ён ужо ў гаспадарах, лічы, хадзіў. Ды на той час чаму не кінуцца росламу, дужаму кучараваму хлопцу дзяўчыне ў вочы? Была ў іх яшчэ ранейшая, з тае пары, дзе канчаецца дзяцінства і пачынаецца юнацтва, свая невялікая прыгода і невялікая тайна.
Раніцай, пасля навальніцы, якая пачалася звечара, маці адправіла яго раскрыць мэндлікі, каб абветралі, прасохлі снапы. Раніца была сонечная, чыстая, блішчала расою, а там, дзе збягалі па палявой дарозе ручаіны, пад нагамі туга і цвёрда пахрумстваў намыты ручаём пясочак. Мэндлікі ён раскрываў хутка, бачыў, што аперадзіла яго, раней прыйшла, робіць гэтакую ж работу Марылька. Ён усё ж дагнаў яе, і ў канец шнуроў выйшлі разам.
— Каб захацела, то і не дагнаў бы мяне. — Марылька цяжка дыхала, і Хведар зразумеў, што яна старалася, каб ён не дагнаў. Але ж сіла была няроўная.
— То і трэба было захацець, — падражніўся ён.
— Вот другі раз паспрабуем наперагонкі.
— Паспрабуем.
Хведар ішоў крыху прыадстаўшы, бачыў, як заружавелася Марылька ад работы, і нечакана сам для сябе нагнуўся, сарваў з-пад мэндліка густы кусцік мокрых ад дажджу коцікаў і пырснуў на яе.
— Вой! — піскнула Марылька і весела кінулася бегчы, а ён даганяць яе.
Невядома, чаму Марылька смяялася і ўцякала да недажатага яшчэ шнура жыта, ускочыла ў яго і спынілася, нібы не ведала, што далей рабіць і куды бегчы. На нейкае імгненне Хведар замёр, а потым успомніў, як дурэюць з дзяўчатамі вялікія хлопцы на сене, схапіў і паваліў яе. Яна ўпала лёгка, і пад сарочкаю ён адчуў маленькія і тугія гурбанкі яе грудзей. І ўсё ўспамінаючы тых жа вялікіх хлопцаў, пачаў рабіць тое, што рабілі і яны. І бачыў блізка перад сабою прыадчынены рот, туманныя яе вочы, якія не бачылі яго, чуў кароткае перарывістае Марыльчына дыханне. Яна сама са здзіўленнем прыслухоўвалася да яго рук на сваіх грудзях, і ён не адважыўся ціскаць іх, як ціскалі хлопцы, асцярожна, нібы пазнаваў, правёў далонню і адчуваў, якая каструбаватая далонь і якія пяшчотныя яны пад рукою. Ад гэтай пяшчотнасці не толькі гарэлі, але і пачыналі дрыжаць рукі і яго ўсяго працінала ад дрыжыкаў, горача рабілася ў галаве, і ўжо скрозь туман ён бачыў, як не хапае Марыльцы дыхання, як здзіўлена замерла і прыслухоўваецца яна да сябе і як цела яе пачынае адзывацца хваляваннем і гарачынёй. І рука яго міжволі саслізгнула ўніз. І толькі тады Марылька выхапілася са сну, адштурхнула яго і імгненна выскачыла з жыта. Ён таксама памкнуў следам, але не спяшаў даганяць, ды і яна не ўцякала, стаяла і чакала яго і старалася стрымліваць дыханне.
Ён не ведаў, што сказаць, і яна выручыла яго:
— Як малыя, уздумалі жыта таптаць.
— Такі гаспадар, як Кіршчэня, патоптанага не ўгледзіць.
— Усё роўна было б брыдка, каб хто бачыў.
— Не надта мы і патапталі. Можна было і больш.
Ён ужо супакоіўся і расхрабрыўся. Але Марылька не падтрымала яго жарту, строга паглядзела, усё роўна як не разумела, пра што ён гаворыць, і ён больш не ўспамінаў пра гэта.
Але ўжо і потым, калі сустракаў Марыльчын позірк, здавалася, адчуваў, што яна непрыкметна, па-змоўніцку ўсміхаецца яму, і адказваў гэтакай жа ўсмешкай.
А як прыйшла пара хадзіць на вячоркі, ён, на правах усё той жа суседскасці, пачаў праводзіць яе. І гэта быццам само сабой разумелася.
А потым з’явіўся ў сваіх высокіх ботах і пры нагане Кіршчэня. Спачатку ладзіў з камсамольцамі спектаклі, дзе дабівалі недабітых буржуяў і трэслі міраедаў-кулакоў, а потым зачасціў і на вячоркі. Хведару з-за гаспадарчых клопатаў часу не было надта хадзіць на тыя спектаклі ды і на ўсе вечарынкі. Запасу спектакляў і частушак, якіх прывёз Кіршчэня, хапіла яму ненадоўга, з частушак у памяці асталася адна:
Камсамолачка Дарота,
Пойдзем разам ваяваць.
Я страчыць із кулямёта,
Ты патроны падаваць.
Дык вось гэтай «камсамолачцы Дароце», як дражнілі Кіршчэню, і заманулася Марыля. Пачаў ён яе праводзіць, і не на жарт. Хведар цярпеў, а потым перастрэў яго пасля праважанак ля грэблі.
Кіршчэня ішоў пасярод дарогі, цвёрда і бадзёра. Сустрэць нікога ён не чакаў і таму, калі Хведар выступіў насупраць з-за вярбы, спыніўся як укапаны і лапнуўся рукою за кабуру.
— Што ўтрупеў? Гэта я...
— Цяпер бачу, што ты, — голас Анціка быў яшчэ сіплы з перапалоху.
І ад таго, што перапалоханы, і, можа, з-за месячнага святла Жыгар раптам убачыў, які ён на самай справе мізэрны і слабы супроць яго. Вазьміся і страсяні добра, дык і душа, як з ката, вытрасецца. І гэтае разуменне надало яму яшчэ большай рашучасці.
— Ты вось што, дзеяцель, забудзь дарогу да Змітрачкоў, а то...
— Што а то? — задзіркаватая натура адразу ж узяла сваё. — Што «а то»? Біцца са мной хочаш? Не, я з табою біцца не буду. Гэтыя перажыткі мы пераступілі! Цяпер ніхто не дазволіць кулакамі жонак сабе адбіваць. Цяпер жанчыны самі будуць рашаць! Ясна табе! І ты не забывай, што цяпер кулакі караткі! Не забывай, якая ўласць! А то мы табе напомнім. І паглядзім, чым ты дыхаеш!
Ён нават патрос пальцам, і Хведар добра запомніў гэты палец у сябе пад носам, міжволі саступіў з дарогі, і Кіршчэня пайшоў далей, прыпыніўся, азірнуўся:
— Будзе так, як сама Марыля рошыць. А ты не смей мне мяне больш перастраваць на дарозе. З-за таго, што разам раслі, пашкадую на першы раз. А калі што, то паглядзім, чым ты дыхаеш, запомні, Хведар.
І ён запомніў. Адчуў, што і сама Марыля пачынае абыходзіць яго, усё ж пераймаў, але гаворкі не выходзіла. Пакуль не перастрэў аднойчы на загуменні сам стары Змітрачок. Прапанаваў закурыць.
— Бач, азімыя як аўчына бяруцца. Добры год павінен быць.
— Ага, — адказаў Жыгар. — Добры. Толькі каму будзе гэтае жыта? Ці нам, ці ў калгас ссыплюць?
Змітрачок не адказаў нічога, зацягнуўся самасадам.
— Возьмецца мароз, трэба будзе пусціць авечак, спасвіць, бо як укіне снегу, выпрае. Зіма цяпер павінна снежная быць. Рабіны многа.
— Спасвіцца рунь...
Хведар не ведаў, пра што болей гаварыць.
Змітрачок зноў зацягнуўся дымам:
— Ты не бяры на мяне крыўды, хлопча. Тут нічога не зробіш. Што ж я, не бачу, што ты гаспадар, а ён пустадомак? І я так думаў, што паберацеся вы з Марыляй... Але ж нанесла яго нячыстая. А цяпер гэтых кулакоў вышукваюць. У цябе гаспадарка, у мяне гаспадарка... А дурню не ўкажаш, падаткне, і канцоў не знойдзеш. Адным словам, забярэ ён Марылю.
Стары Змітрачок нагнуў голаў і пайшоў паўз вішнякі да свайго пляца. Хведар стаяў, глядзеў услед яму і не разумеў, што ўсё скончана, што Марыля не яго. А потым ужо ўзышло пасеянае ў душы старым Змітрачком і насенне страху: а як падаткне, удасць — ніякай управы не знойдзеш? І гэты страх падагнаў яго потым у калгас, гэты страх прымусіў яго ссутуліць плечы і не надта вытыркацца, хадзіць на работу, адбываць яе.
Ажаніўся ён з рабацяшчай і дужай Корзунавай Волькай, з вялікай сям’і яна пайшла да яго ў хату, рабіць умела, мела сілу, нарадзіла і пагадавала яму дзяцей, і цяпер яшчэ цягне, як можа. Дзякуй Богу, грашыць яму няма чаго. Пасля таго камсамольскага вяселля з брычкамі ў Марылі весялосці многа не было. Аж чатыры дзеўкі ўспелі нарадзіць яны з Кіршчэнем. Той усё парадкі наводзіў, арганізоўваў кампаніі. Ездзіў то верхам на коніку, то на брычцы, калі на чарговае павышэнне выплываў. Адзін год нават на легкавіку быў паездзіў, пакуль недзе ў спажыўкааперацыі падымаў справу. Але ўсё роўна ніжэй каня не апускаўся і ўжо толькі перад самай вайной вымушаны быў вярнуцца дадому і стаць брыгадзірам. За ўсе гэтыя гады ён быццам і не змяніўся, усё гэтакі ж лёгкі быў, як падмецены, і ўсё некуды спяшаўся і нешта рабіў, арганізоўваў. Асабліва любіў сустракаць упаўнаважаных. А тыя нібы нюх на яго мелі, ніяк не абміналі. І яшчэ палюбіў сходы праводзіць і гаварыць на іх. Збіраў брыгаду і перад пасяўной, і перад жнівом, і па патрэбе, і без патрэбы. Гаварыў пра важнасць моманту. І слова «таварыш» любіў.
— Таварышы, яравыя, таварышы, азімыя, таварышы, сеяць пара!
Альбо:
— Таварышы, плугі, таварышы, бароны, таварышы, валяюцца за хлявамі...
Гэтак Кіршчэню пачалі перакрыўліваць у вёсцы. Людзі хутка адчуваюць, калі пахіснуўся чалавек. І тады гатовы адпомсціць за ўсе мінулыя балячкі. А таму і не шкадавалі самагонкі, налівалі, хто дзе і як мог, умаслівалі ўладу. І Кіршчэня амаль зусім згубіў той ранейшы начальніцкі бляск, зліняў увесь...
Невядома, чым бы кончыў ён, калі б не вайна. Вайна раскруціла ягонае жыццё па новым крузе. Вядома, чакаць, пакуль прыйдуць немцы і возьмуцца за актывістаў, ён не стаў. Дзяцей поўная хата, а таму ў першы ж дзень сабраўся і падаўся ў Слуцк да ваенкамата, прызывацца ў армію. Прызвацца ён прызваўся, але апынуўся ззаду за фронтам разам з усёй камандай, якая на чале з ваенкомам вымушана была асесці ў лесе. Сёй-той даў цягу дадому, а каму не было як паказвацца, сядзелі, пачалі немцаў палохаць. А потым выйшла так, што натрапіў ён на той атрад, які меў спецыяльнае заданне, і разам з ім пайшоў аж у Заходнюю Беларусь. Гэта пасля вайны ўжо расказваў сам Кіршчэня. А тут Марыля пусціла пагалоску, што на фронт пайшоў. Так усю вайну і думалі, і не чапляліся да сям’і нават паліцаі. Пасля вайны ён зноў пабрыгадзірыў, а потым красаваўся па раёне, страхагентам быў, і баяліся яго, як агню. Карову з хлява мог вывесці, а потым, як скончыўся гэты страх, гадоў з восем пастаршыняваў. Пакуль старшыняваў, памяняў падрубы ў хаце, прыбудаваў яшчэ кухню і наогул абжыўся, зарабіў добрую пенсію і тут ужо ў калгасе праз нейкага паўгода прыстроіўся на пасаду паплаўнічага, атрымаў каня, дастаў і сядло, толькі ўжо з гарэлкай асцерагаўся, але выступаў на ўсіх сходах і спуску не даваў ні старшыні, нікому з калгаснага кіраўніцтва...
Жыгар выйшаў да кустоў у лужку, дзе была прыпята карова. Яна здалёк угледзела яго, падняла галаву і чакала Жыгар выцягнуў з зямлі штыр, сабраў у руку ланцуг.
— Ну што, пайшлі, аднаасобніца, — пагладзіў карову за вухам, і яна цяжка пайшла побач з ім.
Не выпускае карову ў чараду ён з-за ног. Чараду ўжо не адпасе, не вытрывае. Збіраўся сабаку завесці, навучыць карову пасвіць. Але не сабраўся. Сабаку завядзі, карміць трэба, даглядаць. Цяпер жа не спусціш, каб сам дзе хадзіў пажывіцца, цяпер на прывязі трымаць трэба. А карове, калі на добры лад, то і лепш гэтак. Пашы няма, ходзяць цэлы дзень па голым як бубен выгане, ды яшчэ і плату калгас прыдумаў браць за тое, што каровы пасвяцца.
Яшчэ па дарозе Жыгар думаў пра тое, што раніцай трэба ўстаць самому і вынесці малако малакавозу, каб дамовіцца з ім узяць каня і прывезці сена.
Калі Жыгар падыходзіў да дома, насустрач па вуліцы прапыліў старшынёўскі «козлік». Жыгар не чуў, як у машыне, гледзячы на яго побач з каровай, весела засмяяўся старшынёў шафёр.
— Чаго смяешся? — запытаўся Мяцельскі.
— А Жыгар ходзіць, ногі растапырыўшы, як і яго карова!
— Каб і ты з яго век парабіў гэтак, як ён, то яшчэ больш раскарэчыўся.
— Дурная работа дурняў любіць!
— А разумных?
— А разумных ніякая не бярэ.
— Чаму?
— За разумных другія робяць. А яны таму і разумныя, што другіх рабіць вучаць.
— А я тады, па-твойму, хто?
— А вы, Сямёнавіч, нармальны.
— Што значыць нармальны?
— Ну, нармальны. Адны вас вучаць, як рабіць, а вы — другіх, нармальны. Пасярэдзіне. А гэта надзёжна.
Мяцельскі ўважліва паглядзеў на шафёра.
Вечарэла, і з палёў пахла збажыной, якая даспявала, налівалася, хілілася коласам долу. І было ціха і спакойна, і цішыня заходзіла над зямлёй разам са змярканнем.
Мар’я чула, як звінеў у суседнім пакоі будзільнік, як уставала Верка, потым былі чуваць цяжэйшыя зяцевы крокі, потым ужо бацькі будзілі ў садзік Леначку. Ласкава ўгаворвала яе мама, падыходзіў бацька, і праз мінут дзесяць малая прачыналася, разгульвалася, чуўся яе тоненькі вясёлы смех. Яна шлёпала босымі ножкамі да туалета, мылася пад кранам у ваннай. І ўжо не пераставала шчабятаць і смяяцца, і голас яе звінеў у кватэры, як званок.
Пасля яны ўтраіх пілі на кухні чай, і Мар’і не чуваць было іхніх галасоў. Затым адзяваліся ў прыхожай, і Валодзя супыняў Ленку:
— Алёна, ціха, бабуля спіць. Ціха!
Мар’я звала ўнучку Ленкай, бо Алёна асацыіравалася ў яе з Аленай, той дурной Аленай, якую яна памятала змалку і якую застрэлілі немцы ў час вайны, у першыя дні. Гэтак надарылася, што дурная Алена адна аказалася на вуліцы, калі немцы ўехалі ў вёску. Рабы з твару, худы і высозны немец нешта загергетаў да дурное, памахваючы аўтаматам, які вісеў на грудзях. Алена не зразумела, што ад яе хочуць, а памахванне аўтаматам успрыняла як пагрозу ці знявагу і скруціла, сунула амаль пад нос абедзвюма рукамі адразу чатыры дулі.
Немцы, што асталіся сядзець у машыне, дружна зарагаталі са свайго таварыша, а той страсянуў плячом і коратка пырснуў з аўтамата ў дурную, і тая адразу ж і асела ў вулічны пыл, а пальцы гэтак і асталіся скручаныя ў дулі.
Тым часам успеў выскачыць з двара Жыгар з боханам хлеба на ручніку, пайшоў да немцаў, накульгваючы на хворую нагу, нахіляючы галаву, — ішоў і кланяўся.
Тады з кабіны выйшаў другі немец, з нашыўкамі на пагонах, узяў у Жыгара хлеб, перадаў салдатам у кузаў, а вышываны ручнік разгледзеў, акуратна склаў і сунуў у кішэню. Напалоханы, Жыгар усё паказваў на мёртвую Алену і круціў пальцам ля скроні. Немец не зважаў на забітую, паўтараў сваё «гут, гут», два разы паляпаў Жыгара па плячы, потым сеў у машыну, і немцы паехалі. Аказалася, што то была яшчэ не нямецкая ўлада, а проста нейкая армейская машына заблукала ў іхнюю вёску. І таму Жыгару давялося яшчэ раз выносіць немцам хлеб-соль, калі яны прыехалі ўжо з перакладчыкам. За гэты хлеб-соль Жыгар потым усю вайну мусіў разлічвацца з партызанамі: гнаў ім самагонку, падказваў, у каго падсвінак на падыходзе. І самагонка ўратавала яго пасля вайны. Нехта з партызанскіх камандзіраў выдаў Жыгару даведку, што ён з’яўляўся сувязным партызан амаль што з першых дзён вайны. Але, нягледзячы на даведку, і пасля вайны Жыгар доўга яшчэ адкупляўся самагонкай — калі прыязджалі ўпаўнаважаныя і спыняліся хоць бы ў таго ж Кіршчэні, то пасылаўся ганец па выпіўку да Жыгара.
А пра Алену ў вёсцы толькі і засталася прымаўка: «Дурны, як Алена Кумава».
Таму Мар’я і звала ўнучку Ленкай. Ездзіць Мар’я да дачкі прынаравілася пасля таго, як нарадзілася ўнучка. На першым часе — навучыць, як даглядаць дзіця, а потым, калі Вера пайшла на работу, гадавала Ленку — тая, як і ўсе гарадскія дзеці, хварэла ў ясельках. Добра, што ў свой час Мар’я не пашкадавала грошай і дачцэ пабудавала трохпакаёвую кааператыўную кватэру. Цяпер і на кааператыў не ўбіцца, і дзяржаўнае не дачакаешся. На лета ў вёску везці малую Вера не дазваляла — тут, у горадзе, і вада цёплая, і ўсё чыстае, акуратнае.
Мар’я ўстала, падышла да акна. Яно выходзіла на рэчку, на зялёную, парослую вербамі лугавіну. Месца харошае, утульнае, ні вуліцы не чуваць, ні машын. І рэчка, і аселіца — быццам вясковае ўсё. На лугавіне зранку прагульвалі сабак. Такіх сабак Мар’я не бачыла ніколі ў вёсцы: і маленькія, кучаравенькія, і вялізныя, валасатыя, і аўчаркі. Да аўчарак узнікала сама сабой павага. І выгульвалі аўчарак звычайна мужчыны. Нешта саліднае, сур’ёзнае было ў тых, хто выводзіў аўчарак. І цяпер Мар’я прыглядалася, каб угледзець знаёмую постаць Віктара Антонавіча. Яго чорная вастравухая аўчарка гуляла без павадка, ішла за ім і пры ім, слухалася не тое што голасу, але нават позірку. Разумела ўсё.
У двары Віктара Антонавіча звалі ўсе Генералам. Вера гаварыла, што ён самы сапраўдны генерал, на пенсіі. Апынуўся жыць у гэтым ускраінным раёне таму, што пакінуў сваю генеральскую кватэру дачцэ. З імі асталася і жонка. Вечна злосны і п’яны нават ад піва стары Кір’як мацюкаўся і ўсім расказваў, што генерала выжылі з хаты, бо выманілі ўсе грошы, а пенсіі генеральскай па цяперашнім часе і на скрынку каньяку не хопіць. Мар’я не зважала, як між іншым і ніхто ў двары не зважаў на тое, што пляце стары, злосны на ўвесь свет і вечна п’яны Кір’як. Пра самога Кір’яка гаварылі, што служыў ён ахоўнікам у лагерах і што пры Хрушчове яго выгналі з арміі за тое, што пабіраўся і краў, праўда, далі пенсію, якую Кір’як і прапіваў. Калі пенсіі не хапала, спрабаваў красці з дому рэчы, і тады зяць біў яго смяротным боем, пасля чаго Кір’яка па тыдню не было відаць у двары альбо на перавернутай скрынцы ля магазіна. Жывучая парода Кір’яка пераносіла ўсё, і праз некаторы час ён з’яўляўся ў велікаватым, добра вынашаным зяцевым касцюме, з радочкам узнагародных калодак на пінжаку спачатку ля пад’езда на лаўцы, а потым перабіраўся і да магазіна і там цікаваў парожнія бутэлькі — піва ў магазіне прадавалася толькі на вынас, і людзі часам выпівалі піва тут жа ля магазіна, а парожнія бутэлькі пакідалі.
Хаця, можа, стары Кір’як і праўду гаварыў — за ўвесь час, колькі Мар’я ні бывала ў дачкі, яна ні разу не бачыла, каб да Віктара Антонавіча хоць хто прыязджаў, каб унукі з’яўляліся. Можа, ён ездзіў адведваць іх? Пра гэта не папытаешся, ды Мар’я не была і знаёмая з гэтым сівавалосым, худым, пастаянна маўклівым чалавекам так, каб распытвацца пра яго жыццё. Проста аднойчы ў магазіне, дзе сабралася вялікая чарга ў касу, Мар’я па вясковай прастаце абазвалася да генерала, які купіў бутэльку малака і палавінку хлеба, прапусціла перад сабой у чаргу.
А па дарозе з магазіна генерал дапамог ёй паднесці сумку з прадуктамі, назваўся Віктарам Антонавічам, а яна Мар’яй Паўлаўнай. Пасля гэтага яны віталіся, перакідваліся словамі пры выпадку пра надвор’е.
І кожную раніцу Мар’я бачыла генерала перад домам — сабаку ён выгульваў у адзін і той жа час, а яна ўставала пасля таго, як Вера з Валодзем ішлі на работу, каб не замінаць ім.
У Мар’і быў свой распарадак на тыя дні, калі яна прыязджала да дачкі. Першы дзень уставала, мылася пад душам, потым снедала на кухні і пачынала прыбіраць у кватэры — уключала пыласос, потым працірала падлогу мокрай анучкай. На другі дзень Мар’я займалася мыццём. Перамывала бялізну, адзенне. Калі гэтая работа ў кватэры была зроблена, прыходзіла чарга магазінаў. Яна ўжо на памяць ведала, што трэба Веры, што Леначцы, што Валодзю. У горадзе даўно нічога проста не куплялася, а «даставалася», то Мар я з
задавальненнем «даставала». Для гэтага яна адпраўлялася к адкрыццю магазінаў па сваім ужо вывучаным і правераным маршруце. І такім чынам рана ці позна вылоўлівала патрэбную рэч.
Мар’і падабалася гэтая работа. Дзень праходзіў непрыкметна, а там, стоячы ў чэргах, яна даведвалася пра ўсё, што рабілася ў горадзе: і пра тое, што нейкі бандыт забівае дзяўчатак, і пра цэны, якія будуць павышаны, і пра тое, колькі тысяч урвала Пугачова за адзін канцэрт у Палацы спорту, і яшчэ многа чаго...
Усё гэта Мар’я пераказвала ў двары пасля таго, як забірала Леначку з садзіка. Малыя гулялі, а старыя і мацяркі сядзелі і расказвалі пра ўсё на цэлым белым свеце. Таму Мар’я нават усміхалася вечарам, калі Валодзя спяшаў да тэлевізара, каб паглядзець праграму «Час», — яна была ўпэўнена, што пра ўсе самыя галоўныя навіны даведалася зранку, а не цяпер, па тэлебачанні.
Мар’і падабалася прыязджаць да дачкі — і тут яна ўспамінала сваю маці — старую Хоцьчыху, як яе звалі ў вёсцы. Маці лічылася разумнаю і нават мудраю. У вёсцы хто багаты, хто меў пад’есці, той быў і разумным. Цяпер Мар’я гэта ведае. А іх сям’я ніколі ў галыцьбе не сядзела, ні пры дзеду Хоцьку, ні пасля, а таму мела да сябе і павагу, і нават зайздрасць. Дык вось маці і вучыла Мар’ю змалку рабоце — хто не робіць, хто не цягне пад сябе па каліву, той ніколі нічога мець не будзе. Таму і цяпер раніцай — а ўжо ж цэлае жыццё зжыла — Мар’я раптам адчувае, як холадна ад ранішняй расы ў ногі, калі выганяла на пашу гусей, а потым і свіней. Здаецца, што як нарадзілася, дык адразу і пагнала тых гусей на пашу, і астудзілася на ранішнім холадзе. І пячэ ад дубца, якім маці даймала раніцай па лытках — гэта калі не хацела гнаць гусей тых на пашу.
Гэтаксама ў рабоце памятала і бацьку, як уставаў зранку, цэлы дзень не прысядаў дома па гаспадарцы, у калгасе, а вечарам яшчэ плёў на прадажу кашы, палукашкі. Палукашак гэты займаў амаль усю хату, і ад лазовых пукоў пахла прывялай лазою. Палукашкі мелі попыт, і іх куплялі ў бацькі, ішла жывая капейка.
Бацька ператрываў вайну, убярогся, не пайшоў ні ў партызаны, ні ў паліцыю, але перад самым прыходам нашых ноччу паліцаі паднялі яго з пасцелі і мабілізавалі ў краёвую абарону. Павялі пад вінтоўкай. І маці не змагла нічога ні ў чым дапамагчы. А як прыйшлі чырвоныя, загрэблі ў армію, на фронт. Кажуць, разбірацца не было каму, адправілі ўсіх гэтых «бэкаўцаў» у штрафныя батальёны, і амаль ніхто з іх не вярнуўся назад.
Але і гэта не выбіла з каляіны Мар’іну маці. Яна ведала, што трэба рабіць работу, трымаць гаспадарку і што на гэту гаспадарку, якімі б ні былі жаночыя рукі, трэба мужчына. Толькі вайна і мужчын знішчыла, выпалала.
У гэты час і з’явіўся са шпіталя Янка Куляшоў. У вайну ён партызаніў, адтуль забралі ў армію. Прыйшоў са шпіталя зялёны з твару, як цень той.
— Дарма што зялёны. Ты на гэта ў мужчыны не глядзі. Мука ў мяне на блінцы ёсць. І скварку спячы асталося сала. Мужчыну трэба пад’есці добра, а тады ўсё пойдзе ладам і парадам. А цёплым блінцом з салам як паснедаеш, цэлы дзень работу рабіць будзеш.
Старая як гаварыла, гэтак і рабіла. Восенню папрасіла Яна разараць бульбу, а потым наняла хляўчук перакрыць. І блінцоў цёплых не шкадавала, і сала на патэльню рэзала тоўстымі кавалкамі. І самагонкі падлівала, хаця ядок з Яна на тым часе быў невялікі, піток таксама, але выпіць чарку прывык за партызанку і потым на фронце.
А зімою ён ужо праводзіў Мар’ю з вячорак ці з вечарынкі, і гэта быццам бы само сабой разумелася ў вёсцы, і Мар’і зайздросцілі сяброўкі. Дома Ян акрыяў, сышла з твару нездаровая белізна, пашырэлі, раздаліся плечы. І ў рухах, у гаворцы з’явілася сталая мужчынская няспешнасць. Няспешнасць дужага, упэўненага ў сабе маладога мужчыны. Ды і наогул, тады, пасля вайны, здаецца, непрыгожых мужчын і не было, нават старых, а што там гаварыць пра маладых. Мала іх асталося, а таму кожны быццам бы і навідавоку быў.
Быў вечар другога дня на Вялікдзень. Ранняя тады пачыналася вясна, і на вуліцы амаль не аставалася снегу. Удзень прыгравала па-вясноваму шчодрае, нават гарачаватае сонца, і дзятва асвойвала вуліцу басанож па падсохлай, прыгрэтай зямлі. Толькі сям-там за платамі ў гародчыках ляжалі пачырванелыя снегавыя плахі — дзе зімой былі самыя вялікія, амаль да страхі, гурбы. З-пад іх сачылася вада, і ад гэтых гародчыкаў павявала холадам.
І вечары ўжо былі не стылыя, а нейкія мяккія, чорныя і глыбокія, як і неба, у якім чыста і вяліка свяціліся зоркі. Яны нібы наблізіліся да зямлі і глядзелі ноччу на яе зблізку.
Мар’я з Янам раней, чым звычайна, прыйшлі з вечарынкі, якую рабілі ў Тодаравых. Можа, таму, што другі дзень запар, ці з-за таго, што гарманіст Вецік пасля ўчарашняй выпіўкі і дзённай пахмелкі не-не ды і кляваў носам у гармонік, танцы не надта ладзіліся. У дадатак да ўсяго нехта з падшыванцаў, якіх не пускалі яшчэ на вечарынку, усё ж умудрыўся і падсыпаў на гліняны дол нацёртае махоркі.
Яны стаялі ў двары, у зацішку пры сцяне. Гэты вечар Мар’я запомніла, нават пах снегу, таго, нерасталага з гародчыка, цёплага, прыгрэтага за дзень бярвення драўлянае сцяны. Янавы пацалункі хвалявалі. Ёй самой хацелася цалаваць Яна. І яна цалавала яго, адчувала, як увесь ён адклікаецца на яе пацалункі. І гэтаму жаданню, гэтаму хваляванню, здавалася, не было мяжы, не было канца і краю...
Не хацелася вызваляцца з абдымкаў нават пасля таго, як пачула, што маці адчыніла дзверы з хаты, што яна выходзіць на двор. Толькі крыху адхілілася ад Яна і падумала — ну чаго маці не спіцца, спала б ужо.
Маці не выйшла на двор, толькі прачыніла дзверы і сказала:
— Гэта вы на дварэ? То ідзіце ў хату. Вячэра яшчэ на стале, я не прыбірала.
І пайшла сама назад, пакінула дзверы сянец адчыненымі. Калі Мар’я з Янам зайшлі ў хату, там ужо гарэла лямпа, а маці ставіла на стол шклянкі. Потым дастала з шафкі літровую бутэльку з самагонкай. З прыпечка на стол падала патэльню з печанай каўбасой, чыгунок з бульбаю, міску з качаном капусты. Схадзіла і прынесла з каморкі халоднага сала.
— Што гэта вы ўздумалі на ноч гледзячы? — запыталася Мар’я.
— Чалавек жа дурны. За работаю свету божага не бачыць. Вот падумала, што і Вялікдзень, а і свята быццам не свята. У нас жа, слава Богу, ёсць што на стол паставіць. А нам усё часу не выстачае. Пасядзець, пагаварыць няма калі. Вот сядзем разам, вып’ем, пад’ядзім, як людзі, пагаворым...
Маці не адвярнулася, выбірала з шуфлядкі ў шафцы відэльцы. Толькі цяпер Мар’я заўважыла, што маці ў навейшай спадніцы і ў кофце.
Мар’я не любіла самагонку, але маці прымусіла і яе выпіць, а сама выпівала амаль нараўне з Янам і не п’янела. Ян раздабрэў першы, пачаў расказваць пра тое, як яшчэ ў партызанах трапіў у засаду, як паранены ледзьве вырваўся амаль голы на кані і ляцеў па лесе да атрада. Мабыць, ад таго, што захмялела, Мар’я як перад сабой бачыла і чорную асеннюю ноч перад замаразкамі, і гэтакі ж глухі і настылы лес, і чалавека ў белым, што, як здань, імчаў на кані з аўтаматам. Потым ён яшчэ расказваў пра фронт, пра тое, як ляжаў паранены мінай сярод поля, сцякаў крывёй і ніхто яму не мог дапамагчы, пакуль не сцямнее, а сам не мог зрабіць перавязку. Ляжаў і слухаў, як выцякае разам з крывёй з цела жыццё.
Потым маці незаўважна знікла, і яны забыліся пра яе, заснуўшую на печы за фіранкаю. Патушылі лямпу, потым перайшлі на Мар’ін ложак...
Прахапілася Мар’я ад таго, што ў хаце нешта перамянілася: ужо зламалася, заманулася на дзень ноч, і над зямлёй незаўважна пасвятлела. І гэтае святло зазірнула ў хату. Яшчэ Мар’я адчула, што ў хаце не спяць, што маці ўжо прачнулася. Яна прыслухалася. У хаце панаваў душнаваты кіслы ранішні дух. Пахла дымам махоркі ад учарашняга Янавага курэння і самагонным духам. Але ўсё гэта выцяснялася свежым паветрам, якое плыло нізам ад крыху прачыненых дзвярэй — маці, калі выходзіла з хаты, пакінула прачыненыя дзверы. І гэтае свежае паветра і было тым пастароннім, што з’явілася ў начной хаце і пабудзіла Мар’ю. Першым жаданнем было падхапіцца, і Мар’я прыўстала на локці, зірнула на Яна. Той спаў моцна, крыху падвярнуўшы галаву, і белая яго шыя была тонкая і доўгая, як у хлапчука, і сам ён здаваўся нейкім нязграбным, малым на тоўстай і вялікай белай падушцы. І пахла ад яго перагарам і махоркай. Чамусьці, можа, ад таго, што прачнулася раней, яна раптам адчула сябе намнога старэйшай і мацнейшай за гэтага мужчыну, які ляжаў побач, хоць ён прайшоў партызанку, фронт, ляжаў паўгода паранены ў шпіталях, пабачыў смерці і быў старэйшы за яе нават па гадах. Гэтак тады здалося ёй, можа, таму, што яна была дома, і гэта надавала і ёй упэўненасці і гаспадарскай вартасці. І яшчэ яна падумала, што маці знарок усё падстроіла ім. Чамусьці ад гэтага крыху прыкра стала — і што Ян паддаўся, і што саму яе, як малую, падманулі. Мар’я легла на падушку, глядзела ў столь, ужо спакойна слухала, як грукала ў сенцах карытцамі маці. Ян спрасонку паварушыўся, пацягнуўся рукой, каб прыгарнуць яе, але яна асцярожна і цвёрда адвяла яго руку і крыху пасунулася на край.
Потым фіранка прахілілася, і маці паглядзела на іх, убачыла расплюшчаныя Мар’іны вочы, памкнулася адпусціць фіранку, але адумалася, буднічным голасам сказала:
— Можа, трэба ўставаць, а то перад людзьмі...
— А што перад людзьмі? — Мар'я адчула незнаёмую ўпэўненасць і спакой. — Што перад людзьмі? Гэта наша дзела...
— Яно ж то так.
— Скора ўстанем, — перапыніла яе Мар’я, завярнулася да Яна, паклала на яго руку, чула, як маці пастаяла ў хаце, відаць, не ведала, што рабіць, потым грукнулі, зачыніліся дзверы ў сенцы.
Ян спрасонку пацягнуўся да Мар’і, і яна, спачатку перасільваючы сябе, паддалася яму, адчуваючы нейкую агромністую слодыч, якая захапіла яе ўсю, закружыла гэтак, што знікла ўсё на свеце: і хата, і маці, і нават Ян — усё на гэтым свеце. Потым яна, дзівячыся сама з сябе, вярталася з другога свету, стомленая, спустошаная і светлая, лёгкая, як пушынка. І гэтая светласць і лёгкасць былі ва ўсім целе, у кожнай жылачцы, спявалі недзе ў душы. І, перапоўненая незнаёмай ёй дасюль радасцю, яна міжволі гладзіла рукой Яна па галаве, і ад гэтага радасць, вяртанне здалёку доўжыліся і цешылі.
Потым яна заснула чыстым, лёгкім сном, можа, нават і не заснула, а толькі задрамала на некалькі хвілін, але ўсё цела яе заснула, і калі прахапілася, то ўжо не адчувала той першай тамлівай млявасці, наадварот, хацелася нешта рабіць, рухацца.
Яна адзелася, выйшла на двор, дзе ў лад з яе настроем пачыналася чыстая, прыхопленая марозікам і халадком вясновая раніца, прынесла з калодзежа вядро чыстае сцюдзёнае вады і толькі тады напілася з яго, поўнага, звонкага, зачарпнула кубак і падала Яну. Той піў таксама прагна і радасна, памкнуўся ўставаць, але яна перапыніла:
— Паляжы яшчэ. Няма чаго рабіць. Я зараз паснедаць пагляджу.
Яна сама запаліла ў печы, прыбрала са стала ўчарашнюю ежу, прыгатавала снеданне, паклікала Яна, карміла снеданнем, нават наліла чарку пахмяліцца, і калі глядзела, як ён, задаволены сабой, і выпівае, і снедае, не магла пазбавіцца адчування, што яна старэйшая за яго. Ён нічога гэтага не заўважаў, а таму ўся ягоная саліднасць і нетаропкасць здаваліся ні больш ні менш як жаданнем хлапчука паўтараць дарослага.
Мар’я правяла яго да варотцаў, не адхілілася, прыняла ягоны пацалунак, а сама думала, куды ж знікла маці.
Тады яна не ведала, што маці, узяўшыся за работу, не адкладвала яе надоўга. Пакуль яны дасыпалі з Янам, маці пабыла ў Янавай маці, пагаравала, што звёў дзеўку, і кончыла гаворку тым, што і пра вяселле, пакуль пасяўная не пачалася, дамовілася, і пра тое, што Ян пяройдзе жыць да іх у хату, не весці ж маладую жонку ў старэнькую хібарку, а будавацца нанава нашто, калі ёсць добрая і прасторная хата.
Так вырашыла старая Хоцьчыха адразу не адно пытанне, а найпершае — тое, што Мар’я не паедзе адбудоўваць Мінск. Тады сама ехала моладзь адбудоўваць горад, і дзяўчаты ехалі туды, каб уцячы з вёскі. Мар’я сказала пра гэта маці, бо сяброўка яе, Волька, сабралася. Гэта і прымусіла маці як найхутчэй выдаць замуж дачку. Потым яна ўжо хвалілася перад імі, перад Янавай маці:
— Бачу, што дур дзеўцы запаў у голаў. Што яна там нойдзе? Галота, з’есці кавалка хлеба няма. А дзе прытуліцца? Тут жа ў нас усё ёсць. І жаніх тутака, свой. А там на каго нарвецца? Так яно па-мойму і выйшла. А мне што — тут адной гібець, дачку ў свет выправіўшы?..
Мар’я цяпер не раз вярталася ў думках да таго, што маці некалі не пусціла яе ў горад. Як яно там ні было, як ні перабівалася і тая ж Волька Стафанава, але прыязджала яна пасля адзетая чыста, з нафарбаванымі губамі. Муж яе працаваў прарабам на будаўніцтве, добра зарабляў, кватэру атрымалі. Вольку прыстроіў у сталоўку афіцыянткай. Прыязджалі яны на грузавой машыне, набіралі бульбы, яблык.
Маці ў той час ужо не было — захварэла яна раптоўна, забалеў жывот. Сама бульбу капалі, і яна некалькі дзён хадзіла, учарнелая з твару, цярпела, прыкладала да жывата нагрэтую і закручаную ў анучу цагліну. Ян запрог каня ноччу і павёз у бальніцу, калі ўжо тая крычала ад болю і траціла прытомнасць. Казаў, крычала дарогаю гэтак, што ў яго валасы на галаве варушыліся. У дарозе і сканала. Дактары гаварылі, што з-за свае дурасці памерла: грыжу ўпраўляла сама сабе, парвала вантробы, пачалося запаленне.
Янава маці яшчэ некалькі гадоў жыла ў сваёй хацінцы — і Мар’я з Янам трымалі два пляцы і дзве гаспадаркі. Маці перайшла да іх у хату жыць пасля таго, як Ян пайшоў у МТС на курсы, стаў трактарыстам, а потым і камбайнерам. У яе ўжо тады нарадзіўся Павел, і ўпраўляцца і з калгаснай работай, і з малым, і з двума пляцамі не ставала сілы.
Са свекрывёй жыць стала лягчэй, паціху на яе перайшоў увесь клопат пра парадак у хаце і па гаспадарцы. Мар’я тым часам выйшла ва ўдарніцы, і яе славілі нават у раённай газеце і запрашалі ў школу завязваць гальштукі дзеткам, якія ўступалі ў піянеры...
Але ўсё гэта было не тое — цяпер Мар’я ведае, што ўсё не зраўняеш з горадам, з тымі выгодамі, якія там маюць людзі. І цяпер яна ўпэўнена, што каб тады не асталася гібець у вёсцы, то жыла б, як людзі жывуць, як жыве дачка. Таму і цягнула яе цяпер у горад, як магнітам, бо ў вёсцы не асталося ніякага інтарэсу. Некалі іх адтуль не выпускалі, трэба былі рабочыя рукі, а цяпер не надта хто і пільнуе, і глядзіць. Як сабе хочаш, калі пайшоў на пенсію. Гэта толькі хіба такія дурныя, як яе Ян, не могуць адкаснуцца ад калгаса і калгаснае работы. Усё ідуць туды на работу, усё нешта хочуць паправіць і ці перамяніць, а цяпер на іх ніхто не глядзіць і не зважае, хіба што заткнуць дзірку на рабоце, куды ніхто з маладых ісці не хоча. А тут хоць на старасць гадоў можна паглядзець на жыццё, пабачыць людзей.
І зноў Мар’я адчувала сваю перавагу над Янам, якому гэтага нават не зразумець ніколі, калупаецца там, пры доме, а грошай усё роўна век не было, колькі ні зараблялі.
Мар’я пайшла на кухню заварваць чай. Трэба было збірацца ў горад — Вера заказала ёй басаножкі, учора іх давалі ў ЦУМе.
Дзень пачынаўся ясна, сонечна і абяцаў быць спякотным.
У зале было душна, хоць адчынілі ўсе фрамугі. Мяцельскі зручней умасціўся на крэсле, расслабіўся, каб адпачывала цела. Прывычка гэтая была даўняя, яшчэ з таго часу, калі пасля язды верхам альбо ў вазку хацелася аднаго — не варушыцца. Крэсла цяперашняе, мяккае, абабітае тканінай. Гэта не тыя голыя і рыпучыя пасляваенныя. Ды і залы тады такой не было, і трыбуны з мінералкаю, і людзей намнога менш збіралася. Ды і нарад такіх, зараней запланаваных, з распісанымі на паўдня выступоўцамі не было. Тады найчасцей выклікалі аднаго альбо некалькіх, і не гаварыць давалі, а пыталіся і ставілі задачу.
Мяцельскі не чуў прамоўцаў, ён на памяць ведаў, што гавораць на такіх нарадах. Кожны рапартаваў аб гатоўнасці. І запчастак хапала, і элеватар гатоў прыняць усе машыны са збожжам за адну хвіліну... Дзе ўсё потым дзяецца: і запчасткі, і магутнасці на элеватары? Пасля правяральшчыкі дакладвалі пра гатоўнасць да жніва ў саміх калгасах, называлі прозвішчы старшынь, патрабавалі тэрмінова дарабіць недаробленае, падрыхтавацца да жніва. Хаця які ж то гаспадар, якога падганяць трэба і падказваць? Прозвішча Мяцельскага не называў ніхто, ён быў ужо з рангу тых, каго пахадзя не чапаюць. Гаспадарка яго няхай і не перадавая, але адна з самых стабільных у раёне, са сваім ладам-парадам. Ён меў права лічыць куранят восенню. Права гэтае было заваявана не толькі доўгімі гадамі старшынёўства, ордэнамі, але і трыма партыйнымі вымовамі, а за канюшыну і вызваленнем ад старшынёўскай пасады, праўда, ненадоўга. Яшчэ знаёмствам і сяброўствам на абласным і рэспубліканскім узроўнях, салідарнасцю былых партызан, якіх асталіся адзінкі пры ўладзе, але якія ўмелі трымацца сваіх. І набытым вопытам паводзіць сябе з начальствам. Усю гэту крытыку з трыбун ён лічыў непатрэбнай — калі чалавек не гаспадар, то яго не вучыць трэба, а мяняць. Але ён ведаў, што ў жыцці гэтак нельга, як нельга і без нарад, без выступленняў на іх, як, нарэшце, і без гэтай агульнай па раёне каманды зажынаць альбо сеяць, і не толькі пачаць кампанію, але і класціся ў некім прыдуманыя тэрміны, своечасова адрапартаваць. Каманда будзе дадзена ў канцы нарады, пасля ўсіх выступленняў, дзе адназначна падкрэслівалася, што сам старшыня павінен усё рашаць, за ўсё адказваць. Мяцельскі прывык ужо, што старшыні нязменна астаецца адно гэта права — за ўсё адказваць. З-за дробязі ён не лез на ражон, пакрасавацца начальству не замінаў. На ўзлобках можна знайсці мясціны, каб пусціць камбайны і завезці некалькі машын на элеватар, а там падыдзе да жніва і ўся ніва.
Звычайна Мяцельскі адпачываў на гэтых нарадах, слухаючы другіх, перабіраў у памяці, што яшчэ не дароблена, дзе якія прарэхі падлатаць, каб шумнуць жніво адным дыхам. А цэнтнеры і тоны ён у канцы года пакажа, калі пракоцяцца па раёне пару дадатковых планаў продажу збожжа дзяржаве. Але сёння нешта выбівала яго з каляіны. Яшчэ зранку, калі аб’язджаў калгас, праводзіў нарад, пакуль ехаў у раён. Нічога быццам і не здарылася. Звычайны дзень, нават без дробных непрыемных здарэнняў, без якіх не абыдзешся ў гаспадарцы.
Мяцельскі адчуў на сабе позірк першага і заўважыў, што той паспяшаў адвесці вочы, як толькі зразумеў, што Мяцельскі адчуў ягоны позірк. Мог і не адводзіць, усміхнуцца ці кіўнуць галавой. І Мяцельскі кіўнуў бы: у іх у кожнага каторы ўжо год сваё месца — у аднаго ў прэзідыуме, у другога ў зале. Сам таго не заўважаючы, Мяцельскі заўсёды садзіўся на адно і тое ж крэсла, не ў цэнтры, а збоч, блізка ад праходу, каб бачыць перад сабой залу. Ён не прыкмячаў, што займаў адно, «сваё», месца і што іншыя яго стараліся не займаць. Цяпер падумалася не пра свой узрост, а пра тое, што ўжо гэтак многа першы на сваёй пасадзе. Мяцельскі памятаў яго камсамольскім работнікам, можа, ён і запомніўся тады тым, што быў у касцюме сярод іхніх фрэнчаў і гімнасцёрак. Гэты малады камсамолец потым працаваў загадчыкам аддзела ў райкоме, затым сакратаром, на некалькі гадоў пайшоў у вобласць на павышэнне і адтуль вярнуўся ўжо гаспадаром, першым. Мяцельскаму падумалася, што першаму пара б зноў на павышэнне, бліжэй да сталіцы, на добрую перадпенсійную пасаду, на якой трымаюць яшчэ і пасля пенсіі. Мяцельскі ведаў, якая гэта цяжкая і не заўсёды ўдзячная работа — везці на сабе воз, які называецца раёнам. Але не хацелася замены, новага прывыкання, як і на сваё месца Мяцельскі пакуль што не бачыў чалавека. Ды гэта, здавалася, і не тэрмінова, не самы пільны клопат.
Мяцельскі ці не задрамаў. Ачнуўся ад цішыні, што запанавала ў зале, які ўвесь час прывычна шушукаўся і расказваў анекдоты. Гаварыў першы. Голас у Вячаслава Антонавіча поўны, пастаўлены. У паперкі заглядвае між іншым. Ён нібы падсумоўваў гаворанае, а на самай справе аддаваў свой загад на жніво. Першы некалі ўмеў рабіць доўгія даклады, з асвятленнем палітычнага моманту ў краіне і ў свеце. Але новы час, новыя кадры патрабавалі крыху інакш будаваць нарады, надаваць ім дзелавітасці. І дзелавітасць гэта надавалася большай лаканічнасцю. Каб не паўтараць гаворанае многа гадоў, першы скарачаў за кошт агульных мясцін сваё выступленне, але загад усім службам і ўстановам гучаў канкрэтна і адназначна.
На гэтым нарада скончылася. Ні табе перапынкаў, ні абедаў, ні гаворак кампаніямі. Старшыні селі ў машыны і раз’ехаліся. Мяцельскі ведаў, што маладзейшыя, каму ў адну дарогу, з’язджалі ў лес, размяшчаліся на прыродзе. І яму раптам захацелася піва. Успомнілася тое, халоднае, з бочак, з сапраўдным селядцом, таксама з бочак. Усё гэта было ў райкомаўскім буфеце ў старым драўляным будынку. Піва ён не піў даўно, яшчэ раней кінуў курыць. Як жартавалі маладзейшыя — Мяцельскі свой ліміт на салярку выбраў, на бензін толькі крыху пакінуў.
— Дзень добры, Васіль Сямёнавіч!
— А, Васілевіч!
Мяцельскі паціснуў руку маладому, з раннімі залысінамі, хударляваму мужчыну. Твар у яго загарэлы да чарнаты. Адзеты ён быў у джынсы і блакітную рубашку з закасанымі рукавамі. На руцэ трымаў невялічкую скураную сумачку.
— На зажынкі прыедзеш, упаўнаважаны? — з усмешкай запытаўся Мяцельскі.
— А папробуй не прыедзь. Думаю, і сто грам паставіце.
— Абавязкова. Паехалі, і сёння пасядзім.
— Не, сёння не выйдзе. Ды і вас Касцюк прасіў зайсці. Заўтра ці паслязаўтра заеду.
— Заязджай. Разам глянем, дзе на зажынкі выйсці хачу.
— Можа, трэба што?
— Не, дзякуй Богу, пакуль што не.
Мяцельскаму нічога не трэба было выпрошваць у замацаванага за калгасам адказнага таварыша, як іх цяпер называюць.
— Знаеш, Васілевіч, кідай ты гэту кантору, давай да мяне, — раптам ляпнуў Мяцельскі.
— У вас усе вакансіі занятыя, нават парторга новага далі.
Васілевіч весела засмяяўся.
Мяцельскі пачырванеў ад злосці — парторга яму падсунулі, Васілевіч папярэджваў.
— Ёсць адна вакансія. На старшыню.
— Ласкавыя душы і так ужо здзекуюцца, што я да вас на стажыроўку прыстроіўся і чакаю, пакуль Мяцельскі загнецца. І да вас дайшло?
— Не, не дайшло. Плюй, не слухай дурняў. А я сур’ёзна.
— Тут на такую гаспадарку, як ваша, во колькі сядзіць у канторах, чакае. А я яшчэ зялён, чужы. Не пусцяць. Трупамі палягуць.
— Пусцяць, калі я захачу.
— Усяму свая пара і свой час, Сямёнавіч.
Васілевіч неяк сурова паглядзеў на Мяцельскага. Той і сам разумеў, што не да месца і не ў пару пачаў гаворку, падаў руку і пайшоў на другі паверх, да кабінета першага.
З гэтым аграномам з упраўлення жыццё звяло Мяцельскага выпадкова некалькі гадоў назад. Васілевіча тады прымацавалі адказным да яго калгаса. Гэта Мяцельскага мала хвалявала, хто будзе прымацаваны і што будзе дакладваць пра яго. А той год яго перад жнівом прыхапіў апендыцыт. За ўсе гады старшынёўства гэта было першае жніво без яго.
Аграном і парторг, які «не адважыўся ісці супроць партыйнай лініі райкома», жніво пачалі дакладна, як загадалі. А замацаваны за калгасам адказны з раёна Васілевіч вярнуў камбайны з поля і не даў жаць недаспелае збожжа. І ўсю ўборку кожны дзень быў зранку ў гаспадарцы. З таго часу ён і астаўся пастаянным «замацаваным» за калгасам Мяцельскага, хаця пад злосць першы і гразіў неаднойчы разагнаць гэты непаслухмяны дуэт.
Мяцельскі зайшоў у прыёмную, кіўнуў галавой сакратарцы. Касцюк яшчэ не вярнуўся ў кабінет, на хаду вырашаў дробныя пытанні, з якімі да яго падыходзілі. На нарадзе можна і з дробным падсунуцца, пры ўсіх не шумне, як адзін на адзін у кабінеце.
Мяцельскі не заўважаў, што сёння яму ўвесь дзень хацелася сядзець. Ён не жартаваў і з сакратаркай, не бачыў, што яна ўважліва прыглядалася да яго. А старшыня думаў пра ўпаўнаважаных, якіх ён шмат перабачыў на сваім вяку. Іх трэба было сустракаць і праводзіць, і не проста праводзіць, але і ўлагодзіць на дарогу. Трапляліся і такія, што ні чорта не петрылі ў гаспадарцы, а лезлі праводзіць «партыйную лінію райкома». Іхняя дапамога канчалася часам выклікам на бюро райкома. Адзін такі, райваенком Брыкаў, патрабаваў ад яго звесткі па тэлефоне — ездзіць у калгас было для яго зашмат гонару. Мяцельскі і далажыў, што ўсе на полі, аруць. А назаўтра тэрмінова ў райком выклікалі. Ваенком далажыў: «В «Родине» все собрались на собрание и орут вместе с председателем, а землю им уполномоченный пахать должен!» Цяпер пра гэта ўспамінаюць старэйшыя, як пра анекдот.
Сакратар лёгка зайшоў у прыёмную, узбуджаны і энергічны. Працягнуў руку Мяцельскаму, адчыніў дзверы, прапусціў у кабінет.
— Сядай, Васіль Сямёнавіч, — паказаў рукой на крэсла, зняў пінжак, павесіў на вешалку ў шафе, расшпіліў рукавы рубашкі, крыху закасаў іх, аслабіў вузел на гальштуку.
Разагрэты выступленнем, ён быў упэўнены, што зараз яму падуладна ўсё, усё ён можа вырашыць.
Зайшла сакратарка з паперкамі ў папцы, прыпынілася ў дзвярах, Касцюк паказаў на край стала. Сакратарка паклала паперы на паказанае месца, выйшла, асцярожна прычыніла за сабой дзверы.
— Што такі мінорны, Васіль Сямёнавіч? Няўвязкі якія?
— Увязваць будзем тое, што сажном, — паўжартам адказаў Мяцельскі. Не было настрою падыгрываць сакратару. Ды і паклікаў ён яго не дзеля таго, каб проста пагаманіць за здорава жывеш.
— Баішся, завалім жніво?
— Чаму завалім? Ніколі не завальвалі. А цяпер ёсць жаць што.
— А што твайго парторга не відно?
— А сёння якраз багамазы наглядную агітацыю прывезлі. Шаснаццаць тысяч дзяруць чортведама за што.
— А ты з тою дапатопнаю разлучыцца не можаш? На агітацыю грошай шкадаваць не трэба.
— Агітацыя — з чалавекам гаварыць, а не карцінкі толькі развешваць!
— Тут да нас на пару дзён дэлегацыя з сацкраін прыязджае. Ёсць меркаванне паказаць ім твой калгас.
— Мой не паказны. Мой рабочы калгас.
— Там кіраўнікі кааператываў. Ім не парад трэба.
Касцюк здзіўлена паглядзеў на Мяцельскага — незразумелая была яго ўпартасць.
— У мяне няма здароўя піць з імі, — буркнуў Мяцельскі.
— Ну няхай парторг і п’е. Здаровы ж у цябе, як бычок. Хоць якая карысць будзе, — Касцюк паспрабаваў перавесці гаворку на жартаўлівы лад.
— З такім горлам ён, дай волю, і калгас прап’е. І не пачастункаў я баюся. Будзь чалавекам, хоць на старасць год збаў мяне ад гэтай паказухі!
Касцюк адчуў, як ад гарачыні пачынала шумець у галаве — ён не любіў, каб было не па яго. Кінуў кароткі позірк на Мяцельскага — той насупіўся, гатовы стаяць да канца.
Касцюк падсунуў да сябе прынесеную сакратаркай папку з паперамі, як мага спакойна сказаў:
— Не гарачыся, Васіль Сямёнавіч, каб было за што.
Мяцельскі стрэліў вачыма на сакратара. Урэшце, сустрэць гэтую дэлегацыю невялікі клопат. Але нейкі чорт сядзеў сёння ў ім і не дазваляў пагадзіцца. Мяцельскі ведаў, што Касцюк можа адступіць, але не забудзе гэтага ніколі. Калі згадзіцца на прапанову, то можна выпрасіць асфальту на пару кіламетраў, каб давесці да ладу гравійку. Ці гэта ад злосці і рэўнасці да маладзейшых калег, якія ахвотна згаджаліся праводзіць у сябе і розныя семінары, і нарады? А пад іх выбіваюць і фонды на тэхніку, і дэпутацкія званні, і машынныя двары парабілі, і пасёлкі пабудавалі, нават кандыдацкія дысертацыі абараняюць. Усё, што такія, як Мяцельскі, гадамі нажывалі сваім мазалём. Зрабілі з іх паказ, няхай там і паказваюць. Хопіць з яго і сельгасакадэміі, якую агораў завочна найбольш з-за таго, каб не псаваць раённую статыстыку.
Касцюк працягнуў руку, узяў з вазачкі аловак. Першая хваля гарачнасці прайшла. Урэшце, якая розніца, дзе сустрэнуць гэтую дэлегацыю. Яго пытанне вырашана, засталося пару фармальнасцей. Пасада намесніка міністра не горшае, што можа свяціць раённаму кіраўніку, які заседзеўся. Наверсе будуць рады, калі дэлегацыя трапіць у надзейную, «абкатаную» гаспадарку. Але чаму ён успомніў пра Мяцельскага? Такіх, як ён, большасць. Яны даюць і мяса, і малако, хоць не навідавоку і не грымяць, яны -навучыліся жыць і выжываць.
Касцюк кінуў аловак у вазачку, і ён глуха стукнуў аб пластмасавае дно.
— Не хочаш — як хочаш! Калгас справа дабравольная.
Я хацеў як лепш.
Сакратар устаў, даў зразумець, што гаворка скончана. Мяцельскі спакойна падаў руку. Касцюк глядзеў услед старшыні і ўпершыню заўважыў, што ў Мяцельскага цяжкая старэчая паходка. І падумаў пра тое, што ён рабіў, кіраваў тут і ведаў: пойдзе адсюль далей, будзе ў горадзе дажываць. А Мяцельскі і калі пачынаў, і цяпер ведае іншае — на месцы будзе да канца і нават пасля смерці астанецца там, дзе пражыў.
Коратка і патрабавальна зазваніў тэлефон.
Касцюк узяў трубку:
— А, дзень добры. Вырашана, будзем прымаць у «Кастрычніку»? Усё ў парадку будзе. Вялікая дэлегацыя? Сем чалавек... Ну, гэта не рэспубліканскі семінар.
Мяцельскі тым часам выйшаў з прыёмнай, спусціўся на першы паверх, выйшаў у невялікі скверык перад райкомам, перайшоў вуліцу да стаянкі машын.
— Здароў, Мяцельскі! Што нос апусціў? Падліў газы першы?
Сухі ішоў насустрач Мяцельскаму і ўсміхаўся, здалёк падаваў руку для прывітання. Прозвішча сваё ён апраўдваў: вастраносы, лысы і тонкі, ён падскокваў, як верабей. Равеснік Мяцельскага, калгас вечны «серадняк», на пясочках. Прывык, што начальства больш крытыкавала, чым хваліла, таму яго і баяўся, перад выклікам хваляваўся і тым, хто выйшаў з начальніцкага кабінета, спачуваў шчыра.
— Здароў, Сухі. Чаго тут скачаш?
— А Свісцёлік мой недзе закруціўся. Во гарыць шкура. Мо дзе ўжэ прадаўшчыцу ў падсобцы шчупае. Каб яго ўжо ажаніць як...
Свайго жулікаватага шафёра Толіка Сухі інакш і не называў як Свісцёлік. Гэтакі ж шустры, як і яго начальнік, Толік то спазняўся, то некуды спяшаў.
— Мо па «Арбіту» табе паехаў?
— І да цябе дайшло. Апазорыў на старасць на ўвесь раён. Сёння і Касцюк не лае, а смяецца, як сустрэў. Пайшлі ў рэстаран, па бакалу піва вып’ем!..
Сухому не стаялася на месцы. Мяцельскаму таксама захацелася піць, але ісці і слухаць скаргі Сухога на начальства сёння не было жадання. Ды якраз аб’явіўся і Толік, тармазнуў гэтак, што ветрам знесла пыл на старшынь.
— Рызіну новую паставіў, дык трэба жыўцом драць? Дзе быў, курашчуп няшчасны? Я тут стаю, чакаю!..
— Я ў магазін... — прывычна пачаў апраўдвацца Толік, але Сухі яго не слухаў:
— Найдзі ты яму, Мяцельскі, дзе якую стрэмку, каб яйца ўшчаміў. Дык вып’ем?
— Я ж не п’ю.
— Ну, як знаеш. Паехалі, Свісцёлік!
Шафёр падміргнуў Мяцельскаму, узяў з месца рыўком — Сухі любіў, каб яго вазілі з форсам, і за гэта цаніў свайго Свісцёліка, пра якога з ягоным старшынёй па раёне хадзілі і былі, і небыліцы. Апошняя быль была такая. Вясною Сухі вазіў па калгасе сакратара райкома Ігнатаву, дзябёлую старую дзеўку, якая правярала, як ідзе падрыхтоўка да пасяўной.
Захацелася Ігнатавай і ў самую далёкую вёску, дзе адны пенсіянеры асталіся. Пенсіянеркі перабіралі ў капцы на пагорку бульбу. Сухому за час язды з яго хворымі ныркамі было зусім неўмагату, а Ігнатавай захацелася пагаварыць са старымі, распытацца, як жывуць. Ад злосці Сухі бубніў на свайго Свісцёліка, што ў машыне не аказалася ніводнай цыгарэты.
Як толькі спыніліся ля капцоў і Ігнатава пайшла да баб, Сухі адразу ж прытуліўся за сваім «козлікам» ля задняга кола. І толькі ўздыхнуў з палёгкай, як машына ўзяла з месца і ён астаўся з бабамі і Ігнатавай сам-насам са сваёй работай, якую ўжо спыніць не мог. Ад разгубленасці і злосці ён не здагадаўся нават адвярнуцца, а соваў услед машыне фігу і прыгаворваў:
— Во табе, Свісцёлік, во табе!..
Успамінаючы гэта ў машыне, Мяцельскі засмяяўся, і шафёр запытаўся:
— Чаго гэта вы, Сямёнавіч?
— Успомніў, як Свісцёлік Сухому па цыгарэты паехаў... А ці можна дзе халоднага піва выпіць?
— Зробім. На піўзавод закруцімся.
У буфеце было надзіва немнагалюдна. Мяцельскі залпам выпіў палову куфля, адарваўся ад пітва і адчуў у роце толькі горыч. Піць больш не хацелася.
Іван, які за многа гадоў ведаў Мяцельскага, прывык і да яго маўчання, і да гаварлівасці, заўважыў, што сёння старшыня не такі, як звычайна. Занадта ўжо не адводзіў вачэй ад палявой далечыні, ад пшанічных і ячменных палеткаў, між якіх раптам у далінах адкрываліся роўныя сталы затравянелых калектараў на былых балотных нізінах. Да дарогі са збажыны вытыркаліся бледныя кветкі валошкі, жаўцеліся вочкамі рамонкі і першымі пяшчотнымі пялёсткамі пачынала зацвітаць кастлявая цыкорыя. Над дарогай стаяў дух збажыны і пылу. Старшыня прагна ўцягваў у сябе гэты водар і, здавалася, смакаваў яго.
Ён крыху ажывіўся, калі прыехалі на свае палі. Вярнуўся аднекуль здалёку, акідаў іх вокам.
На цэнтральнай сядзібе Іван збавіў хуткасць, ведаў, што старшыня хоць на некалькі хвілін павінен забегчы ў кантору.
— Давай дадому, — папрасіў Мяцельскі і быццам апраўдаўся: — Абед, няма нікога ў канторы.
Ля дома Іван спытаўся:
— У колькі прыехаць?
— Прыязджай у чатыры.
Мяцельскі з палёгкай ступіў у вулачку, якая вяла да двара, у шырокі спрадвечны цень ад старога вяза, на хаду зняў пінжак, узяў пад паху. Амаль у два абхваты вяз, расшчэплены маланкай, цяпер выгніў дуплом, у якое і чалавек у рост можа стаць, а тоўстая абалонь трымала раскідзістыя шаты. Суседзі гаварылі Мяцельскаму, што вяз трэба спілаваць, пакуль не рухнуў і не разламаў хату. Гаварылі гадоў з дзесяць, а вяз стаіць, трывае і ў зімовыя, і ў вясновыя буры. Мяцельскі падумаў, што трэба прабіць у дупле дзірку ў зямлю, паставіць арматуру, забетаніраваць, і тады дрэва прастаіць яшчэ столькі, колькі прастаяла. Рукі толькі не даходзілі.
Дома не было нікога. Зайшоў у свой пакойчык, невялікі, адгароджаны дошкамі ад ложкаў, дзе спалі з жонкай. Тут усяго і месціліся канапа, столік і кнігі на паліцы. Пакойчык гэты выгарадзіў сабе, калі вучыўся завочна і трэба было сядзець начамі. І любіў прылегчы ў ім і цяпер адпачыць ці пачытаць.
Адчыніў акно, прыцененае рабінкай, на якой ужо асмужыліся і зацяжэлі гронкі. Нагнуўся зняць чаравікі і адчуў у грудзях пад сэрцам тоненькі, але пякучы боль. І адтуль слабасць расцяклася па ўсім целе. Прыслухоўваючыся да сябе, паволі прылёг на канапу. Ён ведаў гэты боль — асколачак ад нямецкае міны, чорны вузялок на рэнтгенаўскім здымку. Ён не змяніўся больш чым за сорак гадоў.
Заснуў Мяцельскі незаўважна цяжкім сном, як спіцца на дождж, і прачнуўся а палове чацвёртай — уключыўся
ўнутраны старшынёўскі будзільнік, які пакуль што ніколі не даваў збою.
Болю не было, нібы і сасніўся ён. На кухні спаласнуў твар пад кранам, разагрэў абед.
Іван, які прыехаў у чатыры гадзіны, убачыў Мяцельскага гэтакім жа, як і заўсёды, а калі прывёз у кантору, паехаў шукаць інжынера па будаўніцтве, якому Мяцельскі загадаў тэрмінова заняцца ўмацаваннем старога вяза.
У жыцці, на нейкім пераломе яго, чалавек як бы заварочвае назад, і нібы галоўным клопатам становіцца яшчэ раз прайсці перажытае. Можа, таму гэтакімі кароткімі на сон робяцца старэчыя ночы. Усё думае, думае чалавек пра тое, што было, і пра тое, што ёсць цяпер, — і сіліцца звязаць усё ў адно, разгадаць вечную загадку жыцця, і, мабыць, не прызнаючыся самому сабе, з сумотаю і болем, што хутка, хутка...
Цётка Люба, як прывычна звалі яе ў вёсцы і цяпер, хоць даўно ўжо прамінуў «цётчын» узрост, прабабчын прыйшоў, уздыхнула, прыслухалася да ціхае начное хаты. Звечара яна засынала і недзе запаўнач спала моцна, як спіць натомлены чалавек. Каб на маладзейшыя гады, смешна было б сказаць, што нарабілася: работы тае і было, што падаіць карову, адно свінчо накарміць і яшчэ курам пасыпаць. Ну, папароцца ў градах на агародзе. Бабіна дарога з печы да парога, але і яна ўжо цяжкая.
Старая прыслухалася, і ёй здалося, што хата, складзеная са стрыжнявога дрэва, звініць ціхім звонам. Ці гэта ад цішыні званіла ў вушах, але тоненька, хораша.
І гэты звон нечым напамінаў далёкі жаўранкаў спеў над полем, не аднаго, а калі многа іх угары звоніць у паветры. І нешта было ў ім і ад перапёлчынага тамлівага, неспакойнага і палявога перапеву. Як тады, калі яна жала ў Крыніцы дапазна, з Тэкляю, малодшаю сястрой. Ад алешніку, якім ураслі крыніцы, павявала халадком, і жалася лёгка, цёпла клалася ў руку жытнёвая салома, і яны наўзахваткі, адна перад адною, жалі радасна, з тым, што асталіся на ноч, не пайшлі дадому і што назаўтра будуць наперадзе ўсіх. Але хутка схавалася сонца і зусім сцямнела.
— От каб месяц быў, мы з табою яшчэ б гэтулькі нажалі!
Тэкля выпрасталася, уперла рукі на клубы, пацягнулася, выгнула натруджаную паясніцу. Тоненькая, маладзенькая, дзіця яшчэ, белавалосая, у вышыванай кашулі, з сярпом, які на плячы цьмяна бліснуў. У якім куточку памяці збярогся гэты сястрын здымачак?
— Табе здаецца. А назаўтра не разагнуцца будзе. Лепш прыдрэмлем, ранічкою ўстанем, то, можа, і дажнём да вечара...
Вячэралі на снапах, па кавалачку сала было, квасам запівалі. І неяк адразу ж аціхла Тэкля, разамлела і задрамала на снапах, і яна таксама пачала ўмошчвацца поруч, каб акрыцца адною світкаю. Але ёй здалося, што недзе, над ціхім полем, за мэндлікамі, чуваць нейчыя галасы. Яна наструнілася, прыслухалася. Здалося, што шорхнула пад нагамі ржышча. Яшчэ паслухала, устала, нячутна, як мышка, праслізнула за мэндлік. Моцна тухкала сэрца — пакуль ішла да схованкі, чутно было, што гаварылі хлопцы. Сама не ведаючы, чаму не хаваецца, не прытойваецца, яна перайшла да другога мэндліка. Ну, каб хто з жанок астаўся жаць, а то чаго мужчыны тут ночы будуць? Горача было ў грудзях, мякка туліліся коцікі да ног. Зайшло сонца, святлела толькі ў тым краі, біла, званіла ў свой званок нястомная перапёлка. І звінела аж у скронях кроў. Нешта вяло і вяло яе далей, далей. І не магла растлумачыць што, не магла спыніцца. І выйшла ў канец поля, да сенажаці, якая пераходзіла ў куп’істае балота, якое цягнула аж да рэчкі.
Звінела перапёлка, паціху супакоілася сэрца, і чамусьці смутна і горка стала, што няма нікога. І ўжо крыўда на долю, на сіроцтва, на беднасць і нават на маці, якая прымушае іх тут начаваць. Стомлена, бо балела ўсё цела, пайшла назад.
Старая Люба прахапілася са сну, быццам нехта пачуў яе мрою і мог падслухаць, што нядобра падумала пра маці.
Божа, і трэба чалавеку памятаць такое да гэтае пары! Даўно няма маці, паўміралі сёстры.
Старая ведала, што ўжо больш спаць не зможа, калі растурбавалася гэтак сярод ночы, уздыхнула. Цяпер лепш, каб настроіць сябе ўспамінаць добрае: тое, як гулялі дзяўчатамі, тыя вяселлі, вячоркі з прасніцамі. І адразу ж у памяці выплыў Антось, у кажушку з аблямоўкаю, з чубам над вачыма, зімняя ноч, месяц, як ён дагнаў яе, паваліў на снег пад піск і рогат дзяўчат і пацалаваў. Зноў нібыта засаромелася памяць, спатыкнулася. Паўвеку прайшло, як зямлю касцьмі парыць, дзяцей трое на яе пакінуў. От каб цяпер падняць яго, паказаць, як жывуць. Каб і выпусціў з таго свету, то не пазнаў бы чалавек, дзе ён і куды трапіў, падумаў бы, што ў рай перапхнулі. Старая ўсміхнулася. Але да гэтага раю дажыць было. Дзіва толькі, што з памяці і з душы жыццё гэтае не выбіла памяць пра тыя песні, пра тую маладосць — кароткую, як сонечны зайчык, светлую плямку ў жыцці.
Нечаму, як успамінала пра тое, пачынала кружыцца галава і нешта засціла вочы. Гэтак бывала тады, калі пухла з голаду. Здалося, што і цяпер ляжыць на палку, пад коўдраюпадбіванкаю з кудзелі, ужо злямчанай за зіму. Усё плыве, плыве ўваччу. Плача Ян, тады маленькі яшчэ, галодны. Лучына гарыць. Газоўкі нават не мела. Слаба, як з-пад вады, чула — дзверы грукнулі, павіталіся ў хату:
— Ве-ечар добры! Але ж і лядоўня ў цябе!
Яна нічога не адказала на прывітанне.
— Гэта я гляджу, што цябе нідзе не відно... Дай, думаю, зайду, адведаю. Занядужала, ці што?..
— От ляжу... Як прайду крыху, галава кругам ідзе, ні рукі, ні ногі не служаць.
Суседка прайшла, прысела на ложку.
— Дак ты ж, бадай, пухнуць пачала. Ось яно што! Я бо думаю... Як жа гэта ты з дзецьмі так? Што ж ты рабіць будзеш?
Яна не магла гаварыць, туманілася ў галаве, заплюшчваліся вочы.
Волька яшчэ патапталася, пабожкала.
Калі Люба ачнулася зноў, старэйшая яе, Маня, паліла ў печы. Тут жа тупала Волька, памагаючы ёй. Пасля яны кармілі яе рэдзенькаю падкалоткаю з мукі, зашчымленаю. І збаночак Волька прынесла.
— Як жа гэта ты з дзецьмі так дапусцілася. Яны-то нічога, а сама гэтак... А што ж яны без цябе? Прападуць.
— Гэта ж я некалі Хранусісе пяцярык давала, як пашню пазычала. Яна мне яшчэ мяшок вінна. Але вот не аддае. А я і падумала. Пайшла, а яна на мяне з вілкамі — вочы выму. І Хранусь з-за стала ўстаў: «Кхэ-кхэ, галубка, пра які ты пяцярык? Не чапіся без толку, каб горшага граху не было, кхэ-кхэ». Плакала я і галасіла, а што ты з праціўным зробіш? Зловіць — заб’е, абязвечыць. Хто ж за мяне заступіцца...
— То хай бы Тэкля твая хоць што перакінула дзецям. Сястра ж, не чужая.
— І ў яе хата дзяўчат.
— Хата-то хата, але ж ён з сякераю, і падзаробіць, і гаспадарку мае. Я-то ёй выгавару. А табе на чорта было гэта будаўніцтва ўсчынаць? Хай бы дзеці падняліся. А то ні каровы, ні таго свінчаці. Як жа ты іх пагадуеш? На чорта тады табе і гэтая хата будзе, што ты сама дзерава з лесу цягнеш...
— Трэба ж неяк агораць, а то гэтая возьме і паваліцца. Памогуць мо і сестрыны, і той жа Змітрык.
Люба выслабанілася з-пад падбіванкі.
— Ты ўжэ паляжы троха і сама еш. Я табе там крыху мукі прынесла і здору скрутачак. Сама троху еш, не толькі дзецям давай. І майму ж праціўнаму нічога не кажы, ты ж яго ведаеш. А ты, Манечка, не хадзі к нам больш плот на дровы ламаць, бо мой ужэ прыцікаваў, то не хадзі лепш у наш.
Яна паглядзела на старэйшую, на Маню. Дроў таксама не было пад весну, і Маня хадзіла красці дровы альбо ламаць платы.
— Не пайду, — панура буркнула Маня...
Старая Люба ляжала, глядзела ў столь. У вачах усё мітусіўся той чырвоны, на чорным агарку лучыны агеньчык, і ад яго веяла не цяплом, а холадам старое, гнілое хаткі. Яна павяла рукою перад тварам, нібыта здымала, адганяла ад сябе тую здань, якая жыве разам з ёю. І каб зусім адкаснуцца ад усяго, паволі ўстала з ложка, выйшла ў чыстую хату, пастаяла.
Роўна пагрукваў на сцяне вялікі, з жоўтым маятнікам гадзіннік, чорным вокам глядзеў з покуці тэлевізар, адблісквалі дзверцы паліраванае шафы.
Падышла да акна, паглядзела цераз вуліцу. За густым бэзам, бярозаю і ліпаю, што нізка віселі веццем над варотцамі, і не відно было Вольчынае хаты. Плот, яшчэ не цяперашні, коланы з круглякоў, ледзьве відзён быў на зеляніне прысадаў. Каторы ўжо год, як памерла Волька, чужыя людзі жывуць у яе хаце.
Старая Люба ўссунула на ногі тапачкі, мяккія, растоптаныя, выйшла на двор, пастаяла на цэментавых прыступках веранды.
На небе ўставала далёкая ранішняя яснасць, і неяк зашарэла, запалавела ноч, і зоркі, якія яна бачыла ўжо слабенька, як расінкі, відны былі высока і рэдка. Цяплом павявала зямля. Не астывала яна за ноч, толькі крыху засмучаная расою і халадком дзе на нізінках ці ў зацішных сырых мясцінах. Вільготная свежасць ішла і ад саду, ад густое, лапушыстае канюшыны пад ім.
Старая пастаяла, нібы хацела прыдумаць, што ўзяцца рабіць. Уздумала старая баба, выпаўзла ночы з хаты на двор і стаіць. Карову даіць рана яшчэ.
Яна вярнулася ў веранду, прычыніла за сабой дзверы, зірнула на газавую пліту, на якой стаялі цяперашняя, белая, з накрыўкаю патэльня і гэтакі ж чайнік.
І ўсміхнулася сама з сябе. Спіць спакойна вёска. Кузні і тае ўжо няма. На тым месцы, дзе яна стаяла, толькі вялікае каменнае кола ляжыць з дзіркаю ўсярэдзіне, на якім нацягвалі шыны на абады, ды кучка гліны і шлаку там, дзе быў горан. Няма тых кавалёў, што ўмелі рабіць і зубіць сярпы. Думка спатыкнулася на тым, што і жней ужо няма. Цяпер хто пойдзе жаць? Маладзейшыя ніколі не жалі і не ўмеюць. Цяпер у жніво і людзей нідзе не ўбачыш у полі, не гэтак, як некалі. Толькі і відно, як стаяць у полі, нібы горы, гарбатыя камбайны.
Старая памацала кран на балоне — ці закручаны. Адзін клопат у яе — накарміць Яна. Мо ўжо гадоў дваццаць выпраўляе на работу. Механізатары цяпер і пааруць, і пасеюць, і пажнуць, і памалоцяць, і звязуць — усё мужчыны, не жанкі. І бульбу пасадзяць, і дагледзяць, ужо і на кароўніках, і на свінарніках на пастаяннай рабоце мужчыны. Ці ж гэта можна цяпер жанкам казаць, што цяжка? Грэх казаць. І дзяцей больш за двух баяцца нарадзіць. Хоць бы дзяцей раджалі, гадавалі, мужчын глядзелі. Жанкі выжылі і ў вайну, а колькі мужчын паклалі там? І цяпер з імі ўсякага бывае, і гарэлка гэтая губіць. Жанкам трэба глядзець мужчын, шанаваць. Яна век пражыла без мужчыны, яна ведае. І была крыўда на Мар’ю, што вось так, яшчэ здаровая баба, села на пенсію, ніякае работы не хоча і Яна не глядзіць. Сабралася і паехала да Веры, малую даглядае. Сама работа ў вёсцы. Яна, маці, не вечная, колькі ёй за ім глядзець і пыніць яго. А трэба і памыць, і зашыць, што ж гэта ён, як салдат, усё сам і сам. З малых год у рабоце, і касіць, і араць не ў пару пайшоў за плугам. Баялася, што ад нястачы, ад цяжкае работы закажанее, не вырасце... Вырас, падняўся. Яшчэ падлеткам і ў партызанах з вінтоўкаю папахадзіў, а пасля і на фронт трапіў. Пабіты, ледзьве душа ў целе, але жывы вярнуўся...
У тую ноч ёй другі раз сасніўся адзін і той жа сон. Першы раз ён сасніўся перад тым, як яна сабралася і паехала ў партызаны. Сон прыгожа пачынаўся. Раніца сонечная, пасля дожджыку, першая травіца зазелянела. І на вербах цераз грэблю вызубіліся зялёныя лісцікі. Яны дзяўчаткамі яшчэ ішлі гуртам у цэркаў на Вербную нядзелю. І ў ранішнім сонцы, як толькі ўзышлі на горку перад Баслаўцамі, угледзелі: ззяў золатам на сонцы купал. І галоўнае ў сне было — святочнасць і радасць, нібы пеўчыя з неба спявалі хорам.
Потым, калі ўжо зусім падышла да царквы, чамусьці адна засталася Люба. І дзіўна, што нікога не чуваць і не відаць. Як пахаваліся ўсё роўна людзі. Тады яна занепакоена азірнулася навокал — нікога не відаць. А людзі ж не прапалі, людзі толькі нечаму схаваліся. І ў самой царкве нешта змянілася, зблізку не сталася залатога ззяння. І тут яна нечакана ўгледзела вялікі стары кош, які вісеў над дзвярыма ў царкву. З каша тырчала пацямнелая старая салома. У кашы сядзела вялікая рабая курыца, амаль чорная, толькі крапінкі невялічкія беленькія. Нахіліла голаў з прымарожаным грэбенем на адзін бок і глядзела на Любу адным вокам, не міргала. Яна адчула, як пахаладзела спіна, памкнулася адступіць, але ногі не слухаліся. Раптам вяроўка, якой быў падвязаны кош, лопнула, курыца залапацела крыллем, спалохана закрычала, а кош шумнуўся на зямлю, яйкі, якія былі ў ім, гэтакія ж, як і курыца, амаль што чорныя, рассыпаліся, і з іх павыскаквалі і шыбанулі ў розныя бакі маленькія пацучкі.
А над уваходам у царкву, там, дзе толькі што вісеў кош, заззяла срэбным акладам ікона. І гэтак паволі паварочвалася, паварочвалася на залочаным шнурочку, павярнулася да Любы тварам і засвяцілася на сонцы, аж заблішчала ў вочы...
Ад гэтага святла старая Люба прачнулася. Была раніца, пачынала днець. Другі дзень на Вялікдзень.
Ляжала і дзівілася сама сабе, што наноў сасніла той ваенны сон. Яна яго разгадала тады па-свойму: што не будзе немец, калі паляцела з гнязда чорная курыца, а пацукі разбегліся ва ўсе бакі. Іконка засвяцілася і тварам павярнулася. Гэта быў тады знак, што не запануюць тут чужыя. І яшчэ, што трэба ёй уцякаць ад тых пацукоў, якія разбегліся навокал. Гэтак яна і ў партызанах гаварыла жанкам.
І вось сон гэты сасніўся другі раз, пасля вайны ўжо. Яна ўстала з пасцелі і толькі тады зразумела, адкуль трывога пасялілася ў сэрцы — Ян яшчэ не прыйшоў дадому. Хаця турбавацца не было чаго, не дзіця, ды і ведала, што з Марыяй Хоцькавых ён.
Усё ж устала, памылася, адзелася, падрыхтавалася запаліць у печы і гатаваць снеданне. І ўгледзела, што з вуліцы ў двор ішла старая Хоцьчыха.
Было чутно, як яна асцярожна памацала дзверы ў сенцы, адчыніла іх, потым знайшла клямку дзвярэй у хату, прачыніла іх і спыталася з-за парога:
— Можна ў хату?
— Заходзь, Анця, заходзь, — запрасіла Люба.
— То дзень добры ў хату. Хрыстос уваскрэс!
— Ваісціну васкрэс! — адказала Люба і паказала на лаву за сталом насупроць, каб садзілася. — Нешта ж ты рана да мяне ў госці.
— Яно мо і рана, але рана лепш, чым позна. Я думала спачатку — няхай маладыя, як устануць, самі да цябе прыйдуць. А потым раздумалася — а нашто? Самі мы з табой лепш пагаворым. Дзеўка ж мая спраўная, чаго ім не жаніцца? Ужо ж больш года ходзяцца. Пакуль работа не началася, і вяселле трэба зрабіць. Ці ты супроць?
Што ўсё гэта так, Люба ведала. Ведала, што трэба жаніцца Яну, што дзеўку ён выбраў спраўную, здаровую, рабацяшчую. Нічога благога не скажаш. Толькі чамусьці холадна стала пад сэрцам і сціснулася яно, як і тады, калі там, у партызанах, упершыню ўбачыла яго з вінтоўкай. Ведала, куды едуць, але калі ўбачыла з вінтоўкай, сцялася сэрца, а з воч пацяклі слёзы, усё роўна як забіралі яго ад яе назаўсёды. І цяпер гэтае ж самае адчуванне.
— А ты з імі гаварыла, Анця? — толькі і знайшлася што запытацца.
— А што ж я з імі, мая залатая, гаварыць буду?
Хоцьчыха ўжо аслухалася ў хаце, ямчэй уселася на лаву.
— Я гэтак падумала, мая залатая, калі мы з табою дагаворымся, то і яны не супроць будуць. Я гэтак думаю, што як бы там гола ні было і бедна, але ж пачостку мы ім зробім, хоць невялікую. Ведаю, што вяселле нам не выцягнуць, і цягнуць мы яго не будзем. У цябе падсвіначак ёсць, у мяне старога яшчэ сала хапае. А самагонкі я сама наганю. І зробім у мяне ў хаце. Няхай і людзі будуць, і гармонік пайграе.
Усё правільна гаварыла разумная і хітрая Хоцьчыха, не заікалася, што маладыя ў яе хаце жыць будуць. Ну не ў Любіну ж хату ім лезці. А маці Люба адчувала, што сына ў яе забіраюць, што ў хаце сваёй, якую яна агорвала, астанецца адна і слова не будзе да каго сказаць. Можа, ад гэтага і халадзела сэрца.
— Ну, а работу табе парабіць, вядома ж, і ён паможа; і ўсе разам зробім. Гаспадарку цяпер трымаць трэба, куды ж без яе. Гаспадарка трэба, каб і абжыцца, каб і жыць. А як жа...
Анця яшчэ пасядзела крыху, парасказвала, як яна мяркуе, каб маладым жылося, а потым заспяшалася:
— Пайду, трэба, каб уставалі. Няма чаго, каб усе глядзелі, што Ян раніцай ад нас ідзе.
Маці Люба сядзела за сталом, чакала, пакуль вернецца Ян, і не чула, што па шчоках цякуць слёзы. І ёй успаміналася, як вярнулася яна дадому з партызанаў. Каня ў атрадзе далі ім, нейкага падбітага, заморанага, пакінутага армейскімі абознікамі. І карова іхняя вярталася, ішла назад следам за возам. Душна было, спякотна, і конік быў увесь мокры ад поту і ледзьве цягнуў воз. Гэта пасля ён акрыяў, крыху адкарміўся, адгуляўся і нават плуг цягаў у калгасе.
А ёй хацелася дадому. Каб не Янка побач, здаецца б, кінула і каня, пабегла б паперадзе бягом. Гэтак хацелася дадому. А дарога доўжылася, асабліва апошні кіламетр на Касой дарозе, пакуль з лагчыны падымаліся на ўзгорак і конік прыпыняўся ад знямогі.
Яна падварушвала яго ляйчынай, падахвочвала:
— Но-но, маленькі, но!
А з узгорка вёска адкрылася гэтакай, як і была. Быццам нічога і не змянілася. Высіліся шатамі на былой панскай сядзібе векавыя ліпы, на беразе ў Федзевых чарнелася вялікая шапка буслінага гнязда. І сады тыя ж самыя ў людзей, і вішняк. Як нічога і не было.
Тут, на пагорку, яна спыніла каня, каб аддыхаўся, каб хапіла ў яго сілы дайсці вуліцаю да хаты. І на Яна паглядзела, нават прыкрыкнула, каб крыху зашпіліўся. Нейкую правату сваю і нібы перамогу адчувала яна тады і радасць за тое, што не асталася сядзець пад немцам, што падалася ў партызаны і што цяпер вяртаецца адтуль.
Жанкі выходзілі на вуліцы вітацца. Хто плакаў ад радасці, а хто чамусьці і няёмка сябе адчуваў. А яна рада была ўсім.
А потым угледзела і сваю хату, якая здалася зусім маленькай, урослы зеллем двор. Ушчэнт выламаны і спалены на дровы плот, павыбіваны шыбы ў вокнах. За гэтыя гады, пакуль яна не была, хата нібыта асела ў зямлю.
Замка, які вешала яна на дзвярах ад’язджаючы, таксама не было. Дзверы ў хату расчынены насцеж, і з сянец, і з хаты нават у летнюю спякоту патыхнула пахам варыўні, у якую носяць на ноч вуголле. У хаце закураная, чорная, як у кузні, столь, сцены. І гола. Толькі на покуці нечакана вялікі стол, ля сцяны ложак, драўляны, роблены яшчэ самім Іванам. Чамусьці яго не разламалі і не спалілі.
Як у тумане выйшла яна з хаты, села на парозе і нічога не бачыла за слязьмі, здавалася, што чарната на свеце, як тая сажа на столі. Ян стаяў на двары пры кані, глядзеў на маці, чамусьці пацягнуў за папругу і зняў з пляча вінтоўку, узяў яе ў рукі, нібы зброя магла дапамагчы.
Яна перасіліла сябе, устала з парога і папрасіла:
— Дай мне з клунка ікону. Яна там, зверху.
Забрала ікону, зайшла ў хату, узлезла на стол і павесіла на покуці.
Калі выйшла на двор, угледзела суседку.
Волька цяжка ішла ёй насустрач, абняла, заплакала:
— Нічога, жывая асталася, то і абжывешся. Не ўсё прапала. Я пасуду тваю ўзяла, і радня разабрала тваё дабро. Вернуць людзі дробязь. А зараз пайшлі да мяне, пад’ешце з дарогі. А тады я жанок пазаву і хату пойдзем табе адмыем...
— А яе што, палілі?
— Ніхто не паліў. Самагонку гналі. Гэта Жыгар, мабыць, адчуў, што ты вернешся, забраў апарат, а так ён тут і стаяў. Па чарзе тут бровар рабілі.
Вечарам яны заснулі з Янам у сваёй хаце, на сваім ложку, на матрацы, напханым свежым сенам.
Праз два дні Яну трэба было ісці на зборны пункт, адтуль на фронт, а ёй — пачынаць жыць з нічога. Праўда, начамі пачалі падкідаць, вярталі людзі то сахор, то цэп, то цабэрак, то табурэтку...
Старая схамянулася: з пляца, садам нехта ішоў да хлява. Яна адхіліла рукою гардзіну, прыгледзелася. Ян ішоў, шырока, лёгка, як малады саўсім, прыгнуўся пад нізкую яблыневую галіну, перад хлеўчуком прыпыніўся, азірнуўся, і старая апусціла гардзіну, адхілілася — спалохалася, што ўгледзіць яе.
Бачыла, як зайшоў у хляўчук, дзе спаў летам на сене. Нашто гэта яму? Стары чалавек, унучку ўжо мае. Што ён сабе думае!
Старая ткнулася ў хату, пастаяла, не ведаючы, што рабіць і чым забавіцца. Аставалася толькі чакаць, пакуль даіць карову, выганяць яе на пашу, пасля пабудзіць Яна... І крыху са злосцю думала пра нявестку, што так ёй і трэба, што каб другі, то даўно гэтак бы рабіў.
У роздуме прысела на крэсла ў хаце, паклала рукі на калені і гэтак і сядзела, пакуль першы сонечны праменьчык не прабліснуў у акно.
Ей гэтак хацелася ўсё жыццё, каб у хаце было шчасце і лад.
Ян памятаў на гэтым месцы толькі падмурак з камення. Падмурак урос быльнягом, лебядой, дзядамі. Чамусьці зелле любіць бушаваць на былым чалавечым котлішчы. Варта чалавеку толькі пакінуць жытло, як цераз год-два двор зарастае. Над падмуркам улетку мядова цвілі і пахлі на ўсю вёску векавыя ліпы. Мабыць, яшчэ дзяды ці прадзеды пана Чэчкі садзілі гэтыя прысады. Ян ніколі не цікавіўся, але чуў ад маці, што род пана Чэчкі даўні і багаты і апошні збяднелы пан з яго дажываў век у іхнім маёнтачку. Знакаміты пан Чэчка быў яшчэ і тым, што яму выбілі вока. Тут, у лагчыне, за маёнткам у крыніцах. Невядома, на каго нарваўся гэты даволі бяскрыўдны пан, але мужчына патырчакай гэтак папусціў у яго, што трапіў у вока і яно потым выцекла. Пасля гэтага здарэння асталася звязаная з панам Чэчкам у народзе прымаўка: «У цябе напагатове, як у пана Чэчкі». А справа ў тым, што калі той чалавек напаў на пана, то пан стрэліў з нагана, які ён насіў заўсёды з сабою. Але насіў у кішэні загорнутым у хусцінку, і таму, пакуль дастаў і раскруціў, не толькі вока пану можна было выбіць, але і без галавы пакінуць.
Пана Чэчкі пасля рэвалюцыі не чапалі, праўда, гарлапаны накшталт старога Кіршчэні і трох братоў Баласёў, гэтаксама гультаёў і беззямельнікаў, памыкаліся распатрашыць пана. Людзі не далі, і добра зрабілі, бо потым прыйшлі палякі і тым, хто сваіх паноў патрашыў. крывёй рыгнуць давялося. Аднак пан Чэчка не астаўся чакаць, пакуль скруцяць яму ўсё ж голаў, а падаўся разам з палякамі, і больш пра яго ні слуху ні духу. Нават з немцамі ніхто не вярнуўся з радні пана Чэчкі. А было ў Заселлі, што вярнуўся сын панаў і загадаў людзям знесці ўсё назад, што некалі цягнулі з панскіх пакояў. І неслі, баяліся ўтаіць. Праўда, як прагналі немцаў і гэты самы панскі сын уцёк з імі, зноў прыйшлі і разнеслі, кожны «сваё», нават не пасварыліся.
Дабро з маёнтка пана Чэчкі пакрысе, употайкі расцягнулі. У гаспадарцы ўсё прыгодзіцца мужыку. І разнеслі, не ведалі толькі, што рабіць з кнігамі, іх у пана было многа, гарэлі ў печы яны дрэнна, а таму ляжалі кучамі на падлозе, бо робленыя з дубовага дрэва шафы таксама паразломлівалі на дровы, а хто ўмеў сталярыць — на палічкі. Кнігі з панскіх пакояў выкінулі і спалілі на дварэ, калі ў Чэчкавым доме арганізавалася камуна. Цяпер Ян і не ведае, якую назву яна насіла, бо ў народзе і дасюль яе называюць Чэчкавай. У яе з’ехаліся з наваколля тыя, хто не толькі ў тую камуну верыў, але і хто нічога не меў і не надта стараўся рабіць. У адной палавіне жанчыны жылі, у другой мужчыны. На работу строем хадзілі з рэвалюцыйнымі песнямі, вячэралі летам у панскім садзе за адным доўгім сталом, а вечарам ладзілі танцы, і на іх, на гэтыя танцы і спектаклі, збіраліся з усяго наваколля. Лета было ў камунараў вясёлае, першая зіма крыху сумнейшая, бо ўраджай у той год быў не надта, ды і за песнямі, за паходамі з поля на абед і на вячэру не ўсё як след убралі. Тое, што ім выдзелілі на заснаванне камуны, камунары праядалі, а памнажаць набытак нешта ў іх не атрымоўвалася, ды і пры блізкім сумесным жыцці пачалі скоса паглядаць адзін на аднаго мужчыны, а бабы часам адна адну і за валасы хапалі. Хто больш хітрэйшы, той, пакуль не позна, даў з камуны цягу, усё ж якая б ні была, а свая хаціна і надзельчык зямлі надзейней. Самыя загартаваныя пратрымаліся яшчэ амаль з год, а потым зніклі, і пасля іх зноў ад былога панскага маёнтка асталіся толькі абшарпаныя голыя сцены, вытаптаныя здзічэлыя кусты і хлеў з расчыненымі насцеж варотамі.
Хлеў гэты служыў потым калгасу, у ім была калгасная канюшня. Згарэў хлеў у пачатку вайны, пасля таго як па вёсках пайшла чутка, што немцы калгасы не распускаюць і не даюць разбіраць па дамах калгаснае дабро.
У Стараселлі калгас разабралі хутка. Актывіста Кіршчэні не было, ніякае ўлады таксама, немцы ехаць не спяшаліся сваю ўладу ўзаконьваць. Дзяліў калгас Ванька Адасёў, гуляка, забіяка, рослы, гарбаносы малады мужчына. Ян памятае, як сядзеў ён у канторы за старшынёўскім сталом, падпіты, вясёлы, задаволены сваёй уладай:
— Бальшавікі адбальшавічыліся, а чорту лысаму, які прыйдзе з немцам, пакідаць дабро не будзем! Распісвайся, цётка, забірай сваё дабро. І зямлю падзелім, як да калгасаў.
Ванька дзяліў, седзячы са спісам, але спіс складаў не ён сам. Гаварылі, што і рахункавод тут прыклаў руку, і стары Мурзік, які аціраўся пры канторы і быў у праўленні, і Жыгар сваё слова падаткнуў. Яно і відно было, што некаторым і коні лепшыя, і карова, і збруя. І не толькі ім, але і сваякам іхнім.
Маці не пускала Яна на гэтую дзялёжку, і пайшоў ён па сваё дабро, калі наказалі з канторы, каб прыходзіў.
— Ідзі, калі клічуць. Не па сваёй волі. Пабралі людзі, і ты бяры, не правуйся. Што там будзе, бяры і ідзі ціхенька.
Прававацца не надта і направуешся з Ванькам. Калі хто спрабаваў заікнуцца, што яго абдзялілі, Ванька гігікаў, ягонае вока драпежна мружылася, і ён раіў:
— А ты ў сельсавет ідзі і на мяне паскардзіся!
Калгас размялі за тры дні, як і не было яго.
А як пайшлі чуткі, што немцы не чапаюць калгасы, заняліся ў ноч пад навальніцу дымам панская канюшня і панскі дом. Ян добра запомніў гэтую рабінавую ноч. Аж слаліся маланкі на самую зямлю, хацелася прыгнуць галаву і зраўняцца з ёй. Не спала ўся вёска не толькі ад навальніцы. Не спала з-за пажару, які заняўся над былым панскім дворышчам. Усе ведалі, што гарыць, але ніхто не біў у рэльеф ніхто не бег тушыць. Ні гвалту, ні руху ў вёсцы, быццам вымерла яна. Вецер дзьмуў ад вёскі, і таму не страшна было, што яна зоймецца гарэць. Падпальваў разумны чалавек — усё прымеркаваў. І страшней за самую навальніцу, за маланку было гэтае зарыва, якое высвечвала чорныя нізкія хмары над зямлёй.
Цяпер, праз многа гадоў, пасля ўсяго бачанага і перажытага, пасля таго, як нагледзеўся, як гараць запаленыя цэлыя вёскі, Ян усё ж найярчэй памятаў той пажар. У яго свядомасці гэта адклалася як пачатак вайны. Вайна пачалася ў іхнім Стараселлі з таго пажару. Бо і маці, якая хадзіла па двары і малілася, паўтарала: «Вот і да нас вайна дайшла!»
Ванька Адасёў, які гэтак заліхвацка дзяліў калгас, потым хадзіў па вуліцы з белай паліцэйскай павязкай, прыгожы, задаволены формай і тым правам, якое яму далі немцы. Уволю было і пад’есці, і выпіць хапала, і жанчыны любілі яго, а паспрабавала б якая не палюбіць.
Ён п’яны часам пагражаў, што ведае, хто падпілаваў мост цераз рэчку. Падпілаваны мост — гэта яшчэ адна прыкмета пачатку вайны ў іх. Невядома, хто за ноч падпілаваў усе сваі ў мосце над вадой. На кані з возам можна праехаць, але ўжо ні машына, ні тым болей танк па гэтым мосце не пройдзе. А з раёна да вёскі дарога да іх была цераз рэчку, цераз гэты мост, бо іншым шляхам кружыць трэба было далёка. Але ж падпілаваным мостам не адгародзішся ад вайны. Дык вось, п’яны Ванька пагражаў, што ён выведзе на чыстую ваду дыверсантаў. І, мабыць, нешта ведаў, бо пасля таго, як у лясах за полем з’явіліся першыя групы акружэнцаў, як пачалі заяўляцца ноччу нават сюды, у палявую вёску, узброеныя людзі і называць сябе партызанамі, Ваньку Адасёва знайшлі застрэленага. У полі паміж Стараселлем і Азярцом, дзе жыла тады самая Ванькава любоў. Прыпільнавалі яго ля крушні і застрэлілі. І запіску пакінулі на грудзях, яго крывёй напісаную: «Смерть предателю трудового народа». Усё было спісана на партызан, якія прыходзілі з лесу. Толькі як на цяперашні розум, то Ян ведае, што п’яны і пакуль што бяскрыўдны паліцай Ванька тым партызанам не замінаў і не патрэбны ім быў. Забілі Ваньку тыя, хто добра ведаў яго дарогі і хто баяўся таго, што той ведае. А ведаў Ванька тых, хто складаў спіскі на падзел калгаса, можа, ведаў і тых, хто мост падпілаваў, і таму не надта немцы наязджалі ў іхнюю палявую вёску, найбольш свае, паліцаі, на падводах і конна.
Пахавалі Ваньку Адасёва немцы з гонарам, людзей сагналі, на могілках месца выбралі на самым узгорачку. Цяпер ад тае магілы амаль і следу не асталося — ніхто яе не даглядаў і не правіў, але месца вакол пуставала — побач з ім людзі не хацелі хаваць родных.
Пра ўсё гэта думаў Кулеш, рамантуючы дзіцячую пляцоўку на былой панскай сядзібе. Работа няхітрая і рабіў ён яе з задавальненнем. Пазабіваць дзіркі ў драўляным барабане, паставіць лаўкі, паправіць гушкалкі. На дзіцячую пляцоўку зазіралі не толькі садзікавыя дзеткі, але і мясцовыя школьнікі. Ды і пасля таго, як зрабілі гэтую пляцоўку, яе, мабыць, ніхто не рамантаваў. Ян падумаў, што, на добры лад, трэба будзе пасля рамонту выпісаць на складзе фарбы і перад выхаднымі днямі пафарбаваць. Як прыедзе ў госці ўнучка, таксама можна будзе прывесці яе сюды пагуляць, хаця гарадскія дзеці па гэтакіх гульнях не сумуюць.
Адрамантаваць дзіцячую пляцоўку Яна папрасіла Галя. І ён згадзіўся. Пакуль працаваў, дзяцей яна павяла ў сад, каб не заміналі пад рукамі, але ён бачыў, што і з саду яна паглядае на яго.
Хто б гэта думаў, што панскі падмурак згодзіцца на такое — на дзіцячы садзік. Але прыйшоў час, дарос калгас і да свайго дзіцячага садзіка. Паставілі на панскі падмурак фінскі домік, абклалі яго цэглай, і выйшаў цёплы домік для дзяцей. Гаспадара толькі на яго не находзілася, вясковыя бабы ў ім даглядалі дзяцей па-вясковаму: накарміць, выпусціць на вуліцу пагуляць, зноў накарміць, спаць пакласці і бацькам аддаць... А Галя бралася дзяцей вучыць.
Кулеш здалёку ўгледзеў старшынёўскую машыну. Чамусьці падумаў, што з Мяцельскім ён сустракаецца кожны дзень, калі не сустракаецца, то бачыць старшыню. Цікава, як ён умее гэтак ездзіць па калгасе, што ўсюды ўспявае паказацца і пабыць?
Машына спынілася насупраць садзіка, Мяцельскі вылез з машыны і няспешна пайшоў да варотцаў, адтуль напрасткі да Куляша.
— Здароў, Ян. Хоць у аднаго рукі дайшлі навесці тут парадак. Я сваім будаўнікам колькі разоў пра гэту пляцоўку напамінаў...
— Напамінаў — не загадваў. Загадаў бы, зрабілі б.
— І гэта праўда.
Мяцельскі ўважліва паглядзеў на Яна, потым туды, далей, дзе гулялі разам з Галяй дзеці. Ян таксама завярнуўся, паглядзеў. Святочна выглядала Галя ў белай кофтачцы і лёгкай яркай спадніцы.
— А яна звонкая яшчэ баба. Пры такой і памаладзець можна, яй-богу! — падміргнуў Куляшу Мяцельскі.
Кулеш заўважыў, як загарэліся прыжмураныя старшынёвы вочы, і адчуў, што чамусьці стала горача ў шыю: ён і сапраўды адчуваў сябе, што нібыта памаладзеў за апошні час, цела стала лёгкім і настрой светлы. А Галя і праўда здалёк была падобная на дзяўчыну.
— А сястра яе, помніш, прыгажуня была! Мы за ёй бегалі. Ой бегалі. Гарадская! Ты помніш?
— Чаму ж не! Помню. Я і Галю як угледзеў, папытаўся — Наташа? Гаворыць, Галя.
— Наташа? А я і забыўся, бачыш ты. Ты ж яшчэ зусім смаркач быў, як жа ты помніш?
— А ўжо помню, і што прыгожая была, помню. Можа, таму, што большыя ўсе ў яе паўлюбляліся і аж біліся...
— Біліся, і праўда. — Мяцельскі засмяяўся, мабыць, успомніў тыя хлапчукоўскія бойкі з-за прыгожае гараджанкі. — Цяпер і яна, мабыць, старая, гэтакая ж, як і я.
— Загінула яна ў экспедыцыі, там, у Сібіры.
— Во так. Каму на звод, таму і рады няма. Ведаеш, чаму Русакевіч сюды прыехаў? Уцякаў з горада, дзе тады ўсіх вучаных людзей бралі, нацдэмаў. Пакінуў усё, дадому, у вёску схаваўся. Але і тут дастала яго яжовая рука. Без сваіх не абышлося, нехта сігналізаваў... — Мяцельскі на хвіліну звёў бровы, быццам успамінаў таго, хто тады сігналізаваў. — Просьба ў мяне да цябе, Ян.
— А-а, а то я думаю, чаго ты сам сюды з’явіўся. Камбайнера не хапае?
— Выручай, брат.
— Каторае лета ўжо выручаю, Сямёнавіч. Ты што, не верыш, што нельга мне цяжкая работа? Думаеш, дактароў падкупіў? — запытаўся Кулеш.
Ён ведаў, што зноў не хапае камбайнераў, ведаў, што давядзецца зноў яму жаць, як і ў мінулым годзе, дарма што на пенсіі і дактары забаранілі цяжкую работу. Ведаў гэта і Мяцельскі. Не ведаў толькі, што ў мінулым годзе жаць Кулеш пайшоў з радасцю — і каб падзарабіць, і засумаваў па рабоце. А сёлета не хацелася яму чамусьці.
— Знаеш, калі адмовішся, не пакрыўджуся, але...
— Але прасіць прыехаў. І ведаеш, што не адкажу я табе.
— Знаеш, ведаю. Мы ўсё-такі партызаны.
— А камбайн зноў стары дасі, і п’яніцу якога памочнікам.
— Стары. А папрабуй забраць у каго навейшы?
— Мог бы па блату і новую машыну даць, а я на ёй зноў бы на ўвесь раён рэкорд паставіў, яшчэ б мне адзін ордэн! — Кулеш засмяяўся.
— Ты сур’ёзна рэкорда хочаш?
— Не, Сямёнавіч, я не здзяцінеў яшчэ... Ужо як ні пніся, а свой куток ведаць трэба. Рэкорды ўжо ты з другімі арганізоўвай. Я табе тут не памочнік. Некалі мог — і рэкорд рабілі.
— Рабілі. Знаеш, Ян, а я і цяпер на рэкорд не іду. Вось думаю, каб дажаць, прыбраць з поля. Пра хлеб нечаму думаю, а больш ні пра што. Мабыць, старасць...
— У цябе парторг і тры рэкорды арганізуе. Усе, калі хочаш, жаць будуць, аднаму скідацца. Кожны год новы рэкардсмен будзе!
— Не-а, Ян, на гэта ў мяне совесці не хопіць. Ты ішоў на рэкорд — свае жылы рваў. Значыць, быў рэкорд. І ў мяне азарт быў. А на паказуху я не пайду. На старасць трэба думаць, каб і тое, што за жыццё нажыў, не размяняць, каб людзі не смяяліся.
— Ладна, я чалавек вольны. Толькі ты дай каманду сваім будаўнікам, хай пафарбуюць тут усё дзецям.
— Дам каманду. Слухай, Ян, а ты свае Мар’і не баішся ? — І старшыня зноў кіўнуў у глыбіню саду на Галю.— Ці твая Мар’я ў горадзе замуж выйшла? Як гавораць, жывяце пасучаснаму, свабоднай сям’ёй.
— Сямёнавіч, сплетніц і без цябе хопіць!
— Не крыўдуй, я толькі табе самому. А знаеш, калі чэсна, то і зайздрошчу. Дай Бог на старасць!
Мяцельскі крута завярнуўся і хутка пайшоў да машыны.
Кулеш глядзеў услед яму і адчуваў, што гарачыня ад шыі пайшла аж некуды ў голаў — ці не сказаў Мяцельскі ўслых тое, у чым ён не адважваўся прызнацца самому сабе. Яму прыемна было глядзець на Галю і быць пры ёй, таму і рамантуе гэтую дзіцячую пляцоўку.
Кулеш глядзеў услед старшынёўскай машыне і ўспамінаў другі час і гэтакую ж самую яснасць, якая прыйшла ад Мяцельскага.
Партызаны прыехалі адвячоркам. Ехалі яны з агародаў, ад лагчыны, парослай алешнікам і лазняком, на конях, трое. Ехалі, амаль не хаваючыся, мабыць, ведалі, што ў вёсцы нікога чужога няма — ні немцаў, ні паліцыі. Роўна, прыгожа ішлі коні, крышку пазвоньвала збруя. Потым нехта з іх заспяваў песню. Ян ніколі больш не чуў гэтае песні. Спяваў партызан нямоцна, і ў песні спявалася пра казака, пра дзяўчыну, пра тое, як яна праводзіла яго, пра тое, што ён загінуў і што ніхто ніколі дзяўчыне пра гэта не раскажа і ніхто яе не суцешыць. Песня была незнаёмая, можа, украінская, але нейкая блізкая, свая.
Ян стаяў, абапёршыся на жэрдкі, якімі быў адгароджаны агарод, і глядзеў на партызан. Яму хацелася ехаць гэтак, як едуць яны, каб у яго былі і шабля, і конь з сядлом.
— Здароў, Янка, — павітаўся з ім Мяцельскі. Ён ведаў яго па школе яшчэ. Двое другіх былі пажылыя мужчыны, неяк грузна, цяжка сядзелі на конях. А Васіль лёгкі, малады. — Няма нікога ў вёсцы?
— Няма, слава Богу.
— Гэта добра. Але дабяруцца скора. Усюды дабіраюцца і да вас дабяруцца. Поле тут у вас, дарога ім удзень адкрытая.
Мяцельскі крануў каня шпорай, каб ехаць далей, услед за мужчынамі, якія яго чакалі, але адразу ж нацягнуў павады.
— Пра Маню вашу нічога не чутно?
Пра сястру яны нічога не чулі і не ведалі.
— Не. Ніхто не аб’яўляўся.
— Мужык яе ж райкомавец? Знаеш, што я табе скажу, будуць яны шукаць яго. Добра, калі ўцёк ён і сям’ю схаваў. А так канцы не толькі самому. Так яно, брат, пачынаецца, а што будзе, падумаць страшна. Сваіх сволачаў гэтулькі павылазіла! Будуць шукаць яго, дабяруцца і да вас, пойдзеце пад пятлю як сям’я камуністаў. І ні цябе не пашкадуюць, ні мацеру. Што вам траціць? Бярыце манаткі, у воз і давайце да нас у зону. А то паб’юць без суда і следства. А ў нас перажывяце, быць не можа, нас немец не возьме. Скажы, Янка, што гэта я табе гаварыў, а мяне прасіў перадаць мой бацька. Твая маці яго ведае. Ты ёй гэтак і раскажы, як я гаварыў. Усё раскажы. І скажы, што мае бацькі забралі гаспадарку, клункі і паехалі. — Ён узмахнуў нагайкай, і конь лёгка і ахвотна пабег даганяць тых двух коннікаў наперадзе.
Пра тую гаворку Ян расказаў маці. Яна разоў некалькі перапытвала, плакала, а ноччу загадала капаць яму, каб схаваць куфэрак са скарбам. За ноч сабрала клункі, запрэглі каня і паехалі на Старыцу, нібы пагарэльцы жабраваць паехалі. Нават хату не забілі. Усё пакінулі, карову толькі налыгалі, карову маці пакінуць не магла. І за раніцу даехалі да лесу. Адтуль дарога ішла на Старыцу, адтуль са Старыцкага лесу прыязджалі партызаны. І ён стаў партызанам, і конь у яго з’явіўся потым, і сядло, шаблі гэтак і не дастаў за ўсю вайну, ды і не патрэбна была яна, шабля, хіба толькі для форсу. Граната ў разведцы надзейней, калі што якое, і аўтамат, і каб патронаў пару дыскаў было заўсёды пры сабе.
А па іх паліцаі прыязджалі. На дзвюх падводах, перавярнулі ўсё ў хаце, у хлявах, узяць нічога не было. Хату не спалілі толькі таму, што ўпрасілі суседзі — занялася б гарэць уся вёска.
Кулеш аж здрыгануўся ад кароткага барабаннага тупату — рыжы хлопчык у белай маечцы з воўкам і зайцам на грудзях ускочыў на адрамантаваны драўляны барабан, з задавальненнем круціў яго і слухаў, як барабан грыміць.
— Ян, пакуль яшчэ не кладуцца яны спаць, папраў ложак гэтаму рыжаму касманаўту. Там, дзе ён, усё грыміць, ірвецца, ломіцца!.. — папрасіла Галя.
Малы як пахвалу слухаў тое, што пра яго гавораць. І Ян кіўнуў галавой у знак згоды.
— Што ж, таварышы, пачнём наша рабочае пасяджэнне.
Мяцельскі ўстаў з-за стала.
— Я сабраў вас, таварышы члены ўборачнага штаба, каб яшчэ раз разам са спецыялістамі зняць апошнія пытанні, унесці ўдакладненні ў наш план уборачнае кампаніі. Прапаную такі план работы: я прайдуся па ўсіх асноўных пазіцыях нашага плана. Нам канкрэтна кожны па сваёй епархіі даложыць. Калі што новае, няўвязкі якія... Адным словам, пачнём.
Гаварыў ён стомлена, нібыта надакучыла гаварыць адно і тое ж. Але пільны яго позірк непрыкметна і ўважліва сачыў, хто і як рэагуе на сказанае. Па гэтай рэакцыі ён хацеў зразумець — як там, на самай справе?
— Першае, галоўнае — тэхніка. Камплектацыя, гатоўнасць да выхаду ўсіх звенняў на сённяшні дзень?
— Гатовы хоць сёння, — коратка адказаў інжынер.
— А на пробным выездзе будзе то ў аднаго, то ў другога недарэгулявана, недакручана?
— На тое ён і пробны выезд, каб усё да канца падагнаць. Калі пробны?
— У нядзелю. Будуць з раёна. Памочнікаў падабралі?
— Расстаўлены канчаткова,— адказаў інжынер.
— Каго паставілі да Куляша?
— Жолуда.
— Кулеш згадзіўся?
— Згадзіўся. А што пенсіянеру?..
— Ельніцкаму каго?
— Тагановіч з майстэрні...
— Ельніцкаму за тое, што гэты Жолуд яму цягае віно на работу, трэба было і памочнікам пакінуць, — не ўтрываўся Кіршчэня.
Старшыня не дагаварыў, на нейкую хвіліну прымоўк, гледзячы ў паперу.
Кіршчэня сядзеў чыста паголены, у клятчатай мультановай рубашцы, у афіцэрскіх галіфэ і вынашаных, але да бляску наваксаваных хромавых ботах. З поўным адчуваннем сваёй годнасці ён прадстаўляў рэўкамісію. І хацеў, каб усе зразумелі, што ад яго пільнага вока нішто не схаваецца. Ён быў наперадзе і ўсё бачыў, як і некалі, на коніку, у штанах з леямі, з наганам. На гэтага старога трэба мець жалезныя нервы, каб трываць. У канцы нарады ён возьме слова і ўсім яшчэ дасць рэвалюцыйнага запалу.
— Ну што ж, можа, і добра. У Куляша можна павучыцца. Інструктаж па пажарнай бяспецы?
— Праведзены.
— Пётр Пятровіч, па лініі партыйнай работы?
— Па нашай партыйнай лініі. Пачну па парадку. Сумеснае пасяджэнне партбюро з праўленнем праведзена. Разгледжаны пытанні аб рабочым плане правядзення ўборкі і продажу збожжа дзяржаве. Зацверджаны персанальны склад звенняў і экіпажаў. Апошнія ўдакладненні, якія былі, гэта з памочнікам Тамашову. Мне здаецца, што Жолуду варта пабыць з такім механізатарам. Распрацаваны ўмовы сацыялістычнага спаборніцтва, меры матэрыяльнага і маральнага заахвочвання. Вырашана грашовыя прэміі выдаваць талонамі, якія будуць атавараны грашыма ў канцы года, пры падвядзенні ўсяе ўборачнае кампаніі...
Парторг зрабіў паўзу, каб даць магчымасць ацаніць вынаходніцтва. Круглатвары, лысы, пры гальштуку нават у спякоту, на твары заўсёды задаволенасць сабой — і за тое, што здаровы і малады, і за тое, што ўсё ведае і правільна рашае і ўмее гаварыць. Гэтак здавалася Мяцельскаму, ён не любіў парторга за тое, што працаваць той ленаваўся.
— Хм! — не ўтрываў, хмыкнуў Кіршчэня.
Радзюк прымоўк, быццам чакаў, што той нешта скажа, але Кіршчэня прамаўчаў — парторг быў новы чалавек, і ён яго асцерагаўся.
— У кожным уборачна-транспартным атрадзе створаны партыйныя групы, замацаваны палітінфарматары. Вялікая работа праведзена нашымі народнымі кантралёрамі, думаю, Антон Аляксандравіч тут сам пра гэта раскажа.
Парторг кіўнуў галавою да старога Кіршчэні.
— Праведзена інструктыўна-метадычная нарада ідэалагічнага актыву калгаса, падрыхтавана патрэбная літаратура, зацверджаны план культурна-бытавога абслугоўвання. Правялі агляд работы нашых клубаў, бібліятэк, агітбрыгады, іх гатоўнасць абслугоўваць жніво. Падрыхтавана наглядная агітацыя. Як найшырэй будзем разгортваць сацыялістычнае спаборніцтва. Важна, каб забяспечыць аператыўнае рэагаванне кіраўнікоў служб гаспадаркі на прапановы і заўвагі калгаснікаў. І з паведамленнем аб прынятых мерах, каб кожны камуніст на любым пасту, на любым месцы быў нашым паўнапраўным партыйным прадстаўніком, не даваць ніякага спуску недахопам! Ну, а па выніках, вядома, правядзём вялікі святочны вечар з ушанаваннем пераможцаў жніва гэтага года...
— Таварышы, вы ведаеце, і мне не трэба яшчэ раз гаварыць пра тую важнасць у такой адказнай і жыццёва важнай кампаніі, як жніво, сацыялістычнага спаборніцтва. Арганізуючае, сапраўды творчае сілы. Таму невыпадкова дэвіз нашае сёлетняе кампаніі: «Убраць кожны колас, кожнае зернятка!» Вырашана вынікі спаборніцтва падводзіць штодзённа...
— Давай, Пётр Пятровіч, канкрэтней. Якія канкрэтна прапановы. Гэтыя лічбы мы ведаем, зацвярджалі мерапрыемствы і ўмовы спаборніцтва, — усё ж не стрымаўся, перапыніў парторга Мяцельскі.
— Гм... Патрэбна сканцэнтраваць усю ўвагу ўдзельнікаў працоўнага спаборніцтва на забеспячэнні строгага рытму, апераджальных тэмпаў, дасягнення найвышэйшай прадукцыйнасці.
Радзюк спаважна сеў на сваё месца з годнасцю чалавека, які зрабіў патрэбную і важную справу.
— Мне б хацелася ведаць, ці ўсё мы прадугледзелі, ці нашы мерапрыемствы адпавядаюць надзённым патрэбам, ці няма надуманасці. Вось што галоўнае, каб цяпер можна было падкарэкціраваць. Ліда Пятроўна, у вас як агранома што-небудзь ёсць?
— У мяне ёсць адно пытанне. — Ліда паднялася. — Дзе і калі мы будзем пачынаць выезд?
Яна спынілася, паглядзела на старшыню, быццам чакала ад яго адказу, але ён прамаўчаў.
— Я павінна сказаць, што збожжа на нашых землях яшчэ не гатова да параднага выезду, які запланаваны ў раёне. Нам патрэбен будзе яшчэ з тыдзень, ну дзён з пяць, каб пачаць выбарачна класці ў валкі...
— У суседзяў папросім загончык — і пачнём. — Мяцельскі дабрадушна ўсміхнуўся.
Весела засмяяўся Радзюк у падтрымку. Камсамольская сакратарка, эканамістка. Маўляў, не адна ты такая разумная, усё мы ведаем і бачым, але з раёна запатрабуюць справаздачу, а калі не будзе яе, прыгрозяць, што на бюро быць давядзецца.
— У вас усё?
— Пакуль што ў мяне ўсё. Астатняе будзе, як пачнецца сама работа.
— Так, Ліда Пятроўна правільна сказала — асноўнае будзе, як пачнецца работа, — Мяцельскі зірнуў на яе. — Акрамя аднаго — часу. Тады сапраўды нам не будзе калі збірацца, а практыка паказвае, што, як і звычайна, у працэсе работы пачынае ўзнікаць многа нечаканых пытанняў. А таму трэба яшчэ раз напярэдадні прадумаць усё, прадугледзець, прадбачыць, угадаць усе тыя цяжкасці... Так што давайце, у каго ёсць заўвагі, прапановы. А дзе зрабіць выезд, мы, Ліда, разам з табой пашукаем.
— Ну, мабыць, пара мне, калі ўжо ў нікога і нічога няма. — Кіршчэня паволі ўстаў з-за стала, зняў акуляры, паглядзеў на тых, хто сабраўся, зноў начапіў, зазірнуў у паперку. — Гэтак тут добра пагаварылі, усё роўна як і зжалі ўжэ, і ўпарадкавалі. Толькі асталося прэміі ўручаць і гарэлку выпіваць. От я сядзеў і слухаў усё. Ну як па нотах распісана, і хто куды ступіць павінен, і хто за што, і хто як... Ну, а калі тое будзе чытаць і правяраць, хто, калі і як? Як хлеб пойдзе, дыхнуць ніколі дзядзьку не было, пакуль не прыбярэ. Поле адно, зямля адна, людзі адны, хлеб наш адзін. А мы ўжэ тут будзем глядзець, каб аграном комплексам кіраваў, а Радзюк прыедзе, вынікі за дзень падвядзе, агітатараў прывязе, укруга пасадзіць, палітінфармацыю правядзе. Пачынаючы ад Маркса, базу падвядзе. А што тут грунтаваць, тут поле з хлебам стаіць. Вось на гэты час і ўвесь грунт. Камсамолка будзе канцэрты вазіць. Пачакайце, а колькі ж на аднаго работніка на камбайне, на машыне, на трактары, машыніста на таку гэтых памочнікаў, як мух у вала на рагах? Можа, яны замінаць толькі будуць і надаядаць?Або во тут параспісвана, колькі кожным агрэгатам, у адзін дзень, колькі дзён патрэбна будзе. Як у класе крэйдаю на дошцы. А дзень ці два вам дажджу ды поля гразкага. Самі ж ведаеце, што не навозішся гэтых агітатараў, што не нарысуеш усяго жніва на паперцы. А рысуем, а распісваем. І ўжо гэтым і справаздачу даём. Ужэ, мабыць, сказалі, што добры план, а значыць, і добра падрыхтаваліся, а яно быццам і зжалі. Вось ты агітаваць будзеш, прэміі ўручаць гэтымі талонамі. А чаму талонамі? Баішся, што прап’юць камбайнеры гэтую дзесятку. Во чаму гэта робіш. А, дык ці чэсна ўсё да канца, га? Вось ты ўдахнавіш, раскажаш і пра час, і пра тое, як цяжка. Усё раскажаш, і людзі цябе паслухаюць. Паслухаюць, бо людзі самі разумеюць. Адале машына ў Слуцку на разгрузцы засела — і стаіць камбайн у полі. Або гэты во ланцуг, якога трыццаць сантыметраў на калгас засталося і на базе ў раёне няма, лопне гэты ланцуг — і будзе стаяць камбайн. А ты назаўтра прыйдзі, паагіціруй. Паслухае цябе кожны, але ўжо не паверыць. Няма таго бальшавіцкага запалу, які быў некалі ў нас! Парадку няма!
Кіршчэня прымоўк, пільна паглядзеў на ўсіх, чакаў, каб яму хто запярэчыў. Худы, ссутулены, з кароткім, не па гадах густым сівым вожыкам валасоў, ён нібыта памаладзеў, глядзеў востра. Яму не пярэчылі. Ён не заўважаў, што яму ніколі не пярэчылі, калі ён выступаў і гаварыў. Але ён не адчуваў, што ўсё паўтаралася, як у нейкім зачараваным коле. Праз год тое ж самае будзе, з папраўкаю толькі на дату. І цяпер ён на нейкае імгненне спыніўся, здалося, што ўсё не на самай справе адбываецца, а ўспамінаецца яму. І як сядзіць спакойна, уважліва старшыня, голаў нахіліў так, што Кіршчэня не бачыць яго твару. Маўчыць, нешта ці то піша, ці то малюе на лістку паперы старшыня парткома, лысіна ў яго аж пачырванела ад незадаволенасці. Маладая аграномка слухае, наструнілася. Інжынер спакойна пасміхаецца, як чалавек, якому ўсё гэта — старана. Ён сваё ведае, сваю работу зробіць і з гэтымі планамі і паперкамі, і без іх, яны яму калі і не дапамагаюць, то не замінаюць.
— Во тут інжынер пасміхаецца, што ён як бы ні было, а работу зробіць сваю. А ты б не надта разагнаўся, мабыць, каб твой механік з тваімі механізатарамі не хадзіў, як курыца з куранятамі. Толькі курыца куранят гарэлкаю не падпойвае... Вы тут з аграномкі пахіхіквалі. Я сам па полі паехаў. Праўду яна кажа. Але ёсць каманда. І правільна, парадак павінен быць. Гэта важней за ўсё!
Кіршчэня звярнуўся да старшыні:
— Помніш, як некалі было — паспрабуй не зрабі, калі сказана. А па цяперашніх часах гэтых раённых начальнікаў як хочаш абкруціць можна. А не — гарэлкай вочы заліць.
— Ну, гэта ўжэ, братцы мае, поўна анархія і антыпартыйнасць, — не ўстрымаўся Радзюк.
— Што ты сказаў? Ты яшчэ мяне парційнасці вучыць хочаш? Я за яе жыццё аддаў, а ты, за яе хаваючыся, хочаш жывот сабе гадаваць? Пенсію выседзець, у падлакеях ходзячы?
Радзюк знік ад такога павароту, а старшыня яшчэ ніжэй нагнуў голаў, каб не відаць было, што ён усміхаецца.
— Я пра што, — Кіршчэня перавёў дыханне і пачаў выкіроўваць на правераную дарогу. — Трэба нам планаваць разумна, правільна планаваць, але не хавацца за гэтыя планы, не планамі перад людзьмі адчытвацца, а тым, што зроблена. А то мы схаваемся за нашы мерапрыемствы, за іх нас пахваляць. Што было б, каб мы ў партызанах так планавалі і мерапрыемствы пісалі?
— От пайду на пенсію скора, Антон Аляксандравіч, так і рабіць буду. — Мяцельскі ўсміхнуўся. — А можа, успомніўшы маладосць, і курэй папалохаю.
Мяцельскі заўважыў, як асекся пасля яго слоў і нібы паменшаў і так малы Кіршчэня. Ён не чакаў напамінку пра той куратнік, бо за ўсе гады, якія прайшлі з таго часу, Мяцельскі гэтак нікому нічога і не сказаў. І не таму, што баяўся на першым часе Кіршчэні, калі той быў пры ўладзе ў раёне, а проста памятаў, што абяцаў яму маўчаць, і маўчаў. А сёння не стрымаўся, вывела з сябе гэтае жаданне павучаць і патрабаваць. І каторы ўжо год нязменна адно і тое ж самае гаварыць, прыправіўшы толькі знарок перад гэтым вычытаным з газеты дзеля «важнасці бягучага моманту».
Тады Кіршчэня яшчэ толькі вярнуўся дадому. На фронт яго не прызвалі, таму што ў Заходняй ён астаўся ваяваць з бандамі. А адтуль удалося выкруціцца і вярнуцца дадому. І таму пасаду брыгадзіра ён не мог не заняць.
Восень ужо была. Сухая, добрая восень. Сама нарыхтоўку здавалі. Зранку абозы павінны былі ісці на горад, а таму на таку працавалі ноччу: веялі, чысцілі, рыхтавалі абоз. Кіршчэню як аматару і галоўнаму спяцу гэтых абозаў Мяцельскі і даручыў работу. У самога справа была неадкладная, а таму, як сцямнела, ён прыладзіў у вішняку апарат і пачаў гнаць самагонку — брага перастойвала, ды і гарэлкі ў хаце не было. За гэтаю работаю яго і застаў упаўнаважаны па мянушцы Нос. Быў ён маленькага росту, худы, кірпаты. Ездзіў на гнядым коніку, гэтаксама худым’ як і яго гаспадар. Празвалі ўпаўнаважанага Носам за тое, што выпіўку ён, мабыць, чуў за вярсту. І не толькі выпіўку, заходзіў у хату, як вожык, паводзіў сваім носікам — і не памыляўся:
— А і засквараная капуста пасля чаркі добрая штука.
Засквараная капуста сапраўды была ў чыгунку ў печы.
А пасля сказанага даводзілася шукаць тую чарку, без якое Нос не мог есці нават і засквараную капусту.
— Стой, што дзелаеш? — скамандаваў Нос Мяцельскаму, калі Мяцельскі прысеў, каб падкласці ў печку дроў.
— Цьфу! Адкуль вы?
— З неба замест Бога. Значыць, не нарыхтоўку рыхтуем, а промысел наладзілі?
— Трэба ж са свежага збожжа.
Мяцельскі наліў у шклянку яшчэ цёплае самагонкі:
— Здыміце пробу!
Носу двойчы паўтараць не трэба было. Шклянку ён аглушыў залпам, закусіў пададзеным салам з агурком.
— А харашо палучаецца ў цябе, таварыш Мяцельскі. — Ён смачна дажоўваў сала і прысеў на бярэмца дроў непадалёку ад печкі. — І сала харошае. А я прагаладаўся.
— Падзяжурце, пайду ў хату, вазьму пад’есці больш чаго.
Мяцельскі схадзіў у хату, прынёс яшчэ і гуркоў, і сала.
— Я, таварыш Мяцельскі, к табе і не планаваў сёння. Ты чалавек надзейны. Ужо хацеў каня паварочваць на горад, але бачу, за рэчкай агеньчык свеціцца. Рашыў, заеду, праверу, што гэта там тлее. Пад’язджаю, пацягнуў носам, панятна стала. А гэта, аказваецца, сам прадсядацель, замест таго каб арганізоўваць работу, такое дзела зацеяў.
Мяцельскі яшчэ наліў у шклянку самагонкі.
Маленькі Нос мог не толькі кубкамі піць гарэлку і не п’янець, але і многа есці, што аж не верылася — куды ў гэтакага малога яно ўсё ўлазіць.
— Дык далажы, як у цябе дзялы з нарыхтоўкай? Веюць людзі?
— Павінны веяць. Брыгадзіру сказаў, каб быў там і арганізаваў усё.
— Гэта правільна. Трэба, каб лічны кантроль быў. Тады ніякага ўрадзіцельства не будзе.
У меру таго як пад’ядаў і выпіваў, Нос станавіўся лагаднейшы і пачынаў хваліць Мяцельскага. Наогул, крыклівы і строгі Нос, гэта потым ужо Мяцельскі ўспамінаў, не даносіў на старшынь, але што службу сваю правіць, любіў паказаць.
— Знаеш, таварыш Мяцельскі, скажы жонцы, хай тут каравул панясе, а мы з табой давай пройдзем, праверым, як людзі работаюць.
У падпітага Носа, акрамя ўсяго, яшчэ ўзнікла і прага дзейнасці. Мяцельскі ведаў, што адгаворваць яго — марная справа, а таму паклікаў жонку, каб пабыла пры апараце, а сам павёў упаўнаважанага глядзець работу.
Дзверы ў гумно былі прычынены, за імі слабенька свяціў ліхтар. Калі Мяцельскі адчыніў дзверы, то ўбачыў, што падрыхтаваныя мяшкі складзены збоч ад тока, веялка стаяла прыбраная, а вартаўнік, стары Сымон, які прымасціўся на мяшках у кажуху, з месца далажыў Мяцельскаму:
— Усё ў парадку, старшыня.
— Какой тут парадак! Нарыхтоўка ідзе, абозы! Палітычная важнасць моманту!.. Дзе гэты негадзяй, я з ім разбяруся! Знаеш, што за сабатаж па цяперашніх мерках?
Мяцельскі недагледзеў, і Нос успеў перабраць. Цяпер не мела ніякага сэнсу тлумачыць яму, што на заўтрашнюю адпраўку збожжа прыгатавана дастаткова. Носам ужо кіравалі гарэлка і «важнасць палітычнага моманту».
— Ідзём, ты мне пакажаш гэтага сабатажніка, і я лічна з ім разбяруся! Ён мне наладзіць работу ў начную змену!
Калі падышлі да Кіршчэневай хаты, Мяцельскі пагрукаў у дзверы раз-другі, пачуў, як у сенцы выйшлі і Марыля папыталася:
— Гэта ты, Антон?
— Не, гэта я, упаўнамочаны! Дзе ваш муж?
— На таку. Там жа пашню веюць. Там яго шукайце.
Мяцельскі паспеў шмаргануць упаўнаважанага за рукаў,
каб ён больш не гаварыў нічога з Кіршчэніхай.
— А дзе ж гэты твой сабатажнік? Мы яго з-пад зямлі павінны дастаць, і ён нам павінен арганізаваць работу!
— Знойдзем, знойдзем.
Мяцельскага пачынала разбіраць злосць і на Кіршчэню, якога не аказалася дома, і на Носа, які водзіць яго апоўначы па вуліцы. Мяцельскі чуў ад мужчын, што Кіршчэня падглядвае да маладое і адзінокае Лізы Залескае. Гэтаму ён не верыў, думаў, што пацвяляюцца. Але цяпер вымушаны быў ісці да Лізінай хаты.
У дзверы грукалі некалькі разоў, у хаце ніхто не адзываўся, потым нібы там чуваць была нейкая ціхая валтузня, і пасля ўжо Ліза запыталася сонным голасам:
— Хто там?
— Гэта я, — падаў голас Мяцельскі. — Тут упаўнаважаны прыехаў, брыгадзіра шукаем, а Кіршчэня як скрозь зямлю праваліўся.
— Адкуль я знаю, дзе ваш Кіршчэня, — няўпэўнена і спалохана абазвалася з-за дзвярэй Ліза.
Нос недачуў, што яна сказала, па партызанскай звычцы грукнуў ботам у дзверы, мацюкнуўся:
— Ты нам дзвер адкрой, потым гаварыць будзем! Я гэтага сабатажніка з-пад зямлі дастану!
Дзверы не адчыніліся, але з сянец па жэрдках у хляве нешта зашумела, потым пачуўся трэск і курыны вэрхал у хлевушку, лапаценне крылляў.
Ад нечаканасці аслупянеў Мяцельскі, але падпіты Нос не разгубіўся і тут паказаў прыклад: выхапіў з кабуры наган, кінуўся да хлява з пагрозлівым:
— Рукі ўверх, варышка! Страляць буду!
— Васіль, не страляйце, гэта я, Кіршчэня!
Брыгадзір асцярожна вылез праз дзверы з хлевушка, і ў начным прыцемку Мяцельскаму было відаць, як ён ад нечага гідліва агрэбаецца і абтрэпаецца. Мяцельскі ўявіў, як імчаў Кіршчэня па жэрдках у хляве, каб вышмыгнуць з Лізінай хаты, як падаў разам з прагнілаю страхою ў куратнік і які выгляд у яго зараз. Відаць нічога не было, але свежым курыным памётам ад Кіршчэні патыхала.
Можа, падпарадкуючыся нейкай мужчынскай салідарнасці ці таму, што сам Кіршчэня прасіўся напаўголаса, Нос таксама злавесна зашыпеў на яго:
— Пад суд падвяду сабатажніка! Пачаму абоз не гатовіш? Табе таварыш Мяцельскі паручыў, а ты зрываеш заданне. Знаеш, што цяпер за ўрадзіцельства? Падымай людзей і штоб работаў з імі ўсю ноч! А раніцай я праверу абоз!
— Васіль, дык я ж глядзеў у гумне, там бабы нядаўна толькі кончылі... — пачаў Кіршчэня.
— Ты чуў, сабатажнік, што табе сказана? Падымай людзей, а то заўтра будзеш адказваць за ўрадзіцельства!
— Ёсць, таварыш упаўнаважаны. — Кіршчэня крыху аслухаўся і зразумеў, што Нос п’яны. Носа ён таксама ведаў і частаваў яго не адзін раз.
— Мы былі ў гумне, глядзелі. Заўтра сам абоз падрыхтуй! І мы з таварышам упаўнаважаным падыдзем.
— Усё зраблю. Толькі ж ты, Васіль, барані бог, нікому!
— А мне што...
— Я цябе прашу!
Кіршчэня жанок не будзіў, абоз яны з Мяцельскім адправілі раніцай. Нос, які далёка за паўночы дапамагаў Мяцельскаму «несці вахту» ля апарата, ледзьве дайшоў да ложка. Кіршчэня раніцай быў дзелавы, рухавы, і, як Мяцельскі ні прынюхваўся, нічым ад яго не пахла. І толькі калі Кіршчэня запытаўся: «Чаго ты да мяне прынюхваешся?» — Мяцельскі не вытрымаў і зарагатаў.
Любоўныя прыгоды Кіршчэні хутка скончыліся, таму што ён зноў усплыў на хвалю, атрымаў пасаду страхагента, і ўжо цэлы раён быў пад яго ўладаю. Да канца нарады Кіршчэня праседзеў моўчкі, і Мяцельскі падумаў, што каб у ранейшыя часы, то ён, мабыць, не дараваў бы яму гэтага і сігналізаваў бы туды, куды трэба.
У Стараселлі Усцінка першая адважылася на тое, на што не адважыўся ніхто са старэйшых людзей: прадала хату, збыла ўсю гаспадарку і паехала ў горад да свае Марусі. Маруся ўся ўдалася ў маці, якая і звала яе не інакш як «мая прыгажунька». Прыгажуньцы сваёй з малых год Усцінка купляла сукеначкі, завязвала банцікі, вадзіла за сабою на вечарынкі і вучыла спяваць і танцаваць. І ўсім гаварыла: «З мае прыгажуні толькі арцістка і будзе». І Маруся спявала ў пачатковых класах, у школьнай самадзейнасці, потым і ў клубе. Прыгожая, чарнявая, у бацьку з твару і стройная, рослая, як і Усцінка, Маруся ўжо ў чатырнаццаць гадоў выглядала прыгожаю сталаю дзеўкаю. Поспех у самадзейнасці Маруся мела бясспрэчны, яе нават вазілі на раённыя агляды самадзейнасці. І, вядома ж, знаўцы мастацкай самадзейнасці міма сваіх рук прапусціць дзяўчыну, якой хацелася поспеху і ад жадання якога кружылася галава, не маглі. Але не была б Усцінка хітраю Усцінкаю, каб і з гэтага не знайшла выйсце сабе на выгоду.
Як яно там усё было, ніхто толкам не ведае і не даведаецца, аднак, пакуль ішоў чарговы агляд мастацкай самадзейнасці, пакуль Маруся Усцінчына жыла ў Слуцку ў свае цёткі, сама Усцінка некалькі разоў ездзіла туды, кажуць, нават у засадзе сядзела. Гэта злосныя языкі такое гаварылі. А сама Усцінка расказвала, што той рэжысёр гэтак у яе Марыю ўлюбіўся, што ледзь рукі на сябе не наклаў. А таму з-за любві пакінуў і першую жонку з дзіцем, забраў і павёз Марыю з сабою ў сталіцу. І вучыцца ўладкаваў, Усцінка ў горад ездзіла амаль кожны тыдзень. Спачатку з карзінаю, як і было заведзена спрадвеку ў вёсцы, а потым Марыя сказала, што гэтак па-вясковаму ездзіць брыдка, і Усцінка купіла сумку. Марыя давучылася, праўда, вялікае артысткі ці спявачкі з яе не выйшла, яна ўладкавалася выкладчыцаю ў вучылішчы.
За гэты час Марыя выгадавалася ў маладую прыгожую жанчыну, якая ведала, чаго варта і што можа яе жаночая прыгажосць. І таму той першы яе лысы і памаўзлівы выпівака ад мастацкае самадзейнасці задаволіць яе ўжо не мог, гэтаксама як і аднапакаёвая кватэрка, якую меў ён пасля разводу з першаю жонкаю.
Марыя падабрала сабе больш перспектыўнага сябра ў жыцці і больш прэстыжнага. Чорнабароды, рослы, дужы, як грэнадзёр, мастак быў і крыху маладзейшы за яе, і ўдачнік, які адразу ж трапіў у лік перспектыўных і таленавітых. А таму меў не толькі майстэрню, але і кватэру, грошы, выхад у вышэйшыя інтэлектуальныя колы. За ім Марыя магла і адзецца як след, каб яшчэ больш падкрэсліць сваю прыгажосць. Яна, вядома ж, стала гарачай аматаркай мастацтва, зычлівай гаспадыняй, якая ўмела сустрэць гасцей, забяспечыць мужу ўсе ўмовы для творчай работы. Таму і на рабоце яна толькі лічылася, нейкія сімвалічныя гадзіны ў вучылішчы мела, а ў астатні час дапамагала мужу. Гэтая дапамога, мабыць, забірала занадта сілы і часу, таму, калі нарадзілася дзіця, Марыя забрала да сябе маці, каб дапамагала ёй. Усцінка з радасцю паехала, бо, гасцюючы ў дачкі, яна наглядзелася сапраўднага жыцця, як людзі жывуць на радасць сабе.
Пра гэта жыццё яна расказвала суседкам, паказвала свае новыя абновы. Усцінка мела цудоўную якасць — нават з гадамі цяга прыгожа апранацца і пахваляцца адзеннем у яе не паменшала. Яшчэ будучы маладой, яна не магла дачакацца, купіўшы мацёры, пакуль пашыецца спадніца. Брала кавалак тканіны, абкручвалася, сашпільвала шпількамі і выходзіла на вуліцу, каб паказацца ў абнове. Цяпер, жывучы ў дачкі, Усцінка многаму навучылася, абгараджанілася і таму зрэдку завітвала ў вёску з падфарбаванымі губамі, з завіўкаю, а потым і з нафарбаванымі пазногцямі. І гаварыць цаляла «па-гарадскому», асабліва на пачатку гаворкі, а потым забывалася і шпарыла, як і ўсе, «па-дзеравенску».
Па расказах Усцінкі, жыла яна, як сыр у масле, але даходзілі да вёскі і другія чуткі. Прыгожай Марыі спадабалася быць прыгожай і ўсімі любімай. Гэта не магло не дайсці да яе чорнабародага мужа, і ён пачаў адвучваць жонку ад памаўзлівасці зусім не інтэлектуальным, а спрадвечным мужыцкім спосабам. Тут зноў Усцінцы прыгадзілася яе прыродная хітрасць і дальнабачнасць: грошы і за прададзеную хату, і тыя, якія мела ў запасе, Усцінка трымала пры сабе. І таму пасля таго, як у даччыной хаце не стала ладу, стала горача, Усцінка неяк вымудравала, пабудавала сабе асобную кааператыўную кватэрку. І ўжо жывучы збоку, яна мірыла дачку з зяцем, дапамагала гадаваць унука. Марыя з гадамі расплылася, растлусцела, і прыгажосці тае ўжо не стала, а таму свайго багатага раўнівага мужа трымалася і шукаць лепшага не збіралася, хаця не магла і не ўтрываць, каб не падгульнуць.
Але зноў гэта ўсё злыя языкі. «Мая ты галубка: людзям жа не можацца, як другому добра жывецца. Аж не спіцца. У мужыка ж адна радасць — каб у суседа конь здох», — гэтак гаварыла Усцінка, калі ў яе спрабавалі выпытацца, як жыве яе Марыя, ці праўда, што не ладзіцца ў яе жыццё.
Не менш затуманенае, чым цяперашняе гарадское, было і вясковае жыццё Усцінкі. Бог даў ёй высокі рост ад бацькі, але ад маці не даў прыгажосці з твару. Не тое што брыдкая яна была, але і не прыгажуня. А прыгажуняй ёй быць хацелася, і жыць хораша хацелася, і адзявацца — усяго хацелася. Ды не разгонішся за бацькавым багаццем, хоць і не бедна жылі, але не да раскошы было ў іхняй хаце. Вось тады і аб’явіўся ў суседнім Стараселлі Тодар Амерыканец. Амерыканец было прозвішча Тодарава, таму што ён падлеткам паехаў з бацькам на заработкі ў Амерыку і вярнуўся адтуль з багаццем. Да гэтага часу ўсе перакананы, што багацця было навезена многа, не толькі адзенне, а галоўнае — золата. З таго золата хітрая Усцінка мела грошы і да гэтага часу. Людзі гаварылі, хоць золата таго і тых грошай, вядома ж, ніхто не бачыў і не лічыў.
Калі была маладзейшая, Усцінка сама расказвала жанчынам пра сваё замужжа і пра нелюбоў да мужа.
Як толькі першы вечар Амерыканец падбіўся, каб праводзіць з вячорак, не ўпадабаўся Усцінцы. Быў ён маленькага росту, дробненькі, а тварык — як у дзіцяці, а не ў дарослага чалавека, у мужчыны. Але, як і ўсіх маленькіх ростам людзей, цягне знайсці сабе ў пару чалавека высокага росту. Можа, і таму пагнаўся ён на Усцінку, што не надта на яе хлопцы зазіраліся. А дзеўкі маладыя і прыгожыя не па зубах былі Амерыканцу. Бог ведае як, але Амерыканец пачаў ухажорства не на жарты і ў хату ўжо да іх пачаў заходзіць, а потым і сватоў заслаў.
«Сядзяць яны, мая галубка, выпіваюць, з бацькам маім. А бацька рады, што дзеўку з хаты забяруць, ды яшчэ і за багатага пойдзе. Рады бацька Амерыканцу і гарэлцы. І маці рада. А я, пакуль проста ўхажвалі, дык і нічога, а тады, у той вечар, як падумаю, што мне з гэтакім няўдаленькім век жыць, дык аж сэрца заходзіцца. Выбегу я, мая галубка, у сенцы, а паліто яго пры дзвярах амерыканскае вісіць. І гэтак пахне духамі, адтуль прывезенымі. А я тых духоў ніколі і ў руках не трымала. Стану я і тое паліто нюхаю. І сэрца крывёй абліваецца, а як успомню тыя пахі, іду назад у хату», — гэтак потым пад настрой расказвала сяброўкам Усцінка. Гэта ўжо калі за Амерыканцам абжылася, сілу сваю пачула. І духі ўжо ў яе былі, і строі, як ні ў кога ў вёсцы. Тады Усцінка гонар займела, з носам задраным хадзіла. Амерыканец яе, як муравей той, цягнуў работу дома, а Усцінка прынаравілася, як што не даспадобы, абвязаць голаў хустачкай і легчы на ложак паміраць. Зусім немагушчая была, і чым надалей, тым болей. На работу не хадзіла. Калі была камуна, Амерыканец у ёй рахункаводзіў, а Усцінку прыстроіў дзяцей даглядаць камунарскіх. Потым у фельчара яна за медсястру лічылася. У фельчара Марозіка доктар адзін час жыў, узмацнілі такім чынам фельчарскі пункт. Да таго доктара Усцінка сама бегала, падпоіць свайго Амерыканца — і ноччу праз акно.
«Вой, мая ты галубка, хіба ж мой мужчына? Гэта ж адна Капелька», — смяялася потым Усцінка. Калі ў добрым настроі, то клікала яна свайго Тодара — Капелька. А часцей ніяк не называла, проста «ты» альбо Амерыканцам і звала.
А Тодар, разумны чалавек, бачыў усё наскрозь і разумеў. Можа, з-за гэтага і прывучыўся да гарэлкі. Не, не напіваўся ніколі, каб валяцца дзе ці непатрэбнае што рабіць, але піць пачаў памногу, і гэтая гарэлка знутры паціху дачасна і спаліла яго.
Расказвалі суседзі, як Тодар аднойчы падмазваў комін на страсе. Горача было, папрасіў ён Усцінку, каб падала вады напіцца. А яна наліла вады ў бутэльку і шыбанула на страху. І папала па Тодару. Тады ён кулём і скаціўся са страхі. Першае, што трапілася пад руку, была пуга з ядлоўцавым пугаўём. Схапіў ён гэтае пугаўё і пачаў малаціць Усцінку, завалок у хлеў на ток і там лупіў, пакуль ядлоўцавае пугаўё ўшчэнт не расхвастаў. Крычала яна на ўсю вёску, але хто палезе ў чужы двор мірыць. Мо тыдні з два Усцінка не паказвалася з хаты і ляжала плахаю, пакуль адышла.
«Гэта ж, дурная, думала, што маленькі. А мужчынская ж сіла. Як ухваціў, мая галубка, за руку, як павалок! Думала, што заб’е, жывую не выпусціць. Дальбог, каб не збіў ён мяне тады, што на ногі стаць не магла, я б яго зарэзала тады ноччу. Ляжала і думала, каб устаць і зарэзаць, але не магла падняцца. Пасля таго панадзіўся ён мяне біць. А я яму гарэлкі не шкадавала, як нап’ецца, саўецца і спіць, а я што хачу, тое і раблю».
Усцінку клікалі, калі да фельчара збіраліся госці. Спірту выпіць у дактароў хапала, а каб пад’есці, то не асабліва разгонішся. На чарговую пачостку яе паклікалі, галоўны доктар з раёна прыехаў, Курганчык. Сярэдняга росту, кругленькі, дагледжаны. Пасля чаркі-другое загаварыў Курганчык пра сала з кубла, свежанькае. Усцінка і сказала, што прынясе, калі доктар гэтак сала любіць. З хаты выйшла, прыпынілася пры прачыненым акне, а там смяюцца з яе — дурная кабета, сала цягае чарцям лысым. Пастаяла, падумала, аднак сала прынесла, гаспадыні, якая сустрэла яе на кухні, аддала загорнутае ў палатняную анучку, а сама назад, сказала, што Амерыканец яе хваціўся, не можа больш пабыць з гасцямі. А сама пад акно і глядзіць. Марозічыха проста з пакункам — у вялікую палавіну хаты, дзе госці сядзелі. Яны аж у ладкі запляскалі, пра Усцінку і не ўспомніў ніхто. Разгарнула гаспадыня анучку, а там замест кавалка сала цагліна закручана.
Курганчык аж рукамі развёў:
— Пфуй, ды што ж гэта такое?
А Усцінка пад акном слухае і глядзіць, а потым ужо адчыніла дзверы і другі скрутачак на стол паклала.
Балявалі да раніцы пад тое сала. Усцінка яго не пашкадавала, і Курганчык чым больш еў і выпіваў, усё часцей паўтараў:
— Пфуй, якая ж ты, аднак, Усцінка!.. — і круціў галавой з адабрэннем. І ягоныя вочкі масляка пазіралі на Усцінку.
Яна тады не правароніла свайго, як бы ненарокам кінула, што ад свайго спрацівелага Амерыканца з’ехала б і папрацавала ў раёне.
Курганчык з тых быў, што прапускаць міма на сваім шляху не любіў, і ў хуткім часе Усцінка аказалася пераведзенай на работу ў раённую бальніцу, хаця не мела ніякай медыцынскай адукацыі.
Там яна кватаравала, раз у тыдзень, а то і радзей наведвалася да свайго Амерыканца, каб узяць з сабой і таго ж сала, і каўбасы. Гадоў колькі доўжылася медыцынская кар’ера Усцінкі і чыстая работа, пакуль нарэшце жонка Курганчыкава, мабыць, па нечыяй падказцы, не заспела Усцінку разам з мужам у ягоным кабінеце, на тапчанчыку.
Тады ў раённай бальніцы і адбылося няпланавае скарачэнне штатаў, і Усцінка ў вёсцы тлумачыла сваё вяртанне: «Дзе ж мне раўняцца з тымі, у мяне ж дзіплома няма!»
Яе Амерыканец выказваў пра жонку іншую думку:
«Гэтая б... без дыплома любой і з дыпломам фору дасць!»
Бурнае Усцінчына жыццё скончылася са смерцю Амерыканца. Хочаш не хочаш, а ўся гаспадарка, уся работа асталася на адны рукі, і тыя жаночыя. Ды і Марыя падрастала ўжо. І ўсю сваю ўвагу і энергію Усцінка пераключыла на дачку, бо той Бог даў і прыгажосць, і дастатак у доме.
Мар’я толькі вярнулася з паходу па магазінах, не ўспела паабедаць, калі ў дзверы пазванілі. Падышла, адчыніла і не паверыла сваім вачам: перад дзвярыма стаяла Усцінка.
У чорным капялюшыку, чорная спадніца, белая кофтачка. На нагах туфелькі, рыдыкюльчык. І губы падфарбаваны, і бровы таксама падведзены.
— Дзень добры, галубка мая! Пазнала мяне?
— Пазнала, як жа! Пазнала. — Мар’я вачам сваім не верыла. — Заходзьце ў хату.
Усцінка лёгка, як мышка, прашмыгнула ў прыхожую, зняла туфелькі, паклала на палічку свой рыдыкюльчык, азірнулася, дзе б узяць пантофлі. Мар’я дала старой даччыны пантофлі, запрасіла ў пакой.
— Вой, галубка мая, нахадзілася зранку, прысяду. Але была тут блізка, дай, думаю, зайду. Я ў Стараселлі нядаўна была. Мне там і сказалі, што ты Верцы памагаеш малую гадаваць. Марыя ж мая прыхварэла, а тут на вашай вуліцы доктар жыве, прафесар, з Астраўка. Я яго адрас дастала, прыехала. Трэба, каб паглядзеў ён маю Марыю.
— Адкуль жа вы яго ведаеце?
— Вой, мая галубка, дактароў жа ўсе ведаюць. А ён справядлівы чалавек. Нікому з землякоў не адмовіць, паможа, калі трэба, і ў бальніцу к сабе пакладзе.
Аднак Усцінцы не сядзелася.
— А кварціру ты Верцы добрую пастроіла. Тры пакоі?
— Тры. Пайшлі пакажу, — прапанавала Мар’я, якая ўсё яшчэ не ведала, што рабіць і пра што гаварыць з Усцінкай.
А тая адчувала сябе як рыба ў вадзе, хуценька агледзела кватэру, зазірнула на кухню.
— Вы ж не абедалі, цётка. Давайце паабедаем, — прапанавала Мар'я.
— Давай, мая галубка. На кухні яно і зручней неяк пасядзець і пагаварыць.
Усцінка ела нямнога, але паволі, не спяшалася, і Мар’я, якая згаладала, абагнала яе.
— У горадзе, мая галубка, многа есці цяжка. У горадзе чалавеку лёгкаму трэба быць. Усё на нагах і на нагах. Пачуць усяго — і карысна, і хапае. Гэта некалі ў дзярэўні, дык каб толькі сала кавалак ды хлеба, каб жывот напхаць. А цяпер другое дактары гавораць...
— Гэтых дактароў, цётка, не разбярэшся, — абазвалася Мар’я. — Гаварылі, што сала няможна, што сала шкоднае.
А потым, як мяса не стала, дык гавораць, што, наадварот, сала самы карысны прадукт, усё ў ім ёсць, усё гатовае, нават і жаваць не трэба.
— Яно, мая галубка, і дактароў трэба слухаць, але на ўсё свой розум мець. А ты ж як тут жывеш? Унучка ў садзік ходзіць?
— Ходзіць. Там з дзецьмі ёй цікавей і весялей.
— І чым жа ты занята?
— А ўсяго хапае. Пакуль у магазіны схаджу, па горадзе праеду, дык і Леначку забіраць трэба ісці.
— Не, мая галубка, гэтак жа і надаесць скора. Я табе падкажу. Трэба тут падругу якую знайсці, па гадах тваіх. Дык і схадзіць разам можна ў кіно паглядзець, у цеатр... У горадзе многа куда схадзіць можна. Гэта я цяпер мала хаджу, гады не тыя, ногі баляць мае зусім. А так я і на танцы хадзіла.
У парку танцы тут робяць. Тым, каму за трыццаць.— Усцінка чамусьці засмяялася. — Гэта я, мая галубка, таму смяюся, што толькі гавораць, што танцы тым, каму за трыццаць.
А прыходзяць тыя, каму па пяцьдзесят і за пяцьдзесят. І кавалеры гэтаксама прыходзяць. А што ж ты думаеш, хто ўдаўцом астаўся, як без жанчыны дажываць? І жанкі гэтаксама...
— Дык а чаму ж вы нікога не знайшлі, цётка? —Мар’і не спадабалася пасміхоўванне старое.
— Праўду табе скажу, пабаялася. Прыб’ецца які п’яніца, да часу ў магілу ўтопча. Пабаялася. Адной лепш. Вот так схаджу, пагуляю... Калі праўда, дык там знаеш якія кавалеры?
З-пад горада пенсіянеры садзяцца на аўтобус і едуць. Дома старой гавораць, што да дзяцей у госці, а самі сюды на танцулькі ходзяць! Дальбог, мая галубка!
Усцінка засмяялася.
— Раскажу табе, мая галубка, са мною было. Як пачаў жаніхацца адзін, адбою не стала. З выгляду яшчэ маладжавы такі, валасы сівыя, поўны рот сваіх зубоў. Гаварыў, што настаўнік, з Крупак. Адзін жыве, дзеці тут, у горадзе. Я ўжо была і задумалася. Надта ж спраўны быў, зараза! А раз бачу ў горадзе, ён з бабкаю сваёй ідзе. Яна ў яго тоўстая, як гара, ледзьве плыве. І ўсё нешта яму талкуе. А я тут насустрач ды і кажу: «Дзень добры, Віця! Ты на танцы сёння прыйдзеш?» Каб ты бачыла, мая галубка, як ён крывёю наліўся, аж лопне твар, здалося. Ды як мацюкнецца на мяне, ідзі, калі здзяцінела, куды ідзеш!.. Пабаялася я, што кулаком гваздане, а то б сказала яго старой. Пасля таго на танцы не паказваўся. А ты, мая галубка, думаеш. У мяне ў нашым доме знаёмая ёсць, яна туды яшчэ ходзіць, я цябе звяду з ёю. Схадзі паглядзі хоць пад старасць свету.
— Дзякуй, цётка, дзякуй!
Усцінка піла чай, пакрысе адкалуплівала чайнай лыжачкай торта.
— А як вы мяне знайшлі, цётка? — не вытрымала, папыталася Мар’я.
— А незнарок, мая галубка. У суседкі мае дачка разам з тваёй Веркай працуе. Неяк зайшла гаворка ў іх у хаце. Пачула я, што са Стараселля. Пытаюся, з якога. Як прозвішча. А як была ў вёсцы, папыталася, як твая Верка па мужу пішацца. А тады папрасіла ўжо дачку суседчыну, каб яна ў Веркі твае адрас папыталася. Яна і папыталася. Верка і дала адрас. Але выбрацца ўсё не магла. Гэта што да доктара ехаць, дык я і ўспомніла пра цябе і пра твой адрас...
Усцінка расседзелася, спяшаць ёй нікуды не трэба было, і яна гатова была расказваць Мар’і пра ўсіх вяскоўцаў, якія жывуць у горадзе. Яна аднекуль ведала, хто і як жыве, хто развёўся, у каго колькі дзяцей, чые дзеці пажаніліся, у каго муж п’яніца, у каго жонка гуляшчая...
Мар’і пара было ісці ў садзік забіраць Ленку, і таму яна перапыніла старую:
— Вой, цётка Усціна, па Ленку ісці мне трэба.
— Вот час бяжыць, як вада!
Усцінка паглядзела на свой гадзіннічак на руцэ і хуценька затупала ў прыхожую, абула туфелькі, надзела капялюшык, зазірнула ў трумо, узяла рыдыкюльчык, дастала памаду і лёгенька падмазала губы.
— Пайшлі, я правяду цябе, ды і пайду ўжо на аўтобус. Заеду да Марыі, скажу, на калі з прафесарам дагаварылася.
Усцінка схадзіла разам з Мар’яй да садзіка, пахваліла Леначку, якая яна прыгожая, і на развітанне папрасіла ў Мар’і нумар тэлефона.
— Ведаеш, мая галубка, у жызні ўсякае бывае. Гара з гарою не сходзяцца, а чалавек з чалавекам... Можа, і табе што спатрэбіцца, то і ты мне пазвані.
Усцінка дастала з рыдыкюльчыка маленькую кніжачку і ручку, запісала туды нумар тэлефона, а на прабітым аўтобусным талоне напісала нумар свайго тэлефона і дала Мар’і.
— Дзякуй табе за пачастунак, галубка мая. Верачцы прывет перадай. А ты, Леначка, здарова расці.
І Усцінка лёгкім крокам патупала па тратуары.
А Мар’я павяла ў двор Леначку. Там ужо збіраліся жанчыны. І ні з таго ні з сяго раптам падумала: а хто ж з іх ходзіць на тыя танцы? І засмяялася з самое сябе. Танцы гэта ўжо справа такая. А вось сабаку купіць усё ж трэба. Яна ўжо не першы раз думала пра гэта, але пакуль што не адважвалася сказаць Веры. Калі добры сабака ў хаце, то гэта і варта. Цяпер, калі ў горадзе лазяць у кватэры і сярод белага дня, сабака патрэбен. Яна нават ужо была і на базар раз з’ездзіла, на той, дзе прадаюць жыўнасць. І калі думала пра сабаку, то чамусьці бачылася, як будзе прагульваць яго там, дзе выгульвае сваю аўчарку і генерал. Вось з-за гэтага і не адважвалася загаварыць пра тое, каб купіць сабаку.
Ужо вечарам у хаце, калі вярнулася дадому Вера, Леначка сустрэла яе радасным паведамленнем:
— Мама, мамачка, к нам сёння жывая Шапакляк прыходзіла!
— Якая Шапакляк? Што ты выдумала.
— Сапраўдная Шапакляк! Яна прыходзіла мяне разам з бабуляй з сада забіраць!
— А Госпадзі, гэта ж трэба прыдумаць! — ахнула Мар’я, калі здагадалася, пра што гаворыць малая.
І сапраўды, Усцінка была якраз як тая старая з мульцікаў, якіх паказваюць па тэлевізары дзецям.
За вячэраю Мар’я расказала пра тое, як да яе з’явілася нечаканая госця і як назвала яе Леначка, і ўсе разам весела смяяліся.
— Вылазь, дэсант!
Дзверцы «лятучкі» адчыніліся, і шафёр, белабрысы, коратка астрыжаны, насмешліва глядзеў на Лазоўскага, які мяглюевата меркаваў вылезці з машыны, каб не скакаць на зямлю.
— Чаго, Тавот, не спяшаеш памыцца?
Лазоўскі нічога не адказаў. Ён прывык маўчаць на кепікі. Ссутулены, у кірзавых ботах нават у гарачыню, чорны з твару і ад мазуты, ад сонца і ветру, ён не любіў многа гаварыць.
Куляшу падумалася, што Лазоўскі старэйшы за яго на гадоў шэсць, а ён быццам і памятае яго гэтакага ж старога і карчукаватага, і вечна — ці на трактары, ці калі ідзе на работу альбо вяртаецца — з зашмальцаванай, прапыленай і прамазучанай палявой сумкай, якой, здавалася, гэтулькі гадоў, колькі і Лазоўскаму. Ён больш звыклы быў за рулём трактара, нават не цяперашняга «Беларуса», а таго, першых выпускаў, яшчэ без кабіны.
Кулеш раптам паспрабаваў уявіць сябе гэтакім жа сагнутым, скурчаным ад работы, у быццам адной і той жа шэранькай картовай рубашцы, у картовых штанах у свята і ў будзень. Аддаў замуж дачку, купіў машыну ў падарунак, унукі растуць, а ён усё не можа разагнуцца.
Можа, ад гэтага суседства Куляшу здалося, што ён зусім малады яшчэ, лёгкі. Недзе звінела ў ім маладая, здавалася, і забытая ўжо струна, і, можа, ад гэтага апошнім часам ён не адчуваў стомленасці. Кулеш удыхнуў востры пах пылу, які яшчэ не асеў пасля машыны, цёплае вады і балота, недалёкага сасновага бору.
— Ну, мо ссадзіць дзеда? — насмешліва папытаўся ў Лазоўскага Бранавец. Чарнявы, з густымі кудлатымі валасамі, крышку крываногі, ён стаяў на зямлі, як матрос на палубе, і яго чорныя зладзейскія вочы насмешліва глядзелі на Лазоўскага. — Дазарабляўся!.. Кулеш вунь, як выпустачак, нагой падрыгвае.
Лазоўскі цяжка гопнуў ботамі на дарогу і пайшоў следам за механізатарамі, да масткоў, якія дугой выгіналіся да абсаджанага ніцымі вербамі астраўка.
— Пайшлі з намі, Міша, — запрасіў ён шафёра.
— Не, тавоцьцеся самі. Мне яшчэ, можа, прыйдзецца ў Слуцак ехаць.
— Табе вечна некуды ехаць. Скора к Верцы ў евангелісты запішашся! Пайшлі, Васільевіч, заадно і абмыемся трохі!
Бранавец не мог і тут прамаўчаць. Ён хватка, як чапляючыся ўсё роўна нагамі за зямлю, пайшоў наперадзе.
Кулеш, Жэнік — малады круглатвары мужчына ў камбінезоне, новенькім і чыстым, быццам ён і не пры камбайне хадзіў, — і Васілеўскі ішлі паволі, як адпачывалі ўсё роўна.
Зажурана вечарэла. Ля возера павявала няхай і цеплаватым, але халадком, вадзяным духам, а ўся гарачыня і спякота сабралася і стаяла зараз там, над палеткамі, дзе сонца, нібыта нейкая касмічная гаспадыня ў вялікай сваёй печы, даводзіла, дапякала цэлыя палі збожжавых караваяў.
Праз некалькі дзён яны, гэтыя няўклюдныя, самавітыя людзі, увойдуць туды, у тую летнюю печ, у гарачыню, і тады лета быццам зложыцца ў адзін доўгі і спякотны дзень. Нават за ноч не будзе астываць зямля і цела ад гарачыні. І ночы прапахнуць водарам свежай збажыны, залацістай, не пацямнелай, свежай саломы. Гэты пах будзе перамагаць не толькі ў наваколлі, але нават і ў майстэрні ён будзе ўладарыць над пахам саляркі і мазуту.
Можа, таму зараз адвячорак здаваўся нейкім кароткім зацішкам, кароткім святам вады і сонца.
Кулеш яшчэ пастаяў на мосціку, прытрымліваючыся за жэрдачку-парэнчу, удыхаў пах вады. а мужчыны ўжо раздзяваліся на траве пад вярбой. Лазоўскі скінуў толькі боты і па-салдацку павесіў анучы на халявы, выцягнуўся на траве. Жэнік, круглы і шустры, быў ужо ў адных даўгаватых сямейных трусах, мацаў нагой ваду.
Бранавец падпорваў Васілеўскага:
— Чаго ўжо сеў і суслу ўпёр у зубы? Раздзявайся і спаласніся. Трыццаць год мужчыну, а як мохам аброс. Кэх-кэх! Раздзявайся, а то пакупаю, як парсюка, адзетага!
— Ай, толькі гразь размажаш... Фёдаравіч прыедзе, перакусім, тады...
— Тады цябе і не купаючы выкручваць можна будзе! — абазваўся Корзун, які, сагнуўшыся, сцягваў цераз голаў рубашку.
— Хто б абазваўся, а не ты! — агрызнуўся Васілеўскі і ўсміхнуўся з Корзуна — той стаяў як пабелены. Недарэмна яго дражнілі — Здор.
— Ты са мной пацягаешся? Я паўлітра вып’ю — і не маргну. А цябе ад ста грам у бакі вядзе, як пеўня.
— Паўлітру вып’еш? Зіна цябе і ў хату не пусціць, у вяргінях пад плотам начаваць будзеш!
Васілеўскі скрывіў губы і нехаця пачаў раздзявацца, пазіраючы паўз лясок на бераг возера, нібы чакаў адтуль паратунку.
На возеры не было нават і дробненькае хвалі. Туга пахрумстваў намыты вадой мылец ля самай вады. Адзінокая аблачынка на небе, нібы невялікая белая купіна, нерухома стаяла на адным месцы ў вылінялай васільковай сінечы неба.
Бранавец першы зайшоў у ваду, разганяючы яе санлівы спакой, моцна плюхнуўся і паплыў, коратка ўзмахваючы рукамі. Ад яго не хацеў адставаць і Корзун. Ён далёка ўперад выкідаў свае белыя доўгія рукі.
Жэнік увайшоў у ваду паволі, спаласнуў грудзіну, лёг асцярожна і паплыў уздоўж берага.
Васілеўскі пацепаў плячыма, тупаў на мелкім паўз бераг, як кулік, дакурваў цыгарэту і пазіраў на дарогу.
Лазоўскі таксама ўстаў, раздзеўся, зайшоў у ваду, некалькі разоў прысеў, намачыў голаў і пачаў намыльваць яе.
Кулеш паплыў таксама паўз бераг «па-сабачаму», высока падымаючы над вадой голаў.
— Во дае сабачы брас, — рагатнуў Бранавец, перавярнуўся на спіну — паказваў і сваю сілу, і свой спрыт. Але яму мала было плаваць спакойна. — Што агінаешся, спаласніся хоць, а то стаіш, як цявіна абвіслая! — дабіраўся ён да Васілеўскага.
Той толькі махнуў рукой. Бранавец не вытрываў, выйшаў на бераг, згроб Васілеўскага папярок тулава, бягом панёс на глыбейшае і шыбануў у ваду. Калі сышліся кругі, Васілеўскі так і не паказаўся з вады. Бранавец спалохана стрыгануў вачыма наўкруга, нібы выбіраў, куды кінуцца ўцякаць, спыніўся вачыма на Лазоўскім і на Куляшу.
— Нырай, асмалак, маць тваю! — крыкнуў на яго Корзун, які з усяе сілы гроб рукамі да таго месца, дзе Бранавец укінуў у ваду Васілеўскага.
Але Бранавец толькі пазіраў усё на Лазоўскага і на Куляша, адступаўся да берага.
— Нырай! — яшчэ раз раўнуў на яго Корзун.
І якраз у гэты час за метраў дваццаць паказалася з-пад вады галава Васілеўскага, ён фыркнуў, як кот, і мякка, спакойна паплыў у возера.
— Хопіць, а то дагуляецеся, — толькі і знайшоўся сказаць з палёгкай Кулеш.
Бранавец першы пайшоў да берага. Ачомаўся крыху, страсянуў галавой:
— Бач, здыхляк, як плавае!..
— А ты, герой, мо і трусы ўжо абмачыў, — не прамінуў Корзун, выходзячы на бераг.
— Я ж не ты, Здор, які не тоне...
Падплыў да берага і Жэнік. Па чарзе шаравалі адзін аднаму спіны, мылі галовы. Потым расчэсваліся, абсыхалі на сонцы.
Васілеўскі ўсё плаваў, потым прыпыніўся, прыслухаўся, нават галава яго прыпаднялася над вадой, і хутка паплыў да берага. Мужчыны таксама пачулі далёкі трэск матацыкла.
Бранавец рагатнуў:
— Во падла, гарэлку чуе! Глянь, як грабе!
Яны засмяяліся, гледзячы, як спяшае Васілеўскі. Да масткоў тым часам пад’ехаў на матацыкле механік.
Тоўсты, у расшпіленай да пупа клятчатай рубашцы, крыху касалапы, уперавалку з нагі на нагу, у адной руцэ ён нёс пакаўную гаспадарчую сумку, другой выціраў узмакрэлы потны лоб.
Сумку паставіў пад вярбой, а сам, на хаду раздзеючыся, зачэкаўся да вады.
— Во дзе дабрыня, хлопцы!
Пот цёк у яго па лысіне, але механіку гэта не замінала спяшаць, гаварыць:
— Давай, Васілеўскі, рассцілай газеты, а я паплаваю троха.
Ён смела плюхнуўся ў ваду і лёгка паплыў.
— Бач, які гладкі, як асянчук. Трыбух нагадаваў, хату выбудаваў, машыну купіў і начальнікам стаў. — Бранавец востра кінуў вокам на механіка.
— А табе хто не даваў? Трэба было вячэрнія дзесяць канчаць, а не гарэлку жлукціць і баб шчупаць,— Корзун не даваў яму спуску.
— А маць яго... Хоць пагуляў, а цяпер можна, як каню, у баразну станавіцца і валачы. Або яго навука ў механікі вывела? Во гэтая рыжая карова,— ён кіўнуў на сумку.— Каму толькі не дагаджаў. Цяпер, каб як след мы на жніво выйшлі, грошы і на нас найшоў, на возера прывёз...
— Але ж, падла, аднае гарэлкі набраў. Каб віна, то кожнаму па адной на рыла было б.
Васілеўскі абураўся на механіка па-свойму. Ён разаслаў газету, разрэзаў сала, расклаў пер’е цыбулі, адчыніў дзве кансервавыя бляшанкі, парэзаў буханку хлеба, паставіў дзве шклянкі. Адвінціў пластмасавы бітончык, панюхаў:
— Бярозавы...
— А ты думаў, самагонкі табе, — сцепануў плячом Бранавец.
Лазоўскі сядзеў, прытуліўшыся плячыма да вярбы. Кулеш прылёг на траву, прыслухоўваўся да цішыні і да сябе самога. Не часта астаецца часу вось так проста паляжаць, даць адпачыць целу і прыслухацца да цішыні.
— Калі будзе гэтак жарыць, то нам толькі ўспявай ухваціць усё з поля, — гаварыў механік, расчэсваючы рэдзенькія валасы, на хаду адзеючыся. — У панядзелак пробны выезд, а там і зажнём...
— Рана нам яшчэ, хіба на ўзгорках дзе, — сказаў Лазоўскі і падсунуўся бліжэй да газет.
— Цябе пытацца не будуць! Дадуць каманду з раёна, каб зажалі, і зажнём, усе дружна, і першыя тоны здадзім, каб не адстаць ад другіх. Наша дзела цёхні ка. Усё, мы гатовы, праўда, Фёдаравіч? — Бранавец зірнуў на механіка. — Я свайго сёння завяду, і ён, як звер, дзве такія ўборкі адмалоціць...
— Чаму не адмалоціць? Новенькая «Ніва». На новым любы герой пад сябе рваць, — усміхнуўся Жэнік.
— І мой некалі старым стане.
— Не трэба, хлопцы, наперад... Выедзем у поле, там яно сваё пакажа. Давайце за тое, што кончылі мы рамонты.
Механік піў паволі, як смакаваў, і бачыў усіх. Бранавец хвацянуў залпам, зараз, Корзун роўна, за два глыткі, Лазоўскі піў паволі, як ваду, Васілеўскі моршчыўся, але не адымаў стограмоўку ад рота, Кулеш адпіў паўчаркі і паставіў.
Закусвалі моўчкі. Першы насцеражыўся механік, калі пачуў вуркатанне «козлікавага» матора.
— Не, гэта не яго... Гэта аграномка.
— Вельмі ты яго баішся! Не было яго, спраўляўся і ты сам, без інжынера. Гэта цяпер напрыдумлялі.— Корзун мачаў цыбулінай у соль.
— Не, чаго... Ён ведае цехніку, самі бачылі. Я што, калі як і вы, самавучка, пракцік. Паправіць што, запчасткі прывезці. Ён толькі што хоча, каб у нас, як на заводзе, усё было, як на канвееры. А мы да гэтага не дараслі, непрывычныя, ды і не канвеер у нас.
— Няхай неба цэлафанам завесіць, каб дождж не паліў, — усміхнуўся Бранавец.
— Нічога, пабудзе, абатрэцца, я так рашыў. Мы ўсё роўна тут былі і тут будзем. Ніхто без нас нашу работу не паробіць. А таму лепш не заядацца. Разумны чалавек прыжываецца, а не — далей пойдзе шукаць сваё. А нам з вамі, — механік зноў наліў.
Мужчыны згодна кіўнулі галавой.
— Яно пазней мо так і будзе, а цяпер яшчэ далёка нам да такой работы, як на заводзе.
— Чаму далёка? Бач, пасёлак пастрояць адзін, як гарадскі, знясуць нас усіх на цэнтральную, — падкінуў Корзун Жэніку.
— Ты пра гэтыя неперспектыўныя? — папытаўся механік.
— Дзе тых грошай набярэшся, каб усё ўзяць і перавезці. Ты альбо я кінем усё дагледжанае і паедзем? Усё гэта мо калі і будзе, але яшчэ не пры нас. Праўда, на прадсядацеля жмуць, каб домікі строіў. А ён гне, што трэба ферму здаць, каб грошы былі, а пасля можна будзе і тыя домікі ў пасёлку ставіць.
— Прыжмуць, і будуць ставіць, — гмыкнуў Васілеўскі.
— Ты закусвай, Коля, закусвай, — прапанаваў яму Лазоўскі.
Пасля выпітага Васілеўскі неяк размяк увесь, нібы распоўзся.
— А што ты мне рот затыкаеш?
— Пад’еш, а то ап’янееш. — Жэнік таксама падклаў Васілеўскаму хлеб і сала.
На нейкі час мужчыны прыціхлі. Самы малады з іх, з тых пасляваенных пераросткаў, што не паехалі ў горад, Васілеўскі быў і брыгадзірам. Трое дзяцей. Цяпер механізатар. І співаецца з кожным днём.
— Мне плот трэба было паправіць, а то на агарод абваліцца, — сказаў пра свой клопат Лазоўскі.
— Гаспадар, летам плот правіць, — гмыкнуў Корзун.
— Дзеці па папяроўкі лазяць, паламалі.
— Пасядзі дзень без работы, бо саўсім у корч сагнешся. Думаеш, дзеці твае цябе за твае грошы даглядаць будуць? Здадуць у багадзельню. Бач, Кулеш робіць і робіць, а яго выбранка ўсе яго грошы на анучкі з дачкой як цераз прамую кішку прапусціла. Паехала да дачкі, а ён сам сабе трусы мые.
— Ён хоць сам сабе мые, але з расшпіленымі штанамі, як ты, пры добрай жонцы, не ходзіць, — заступіўся за Куляша Корзун. — Не даюць табе спакою чужыя грошы.
— Хваціць вам, на рамонце згадзела вас слухаць. Во адвячорак які, хоць ты прыляж ды прыдрамі. Маці некалі казала, усё роўна як і сам Бог прыгрэўся на сонцы, — перапыніў іх Лазоўскі.
Яму яшчэ хацелася сказаць, што як прыйшлі яны з вайны, то не было ні тае выгады з работы, ні таго дастатку, як цяпер, не кажучы ўжо пра заработак, а яны рабілі. Ды і як рабілі, ад цямна да цямна, ноч прыхватваючы. На спустошанае прыйшлі, з холаду, з голаду. А і цяпер, здаецца, ніхто лепш за іх не робіць, яны яшчэ рабочая сіла. Цяпер за работу і пашана, і грошы, і ордэны, як Куляшу. За вайну не далі, а за работу зарабіў.
Зялёная дубровачка.
Чаму рана зашумела.
Жоўтым лісцікам зажаўцела?
Заспяваў механік ціха, глыбокім, але нейкім вольным, шырокім голасам. Быццам аднекуль звысоку аглядаў ён і поле, і тую далёкую, аж пры небасхіле, дуброву. Здавалася, што і песня сама наплывала з лёгкае спрадвечнае палявое смугі над слуцкімі палеткамі.
Услед ім песню падхвацілі Бранавец і Корзун:
Паўз мяне купцы едуць,
Яны з мяне дубцы рэжуць,
На карэнні агні кладуць,
Вышэй верху дымы ідуць...
Кулеш ківаў у такт песні галавой, глядзеў на Лазоўскага, які варушыў губамі, нібы хацеў падспяваць, але не адважваўся ці развучыўся. Жэнік прыжмурана глядзеў удалечыню за возера, на белы будынак калгаснага клуба.
— Ой, ты вярніся, мой войчанька,
Бо ты мяне не дагоніш,
Вараныя конікі ўтоміш.
— Ой, коні мае вараныя,
Слугі мае маладыя...
Цяпер ужо нібы перагаворваліся два галасы, расказвалі вечную, няхітрую гісторыю чалавечага жыцця. І затухалі згодна нейкай ціхай і светлай журбой.
Зялёная дубровачка,
Чаму рана зажаўцела...
Пасля песні маўчалі, як пасля доўгае дарогі. Потым Корзун прыслухаўся і сказаў:
— Здаецца, мая ўжо разведала. Гарэлку, як карова воўка, за вярсту чуе.
Па дарозе да возера курэў матацыкл.
— Чорта яна цябе з-за гарэлкі пільнуе! Каб якую даярку не завёз сюды, — падкалоў яго Бранавец. — На, чмыхні на дарогу, усё роўна папахваліць цябе сёння.
— Каб мая гэтак, як ведзьма на мятле, лятала, я б яе адмясіў, — пракаменціраваў далей Бранавец і глядзеў, як Корзунава жонка падрулявала да масткоў.
— Ты адно толькі і ведаеш — адмясіць.
Корзун устаў, уссунуў на ногі сандалі.
— Пайду, а то як уварвецца сюды мая алкагольная рэвалюцыя, то будзе і вам!
Жонка тым часам па-мужчынску, рыўком, паставіла матацыкл на падножку, завярнулася да вострава, узяла рукі ў бокі. У чырвоным шлеме, у белай кофтачцы без рукавоў, у караткаватай спадніцы і спартыўным трыко — чакала.
Корзун з мосціка, як прэм’ер з трапа, махнуў ёй рукой. У адказ жонка паказала кулак, зняла матацыкл з падножкі.
Ад матацыкла Корзун памахаў мужчынам рукой, сеў на задняе сядзенне, абняў жонку і, мабыць, ціскануў яе за грудзі, бо яна круцянула на яго галавой, і матацыкл паехаў па поплаве на дарогу.
— Во Здор, выбраў сабе, прывёз з-за свету, — не стрываў Антон.
— А чаго? Добрая баба. І яго глядзіць, і ён да яе.
Лазоўскі ўстаў. За ім усталі і ўсе. Механік згроб у сумку астаткі закусі разам з газетамі, забраў бутэлькі.
Бранавец раскатурхаў Васілеўскага, які мірна задрамаў пры парожняй чарцы, павёў яго да матацыкла і пасадзіў у каляску. Лазоўскі таксама паехаў з механікам. Жэнік і Бранавец пайшлі да свае вёскі, а Кулеш — на сваю сцежку.
Душна, ціха вечарэла, і яшчэ мацней пачынала пахнуць спелай збажыной.
— Ну-у, Пярэсты! А, ваўкарэзіна, лянуешся ногі змяніць! — Жыгар дастаў каня дубцом па нагах, і той нехаця затрухаўся бягом. Колы мякка пакаціліся па паплаўной дарозе. Жыгар паправіў касу, якая была запрэжана і ляжала ў возе. Здаецца, лета, цяпло, а зранку ў адным пінжачку і не тое каб халаднавата, але неяк свежа. Як ні гавары, хоць і былое балота, а трымае ў лагчыне вільгаць.
Наводдаль ад дарогі, за электрапастухом, хадзіў калгасны статак. Каб раней, то такую цімафееўку ніхто б не даў каровам таптаць. А цяпер яны пасвіліся па траве ў калена, калі вытоптвалі, пераганялі чараду на суседні калектар, адгароджаны электрапастухом. А на гэтым падсявалі і ўгнаенне і нават палівалі, каб трава адрастала. Усё ж пасля меліярацыі на ўробленым людзьмі балоце запасіў на зіму сена і калгас сабе, і людзям хапала, і пашы трымаў вунь якія, што некалі і не сніліся. Ганялі кароў па пустых папарах і хацелі, каб малако давалі.
Пярэсты прабег крыху і зноў перайшоў на свой прывычны роўны ход. Жыгар не падганяў яго, каб не калаціцца ў драбінах, бо поплаў кончыўся і дарога пайшла па цвёрдай зямлі. І адразу ж павеяла цяплом, як ад нагрэтае печы. Жыгар неўзабаве скіраваў каня на вузкую, зарослую піжмай і крываўнікам мяжу, якую невядома нашто пакідалі паміж палеткамі.
Сінія валошкі выйшлі з жыта на сонца. Бярозка абвівала жытнёвыя сцябліны, цягнулася ўгору. З другога боку ад мяжы расла бульба. Ліст на ёй пажаўцеў мясцінамі, а сямтам і высахлі сцябліны.
Жыгар з’ехаў у лагчыну да невялічкага лужка сярод поля. Жыта вымакла ўвесну, і да лужка можна было пад’ехаць з возам. Толькі зрэдку тырчалі сям-там жытнёвыя сцяблінкі, праменькія, з пустым коласам. Такія лужкі былі на кожным полі. У іх стаяла цёмная балотная вада, дно было гразкае. У самае спякотнае лета лужкі перасыхалі зусім, і гразь камянела, трэскалася. Цяпер трактарамі, калі аралі восенню, лужкі зворвалі амаль зусім, а некаторыя і зусім заворвалі. На месцы гэтых лужкоў шэра бялеўся глей. І ўсё роўна на ім нічога не расло, бо вымакала вясной. А калі трымалася дажджлівае лета, то зноў пачынала брацца асака, трава. У засуху ж акрамя травы разараныя лужкі пачыналі зарастаць ваўчкамі і драсёнам.
Лужок, да якога прыехаў Жыгар, не араўся ніколі. Ён быў вялікі, у куп’і ў пояс чалавеку. А на купінах высока і густа расла асака. І толькі ў самым цэнтры стаяла вада, маленькая лапінка якой не высыхала нават у самае гарачае лета. Праўда, пакрысе меншаў і гэты лужок. Паўз краі яго, на тупкім, расла доўгая тлустая трава.
Жыгар злез з воза, выпраг каня, прывязаў яго ляйчынай за куст, уваткнуў кассё ў зямлю і абудзіў ранішнюю цішыню нязвыклым звонам мянташкі аб касу. І потым узмахнуў касой, адчуў, як яна мякка і напорыста ўвайшла ў траву. Вільготная, мяккая, рэзалася лёгка і густа клалася ў пракос. Такую траву прыемна касіць, гэта не цімафееўка з цвёрдымі, як дрот, сцяблінамі. І пахне тая пакоша не гэтак.
Лёгка і плаўна хадзіла каса, і кошля была прыемная Жыгару, як і ўся сялянская работа. Ён рабіў яе з дзяцінства, ён ведаў, як рабіць яе, толькі не трэба было яго вучыць ці тузаць. А ўвесь век вучылі і тузалі. Усё нехта то зверху, то збоку правіў Жыгару. І ў калгасах, і нават на сваім пляцы. Усё абрэзвалі, усё абагульнялі, карову з хлява выводзілі. Цяпер, на пенсіі, урэшце ён можа рабіць, што хоча, і гэтак, як хоча. Праўда, Кіршчэня сказаў, што за гэтую кошлю на лужках калгас будзе браць грошы. А за што браць грошы? За тое, што Жыгар высушыць траву, дасць сена карове, а потым здасць гэтае малако і яно пойдзе і калгасу ў залік? Ды гэта не бяда, гэта не тое, што было. Гэта не страхагенты, не падаткі, не ўпаўнаважаныя з раёна. Во папассалі яны з Жыгара, асабліва пасля вайны, таго хлеба-солі, які ён вынес немцам. Усё роўна як ён прыяў тым немцам. Вынес, каб не чапалі, каб не пабілі ці не папалілі ўсіх. Хай сабе і пра сябе думаў, але ж, выходзіла, для ўсіх добра ад таго хлеба-солі было. Партызанам жа памагаў потым усю вайну...
Пад узмахі касы нават і пра тое непрыемнае думалася лёгка. У пракосе ішлося вольна, і Жыгар толькі зрэдку спыняўся, каб падмянціць касу.
Ён гэтак захапіўся кошляю, што не пачуў гук матора, і камбайн угледзеў зусім блізка. Камбайн сышоў з дарогі ў жыта і спыніўся.
Жыгар адразу ж пазнаў Куляша. Ды і хто з маладзейшых у гэтакую рань паедзе ў поле. Цяпер хоць і спаборніцтва, і грошы добрыя плацяць, а ў поле выязджаюць, калі ўжо насохне салома, тады круцяць дапазна. А Кулеш прывык, яшчэ з таго часу, калі ў МТС працаваў. Вось ён пры доме быць не любіць, яму трэба ісці ў людзі, каб з людзьмі. На пенсію пайшоў, а ўсё роўна хоць газаўшчыком прыстроіўся, каб быць на цэнтральнай.
Жыгар уваткнуў касу і пайшоў да Куляша, які ўглядаўся, хто косіць, і невядома, ці пазнаў. Са шпрыцам у руках ён хадзіў каля камбайна, падглядаў яго.
Жыгар ішоў няспешным, гаспадарскім крокам, як чалавек, які таксама не спіць і робіць работу, не тое што іншыя. Але ўсё ж нешта быццам і мулялася, трэба было растлумачыць Куляшу. Спаважная хада надавала ўпэўненасці.
— Дзень добры, Іванавіч! — павітаўся Жыгар, падаў руку.
— Добры дзень, дзядзька Хведар. Вам і на старасць год няма спакою. Цяпер жа ніхто ўжэ не збірае сена пры дарогах.
— Не збіраюць, чакаюць гатовага з калгаса. А я варушуся. Не зраўняеш сена, зробленае самім, і цімафееўку з балота.
— Яно-то не зраўняеш, але з-за клопату. — Кулеш усміхнуўся.
Хударлявы, рослы, у акуратнай чыстай спяцоўцы, ён выглядаў і маладым, і вясёлым нейкім.
— А ты, Ян, на пенсіі як памаладзеў, дальбог! Хоць у сваты цябе!
Жыгар асекся, спахапіўся: з Куляша, мабыць, і так ужо жартуюць з-за гэтае сібірачкі.
— Кажуць, дзядзька, што як хто сябе адчувае, гэтак яно і ёсць — калі маладым, то малады, калі старым — то стары.
— Яно бывае і ў старасці, што на маладое пацягне...
— Ага, а калі зусім на маладзенькае, то і кажуць, што здзяцінеў чалавек.
У Куляша быў вясёлы настрой, і яму прыемна гаварылася са старым Жыгарам, які ўсё сваё жыццё з дня ў дзень, з цямна да цямна нічога, акрамя работы, мабыць, і не ведаў. Ды і сам Кулеш усё некуды спяшае. І як у прорву тое назараблянае, амаль нічога ад яго не асталося. Радасці і тады не было, часу не ставала на радасць, а ў запас радасці не назбіраеш. Цяпер Кулеш ведае гэта, калі жыццё прайшло і назад яго не завернеш.
— А як Павел твой? Ён жа ў цябе начальства...
— Павел у Сібір у камандзіроўку на лета ўсё паехаў.
— І мае раз’ехаліся. Ты яшчэ маладзішся, а я ўжо часам, як скруціць хвароба, аж завыць гатовы сабакам...
— У іх сваё жыццё. Ім там лепш жывецца, і мая Мар’я, бач, задрала голаў і ў горад, як карова ў канюшыну, на старасць год.
— Ты свае Мар’і не знаеш... Яна як панясе, дык панясе, — раптам засмяяўся Жыгар.
— Ну, ляйчына як пападзе пад хвост, то панясе. Гэта я ведаю. Гэтага дабра з мяне за век хапіла,— Кулеш згадзіўся весела, быццам усё тое было з некім другім.
Жыгар глядзеў, як Кулеш спрытна завіхаецца са шпрыцам.
— Баба, Ян, цёмная сіла, дна гэтай цёмнай сіле і канца няма. Гэта як пашанцуе каму, калі любіць яна каго, то і жыццё зжыве, як песню саспявае чалавек. А як не, то ўсё будзе то не гэтак, то не так, то сяк-напераўскасяк. Альбо і зусім разваліцца. Не, бабская натура нязменная. А так жывеш, жывеш, а ўспомніць і няма чаго.
Кулеш паклаў у скрынку з інструментамі шпрыц, паглядзеў на Жыгара і прамаўчаў, падумаў пра нешта сваё.
— А ты хіба адзін, без памочніка? — запытаўся Жыгар, каб перавесці гаворку на другое.
— Жолуда мне далі. Мабыць, перапіўся ўчора, не аб’явіўся пакуль што. Пад абед, калі хочаш, прыйдзе.
— Прападае мужчына з-за гарэлкі. Хоць бы лячыць яго адправілі.
— Туды яго нельга, ён на туберкулёзным уліку.
— Дык ты сёння за дзень і шумнеш гэтае поле? — папытаўся Жыгар.
— Калі мой ветэран не паломіцца, то сажну.
— Як душа мая чула, што трэба браць падводу і травой дадому везці. А то кароў пусцяць, і прапала маё сена.
— Дадому забраць надзейней, — згадзіўся Кулеш і палез у кабіну.
Жыгар паволі пайшоў назад да свайго лужка. А цікава, калі падумаць пра таго ж Куляша і пра дачку Русакевічаву, як яны любяцца? Зусім як маладзенькія? Хаця і ён, Жыгар, тады быў ненамнога маладзейшы, чым Кулеш цяпер. Праўду сказаў Кулеш, што калі не адчуваеш сябе старым, то і не стары. І ён тады не адчуваў сябе старым, пра гэта і не думалася, цела было здаровае і паслухмянае. Усё спраўнае, усё на месцы, а таму пра ўзрост, пра гады і не думалася. Тады яшчэ пляцы не абрэзвалі, па шэсцьдзесят сотак мелі. І тады яшчэ на пляцах сеялі збожжа, часцей жыта, бо хлявы саломаю крылі, і трэба было рамантаваць стрэхі. Сеялі жыта на пляцах на кулі.
І схапіць гэтыя снапы з поля дадому было толькі пасля работы, адвячоркам. Жыгар у той дзень вазіў калгасныя снапы ў гумно і ўжо ехаў у канюшню выпрагаць каня, калі Мар’я Куляшова ад малатарні ішла. Моцная, у лёгенькай, цеснаватай на ёй сукенцы, з касынкай на галаве і з сахаром у руцэ.
— Садзіся, Мар’я, падвязу.
— Вы б лепш, дзядзька, каня далі снапы з пляца прывезці.
— Паехалі. Хто ж табе накладзе? Ці я ўжэ гэтакі ўломак.
— Вой, то дзякуй вам! Я думала, сама пакладу, а Паўлік бы падаў.
— Паўлік твой яшчэ малы снапы цягаць.
Жыгар шлегануў каня ляйчынаю па баку. Мар’я сядзела побач з ім на аглабіне, і ён адчуваў цеплыню ад яе цела.
— А твой ударнік жне ўжо недзе?
— Жне. Камбайн яму далі гэтае лета.
— На камбайне хоць заробіць, не тое што мы тут.
— Павінен зарабіць, а так на чорта гэтакая работа, што і дома не стыкаецца.
— І гэта праўда. Пры гаспадарцы мужчына дома патрэбен.
— Усё з-за гэтага зарабатку гонішся...
Мар’я была быццам незадаволена заробкамі мужа. Пачынала ўжо цямнець, але не спала яшчэ дзённая гарачыня. Мар’я лёгка падавала яму на воз снапы, ён глядзеў на яе плечы, на яе рукі, на ўсю яе, налітую спелым жаночым сокам і сілай, і гэта хвалявала яго. Воз наклалі хутка, уціснулі, і калі ўціскалі і Мар’я прытулілася да Жыгара, то плячо яе было надзіва гарачае і мяккае.
Дадому Мар’я пайшла напрасткі, каб адчыніць вароты на двор і прыгатаваць на таку месца: куды скідаць снапы, а Жыгар паехаў наўкруга па дарозе.
Сонца ўжо чырвона села за небасхіл, але цямнела паволі, як і заўсёды ўлетку.
Снапы Жыгар скідаў прама на ток, а Мар’я стараніла. Потым ужо рукамі падаваў з воза, падносіў іх у гумно. Яны не гаварылі больш нічога, Жыгар толькі адчуваў, што хвалюецца ўвесь, і гэтае хваляванне звінела ў паветры. І яно ішло ад Мар’і. Калі яна брала ў яго з рук сноп і выпадкова дакранулася да яго рукі, гарачыня гэтая ашпарыла. І наступным было адчуванне, што яе вялікая і тугая гарачыня абхапіла ўсяго яго. Жыгар ступіў да Мар’і. І потым то быццам знікаў у ёй, то зноў на нейкія імгненні вяртаўся з небыцця. Здавалася, што гэта было доўга-доўга, і пасля асталіся светлая пустата і лёгкасць...
Мар’я ляжала нерухома, бялелася ў прыцемку і не саромелася яго. Яна не вярнулася яшчэ са свайго бяспамяцтва.
Жыгар ціха, асцярожна выйшаў з гумна, выехаў з двара. І пакуль ехаў, стоячы ў возе, адчуваў, што не можа супакоіцца, трымціць кожная крывіначка ў яго целе.
Праз дзён колькі Мар’я перастрэла яго ля кузні, павіталася:
— Можа б, мне касу пабілі, дзядзька, а?
Жыгар убачыў, як блішчаць яе вочы, і зноў ад яе голых рук, ад усяго цела пачуў тую самую цеплыню, якую адчуу у той адвячорак. І зноў захвалявалася ўсё цела, затуманілася ў галаве, нібы вочы яе ўцягвалі ў сябе.
— Не, Манечка, не! У мае гады ніхто мне такога не даруе. Ты маладая, табе можна.
— Як ведаеце, дзядзька! — усміхнулася яна.
І не спяшалася пайсці. І потым яшчэ неаднойчы Жыгар лавіў позірк яе вачэй, затуманена бліскучы, які прыцягваў да сябе.
Жыгар роўна махаў касою. Цяпер ён не адчуваў у сабе нават і следу таго хвалявання. Ён і тады, і цяпер думаў пра тое, што Куляшу не пашанцавала з жонкаю. Але так уладкавана ў свеце, што нічога само па сабе не праходзіць і не даруецца. Здавалася, жыццё пражылі Куляшы, а трэба было з Сібіры ехаць сюды Русакевічавай дачцэ... І хутчэй за ўсё абаім, ёй і Куляшу, радасці мала будзе.
Жыгар да абеду скасіў і наклаў на воз траву, прывязаў яе вяроўкамі, каб не раскідалася, а Куляшоў камбайн спорна снаваў па полі, і жытнёвая палоска ўвачавідкі меншала і меншала.
Голас Усцінкі Мар’я пазнала адразу. Ды і чуваць было добра, быццам побач стаяла Усцінка.
— Вечар добры, мая галубка. Ты думала, што я забылася пра тое, што з табой гаварыла? Дамовілася я з маёй суседкаю, запішы яе тэлефон.
— З якою суседкаю? — не зразумела спачатку Мар’я.
— Ну, з тою, на танцы разам схадзіць.
— Дзякуй, цётка, не трэба. Якія тут танцы? Трэба паехаць дадому, хоць памыць там што, прыбраць.
— Яно трэба, мабыць, табе паехаць. Я Маню Міхаілаву на днях на Камароўцы сустрэла была. Прадаваць яблыкі яна прыязджала. Дык яна мне расказвала, што вярнулася з Сібіры дачка Русакевіча, настаўніка. Таго, што некалі да нас з акадэміі прыехаў. А Кіршчэня выдаў тады нацдэма.
— Адкуль вы ведаеце, цётка? — папыталася Мар’я.
Тое, што вярнулася Русакевічава дачка, яна знала. Свякроў расказвала пра яе вяртанне і пра тое, як памагала ёй.
— Гэта тады ўсе ведалі. А хто ж яшчэ? Ён жа акцівістам быў. Усюды ўрагоў тады арыштоўвалі. І яго арыштавалі. Пра гэта я чула тады, як медсястрою рабіла. І Марозік-фельчар, і Курганчык многае расказвалі пра тое, што рабілася. І пра Кіршчэню. Ён жа быў як каршачок над усімі. Колькі мой Амерыканец яго папагадзіў, папаіў гарэлкаю і кілбаскаю папакарміў! Мая ты галубка, даўно гэта было. А настаўнік — чалавек новы, прыезджы. Дык мне ведаеш, што Маня расказала? Надта ж твой Ян шчыруе ля гэтае жанчыны. Яна маладзёна яшчэ і з выгляду. Ды Маня казала, што і ў хаце ў яе ён усё парабіў, і нават у дзіцячым садзіку, дзе яна рабіць асталася, усё паправіў, павыфарбоўваў.
— Вой, вы нагаворыце, цётка! Унукі ў чалавека ўжэ!..
Мар’я адчула, як гарачыня ашынула галаву. А чаму і не, калі маладая. Паміж сабою яны, здаецца, вечна ці рубам адно на аднаго, ці зусім задам.
— Я ж, мая галубка, нічога не кажу. Табе ж самой відней. Я табе пераказала толькі, што мне Маня сказала. Бабы, яны і нагаварыць усякага могуць.
Мар’і не хацелася больш слухаць Усцінку. «Бач ты, Леначка нутро пачула: і сапраўды Шапакляк чорны», — падумала Мар’я, але ўжо спакою не стала, пачала званіць на работу Веры, каб тая сама забрала з сада Леначку.
У буднія дні на вакзале народу хоць і збіралася многа, але на Слуцк білеты былі, і Мар’я села ў аўтобус адразу ж. Аўтобус, мяккі, вялікі, новы, ішоў экспрэсам, і на слуцкім вакзале Мар’і давялося чакаць амаль паўтары гадзіны.
Са Стараселля нікога на аўтобусе не было, толькі дзяўчынкі-школьніцы Кавалёвых ехалі. Ды яшчэ з калгаснага пасёлка. У твар іх Мар’я ведала, але — не болей. Цяпер у калгас наз’язджалася з усяго свету. І яны нікога вясковых не ведаюць, і вясковыя іх не надта.
Мар’і было гэта на руку, не хацелася, каб хто лез з роспытамі ці з расказамі. Яна прыстроілася ля акна і не бачыла, як у горадзе, на выездзе, зайшла старая Ясіха.
— Дзень добры, Маня. А я глянула, здаецца, і знаёмы нехта.
Старая не чакала адказу, умасцілася побач з Мар’яй.
— Ты гэта з Мінску едзеш? У каторага ж была? Але што я пытаюся! У дачкі. Сын жа ў цябе старэйшы, у начальстве, яму ўсяго хапае. А маці з-за дачкі хіба спакой будзе?
Старая паправіла пад барадой ражкі хустачкі, і вочкі яе востра і пільна зірнулі на Мар’ю.
— І вам жа не сядзіцца, цётка.
— Не сядзіцца. Дзе ж ты, жывы чалавек, уседзіш. Усё ж хочацца паправіць ці зрабіць, каб лепш было. Сам ужо пра сябе не надта і думаеш.
— А што вам думаць? Кватэру ж пабудавалі, мэблі накуплялі. На ўсім гатовым пасадзілі.
— А думаеш, усё гэтае гатовае грэе? Мо каб самі зарабілі, самі агоралі, як некалі гаварылі... Што ж ты думаеш, ад лёгкіх грошай дабро вялікае? Ён жа прывучыўся піць, пасля работы не можа, каб не хлебануць дзе. А дзе п’янка, там і на дурное цягне. Цяперашнія ж жанкі не глядзяць, альбы пад руку мужчына папаўся.
— А некалі надта лепшыя былі? Старыя ж расказваюць.
Мар’я ўсміхнулася, паглядзела на старую. Гэта ў яе была мянушка Аборачка. А пайшла з таго, што мужчынам, якія да яе падыходзілі, наказвала: «Як прыйдзеш да сянец, руку прасунь у акенца і пацягні за аборачку». Аборачка тая вяла да замыкла-засаўкі ў дзвярах у сенцах. А сама на тую пару выходзіла ў сенцы спаць, бо ў хаце ад цяжкага духу ў яе галава пачынала балець.
Старая паглядзела на Мар’ю востранькімі вачыма, выгляду не падала, што зразумела, у чый агародчык кінуты камень, і вырашыла аднесці пірагі:
— У цяперашнім свеце верыць цяжка. Вот і на твайго б хіба хто хоць што сказаў? Век бы і не падумаў! А як прыехала гэтая сібірачка, дык ён там у яе і платы ўсе пагарадзіў, пакуль цябе не было! Мала што ў хаце ўсё абрабіў, дык і ў садок следам пайшоў. Яна дзяцей у калгасны садок устроілася даглядаць. Дык і ён ля яе цэлыя дні, тыя дзіцячыя гушкалкі быццам рамантуе. І адрамантаваў, і павыфарбоўваў. Усё роўна як і работы ў старога мужчыны няма больш...
Старая гаварыла моцна, каб чуў увесь аўтобус:
— Я б, на тваім месцы, завязала б ёй на голаў спадніцу і па вуліцы б з крапіваю голую прагнала...
— Вот страху вялікага, што памог жанчыне плот загарадзіць. А хіба ж вам ваш Ясь, як усе, хто толькі не ленаваўся, за вяровачку шморгалі, на голаў спадніцу завязваў? — адбрыла старую Мар’я.
Хлопцы, якія сядзелі ззаду, рагатнулі:
— Во даюць старушкі!
Мар’я не стала чакаць, пакуль старая пачне аскірзацца, бо сварыцца тая ўмела, устала і пайшла бліжэй да дзвярэй. Але злосць бушавала ў грудзях. І з аўтобуснага прыпынку Мар’я шыбавала дадому, не пераводзячы духу.
Старая Люба, калі ўгледзела нявестку, па тым, як яна прэ, нібы ласіха, напрасткі з аўтобуса па разорцы між бульбоўніку, здагадалася, што да Мар’і дайшлі чуткі.
Мар’я павіталася са свекрывёй, уляцела ў сенцы, выклала з сумкі ў буфет прывезеныя батоны і хлеб, шмарганула нечага ў хату, вярнулася адтуль. Ёй нібы цесна было ў хаце.
— Есці хочаш? У мяне макарона зварана, — прапанавала старая, як быццам нічога і не заўважала.
— Не хачу я есці. А Ян дзе?
— Жне. Ён жа зноў на камбайн пайшоў.
— Жне? А можа, яшчэ і малоціць начамі?
— Можа, і малоціць. Ты сама ў яго папытай. — Старая Люба адказвала роўна, спакойна, хоць у самой трымцела нешта ў грудзях. — Ты менш слухай, што чужыя языкі наплятуць.
— Ага, можа, пачакаць, пакуль клунак звяжа і зусім да гэтае к... пяройдзе? Кніжку туды ад мяне, ад дзяцей занясе?
Мар’я не верыла, што ў Яна няма яшчэ аднае ашчаднае кніжкі, на якой ён назбіраў грошай, тых, што не аддаваў ён.
— Не пляці дурнога. Якія грошы ў яго?
— Дурную з мяне робіце! Не, я так сядзець не буду! Я іх гэтак развяду, што дзясятаму закажуць! Я ім любоў
пакажу!
Мар’я яшчэ пакруцілася па хаце, а потым пашыбавала на двор, з двара на вуліцу.
Прадчуваючы нядобрае, старая Люба выйшла на двор, потым у вулачку. Ціха і душна на дварэ. І людзей нідзе не відно, толькі дзіцячыя галасы чуваць. Дзеці гулялі на вуліцы, і нават гарачыня не перашкаджала ім. І раптам гэтую цішыню ўзарваў трубны Мар’ін голас. Старая Люба не магла разабраць слоў, але крык ператварыўся ў гвалт, умяшаліся другія галасы. Крык чуўся з былое панскае сядзібы, ад дзіцячага садзіка. Мар'я дабралася да сваёй саперніцы і, як сава зайца, мабыць, драла яе.
Калі выходзіла з дому, Мар’я яшчэ не ведала, што будзе рабіць. Ногі міжволі самі панеслі да хаты Русакевічаў. І прыглядацца не трэба было: платы і варотцы падрамантаваны, павыкошвана ўсё пустазелле. Мар’я нават ткнулася згарача на двор, але на дзвярах у сенцы вісеў замок. Цераз агароды выйшла на загуменную дарогу і адтуль пакурэла да дзіцячага садзіка.
Час быў пасля абеду. Галя паклала дзяцей спаць, а сама прысела насупраць адчыненага акна ў альтанцы з кнігаю. Змалку яшчэ бацька прывучыў яе чытаць. Было чуваць, як на кухні кухарка Каця і нянечка Волька ціха бразгаюць, мыюць посуд.
Галя ўгледзела жанчыну, мажную, рослую, незнаёмую, якая ад варотцаў заўважыла Галю ў альтанцы і павярнула туды.
— Вот ты якая, курва сібірская! Дак гэта ён мяне высадзіў, а цябе пасадзіў у матацыкл? Чаго вытрашчылася? Я табе бельмы твае бясстыжыя выдзеру! Мала табе тых, што па ўсім свеце скаланула, дак ты і сюды дабралася!
— Ціха, дзяцей пабудзіце! — ступіла ёй насустрач Галя, і ў той жа час твар балюча апякло.
Мар’я растапырыла пяцярню і паласнула саперніцу па твары.
— Я з цябе кудлы гэтыя завітыя выдзеру!
Галя закрычала ад болю і ад страху, ад неразумення, што адбываецца, баронячыся, сунула рукамі перад сабой і зноў пачула рык:
— А, курва, дык ты яшчэ пальцамі ў вочы цаляеш! А вот табе! Я цябе голую ў людзі выпушчу!
Мар’я рванула на саперніцы кофтачку.
У гэты час з будынка выбеглі Каця з Волькаю, кінуліся да разлютаванае Мар’і:
— Што ты робіш? Чалавека скалечыш!
Жанчыны павіслі ў Мар’і на руках. Галя адскочыла ўбок, прыкрываючыся разарванай кофтачкай. Адчувала, як пячэ ў твар, як солана ў роце ад крыві.
— Сюдою, загуменнем, Іванаўна, бяжыце дадому! Дадому бяжыце, — махала на Галю рукой старая Волька.
— Я табе ўсе вокны вымалачу! Я цябе, курва, бягом назад у тваю Сібіру запру!
Мар’я бачыла, як саперніца бокам, нібы спатыкаючыся, ішла загуменнаю дарогаю дадому. Мар’я яшчэ спрабавала вырывацца, але вырывацца ўжо не было чаго. І яна крычала, каб усе ведалі. Крычала ўсё, што магла, каб чулі ўсе. Яна ганьбіла і верыла, што ад гэтае яе ганьбы нікому не адмыцца. У вокны на яе спалохана глядзелі дзеці.
Кулеш заўважыў, што машына, якая адвозіла збожжа, едзе насустрач камбайну, хоць у яго намалочана толькі трэць бункера і ён не падаваў машыне знаку. Машыны звычайна чакалі пры дарозе, пад’язджалі пасля сігналу.
Малады, толькі пасля арміі, шафёр Колік Маталыцкі махнуў Куляшу, каб спыніўся, і, стоячы на падножцы, крыкнуў:
— Дзядзька, едзьце сваю Мар’ю налыгвайце, а то заб’е гэту вашу сібірачку!
Сказанаму Ян паверыў адразу ж, можа, было прадчуванне, што нешта павінна здарыцца, занадта добра і лёгка было яму апошні час,— можа, таму, што Толік гэтакага не мог прыдумаць і пажартаваць з ім.
— Садзіся жні, — загадаў Кулеш памочніку, які з-за недахопу «гаручага» быў цвярозы, паслухмяны і сумны.
— Паехалі, — не то загадаў, не то папрасіў ён Маталыцкага.
Мар’я паляравала ўжо на вуліцы ля садзіка. Крыху збоч стаялі Каця з Волькай, наводдаль з веласіпедамі і без іх малеча, якая збеглася на крык.
— А во і малады прыляцеў! Я і табе, як гэтай тваёй, вочы выдзеру!
Мар’я ап’янела ад перамогі, ёй нічога не страшна было, тым больш мужа, які вечна змоўчваў, яна прагла пакараць яшчэ і яго.
— Дзе Іванаўна? — Кулеш нібы не чуў Мар’і і не заўважаў яе.
— Пабегла агародамі дадому! Скрывавіла яна яе ўсю, — спалохана адказала Каця.
— Я і табе вочы выдзеру!
Мар’я пайшла на Куляша.
Ён не памятаў, што ў руках у яго стары прывадны пас, з камбайна. Але рука ведала, што трымае.
Удар цераз плячо сагнуў і апёк Мар’ю. Яна аж прысела, міжволі завярнулася ўцякаць, але другі гэтакі ж бязлітасны, роўна адмераны ўдар зноў прыгнуў яе да зямлі.
Замест крыку з грудзей вырвалася толькі тоненькае:
— Авон-я-ен!
Яна не ўспявала разагнуцца, прысядала ад кожнага ўдару. І боль, і ўдары не давалі пабегчы, паралізавалі, прыгіналі, здаецца, збівалі з ног.
Кулеш гнаў жонку вуліцай і роўна, раз за разам адмерваў, паўтараючы толькі адно:
— Гэта табе за ўсё!.. Гэта табе за ўсё!.. Гэта табе за ўсё!..
Мар’я хісталася перад ім, як п’яная, з боку ў бок, запляталіся ногі, і з грудзей вылятала толькі скуголістае «авой-я-ёй!».
Першая апамяталася старая Волька.
— А божачкі, што ж гэта нарабілася? Колік, бяжы забяры яго, а то заб’е, дальбог, заб’е!
Маталыцкі дагнаў Куляша, згроб ззаду ў абдымкі. Кулеш не вырываўся, толькі паўтарыў услед жонцы, якая скуголіла і ўкосікі ішла па вуліцы:
— Гэта табе за ўсё!..
І паслухмяна пайшоў за Маталыцкім да машыны. Толькі ля камбайна зноў агледзеўся, што пас трымае ў руцэ, гідліва адкінуў яго ўбок, моўчкі падняўся ў кабіну.
І да самага канца дня не разгінаўся, жаў люта, без перапынку.
Мар’я дайшла дадому, як п’яная, скуголіла і толькі прыгаворвала:
— Забіў, жыўцом забіў!
Старую Любу яна нібы і не заўважала, снавала па хаце, збірала сумку.
Люба папыталася:
— Куды ж гэта ты? Хоць абмыйся.
— Не буду мыцца. Паеду да дзяцей! Хай бачаць, да чаго бацька іхні дажыўся. Паеду!
Аднак у той дзень да Веры яна не даехала. У аўтобусе крыху аслухалася, адышла і ў Слуцку зайшла да Шуры Грышавай, з якой некалі сядзелі на адной парце. Там выказала ўсю сваю крыўду, выплакалася і, каб правучыць Куляша, пайшла ў міліцыю, адтуль у бальніцу, зняла даведку пра пабоі. У суд падаваць не адважылася, ды і Шура адгаварыла. А ў райком напісала і медыцынскую даведку прыклала.
Ідучы з работы, ужо зусім у прыцемкі, Кулеш з загуменнае дарогі, азіраючыся, зайшоў да Галі ў двор. У хаце не было святла, адчынены варотцы на вуліцу. Кулеш прайшоў па двары. Ён адчуваў, што яна не спіць, што павінна чуць, як ён ходзіць. Потым падышоў, узяўся за клямку. Дзверы былі замкнуты з сярэдзіны на засаўку. Ян адпусціў язычок, і ў начной цішыні коратка металічна грукнула клямка. І больш ні шолаху, ні гуку. Грукаць Ян не адважыўся. Чаго грукаць і што гаварыць? Ён і сам не ведаў. Стаяў пасярод двара, нібы на нешта спадзяваўся. Падумалася, што Галя ўсё ж пакліча яго. Яна не паклікала. Ён выйшаў на вуліцу, зачыніў за сабой варотцы, зашчапіў іх.
Дома ў хаце гарэла святло. Ісці ў хату не хацелася. Прысеў на лавачцы на двары і адчуў, які стомлены, які стары, як баліць усё цела. Не хацелася нават пальцам паварушыць. Здалося, што ён стары-стары, жыве невядома колькі. Не хватала яшчэ на ноч жончынага ляманту і крыку.
А яна, мабыць, пачула, грукнулі дзверы з сянец, прачыніліся дзверы з веранды.
— Ідзі вячэраць, Ян, — паклікала маці, як і звычайна.
— А дзе яна?
— Паехала ўпрочкі.
— Слава Богу! Што яна з Галяй зрабіла?
— Жанкі казалі, твар кіпцюрамі абадрала, кофтачку парвала. От дажылася я на старасць год да сараматы! От дажылася! Трэба ж табе, старому чалавеку!..
Старая Люба выцерла ражком хустачкі вочы.
— Ідзі вячэраць. Заўтра на работу.
Па-старэчаму цяжка Ян устаў, доўга мыў рукі пад кранам, потым вячэраў. Жаваў сілком і не адчуваў ніякага смаку. І не мог зразумець — да чаго гэта ён дажыўся.
— Васіль Сямёнавіч, чэпэ. — Радзюк увайшоў у кабінет і забыў зачыніць за сабой дзверы.
— Што такое? Што здарылася?
Па тым, які рашучы быў партыйны сакратар, Мяцельскі паверыў, што нешта здарылася і сапраўды.
— Вось. З рэзалюцыяй. Тэрмінова разабрацца і строга пакараць.
Радзюк падаў змацаваныя сашчэпкай паперы.
Пісьмо Мар’я пісала не адна, з памочнікамі. У ім было і пра тое, які некалі добры чалавек быў Кулеш, і пра тое, як ён глядзеў дзяцей, жонку, пакуль гэтая — тут Мар’я абзывала саперніцу ўсякімі словамі — звяла чалавека. А цяпер жонка вымушана жыць не ў сваёй хаце, больш у дачкі ў горадзе. Камуніст дакаціўся да таго, што ўжо пры людзях, на вуліцы, ледзь не забіў яе насмерць. Таму партыя павінна разабрацца і паставіць яго на сваё месца. Да заявы прыкладалася медыцынская даведка.
У верхнім вугалку хуткім і акуратным почыркам сакратара райкома была напісана рэзалюцыя: «Тэрмінова разабрацца, строга пакараць і паведаміць». І подпіс: «Ігнатава».
Мяцельскі адкінуў ад сябе паперы:
— Знайшоў мне чэпэ! Я думаў, на таку што ці ў полі.
Каб большага чэпэ ў нас не было.
— Я думаю, што створым камісію, — пачаў Радзюк, і Мяцельскі ўзарваўся:
— Якую яшчэ камісію! Уборка: жніво ідзе! А тут мужык жонку адлупіў. Яе, на добры лад, даўно трэба было правучыць. Ты гэтага не знаеш, я знаю, усе знаюць. А з чым разабрацца? У Куляша можа, ужо, таго, і моцы няма што-небудзь бабе зрабіць.
— Як?
— А гэтак, як на старасць бывае.
— Дык што нам, яго на камісію адпраўляць?
— Адпраў.
— Няма ж такіх камісій...
— Затое спяцоў пісаць рэзалюцыі і выконваць хапае! Ладна, збірай партыйнае бюро. І без усякіх мне там расследаванняў і камісій. Другім пытаннем стаў гэтае, асабістае А першае — аб ходзе жніва.
— Зразумела, Васіль Сямёнавіч. — Радзюк упарта паглядзеў на Мяцельскага, і ягонае «зразумела» мела свой сэнс.
Але Мяцельскі прытварыўся, што не адчуў гэтага, апусціў вочы ў паперы і не падняў галавы, пакуль парторг не выйшаў з кабінета.
Пасля абеду і на мехдвары, і ў канторы ўжо вісела аб’ява пра пасяджэнне партыйнага бюро. Першым стаяла пытанне аб ходзе ўборкі. Другім — асабістая справа камуніста Куляша І. І. На падрыхтоўку дадзена было толькі два дні. Радзюк умеў выконваць загады.
Партбюро праходзіла тут жа, у агітпакоі на мехдвары. Радзюк сядзеў за сталом, выкладваў і роўнымі стосікамі раскладваў перад сабой прынесеныя паперы. Мяцельскага ён таксама запрасіў садзіцца побач, але старшыня адмовіўся. Ён сеў на прывычнае месца ў кутку. Адсюль добра відаць былі і сакратар, і ўсе члены бюро.
— Тады, Марына, сядай ты да стала. Думаю, таварышы, ніхто не будзе супраць, каб сёння сакратаром папрацавала Марына? — Радзюк гаварыў прывычнае і не адрываўся ад папер.
Амаль усе пратаколы пісала настаўніца, якая прадстаўляла ў партыйным бюро мясцовую інтэлігенцыю. Пісаць пратакол — яе асноўная функцыя ў партбюро. Почырк настаўніцкі, акуратны і разборлівы, запісанае ёю лёгка перадрукоўваць машыністцы.
Сюды ж, за стол, сеў і Кіршчэня, які запазніўся. Увогуле, ён амаль заўсёды прыходзіў на некалькі хвілін пазней, і для яго аставалася месца толькі за сталом, у прэзідыуме.
— Якія будуць прапановы? Пачнём пасяджэнне. Амаль усе члены партыйнага бюро ў зборы, двух няма па прычынах уважлівых. — Радзюк глядзеў у паперку: нібы і гэтыя словы вычытваў адтуль.
— Тройка за сталом. Можна, — кінуў жарт інжынер.
Радзюк жарту не пачуў:
— На павестцы дня ў нас два пытанні. Акрамя гэтага, у мяне ёсць яшчэ невялікая інфармацыя для членаў бюро. Каб не трымаць нашых спецыялістаў, думаю, дадзім адразу ім слова для інфармацыі, абмяняемся думкамі. А тады пяройдзем да другога пытання толькі складам партбюро. Згода? Згода.
Мяцельскі дастаў з кішэні стары, зацёрты і пакамечаны блакноцік, па прывычцы крэсліў у ім ручкай. Тое, што гаварылася на партыйным бюро, ён ведаў на памяць. І лічбы памятаў амаль усе. Цяпер нібы правяраў сваю памяць. Гэтак жа няўважліва слухалі выступоўцаў астатнія члены партыйнага бюро, не вытрымлівалі, пачыналі перагаворвацца паміж сабой. Калі дудзенне набірала моц, Радзюк стукаў алоўкам па стале, каб усталяваць цішыню і парадак. Нарэшце адзін такі недахоп знайшлі — страву са сталоўкі давозілі на поле халоднаю. З-за гэтага было выказана дружнае абурэнне і знойдзена прычына. Аказалася, што пацёк тэрмас, і замест таго, каб запаяць яго, нічога лепшага не прыдумалі, як вазіць ежу ў звычайным бітоне з-пад малака. Аднак пытанне абмяркоўвалі сур’ёзна, у гэтым убачылі непавагу да тых, хто цэлы дзень жне.
Мяцельскі прыжмураным вокам аглядаў членаў партбюро, пакуль не сустрэўся позіркам з Куляшом, які ў чыстай клятчатай рубашцы сядзеў у другім кутку і ледзь прыкметна ўсміхаўся.
Мяцельскі кіўнуў Куляшу галавой і не вытрымаў:
— У мяне ёсць прапановы авансам — у пакаранне даручыць Куляшу запаяць гэты тэрмас.
Члены партбюро засмяяліся. І Радзюк, які разумеў ці адчуваў, што адбываецца нейкі розыгрыш, рашыў яго спыніць:
— Таварышы, не будзем ператвараць наша паседжанне ў вячоркі. Калі няма пытанняў па першаму пытанню, то будзем закрываць яго.
— Пытанні-то ёсць, — азваўся каваль Фёдар. — Але ад таго, што тут языком часаць будзем, іх не паменшае. Ночы летам кароткія, а заўтра ў нас ва ўсіх работа.
— Значыць, канчаем з першым пытаннем. Думаю, што ў пратаколе запішам: лічыць абавязкам кожнага камуніста дапамагаць жніву, удзельнічаць у ім. Мы з Марынан тут сфарміруем. Згода? Тады, таварышы, не члены бюро, можаце быць свабодны.
Радзюк пачакаў, пакуль выйшлі людзі, адкашляўся, акінуў усіх позіркам:
— Гм, другое пытанне, скажу прама, непрыемнае. Яно адрывае нас ад асноўнай работы, але прайсці міма мы не можам. І нам не дазволяць.
Радзюк цяпер адчуваў сябе намнога ўпэўненей, чым тады, калі гаворка ішла пра ўборку. Ён узяў у рукі паперу, зірнуў на членаў бюро.
— Мы атрымалі перасланую да нас з райкома скаргу аб недастойных паводзінах нашага таварыша Куляша Івана Іванавіча. З вашага дазволу, я вам яе зачытаю.
Радзюк адкашляўся, гатовы чытаць.
— А пра што? З-за таго, што Мар'ю адлізгаў? — запытаўся зноў каваль Фёдар. — Дык мы і так усе ведаем.
— Я ўжо сказаў, гаворка ідзе аб амаральных паводзінах камуніста, — пачаў Радзюк. — Рэзалюцыя сакратара райкома дакладная і адназначная — разабрацца і строга пакараць.
— Разбірацца-то мы будзем, — не здаваўся каваль.— Але нашто нам усю тую брыдоту, што там напісана, слухаць?
— Пётр Пятровіч, лепш, мне здаецца, перакажыце членам бюро сутнасць заявы. Урэшце, каму цікава, пасля бюро можа астацца і пачытаць. А так час ідзе, — падтрымаў каваля Мяцельскі.
Ён бачыў, як сцяўся ў сваім куце Кулеш, як варухнуліся ў яго на сківіцах жаўлакі.
— Я магу і так. Сутнасць пісьма жонкі Куляша на імя першага сакратара райкома ў тым... Гм... Ну, тут пра тое, як ён сапсаваў ёй жыццё, тут пра грошы... быццам грошай не дае... гм... Ага, вось тут яна піша, што таварыш Кулеш завязаў любоў з Русакевіч Галінай Іванаўнай, якая пераехала да нас нядаўна і працуе ў дзіцячым садзіку...
— Го, Ян, дык ты маладзец, калі яшчэ гэтак можаш! — Каваль Фёдар весела рагатнуў.— Яго паашчрыць за гэта трэба!
— Не перабівайце мяне, калі ласка, таварыш Сыцька. Значыць, такія паводзіны, такое сужыцельства разбэшчвае моладзь, наогул людзей і не адпавядае нашай маралі...
— Ты глядзі, як Мар’я ў горадзе падкавалася!
— Таварышы! Не паважаеце сябе, паважайце мяне!
Радзюк пакрыўдзіўся.
— Не адпавядае нашай маралі. А цяпер пра тое, да чаго дайшло... гм... сярод бела дня, на вуліцы, біў люта, каб забіць. Гм, і асталася жывая толькі таму, што людзі ўратавалі. І зноў пра прыклад камуніста. І да ўсяго — даведка медыцынская аб пабоях. Вось так, а вы спрабуеце перавесці ўсё на жарты. Хто хоча выказацца?
Усе прыціхлі. Нікому першаму гаварыць не хацелася, і тады цішыню перапыніла Марына:
— Дык, можа, паслухаем самога Івана Іванавіча. Тут чулі, што пра яго гаварылася, цяпер паслухаем, што скажа ён сам. Праўда гэта ці няпраўда?
Кулеш паволі ўстаў.
— Скажыце, Іван Іванавіч, можа, тут што не так? Можа, гэта няпраўда? — прыйшоў яму на дапамогу Радзюк, як прыходзіць вучню на дапамогу настаўнік, які зараней упэўнены, што той не ведае ўрока.
— Мне гаварыць быццам і няма пра што. Набіў жонку, пры людзях. І моцна набіў. А астатняе? Больш нічога не было. Ды што павінна быць? Дапамог чалавеку, які вярнуўся дадому? Век адзін аднаму дапамагалі. І ўдовам таксама.
— Не трэба блытаць, Ян. Дачцэ ворага народа дапамог, — сурова перапыніў Куляша з-за стала Кіршчэня.
— Яна ворагам не была. Я дзіцем яе маленькім помню. А бацьку яе, Антон Аляксандравіч, рэабілітавалі. Можа, добра, што ён не вярнуўся...
— А ты не зарывайся, Ян, не зарывайся! Мы яшчэ рашаць з табой будзем! — прыкрыкнуў на яго Кіршчэня.
— Я не зарываюся. Адно скажу, што ні ў чым не каюся. І вінаваты за адно, што на канец жыцця да ўсяго гэтага дажыўся. За гэта я вінаваты. Толькі тут я сам сабе суддзя...
— Пакуль ты камуніст, партыя табе суддзя, — зноў паправіў Куляша Кіршчэня.
— Таварышы, давайце дадзім дагаварыць Івану Іванавічу, — умяшаўся Радзюк.— Як я зразумеў, вы не каецеся за тое, што білі жонку. Каецеся толькі, што пры людзях гэта рабілі. Гэта не адпавядае, Іван Іванавіч, ні нашай маралі, ні кодэксу будаўніка камунізму. А ў астатнім вы ад усяго адмаўляецеся? Правільна я вас зразумеў?
— А вы што ж і праўда думаеце, што мы гэтакую любоў вытваралі, як у тэлевізары цяпер паказваюць ці ў кіно? — Кулеш павёў вачыма па членах партыйнага бюро.— Бог нас ад гэтага мілаваў. А вы думайце, што хочаце, і разбірайцеся, як хочаце! Усё!
Кулеш сеў. Мяцельскі бачыў, як ён пабялеў з твару. Гэтая бледнасць абмаладзіла яго стары твар. І ў сваёй рашучасці, у зазлаванасці ён напомніў таго, маладзенькага Куляша, які забег да іх у шпітальны шалаш.
Мяцельскі тады пайшоў ужо на папраўку. Ён нават спрабаваў уставаць і ступіць некалькі крокаў з кастылём. Кастыль яму выразалі з дубка, цяжкі, але і моцны. Адзін сук зручна было ўзяць пад паху, за другі трымацца рукой.
Зранку далятала да шпіталя духавая музыка. Іграў партызанскі духавы аркестр. Некаму з начальства прыйшла гэтакая думка ў голаў. Тэрмінова з усіх атрадаў сабралі музыкантаў, знайшлі ў насельніцтва трубы, і сёння аркестр іграў савецкія песні і маршы. У лесе на паляне, на ўзгорку, была падрыхтавана драўляная трыбуна. Яе абклалі дзёрнам, аздобілі дзеразой. Адсюль меліся выступаць прамоўцы, пасля прайсці ля яе парадам партызаны. Усё гэта рыхтавалася ў гонар свята Кастрычніка.
Мяцельскі запомніў гэта добра таму, што ім, тым, хто ляжаў у шпітальных шалашах, хацелася ўдзельнічаць у святкаванні, бачыць яго. Такое больш наўрад ці будзе.
А дзень пачынаўся чысты, звонкі, па-асенняму ўжо і халаднаваты, але сонечны, а таму ласкавы.
Трывога адчулася пасля таго, як паўз шпіталь з кухні рушылі ўзброеныя партызаны. Адтуль, з кухні, зранку павявала будучым святочным абедам. Цяпер адтуль прашалясцела трывожнае кароткае слова «немцы!».
І, быццам у доказ гэтага, ударылі першыя гарматныя стрэлы, потым мінамётныя. Стралялі густа, не шкадавалі ні снарадаў, ні мін. І выбухі чуліся не ў глыбіні лесу, а недзе на яго далёкіх узлесках. Пасля артабстрэлу даляцела вінтовачна-кулямётная страляніна. Завязваўся цяжкі, памятны многім партызанам бой.
Па буданах прайшоўся начальнік шпіталя, кульгавы стары доктар, з маленькай сівенькай бародкай. Ён строга даваў каманды медсёстрам праверыць і зрабіць занава перавязкі ўсім цяжкапараненым. Тым, хто мог трымаць зброю, загадвалася быць напагатове і па камандзе заняць абарону.
Праз некалькі гадзін зноў загрымелі артылерыйскія стрэлы, потым пачуўся кулямётны агонь, а праз яго прарваўся і страшны гул танкавых матораў.
У шпіталь прывезлі першых трох параненых. Адзін быў моцна скалечаны выбухам міны, увесь забінтаваны, і скрозь бінты чуліся толькі глухія, слабыя стогны, другому адарвала руку, і ён ляжаў без прытомнасці ад вялікай страты крыві. Трэцяму куля трапіла ў нагу вышэй калена, але костка ўцалела. Ён расказваў, што немцы атакуюць з двух напрамкаў, хочуць адрэзаць дарогу ў глыб лесу. Абодва атрады трымаюць абарону на ўзлеску. Танкавы дэсант не ўдаўся — падбілі цяжкі танк і адзін лёгкі, таксама два браневікі.
— Люта ідуць. Пяхоты не шкадуюць. Атака за атакай,— незнаёмы Мяцельскаму чорны, як цыган, партызан з суседняга атрада моршчыўся ад болю і ніяк не мог зручна пакласці сваю параненую нагу. — Мы ўжо сем атак адбілі. Раз у контратаку падымаліся. Яшчэ доўгі бой будзе. Рэгулярныя часці кінулі з эшалона.
Пасля абеду абознікі пачалі запрагаць коней і вымошчваць сенам вазы.
Вось тады Мяцельскі і ўбачыў Куляша. Той прыляцеў у шпіталь конна, узрушаны, разагрэты боем, перадаў начальніку шпіталя загад камбрыга.
Ён ужо завярнуў каня, каб ляцець далей сваёй дарогай калі Мяцельскі паклікаў яго.
— А, ты тут, Васіль? — папытаўся ён. — Я і забыўся!
— Як там?
— Пруць! Атака за атакай. П’яныя!
— Нашы як?
— Даём прыкурыць! — нахіліўся з каня і паведаміў: — Камандзіра з Варашылава забілі — у контратаку хадзілі.
— Дадзержымся дацямна?
— Дадзержымся! — Ян быў малады і ўпэўнены ў тым, што пачуў ад старэйшых людзей. Але трывога, якая пачулася ў голасе Мяцельскага, затрымала яго. — Ты не бойся, Васіль. Усё нармальна будзе. Я сюды яшчэ заскочу.
Недзе ў чатыры гадзіны, пасля таго як пакармілі недавараным мясам, раненых пасадзілі на падводы і рушылі ў глыб лесу. На ўзлеску яшчэ чуўся бой.
Партызаны адышлі з пазіцый, як сцямнела, бо трымаць больш бой з рэгулярным войскам не было чым — кончыліся боепрыпасы. Кулеш дагнаў тады шпітальны абоз, знайшоў Васіля. Мяцельскі зразумеў, што ён знарок шукаў яго ў тым абозе, і ад гэтага спакайней рабілася на душы. Невядома яшчэ было, чым і якім боем стрэне іх наступны дзень.
Але назаўтра той жа радасны Кулеш прынёс у шпіталь і другую навіну: раніцаю фашысты рушылі да чыгуначнай станцыі.
У гэты дзень партызаны хавалі тых, хто загінуў...
— Не, забі мяне, не бачу, за што тут вымову пісаць,— не здаваўся каваль Фёдар. — За тое, што Янава жонка патрывожыла сваім пісьмом райкомаўскае начальства?
— Таварышы, яшчэ раз тлумачу. Справа ідзе аб маральным абліччы камуніста. Напомню вам, што сказаў у сваім нядаўнім выступленні Леанід Ільіч пра чысціню нашых радоў. Калі справа трапіць у раённую камісію, там дабавяць. Але тады ўжо і нас будуць разбіраць, — гнуў сваю лінію Радзюк.
— І правільна зробяць, калі дабавяць! Калі дабавяць яму і нам. Мы не павінны быць беспрынцыпнымі і бяззубымі!
Калі не хочам, каб з нас хіхікалі, то трэба, каб нас баяліся. Каб адчувалі строгасць. Сёння камуніст бегае памагаць былой нацдэмаўцы, заўтра ён публічна жонку б’е... Да чаго ж мы даедзем! Строгая вымова з занясеннем — і за гэтакую літасць няхай Кулеш нам падзякуе. Гэта я вам гавару, стары камуніст! — Кіршчэня ўстаў і гаварыў стоячы, побач з Радзюком.
Засяроджана пасопвала носам, пісала пратакол Марына. Маўчалі і астатнія члены бюро. Яны прывыклі галасаваць гэтак, як галасуе начальства, а таму чакалі, пакуль вырашыцца пытанне. Пакуль не скажуць, як галасаваць. Мяцельскі заўважыў нават, што яшчэ адзін прадстаўнік, ужо ад механізатарскага корпуса, шафёр Пратасеня, настойліва змагаўся са сном. Вейкі ў яго пачыналі зліпацца, але ён расплюшчваў вочы, хоць галава ўпарта хілілася набок. І Мяцельскі падумаў, што Пратасеню заўтра на работу, на работу і даяркам, і свінаркам, а яны зараз таксама тут і таксама змагаюцца са сном.
Кулеш сядзеў моўчкі, ужо нібы і спакойны, раўнадушны. І толькі па тым, як сурова ягоныя вочы глядзелі ў адно месца, Мяцельскі зразумеў, што думае Кулеш пра іншае і што ён можа не вытрываць болей ад гэтае гаварыльні, узарвецца, тады сапраўды трэба будзе заводзіць персанальную справу.
— Вось што я скажу вам, таварышы. Калі спусцілі нам зверху пісьмо, то спагоняць і адказ. На мой бы розум, дастаткова было б нам абмежавацца абмеркаваннем паводзін Куляша на партыйным бюро. Нашто забягаць наперад, караць, каб застрахавацца. Нам трэба закрыць пытанне. І мы яго закрываем. Вось мая прапанова. І ніякіх строгіх, ніякіх з запісам.
— Партызанская дружба, Васіль, не для таго, каб займацца пакрывацельствам адзін аднаго. Партыйная прынцыповасць павінна быць вышэй. А таму я настойваю на строгай вымове з занясеннем ва ўліковую картку. І за фармуліроўку — за амаральныя паводзіны, якія ганьбяць імя камуніста, — не даў дагаварыць Мяцельскаму Кіршчэня.
— Гэтак мы зноў адзін аднаго раскулачваць пачнём,— абазваўся напаўголаса каваль Фёдар, але Кіршчэня недачуў, што той сказаў.
— Таварыш Сыцька, думайце, пра што гаворыце і дзе гаворыце! — перапыніў яго Радзюк. — Таварышы, думкі членаў бюро разышліся. Адна прапанова самая крутая, другая — абмежавацца ў пакаранне толькі нашым сённяшнім абмеркаваннем. Давайце не будзем траціць свой час і прымем трэцюю прапанову — аб’явіць проста вымову з фармуліроўкай «за паводзіны ў сям’і, якія не адпавядаюць статусу камуніста». Мы ўжо і так нагаварыліся. Хто за маю, за апошнюю прапанову, прашу падняць рукі.
Радзюк першы падняў руку, і тады, як па камандзе, паднялі рукі і астатнія члены партбюро. Канчаткова прачнуўся ад дрымоты Пратасеня і ўслед за адной рукой ледзь не падняў і другую.
Мяцельскі не падымаў руку. Кіршчэня быў гатовы прагаласаваць супраць, але Радзюк рашыў падвесці рысу:
— Пераважная большасць. Галасаваць болей няма сэнсу.
— А я супраць, — заявіў Кіршчэня.
— Прашу прабачэння, Марына, запішы, што адзін супраць. Ці яшчэ ёсць хто супраць? Няма. Тады рашэнне прымаецца. Дзякуй вам, таварышы. На гэтым пасяджэнне партыйнага бюро аб’яўляецца зачыненым.
Мяцельскі не заўважыў, як знік з памяшкання Кулеш. Выйшаў на двор, але і там яго нідзе не было. Не было і на дарозе.
Кулеш пастараўся выйсці першым, бо ведаў з таго часу, калі і сам некалі быў членам партбюро, што тут, за дзвярыма, тыя, што абмяркоўвалі, пачнуць выказваць спачуванні. І тады акажацца, што ўсе добрыя, ніхто не хацеў ніякага пакарання, наадварот. Думаў, як добра, што Галя хоць не партыйная і не стаяла на ўліку, а то і яе вось гэтаксама б «разбіралі». Кулеш не любіў гэтага слова, бо ведаў з дзяцінства, што разбіраюць толькі кармляка, гэтак гаварылі бацькі. І яшчэ Куляшу падумалася, што, мабыць, доля яго такая — усё быццам між іншым у жыцці, нібы ты і не маеш значэння для таго, што сам робіш. Вось гэтак партызанка забрала маладосць, мімаходзь замёў у свой вір фронт, а потым круціла, як тую салому ў малатарні, усё жыццё калгасная работа. Аднаўляліся, узбуйняліся, дзяцей у людзі выпіхалі, чаго толькі ні рабілі, нават камунізм будавалі, а ўсё для нечага іншага, лепшага, толькі не для цябе самога. Цяпер, калі падараваў лёс тое, чаму душа зарадавалася, узялі і «разабралі». Разбор пакінулі замест усяго, каб ведаў сваё месца і не сунуўся, куды не след. А заўтра ідзі і жні з цямна да цямна, бо тыя, хто разбірае, самі жаць не будуць. Яны не ўмеюць, не хочуць, а таму цябе з работы не выпусцяць...
Можа, ад гэтых думак глухой здавалася летняя ноч, нібы прапалі з яе гукі і пахі. Пра гэта Кулеш яшчэ думаў, калі засынаў на сене і яблык з яблыні, быццам назнарок, гопнуўся на шыферны дах і заскакаў долу.
Пасля бюро не спяшаліся раз’язджацца. Мужчыны закурвалі, гаварылі. Кіршчэня любіў таксама пастаяць з імі, пагаварыць і сказаць тое, што не сказаў. Але сёння не было гэтага жадання. Стараючыся быць непрыкметным, ён узяў свой маторны веласіпед і не заводзіў яго, каб не трашчаў маторчык, павёў у руках па дарозе дадому.
Зорная, ціхая ноч. Пахла жытам, валошкамі. Чуваць было, як ля канторы ляпалі дзверцы машын — ад’язджалі дадому галоўныя спецыялісты. Кіршчэня прыпыніўся, пастаяў, пакуль праляцелі машыны, абдаўшы яго пылам.
Кіршчэня радаваўся начы. Калі б не ноч, то, здавалася б, усе бачылі яго сённяшнюю ганьбу. Ён быў перакананы, што яго слухаюць і баяцца. Аказваецца, не. Перасталі ўжо баяцца, калі Мяцельскі адважыўся напомніць і пра той колішні куратнік. Маўчаў, пакуль Кіршчэня быў пры ўладзе ў раёне, маўчаў, бо ведаў, што да яго, а не да каго другога заязджаў і начальнік міліцыі, а то і не адзін, а з упаўнаважаным камітэта, якога ўсе баяліся. Ніхто гэтага ўпаўнаважанага не называў па прозвішчы, але ўсе ведалі, адкуль ён. Калі прыязджалі з начальнікам міліцыі ўдвух, то начальнік — за рулём, а ўпаўнаважаны — ў калясцы. Тады начальнік міліцыі пісаў запіску да Жыгара, і Кіршчэня браў аброчную торбу, ішоў, як сувязны. Жыгар разгортваў запіску і з торбай знікаў з хаты. Вяртаўся і падаваў яе Кіршчэню напакаванай. У торбе кожны раз была пяцілітровая бутля з самагонкай. Яшчэ кавалак сала, а то нават і каўбаса. Кіршчэня аднойчы не вытрываў, разгарнуў паперку і прачытаў запіску. Алоўкам там было напісана: «Жыгар, выдай довольствие в установленном порядке» — і подпіс. Потым, колькі Кіршчэня ні зазіраў у запіскі, усё паўтаралася слова ў слова. Пасля таго як Жыгар сустрэў немцаў хлебам-соллю, не даваць ён не мог. Даваў партызанам, вытаргаваў у іх даведку, што з’яўляўся сувязным, але ўсё роўна органаў баяўся. Тады не асмельваўся абзывацца: «І я гэтакі ж партызан, як і вы». Гэта цяпер, калі павыдавалі партызанскія пасведчанні, і Жыгару таксама выдалі, калі паўручалі юбілейныя медалі, і ён пачаў абзывацца. А ў той час сядзеў, падціснуўшы хвост, і баяўся, каб па яго не прыехалі.
І Мяцельскі тады шаўковы быў, не папаўся, наадварот, частаваў і Кіршчэню разам з упаўнаважанымі.
Кіршчэня не заўважыў, што ад шпаркай хады і ад піхання свайго маторнага «козліка» ўпацеў. Спыніўся, дастаў з кішэні штаноў спецыяльна пакладзеную туды сёння чыстую насоўку, выцер лоб і патыліцу, аддыхаўся.
Свяціліся вокны ў катэджах у новым калгасным пасёлку, на цэнтральнай сядзібе, не гэтак ярка з засені прысад высвечваліся вокны вёскі. Спакой панаваў у прыродзе. Кіршчэня ніколі не быў ні паляўнічым, ні рыбаком. Ён і кароў не любіў пасвіць, а таму глядзець на тое, што навокал, у яго ніколі не ўзнікала патрэбы. Дзень быў для таго, каб рабіць сваю дзённую работу, ноч для таго, каб адпачываць, дрэвы раслі таму, што яны дрэвы, трава — таму, што яе трэба было касіць і нарабіць з яе сена, збожжа — каб намалаціць з яго хлеба... Цяпер толькі, у старасці, ён часам нібы спатыкаўся, пачынаў заўважаць, якое нечакана густое і зорнае неба бывае ў жніво і як часта падаюць з неба зоркі, пакідаючы за сабой імклівыя росчыркі. Ці дзівіўся туману, які зранку густа наплываў, затопліваў усё навокал, а пад сонцам нечакана хутка распаўзаўся кудлатымі лахманамі. І не разумеў, навошта заўважае і навошта трэба яму гэтае заўважанне. І зараз ён не доўга любаваўся ноччу, разагнаў веласіпед, і той роўна і напорыста затрашчаў маторчыкам.
Аднак крыўда не дала Кіршчэню спаць спакойна ноч. Перажылі б Мяцельскія з яго, ведалі б тое, што ведае ён, не хапіла б у іх гэтакай смеласці. Дарма, што не прыязджаюць упаўнаважаныя цяпер, як прыязджалі раней.
Кіршчэня і ў ложку доўга варочаўся з боку на бок, урэшце вымушаны быў устаць, сесці за свой пісьмовы стол, раскрыць канторскую кнігу і пачаць пісаць. Пяро пісала адно, а ў галаве паўставалі тыя малюнкі, пра якія ён усё ж не адважваўся да канца ні напісаць, ні нават расказаць. У душы нешта стыла, і пераступіць цераз невядома кім, але навек пазначанае «нельга» ён не мог і зараз, праз многа гадоў, калі, мабыць, тых упаўнаважаных, што памятаў ён, і на свеце няма. І час іншы. Але не верыў стары Кіршчэня, што не можа быць таго, каб пільнае вока не глядзела і не прыкмячала ўсяго, што робіцца навокал. Есць нагляд за ўсімі, без гэтага проста нельга.
І чамусьці нагляд гэты паўставаў у вобразе Беразоўскага. Нічога адметнага і страшнага ў тым Беразоўскім не было. Крыху вышэй сярэдняга росту, вочы блакітныя, і валасы светлыя, кучаравыя, нейкія нават жаночыя. І скуранка на ім звычайная, крыху вынашаная, планшэтка заўсёды з сабою. І наган у кабуры. І ўсміхаўся гэты Беразоўскі, што аж ямачкі на шчоках абазначаліся. Але раптам нешта магло змяніцца ў яго абліччы. Блакітныя вочы страчвалі свой лёгкі колер, рабіліся вадзяністымі і страшэнна бяздоннымі. Мароз па скуры праходзіў ад гэтага позірку. Кіршчэня на сабе адчуваў. Смерць раптам выглядвала з тых вачэй.
Упершыню гэты смяротны холад Кіршчэня адчуў, калі толькі пазнаёміўся з Беразоўскім. Да вайны яшчэ.
Пасля адной з нарад сакратар райкома неяк сказаў Кіршчэню:
— Ты зайдзі пасля да мяне. З табою адзін чалавек пагаварыць хоча.
Кіршчэню падалося, што і ў словах сакратара райкома прамільгнула нешта далёкае ад уладнасці і ўпэўненасці.
Вось тады ў кабінет да сакратара і ўвайшоў прыгожы, кучаравы малады мужчына з ямачкамі на шчоках, калі ўсміхаўся, падаў Кіршчэню руку, паціснуў і сказаў:
— А я чуў, чуў пра вас, таварыш Кіршчэня.
І тое, што ён чуў, ужо абазначала пахвалу. Хаця, што ён чуў, бог ведае.
Беразоўскі зірнуў на сакратара райкома, і той паслухмяна ўстаў са свайго месца.
— Ну, вы тут пагаварыце, у мяне справа ёсць, — сказаў ён і выйшаў з кабінета.
Беразоўскі прысеў насупраць Кіршчэні, глядзеў на яго, усміхаўся:
— Думаю, што мы з вамі будзем няблага працаваць, таварыш Кіршчэня. Вы чалавек мясцовы, людзей ведаеце. У нашай рабоце апора на такіх людзей абавязковая. Інакш мы будзем як без рук. Вы ведаеце, у які час жывём, калі ўнутраны вораг, як гад, паказвае сваё джала з кожнае шчыліны. А за ім стаіць усясветная буржуазія, якая хоча знішчыць нас. Яе агенты нябачна распаўзліся па ўсёй краіне. І мы з вамі, таварыш Кіршчэня, адсячом гэтыя шчупальцы!
Беразоўскі рубануў рукой паветра. Шчокі яго заружавеліся, а за блакітнай фіраначкай вачэй адкрылася страшная, бяздонная смяротная пустата.
— Вядома, — згадзіўся Кіршчэня. — Але сярод нашых людзей такіх яўных...
— Яўныя нам не страшныя! Страшны замаскаваныя! Страшны эмісары...
— У нас быццам бы...
— Вы не спяшайце, таварыш Кіршчэня. Вы падумайце. Мы павінны кожнага бачыць. І таго, хто прытаіўся.
— Я разумею. — Кіршчэня не мог здагадацца, што мае на ўвазе Беразоўскі.
— А як у вас працуе Пратасевіч Зінаіда? — раптам спытаўся ён.
— Добра працуе. Звеннявая, стаханаўка.
— Да, таварыш Кіршчэня. А тады, як вырашылі выслаць іх як кулакоў, вы прысутнічалі? Вы галасавалі?
— Аднагалосна вырашылі.
Кіршчэня памятаў тое пасяджэнне. Тады ўпаўнаважаным было сказана, што не менш чатырох сямей трэба раскулачыць. Кіршчэня не памятаў, хто назваў першы і мнагадзетную сям’ю Пратасевіча. Хіба за тое толькі, што ён быў майстар на ўсе рукі, і каваў, і сталярыў, і плотнічаў, і печы клаў. Зарабляў, гаспадарку таксама трымаў. Але ж і астатнія не багацейшыя былі за Пратасевіча.
— А калі падумаць, таварыш Кіршчэня, якое дзела выходзіць? Сям’ю Пратасевіча вярнулі з Сібіры. Значыць, несправядлівасць была зроблена. Значыць, некаму трэба было, каб у людзей узнікла крыўда на Савецкую ўладу. Вось што гэта ўсё значыць!
Беразоўскі глядзеў на Кіршчэню, і на шчоках у яго былі ўсмешлівыя ямачкі. Яго, мабыць, задаволіла, што напалохаў Кіршчэню. Ён не дэманстраваў свае ўсясільнасці, але цешыўся ёй.
Гэта Кіршчэня потым ужо зразумеў, калі часта сустракаўся з Беразоўскім. З кожным ён пачынаў гаворку гэтак, каб чалавек спалохаўся. І калі атрымліваў задавальненне, Беразоўскі адыходзіў, рабіўся вясёлым і кампанейскім. І, мабыць, дрэнна было таму, хто адважваўся не спалохацца. Таго Беразоўскі запамінаў і спуску не даваў.
— Гэта здаецца, што быццам нічога і не здарылася, а на самай справе адбылося ўрадзіцельства.
— Ну, сям’ю ж вярнулі, а самога Пратасевіча не. Там астаўся.
— Гэта другое пытанне, таварыш Кіршчэня. Вышэйшых кампетэнцый. Яны разбяруцца. А мы з вамі павінны на сваім месцы... Я на днях заеду да вас, паталкуем, — паабяцаў Беразоўскі, раптоўна ўстаў, падаў на развітанне руку і рашучым крокам выйшаў з кабінета.
Нейкі час Кіршчэня сядзеў і не ведаў — што гэта ўсё абазначае. Ачнуўся толькі, калі зайшоў у кабінет сакратар райкома.
Ён уважліва паглядзеў на яго і запытаўся:
— Пра мяне распытваўся?
— Не, што вы!
Сакратар райкома ўважліва і недаверліва паглядзеў на Кіршчэню, паківаў галавой.
— Не пра вас, я праўду гавару. Толкам і не разабраўся, што ён ад мяне хацеў.
— Што хацеў, тое возьме, не сумнявайся. Дык, гаворыш, не пра мяне рэч была?
— Не.
Сакратар яшчэ раз пільна паглядзеў на Кіршчэню, і тады яму здалося, што ўздыхнуў сакратар з палёгкай. Нязвыкла клапатліва правёў да дзвярэй, паціснуў на развітанне руку.
Гэтую цень павагі ад раённага кіраўніцтва Кіршчэня адчуваў і потым, увесь час. Сам той толькі факт, што Беразоўскі лічыў яго за свайго чалавека, падымаў Кіршчэню, надаваў яму сілу і значнасць, якое не мелі іншыя.
Сакратар райкома недарэмна турбаваўся, таму што недзе праз паўгода яго раптам не стала, куды і што — невядома, паведамілі толькі, што вораг народа.
Беразоўскі любіў наязджаць нечакана і чамусьці адвячоркам. І заўсёды, калі Кіршчэня прысутнічаў дома. Вітаўся ўсмешліва і прыязна. Кіршчэнева разгубленасць ад нечаканага з’яўлення таксама прыносіла Беразоўскаму задавальненне, маўляў, мне кожны крок кожнага чалавека вядомы. У гасцях Беразоўскі размяшчаўся грунтоўна, не спяшаўся. Першае, ён пачынаў з гутаркі, з патрабаванняў ацаніць абстаноўку на канкрэтны дзень у вёсцы. Слухаў і дэманстраваў свой недавер да сказанага. Потым працягваў гаворку ў час вячэры. За вячэраю, пасля чаркі, Беразоўскі дабрэў, ружавеў і многае гатовы быў дараваць. Есці ён любіў, здавалася, куды тая страва ў яго ўмяшчаецца. Потым ужо Кіршчэня зразумеў, што страху няма, калі Беразоўскі альбо папракае, альбо падазравае. Страшней, калі прамільгне ў яго гаворцы чалавек быццам і мімаходзь.
Вось гэтак мімаходзь успомніў ён у гаворцы з Кіршчэнем Русакевіча, які прыехаў тады настаўнічаць да іх у вёску:
— Гаворыш, таварыш Кіршчэня, нічога за ім падазронага?
— Не. І слова лішняга не пачуеш, і актыўны...
— Гэта добра. Значыць, перавыхаваўся.
— А чаго яму перавыхоўвацца?
— Там у сталіцы контррэвалюцыя голаў падняла. Гаворыш, тут ён ніжэй травы, цішэй вады?
— Нідзе не чуцён і не відзён.
— Гэта, калі трэба, і пацвердзіш.
На тым гаворка і скончылася пра Русакевіча. А потым ноччу яго не стала. Як і звычайна, «варанок» прыехаў. Надвячоркам. Сама за стол сям’я села. Зайшлі тры чалавекі ў скуранках. Загадалі, каб збіраўся. Больш нічога не тлумачылі. Збольшага вобшук зрабілі. І ў Кіршчэні ніхто ніякага пацвярджэння пра паводзіны настаўніка не пытаўся. І Беразоўскі не ўспомніў пра Русакевіча. Нібы і не адбылося нічога і ён, Беразоўскі, пра гэта нічога не ведае, ніякага дачынення не мае.
Вось гэтак жа мімаходзь вярнуўся Беразоўскі і да сям’і Пратасевічаў, да Зіны. Баба жылы рвала, трэба было чатырох хлопцаў гадаваць адной. Дачка памерла, калі Зіна вярталася дадому з Сібіры. У вагоне памерла, і яна прывезла дачку мёртвую, на сваіх могілках пахавала.
Дык вось, Беразоўскі зноў неяк мімаходзь пацікавіўся жыццём сям’і Пратасевіча.
— Гэта добра, што яна стаханаўкай стала. Але не забывай, таварыш Кіршчэня, што гэта яна тады напісала скаргу, што яе мужа несправядліва раскулачылі. Знала, куды напісаць, куды адпраўляць. Выходзіць, тут рашэнне было няправільна прынятае... Пад сумненне пастаўлена. Гэта добра, што яна стаханаўка, добра, што дзяцей падгадавала.
І неўзабаве не стала Зіны Пратасевічавай. Ноччу прыехалі па яе, каб ніхто не бачыў, ноччу павезлі, і больш ніякага гуку.
Часам, прачнуўшыся ноччу і слухаючы, як смачна спіць, пахропвае Беразоўскі, а пасля выпіўкі ён пахропваў, Кіршчэня думаў, што гэтак аднойчы ноччу і па яго прыйдзе машына, забярэ і ніхто не будзе ведаць, куды забралі. А гэты Беразоўскі будзе вячэраць у таго ж Жыгара ці каго іншага, піць самагонку, пасопваць ноччу на ўсю хату.
Беразоўскі не знік і не прапаў нават за вайну. Ён ішоў за Кіршчэнем, як прыстаўлены да яго. Кіршчэня аж утрупеў, калі ўпершыню ўгледзеў яго пасля вайны ўжо, калі ўсё тое даваеннае, здавалася, асталося недзе далёка-далёка ззаду. І нічога адтуль вярнуцца не можа.
Вечарэла. Сама ранняя вясна, першая зеляніна толькі праклюнулася. І прыпар пайшоў ад зямлі. Чысціня і ў паветры, і на зямлі. У гэты надвячорак і спыніўся ля Кіршчэневых варот трафейны матацыкл з каляскай. Начальніку міліцыі Кіршчэня не здзівіўся. Але першы на двор зайшоў не начальнік, а Беразоўскі. Вайна, здалося, нічуць не змяніла яго: гэтакія ж кучаравыя русыя валасы, толькі ўжо потым, у хаце, прыгледзеўся Кіршчэня, што пасівелі яны. І маршчын больш на твары стала. Але гэта толькі зблізку. А на дварэ ён здаўся гэтакім жа самым, бо і тая ж сумачка-планшэтачка, і наган на баку. Толькі ямачак на шчоках не стала, калі ўсміхнуўся, падаючы руку Кіршчэню:
— Добры вечар, таварыш Кіршчэня. Вы думалі, што нашы дарогі з вамі разышліся?
Беразоўскі ўсміхаўся, а Кіршчэня чамусьці падумаў: «Браць прыехалі».
— Ну, што стаіш, я не з таго свету. Я жывы, таварыш Кіршчэня. Працаваць будзем разам. Запрашай у хату.
І Беразоўскі пачаў зноў заязджаць да Кіршчэні, калі быў «па справах» на раёне. Ён таксама партызаніў, узначальваў асобы аддзел. Цяпер працягвае ранейшую работу. За вайну ён навучыўся піць. І толькі калі напіваўся, у вачах з’яўлялася тая самая шкляная пустата і холад, тая смяротная прорва. Кіршчэня не ўтрываў, пахваліўся, што ў партызанах ён таксама быў пры асобым аддзеле, а потым пакінуты ў Заходняй Беларусі для барацьбы з бандытамі.
На гэта Беразоўскі спакойна сказаў:
— Ведаю, таварыш Кіршчэня, чым вы займаліся ў вайну. І пасля.
І ён паляпаў па сваёй сумачцы-планшэце, якая вісела на баку.
Усё было ў Беразоўскім тое ж самае, але нешта і не тое, чым далей, тым усё больш і больш адчуваў Кіршчэня, што знікае ў яго страх да Беразоўскага.
І аднойчы ён пераступіў цераз тую мяжу, цераз якую б раней пераступіць не адважыўся. Той вечар Беразоўскі піў больш, чым звычайна, і гаварыў таксама намнога болей.
— Я табе скажу, таварыш Кіршчэня. Я пры асобым аддзеле не проста быў. Я ўсю гэтую свалату фільтраваў. Усіх падонкаў, паліцаяў. І тых, хто ім прыслужваў. У мяне ўся агентура была. Я ўсіх іх бачыў. Камандзір мне давяраў. Я правая рука ў яго быў. Мы прымалі з ім рашэнне. З гэтым так, а з гэтым так. І таму выжылі, што літасці не зналі. Цвёрдасць была. Камандзір, ён таксама толк ведаў. Мы на востраве базіраваліся. І штаб брыгады там. Дарога да нас па кладках у балоце ішла. Дык вось, прыйдзе сувязны, мы яго сустракаем. Усё як належыць. А на кладкі я звычайна праводзіў. Нікому не даручалі. Адзін стрэл у патыліцу. Шпок — і дзядзька пайшоў у багну. І сто працэнтаў гарантыі, што ніхто не выдасць. Сто працэнтаў! Раніцаю, у тумане, шпок, і ўсё. Ты мяне разумееш, таварыш Кіршчэня?
— Чаму ж не разумець, разумею. Але ў нас такога не было.
— Адкуль табе ведаць, прастата! Той, каму трэба ведаць, той і ведаў. Такая наша работа. Сёння ты шпокнуў, і ніхто не ведае, заўтра цябе шпокнуць. І таксама ніхто не будзе ведаць. Нічога ты не знаеш, таварыш Кіршчэня!
Беразоўскі махнуў рукой, паволі зняў папругу з наганам, потым сцягнуў з пляча планшэтку:
— Закрый на ноч у сейф. І галавой мне адказваеш!
Ён ужо зусім ап’янеў, глядзеў асалавелымі вачыма, як паклаў зброю і планшэтку Кіршчэня ў шафу, замкнуў ключыкам, адабральна кіўнуў галавой.
А ноччу, калі ўпаўнаважаны спаў, Кіршчэня адчыніў шафу, дастаў планшэтку. Ужо з планшэткаю ў руках пракраўся ў сенцы, там вобмацкам знайшоў ліхтар, запаліў святло. Таму, што ўбачыў, нельга было нават паверыць. Спачатку ён не мог зразумець, што абазначаюць прозвішчы, акуратна напісаныя папарна, злучаныя паміж сабою стрэлачкаю. Спачатку прозвішча старшыні сельсавета, потым старшыні калгаса, дырэктара школы і далей, далей. Прозвішчы ахвяр і тых, хто павінен быў на іх данесці. Ён, Кіршчэня, павінен быў данесці на старшыню калгаса, а потым Жыгар на яго, на Кіршчэню. Ён тады ўглядаўся ў спіс, стараўся запомніць прозвішчы, хто першы, хто на каго. І гэтаму страшнаму ланцугу прозвішчаў не было канца.
Як гадзюку, нёс Кіршчэня назад у шафу планшэтку са школьным сшыткам у касую лінейку. Але паіў і карміў ён Беразоўскага да таго часу, пакуль той раптоўна не знік, як праваліўся скрозь зямлю. Перастаў прыязджаць, не стала ў раёне.
Кіршчэня глядзеў на роўна пісаныя радкі ў сваёй канцылярскай кнізе. Не, не адважвалася рука пакідаць на старонках паперы тое, што ведаў пра арышт Русакевіча, пра Зіну Пратасевічаву, не адважвалася рука запісаць і пра тое, як ноччу глядзеў ён планшэт Беразоўскага, якія там бачыў прозвішчы. Дарэмна асмялеў Мяцельскі, не паказвалі яму яшчэ абсмажаную варону. Беразоўскія памяняліся, а тыя вучнёўскія сшыткі не прапалі. Падай сігнал, і ўсё стане на свае месцы. Вернуцца назад альбо знойдуцца другія беразоўскія. Улада не любіць, калі з ёй пачынаюць занадта братацца.
Яшчэ Кіршчэня думаў, што дарэмна Беразоўскі пахваляўся, быццам ведае ўсё пра яго. Не ведаў ён, як удалося Кіршчэню вярнуцца цэлым з Заходняй Беларусі, не быць застрэленым бандаю. Выпрасіў там ён дазвол даведацца, што і як з сям’ёй. А як прыехаў дадому, больш туды не вярнуўся, адсюль знаёмае начальства дало туды паведамленне, што ён пакінуты тут на партыйнай рабоце. Ды і нікому не любіў хваліцца пра гэта Кіршчэня, толькі яго старая ябеда ведае пра тое, як ён ратаваў сваю шкуру і як адкупляўся спіртам і салам. Спірт браў на суседнім спіртзаводзіку. І амаль кожны раз, як ехаў у раён, вёз. І яго гадоў колькі даілі, не выпускалі з вёскі, трымалі брыгадзірам. Быццам бы каб не трапіўся непатрэбнаму чалавеку на вока.
Але гэта ведаў толькі ён, Кіршчэня, больш ніхто не ведаў, і нават папера не ўведае, перад якой ён рашыў спавядацца перад смерцю. Споведзі не атрымлівалася. Ды нічога, ён прымусіць яшчэ лічыцца з сабой. Ён возьмецца і праверыць, як паказваюць у калгасе ўраджайнасць. Яны яшчэ не ведаюць старога Кіршчэню. З ім лепш не звязвацца, пірагі ён умее аднесці.
Гэтак думаў Антон Аляксандравіч у начной цішыні, пачынаючы засынаць над летапісам свайго жыцця, актыўнага з самай маладосці і да глыбокае старасці.
— Ну, сава старая, чаго свет бесталку паліш ноччу? Вото скінешся на падлогу! Ідзі ўжо спаць укладайся, Леў Талстой!
Старая, мабыць, ужо выспалася і таму не змоўчала, назіраючы, як Кіршчэня змагаецца са сном.
Кіршчэня аж сцепануўся, хуценька загарнуў сваю канцылярскую кнігу, мацюкнуўся на старую і пайшоў класціся спаць. Ён быў гатовы раскруціць рэйд праверкі якасці правядзення ўборачнай работы ў калгасе.
Кулеш прачнуўся досвіта, як і звычайна. Толькі засвятлелася шэранню шчыліна ў хлеўчуку, дзе ён спаў летам на сене. Уставаць не хацелася, няўтульная гэтая шэрая часіна. Яшчэ не прачнуліся ні дрэвы, ні трава, не адчулі ранішняга абуджэння. Усё жывое чакала першага сонечнага праменьчыка, самога сонца з-за небакраю. У гэтую пару прырода глядзіць на ранняга чалавека хмура і незадаволена, яна, як і раструханая пасля сну жанчына, не любіць, каб яе бачылі гэтакаю.
Кулеш ляжаў і чакаў, пакуль абзавуцца ў садзе птушкі, пакуль пачне пасвістваць, як у трубачку, вялікая жоўтая і ніколі не бачаная птушка івалга.
Знаёмым, глухім болем балела галава. Як і тады, калі яго паклалі ў шпіталь, пасля чаго далі інваліднасць і дачасна адпусцілі на пенсію. І ныла параненае сцягно. Боль
у ім жыў пастаянна, толькі не прачынаўся, не замінаў. І калі пачынала балець ад тае даўняе кантузіі галава, ажываў, выплываў і боль у сцягне. Гэта падарунак на ўсё жыццё ад нямецкіх мінамётчыкаў, якія білі густым загародным агнём па невялічкай вышыні, парослай на вяршыні кустамі барбарысу, шыпшыны. Ніжэй на схілах бялеўся рэдзенькі, патаптаны, пераараны выбухамі ячмень, які мясцінамі гарэў слабенькім і амаль нябачным нізенькім полымем.
Калі пачынаўся боль, да Куляша назойліва вяртаўся адзін і той жа сон-успамін. У ім пераплялося і тое, што было, і тое, што мроілася. За партызаншчыну ён нагледзеўся і намнога страшнейшага. Бачыў і людзей, жыўцом спаленых, і дзяцей, якіх парвалі нямецкія аўчаркі. Сабакі рвалі дзяцей на вачах у бацькоў, а калі тыя не вытрывалі і пайшлі на карнікаў, яны пастралялі ўсіх. Адну роту тых карнікаў з аўчаркамі яны адагналі. І ні потым у партызанах, ні на фронце ён не бачыў такога лютага бою. Два партызанскія атрады з бакоў пайшлі на карнікаў. Білі ўрукапашную, усіх да аднаго. Дасюль Кулеш не забыўся тую жудасную і страшную асалоду, калі бег з нажом у руцэ.
А не пакідаў у спакоі Куляша, здавалася б, дзённы эпізод ужо з франтавога, кароткага жыцця. Чамусьці іх паднялі атакаваць удзень, пасля абеду. Атакавалі яны з узлеску невялікага бярозавага гаю.
Немцы толькі зачапіліся на вышыні, паспелі збольшага ўсяго акапацца. Можа, і трэба было атакаваць з-за нейкае вялікае тактыкі. А можа, быў просты разлік на авось, спадзяванне, што немцы не паспелі замацавацца як след.
З вышыні ўлупілі густа — і з кулямётаў, і з мінамётаў. У гэтым шалёным трэску Кулеш бег і не чуў ніякай каманды, пакуль не апынуўся ў чорнай і смярдзючай ад выбуху варонцы. У галаве тоненька гудзела, яна была цяжкая. І страляніна сціхла. Толькі час ад часу свісталі міны, нібыта накручвалі на верацяно і выцягвалі з цябе жылы. Выбухі чуліся тады там, дзе была пазіцыя іхняга батальёна.
Кулеш асцярожна выглянуў з варонкі. Вакол поле, голае поле, перакапанае выбухамі, з целамі мёртвых салдат, якія толькі што гэтак жа, як і Кулеш, беглі ў атаку. Ім было ўжо ўсё аднолькава, а ён жывы. Што, калі немцы возьмуць і пойдуць у атаку? І першае жаданне — падхапіцца і дабегчы да сваіх. Але за час партызанкі Кулеш прывык перш, чым куды вылазіць, лішні раз паглядзець. Ён гатовы быў падхапіцца, каб бегчы, і ўбачыў, як воддаль з варонкі выскачыў салдат, пабег прыгнуўшыся. І спатыкнуўся праз некалькі крокаў, зрэзаны кулямётнай чаргой. Падаў ён, павярнуўшыся бокам да немцаў. А з вышыні кулямёт радасна сек яго, шкуматаў кулямі ўжо ляжачага. Ад разрыўных куль на зямлі ўскоквалі маленькія кусцікі выбухаў.
Дарогі з гэтае варонкі Куляшу не было. Дакладней, была адна — на той свет.
А сонца нібы застыла, вісела над зямлёй навек на адным месцы. У сне здавалася, што сонца высвечвае ўсё дашчэнту на гэтым полі, высвечвае забітых, высвечвае яго ў варонцы, і немцам ён відзён, яны пазнаюць, што жывы, калі хоць паспрабуе паварушыцца.
Ніколі гэтакага доўгага і гнятлівага дня не было ў яго жыцці, ніколі яму гэтак не хацелася, каб хутчэй сцямнела.
Дзіўна было, але і праз многа гадоў гэты пакутлівы сон-трызненне цягнуўся па часе гэтулькі, колькі і астатак таго дня. Сон не адступаўся, мучыў цэлыя ночы напралёт. І прачынаўся Кулеш у роспачным адчаі, бо калі сцямнела, калі можна было бегчы да сваіх, ён выпаўз да краю варонкі, прыпадняўся на руках, каб бегчы, і з жахам адчуў, што падае, правальваецца ў чарнату — яго не слухалася левая нага.
Гэтак канчаўся сон. А тады ён дачакаўся цемры, дабраўся да сваіх. Нагу яму разбіла ў другім баі.
Кулеш павярнуўся на бок, успомнілася пасяджэнне партыйнага бюро. Усе адзін за адным прайшлі перад вачыма. Не спагнанне турбавала, а тое, як і што гаварыў кожны. Кулеш ведаў, што калі скарга напісана ў райком, то спагнанне павінна быць. І вымова есці не просіць. На павышэнне яму ісці не трэба, як гавораць у арміі, менш за ўзвод не дадуць, далей за Кушку не пашлюць. Хаця цяпер могуць паслаць і далей, адкуль і голаў на плячах не прынясеш. Яму ўжо гэта не пагражала. Пенсію ў яго ніхто не адбярэ. І дарэмна ён траціць здароўе на камбайне. На добры лад, трэба было не паказваць моду. Але ж хацелася і зарабіць. Хаця што толку таго, што пайшоў на трактарыста, што зарабляў увесь век? Аказваецца, шчасце не заробіш. Шчасце, быццам ад Бога, альбо ўдаецца яно, альбо не. Гэта як каму пашанцуе. Кожны нешчаслівы сам па сабе. Кіршчэня таксама няшчасны, што не слухаюць яго і што цяпер ніхто ніякіх мер ні да кога не прымае.
Устаў Кулеш пазней, чым звычайна, і калі ішоў на работу, у задуменнасці не пачуў, як дагнаў яго старшынёўскі «козлік». Толькі калі машына на ціхім хаду пакацілася амаль побач, заўважыў яе.
Мяцельскі адчыніў дзверцы, павітаўся.
— Садзіся, падвязу.
Кулеш сеў у машыну. Было такое ўражанне, што старшыня знарок падпільнаваў яго.
— Як Жолуд у цябе? — запытаўся ён пра Куляшовага памочніка.
— Як і заўсёды. Калі не дабудзе нічога выпіць, то робіць. Нудна толькі яму тады.
— Ну і што, заперці мне яго ў элтэпэ? — запытаўся Мяцельскі. І сам адказаў: — Заперці не праблема. Рука не падымаецца.
— Хоць бы так палячыць.
— Не ідзе так лячыцца. Я з ім гаварыў не раз. Абяцае і не ідзе.
— А хто захоча, каб запісалі цябе алкаголікам? Так усё жыццё ім хадзіць і будзе.
Кулеш адчуваў, што са старшынёй яны пераліваюць з пустога ў парожняе. Пра бяду Жолуда было ўсё вядома і аднаму, і другому.
Памаўчалі. Машына пад’ехала да канторы.
Мяцельскі вылез, пачакаў, пакуль выйдзе Кулеш, і тады сказаў шафёру:
— Пачакай мяне тут. На двор я пяшком прайдуся.
Кулеш зразумеў, што Мяцельскі хоча пагаварыць з ім адзін на адзін. Спачатку ішлі моўчкі, потым Мяцельскі, не абарочваючыся, сказаў:
— Я быў проціў гэтага разбору. Не да яго. Жніво пакуль...
— Раней, можа, і лепш. Плёткі сціхнуць, — адказаў Кулеш. — А разбіраць усё роўна б разбіралі. Калі прыслалі, то вам адчытацца трэба.
— А на добры лад, што разбіраць? Чаму мы цябе павінны разбіраць? Я сядзеў і думаў. Мяне колькі разбіралі — таксама таму, што трэба было разбіраць, што трэба было даваць адказ. А што ў цябе разбіраць? Жыццё пражыта, дзеці дарослыя. І што ты зрабіў? Вось што ты зрабіў? Фармуліровачкі знайшлі: за недастойныя паводзіны камуніста ў сям’і. Чортведама, што падумаць можна! І хто цябе павінен разбіраць? Цябе, які жыццё ўгробіў за ўсё тое, што сёння ёсць. З хлапчукоўства ў партызанах, фронт, раненне, і ўсё жыццё, як конь у баразне, — даваў, даваў, выконваў, выконваў! І ніхто дзякуй не сказаў і не скажа!
Кулеш прыадстаў на крок, але Мяцельскі гэтага не заўважаў, узмахваў рукой у такт крокам і гаварыў далей:
— Я цябе за што разбіраць буду? Я б цябе разабраў, калі на добры лад, за тое, што распусціў жонку, не павучыў яе за тое, што цябе не глядзела. Але і гэта тваё дзела. Ні адно партбюро яшчэ шчасця ў сям’ю не вярнула. А мы разбіраем! Ох як мы разбіраем! А хто разбірае? Якое права мае разбіраць цябе Радзюк? Ён хоць з дзесятую долю твайго зрабіў? Сваю прынцыповасць Кіршчэня паказвае? А ён усё жыццё толькі паказваў і вучыў. Усіх вучыў. І раскулачваў. Устаноўка была — і раскулачваў. Адчытацца трэба было. Ён і тады вучыў падпарадкавацца, калі з-за кукурузы канюшыну аралі. І тады паўтараў, што такая ўстаноўка ёсць!.. Ён цяпер патрабуе табе строгай вымовы! Курашчуп стары. Няхай бы ўстаў і расказаў, як пры мне, ад бабы ўцякаючы, у куратнік праваліўся.
— І ты ж, Сямёнавіч, галасаваў, — насмешліва абазваўся Кулеш.
— Я рукі не падымаў. Трэба было глядзець лепш. І не бяры ты ўсяго гэтага да сэрца, вось што я табе сказаць хачу! Плюнь і разатры, як гаворыцца!
— А я плюнуў. Чаго ты гэтак гарачышся?
— Не знаю. Надаела.
— Асунуўся неяк ты апошнім часам, — сказаў Кулеш.
Ён толькі цяпер заўважыў, як пастарэў за апошні час Мяцельскі.
— Ведаеш, усё яно ідзе, як і заведзена. Чалавек да ўсяго прывыкае. Але ж чалавек і спадзяецца. Верыцца яму, што некалі ж кончыцца ўся гэта непатрэбшчына. Кончыцца, і ты як чалавек будзеш. Я, старшыня, буду як старшыня рабіць, бо ведаю, што раблю. Калі не буду ведаць, у цябе, у другога папытаюся, у тых, каму веру. І не трэба мне ні гэтыя кіршчэні, ні гэтыя радзюкі! У мяне ж таксама білет у кішэні, і не горшы, а лепшы за іхнія. А падобна на тое, што не дачакаюся. Заварушыўся мой асколак. Абазваўся, даў званок.
— Паехаць трэба падлячыцца.
— Адажнёмся, тады паеду, паляжу ў шпіталі. Хаця ніякі шпіталь чалавеку ўжо не верне здароўя. А ты, Ян, не бяры да галавы, чэсна табе гавару.
— Я не вымову бяру, Васіль. Ты пра мяне гаварыў. І я пра цябе тое ж магу сказаць. Як нарадзіўся, адно і знаў, што рабіць. Гэта і шчасце, і радасць, і ўсё, больш нічога ў нас не было. Ведаеш, і робім. І сем’і ж не горшыя, усё як у людзей быццам было. А потым, як троху абжыліся, глядзі, як пакруцілася ўсё. Дзяцей пры нас няма. Самі ж іх у людзі вывелі. І мой навучыўся, каб хораша і весела жыць, і твае. І нават Мар’я ўспомніла пад старасць, што гэта я ёй жыццё сапсаваў. Бачыш ты, каб не я, то і яна б некалі разам з дзяўчатамі Мінск адбудоўваць паехала б, і цяпер бы жыла, як людзі, а то ўгробіла жыццё. Едзе, глядзіць, як другія жывуць. Пакуль за механізатарства грошы ішлі, не ўспамінала, цяпер успомніла, што я не той. Мы з ёю, як ажаніліся, у тое вяселле, пад раніцу спаць пайшлі. Маладажоны, у каморцы нам паслалі на ложку. Умасціліся мы. А як прыгрэлася яна, задам да мяне адвярнулася і засапла. Не разумеў я, што гэта знак на ўсё жыццё наша. Можа б, так яно ўсё і сышло, каб не гэтая Галя. І не думаў бы я ні пра што, і з тым бы і жыў, што маю. А вось на старасць адкрылася, што ў жыцці яшчэ радасць бывае і шчасце не выдумалі людзі... Дык і за гэтае празарэнне згнюсілі.
— Можа, яно і лепш, Ян, што кончылася... А што далей было б?
— Нічога не было б. Што ўжо можа быць?
— Да, не ажэнішся другі раз пры жывой жонцы, пры дарослых дзецях, у адной вёсцы.
— Яно ў нас так і выходзіць, што куды ні кінь, то вечны клін. А Галі як? Ехала дадому, адкуль яе і бацьку жыўцом вырвалі і выкінулі. Расказвала яна мне, як ён і на старасць аж плакаў, гэтак хацеў, каб хоць адным вокам на сваю зямлю зірнуць. Прыехала, а ёй тут па мордзе. Вот і ўся любоў, і ўся радасць на той зямлі.
— Мужыка век за яго зямлю па мордзе, за тое, што яе любіў. Таўклі, пакуль ён ад яе не адвярнуўся, а яго ўсё роўна яшчэ таўкуць, па прывычцы, — абазваўся Мяцельскі. — Вот так мы і паспавядаліся адзін перад адным. А то я гляджу, ты нейкі як учарнелы. Думаў, на мяне крыўду маеш. Плюнь, не бяры да душы.
— Галава зноў балець пачынае, — прызнаўся Кулеш.
— Дык, можа, пару дзён перадыхні? Гэты п’яніца вытрывае, пажне.
— Ды не, Васіль, буду жаць. Кончым жніво, разам лячыцца паедзем.
— Угу, паедзем, якраз тыя ездакі, — усміхнуўся Мяцельскі, падаў руку. — Не бяры ўсяго да галавы.
Кулеш кіўнуў на развітанне, пастаяў яшчэ, пакуль Мяцельскі па-старэчы цяжка ішоў па дарозе назад да канторы. І нечаму ўспомніўся той ваенны надвячорак, тыя партызаны на конях, лёгкі, малады сярод іх Васіль. І тое вечаровае сонца, і свежы пах з аселіцы, і песня. І здалося, што гэта зусім нядаўна, зусім побач, зусім блізка.
— Ну, хопіць стаяць на дарозе, пайшлі, — вярнуў да рэальнасці Куляша голас Бранаўца. — Сёння пагодка будзе, жыманём за дзень!
— Жыманём, — згадзіўся Кулеш. Бранавец ішоў на першае месца ў жніве па калгасе.
Боль крыху адступіў, не адчуваўся, пакуль рыхтаваў камбайн. І зусім лягчэй стала, калі выехаў за вароты двара, паціху паплыла цяжкая машына, пагойдваючы жаткаю над дарогай. Час у запасе быў, і ехаў Кулеш не спяшаючыся.
З кабіны добра відаць навокал. Пшанічны палетак стаяў некрануты, і цяпер, у ранішнім няяркім сонцы, ён здаваўся падрумяненым у вялікай печы. Поле чыстае, не ўрослае зеллем і таму не набірала за ноч вільготнасці.
Камбайн з роўнаю, напорыстаю натугаю прыняў у сябе збожжавую масу, загуў натруджана, цяжка і пайшоў, пайшоў. Сыпанула з-пад шнэка ў бункер першае зерне.
І здалося Куляшу, што гэта не зараз адбываецца, а ўспамінае толькі ён. І тое, як ехаў на камбайне па дарозе, і як зайшоў у палетак, і як пачаў жаць. Ён пазнаваў нават і калоссе, і нават тыя невялічкія камяні, якія ён заўважаў на полі і паспяваў прыўзнімаць жатку,— усё пазнавалася, усё ўспаміналася. Затым ва ўспаміне ўсё нібы пачало змазвацца, неяк распаўзаліся, раствараліся сцябліны, каласы, і поле пакрысе ператварылася ў суцэльную мяккую карычневую імглу, якая пашарэла, закруцілася, нахлынула на Куляша. І апошняе, што толькі ён здзіўлена падумаў: «Адкуль раптам гэтакі густы туман паплыў на поле?» І не паспеў нічога зрабіць.
Камбайн няўпэўнена пайшоў па полі, не спыняўся, нібы выбіраў дарогу. Астатнія камбайнеры, якія яшчэ толькі ехалі па дарозе, здзіўлена глядзелі, што Кулеш жне наўскасяк поля. Але як убачылі, што камбайн выйшаў з пшаніцы, валюхнуўся ў невялікай канаўцы і ўпёрся жаткаю ў падсыпаную, высакаватую дарогу, здагадаліся, што здарылася бяда.
Калі Ельніцкі першы дабег, ускочыў у кабіну, то ўгледзеў, што Кулеш ляжыць грудзьмі на рулі і што ў яго мёртвы твар.
З кабіны Куляша дасталі асцярожна, паклалі ў цяні на зямлю і не ведалі, што рабіць. На худой старэчай шыі ледзь прыкметна торгалася жылка, супакойвала, што чалавек пакуль яшчэ жывы.
Яшчэ доўга стаяў, удавіўшыся зямлёй, камбайн, ляжаў пад ім Кулеш. Камбайнеры не адважыліся варушыць яго, машыну адправілі, каб выклікалі на поле «хуткую дапамогу» і прывезлі фельчара.
Фельчарка таксама нічога не магла вызначыць і нічога не стала рабіць, толькі паслухала пульс, сэрца. Пакуль прыехала «хуткая дапамога», у полі ўжо былі і інжынер, і аграномка, і Мяцельскі. Доктар з «хуткай» паглядзеў Куляша, развёў рукамі і загадаў асцярожна пакласці ў машыну.
Толькі тады Мяцельскі падышоў да яго, крануў за рукаў белага халата:
— Скажы ў бальніцы, што ў яго кантузія. Яшчэ з вайны. Апошнім часам галава ў яго пабольвала. Таму няхай не спяшаюць, не мітусяцца. Яму, можа, адпачыць трэба, каб адпусціла.
«Хуткая» асцярожна паплыла па дарозе, пачалі раз’язджацца машыны, і камбайны заступілі ў постаць.
Апошнім з поля паехаў Мяцельскі, нібы хацеў пераканацца, што жніво не спынілася, ідзе сваім ходам. Ужо ў машыне сказаў шафёру:
— Вот Кулеш і аджыў сваё, — і, нібы апраўдваючыся, дадаў: — Сёння сказаў мне, што галава пабольвае. Адпачыць не захацеў.
— Жывы чалавек пра жывое думае, — абазваўся Іван. — Усё ж утаптала яго Мар’я, хоць і цягавіты ён чалавек.
— На кожнага, Іван, ёсць свая Мар’я. А ўтаптала жыццё, яно ўсіх нас утопча. Толькі крыху раней ці пазней. Адвязі ты мяне, Іван, дадому, прылегчы мне нешта хочацца, — папрасіў Мяцельскі шафёра і ўжо маўчаў усю дарогу, толькі думаў пра сваё і ківаў галавой.
Той белы туман, які раптоўна абрынуўся на Яна на полі, не разганяўся ветрам, не расплываўся. Плыў над ім зверху. Ян ляжаў, нібы на дне, а туман, як вада, плыў над ім, па ягоным твары. Ян нічога не мог угледзець скрозь ягоную густую плынь. Першым жаданнем было ўсхапіцца на ногі, каб падняцца пад гэтым туманам, каб вырвацца з гэтай белай імглы. Але Яна асцярожна прытрымалі за плечы жаночыя рукі, не далі ўстаць.
— Ляжыце, ляжыце, вам пакуль што рана ўставаць.
Голас зусім незнаёмы. І пахі таксама. Не полем пахне.
— Дзе я?
— У бальніцы.
— Што са мною?
— Мабыць, у вас забалела галава.
— Сястра! Я нічога не бачу. У мяне ў вачах толькі белы туман!
Ян зразумеў, што гэты туман над ім назаўсёды. Ён аслеп.
— Я аслеп! — паўтарыў ён у роспачы сваю здагадку.
— Не, не бойцеся. Гэта пройдзе. Доктар гаворыць, што гэта пройдзе!
Сястра гаварыла завучаныя словы, а Кулеш зноў раптоўна адчуў, як усяму яму стала горача, як апускаецца ён некуды ўніз, ніжэй за туман. Слых яго ўлавіў, як затупалі абцасікі медсястры, як яна некага ўстрывожана клікала... А потым ён убачыў сонечны дзень.
Гэтакія дні бываюць у канцы жніўня і на пачатку верасня. Пуста ў палях, і нечым не летнім, нейкім журботным восеньскім напамінкам ляжаць прыбраныя палі. Але яшчэ многа зялёнага лісця, сонца, цяпла, і яно такое шчодрае, што верыцца ў працяг лета.
Павел усё ж прымусіў, угаварыў яго пайсці на паляванне на качак. І ён згадзіўся, выбраў вераснёўскі пагодны адвячорак, дастаў старую аднаствольную куркоўку, знайшоў чатыры патроны да яе і павёў сына да рэчкі, на старыцы.
Павел ідзе побач, худы, да грудзей толькі бацьку. І вочы яго косяцца на стрэльбу. Яму хочацца пранесці яе, і Кулеш здымае з пляча, перадае сыну стрэльбу. Яна ледзь не дастае прыкладам да зямлі, але Павел рады.
Канчаецца палявая дарога, ад даліны, ад поплаву павявае пахам травы, нагрэтых на сонцы лазовых кустоў, аеру. Сын прыадстаў крыху, ідзе справа збоку. Кулеш адчувае, што пачынае хвалявацца, што і яго самога міжволі забірае паляўнічы азарт, хоць ён і ведае, што качкі павінны ўжо зляцець з тых мясцін, дзе вывеліся, на вялікую ваду, на азёры. І тым не меней ён аж скаланаецца ўвесь, калі з крыкам падхопліваецца на крыло, імклівым зігзагам узвіваецца ўгору з куп’я бакас. Стрэліць, вядома, не ўспявае і чуе, як сын шэпча: «Страляй! Страляй!..»
Акрамя бакаса, больш ні на што ім не пашанцавала, і сын засмучаны, хаця Кулеш даў яму два разы стрэліць. Цяпер у Паўла пабольвае ад прыклада плячук, гудзе ў вушах. Ён радасны, што не прамазаў, трапіў у лапуховы ліст і ад таго асталіся толькі дробныя кавалачкі. Усё ж не хапае сапраўднае дзікае качкі, па якой бы яны стралялі.
І ў гэты час ад алешніку роўна, не хаваючыся ляцяць дзве птушкі. Ляцяць крыху далекавата, упэўнена і спакойна.
Кулеш ускідае стрэльбу, страляе і бачыць, як адна з птушак камячком падае ў траву.
Сын не спускае позірку з таго месца, куды ўпала птушка, бяжыць, абганяе Куляша.
Дзікі голуб, горлінка, нават не ўцякае ад іх, сядзіць, прыпаўшы на перабітае крыло, і круглае яго вока здзіўлена і балюча глядзіць на людзей.
— Горлінка, — гаворыць Кулеш і адчувае, як прыкра самому, што не стрымаўся, што страляў. Навошта ім гэтая прыгожая лясная птушка? Галубы гэтыя любяць сядзець на вяршынях дрэў на ўсходзе і на захадзе сонца. Стройныя, быццам вытачаныя, нерухомыя.
Кулеш нагінаецца, бярэ ў рукі птушку. Крыло само цэлае, але шрацінка папала ў цела пад ім, і таму крылом птушка не можа варухнуць. На зямлі яна прападзе.
— А мы забяром яе дадому! Хай жыве ў нас!
Павел па-дзіцячы рады, што ў яго будзе жывая цацка, свой дзікі голуб.
Дадому ён бяжыць амаль што подбегам перад бацькам, задаволены і шчаслівы, што ёсць здабыча.
Кулеш скіроўвае на агароды, каб зайсці на двор непрыкметна для людзей.
Чамусьці гэты выпадак, гэты паход з сынам успомніўся Куляшу зараз. Можа, і не было ў іх больш магчымасці пабыць вось так разам. Пахадзіць па траве на аселіцы, адпачываць пад лазовым кустом. Увесь час Кулеш быў на рабоце. МТС брала сваё, жыць даводзілася не дома, і Павел вырас сам па сабе, вывучыўся, стаў вялікім чалавекам, цяпер зрэдку яго ў госці прывозіць шафёр.
Цяпер у сына з бацькам ужо няма часу. Прыедзе на ноч, пераначуе, па чарцы вып’юць, а назаўтра назад у горад.
Кулеш здагадаўся, што ўспамін той пра падраненага дзікага галубка выплыў у памяці ад жадання пабачыць, пачуць побач сына.
Ён зноў вярнуўся да свядомасці. На гэты раз белая імгла ў вачах ужо спалохала не гэтак. Ён ляжаў і прыслухоўваўся да пахаў, да гукаў. І прывыкаў глядзець у белы туман.
Маці Люба сварылася тады на яго з-за падстрэленага галубка:
— Дзіця магло пацешыцца. А ты, стары чалавек, узяў падстрэліў птушку. Куды ж цяпер яе?
Ян маўчаў, гаварыць не было чаго.
Пасяліўся дзікі голуб жыць на двары, пад перавернутай скрынкай. Баба Люба ставіла пад скрынку ваду, сыпала зерня. Першыя дні голуб сіратліва сядзеў у кутку скрынкі, пазіраў сваім кругленькім, тужлівым і, здавалася, збалелым вокам.
Аднойчы Кулеш пачуў, як ён спалохана трапечацца і б’ецца ў сваёй схованцы. Ян выглянуў з хлява на двор. На скрынцы сядзела кошка, прасоўвала лапу ў шчыліну і спрабавала загрэбці голуба кіпцюрамі. Давялося яму пазабіваць шчыліны, каб кот не мог прасунуць лапу і каб не палохаў птушку.
Пакрысе голуб ажыў, пачаў кляваць зерне, піць ваду. І калі аднойчы Паўлік прыпадняў скрынку, ён выбег з-пад яе і ўзляцеў на яблыню.
— Дальбог, узляцеў! — зарадавалася старая Люба.
— А як мы яго назад зловім? — Паўліку не хацелася разлучацца з птушкай.
— Назад ты яго не зловіш. Паляціць ён сваіх шукаць. Пара ім у чароды збірацца і адлятаць.
Але не адляцеў дзікі голуб, якому давялося пабыць пры чалавеку. Назаўтра Кулеш заўважыў, што прыгожая, нібы вытачаная, птушка сядзіць на каньку іхняе хаты пры коміне. Потым зляцела ўніз і пачала кляваць зерне, якое асталося на тым месцы, дзе зусім нядаўна была яе няволя, дзе ляжала перавернутая цяжкая скрынка.
— Што ж ён сабе думае? Калі не адляціць, прападзе ж зімой, — бедавала маці.
А Паўлік падсыпаў круп, і голуб прылятаў карміцца, злятаў з даху на плот, з плота на зямлю і па-гаспадарску разгульваў па двары.
— Што значыць жывое пры чалавеку! Прыгрэлі, пакармілі — ён і прывык, і жыць ужо тут гатовы, — гаварыла старая.
Скончылася ўсё звычайна і нечакана проста. Мабыць, як і павінна было скончыцца рана ці позна. Кошка ўсё ж прыцікавала новага гаспадара, схапіла і знікла з ім за кустамі агрэсту ў садзе.
Кулеш заўсёды, калі пачынаў думаць пра сына, успамінаў таго голуба. Успамінаў цяпер. Яму хацелася, каб сын прыехаў, пасядзеў побач, пагаварыў з ім. Ён ведаў, што сын прыедзе не хутка, пасля таго як скончыцца камандзіроўка. Але яму хацелася, каб прыехаў сын. Гэтак жа, як і калісьці сыну пайсці з ім на паляванне.
Кулеш пакрысе прывык да белага туману ў сваіх вачах, ён не гэтак палохаў, як на першым часе. Ды і дактары суцяшалі, што пакрысе зрок павінен вярнуцца. Ён ім верыў і не верыў, але чалавек заўсёды спадзяецца на лепшае. І гэтае спадзяванне цешыла душу.
Потым Куляша накіравалі ў абласную бальніцу, і амаль праз месяц ён заўважыў, што з белага туману пачынаюць пакрысе выступаць абрысы пакоя, мэблі. Людзі спачатку ўзнікалі аднекуль здалёку, нібы ў маскхалаты апранутыя.
У бальніцы Куляша адведала Вера. Мар’я паехала і жыла ў вёсцы. Трымаць гаспадарку адна старая маці не магла. Вера і прывезла Куляша дадому пасля выпіскі.
Надзіва залатая і пагодная, як падарунак людзям, стаяла восень. Прайшло крыху дажджоў, але не зацяжных — кароткіх і спорных, нават з громам і маланкамі, далёкімі, быццам сполахі. Не верылася, што канец верасня. Трымалі лісце дрэвы, толькі сям-там зажаўцелася яно, ды загарэліся рабінавыя гронкі, незаўважна абляцеў ліст, і рабіны красаваліся, як раскошныя чырвоныя вогнішчы. Людзі спяшаліся рабіць работу, пакуль суха, пакуль надвор’е. Скончылася, адшумела жніво, пасеялі азімыя, канчалі выбіраць бульбу.
Пад канец жніва ноччу, седзячы над сваёй канторскай кнігай, раптоўна памёр стары Антон Кіршчэня. Кіршчэніха пачула, як грукнуў ён, упаў з крэсла, пакуль уключыла святло, падбегла, ужо і душа адышла. Перад гэтым Кіршчэня цэлыя дні не ссядаў са свайго маторнага веласіпеда, трашчаў і на полі ля машын, і на цэнтральнай ля вагаў. Пагаворвалі, што пераможна са сваімі запіскамі ён хадзіў у кабінет да Мяцельскага і ў бухгалтэрыі было чуваць, што гаворка там адбылася цяжкая, бо стары вылецеў з кабінета, азіраючыся на дзверы, а Мяцельскі пажаліўся галоўбуху, што Кіршчэня некалі людзей раскулачваў, а цяпер за калгас узяўся. Кіршчэня хадзіў жаліцца на старшыню да Радзюка. Парторгу ён паказаў лічбы, з якіх вынікала, што ўраджайнасць знарок заніжаецца. Радзюк ведаў, дзеля чаго — каб вывесці канчатковы вынік пасля, калі з калгасаў павытрэсваюць усе дадатковыя планы пастаўкі. Радзюк уважліва выслухаў Кіршчэню і здагадаўся, што гэта, мабыць, не без яго ласкі мінулы год у калгас прыехала камісія, «знайшла» два лішнія капцы буракоў і тры з бульбаю. Мяцельскага разбіралі на бюро, а «лішняе» забралі ў лік дадатковага плана нарыхтовак, які быў спушчаны на раён.
Хавалі Кіршчэню як аднаго са старэйшых камуністаў урачыста. З раёна прывезлі палкавую духавую музыку. Развітальнае слова гаварыў нядаўна выбраны новы сакратар райкома. А ў сувязі з тым, што прыехаў сам першы сакратар, разам з ім прысутнічаў і цэлы цуг машын і людзей. Таму жалобны стол рабілі за кошт калгаса, сталы стаялі ў хаце, у сенцах і нават на двары. Слоў гаварылі многа, спачатку прадстаўнікі раёна, потым калгаса, потым сельсавета. Адгаварылі яны недзе надвячоркам і ўслед за машынай сакратара райкома пачалі раз’язджацца. Свае, сябры і суседзі ці, як гаворыцца, сябры па працы, сядзелі дацямна і ўрэшце заспявалі песню.
Пасля таго як адсеяліся ўслед за жнівом, лёг у шпіталь для ветэранаў вайны Мяцельскі. Яго замяніў парторг Радзюк. Ён адчуваў сябе паўнапраўным пераемнікам, прынамсі, хацеў, каб усе гэта адчулі і зразумелі.
Галя Русакевіч пасля дзікае сцэны, якую ёй наладзіла Мар’я, з’ехала ў райцэнтр, наняла на ўскраіне горада кватэру, уладкавалася працаваць у дзіцячы садзік. На выхадныя дні прыязджала ў сваю хату, зрабіла на восень грады, перакапала з гноем. Да Куляшоў не заходзіла і старалася не сустрэцца з Янам.
Пра ўсё гэта расказвала Куляшу маці, калі ён вярнуўся з бальніцы. У яго было ўжо шмат вольнага часу, і ён падоўгу сядзеў з маці на лаўцы альбо як мог дапамагаў ёй па гаспадарцы.
Да Куляша, пакуль ляжаў у абласной бальніцы, праз дзень прыходзіла дачка з мужам і малой Леначкай. Мар’я таксама адведвала яго, і нават чуваць было яму, як першы раз плаксіва шморгала носам.
Зусім зрок у Куляша не аднавіўся. Бачыць-то ён пачаў бачыць, але дрэнна, як скрозь слюду, якую некалі замест шкла ставілі ў кабінах трактароў. І нібы адразу ўсяго паменшала навокал разам са святлом. Міжволі ён навучыўся не спяшаць. Спяшаць яму дактары забаранілі, забаранілі і любую, акрамя самай лёгкай, работу.
Жывы чалавек да ўсяго прывыкае, і Ян таксама прывык. Гэта ўсё ж лепш, чым зусім аслепнуць. Жонка крыху пабыла ў вёсцы і зноў зачасціла ў горад да дачкі. Дадому вярталася наездамі, каб памыць, прыбраць крыху і пасядзець з жанчынамі. Перад імі яна нават хвалілася: «А што, я дурная, каб, век зжыўшы з чалавекам, чорту лысаму ў зубы аддаваць яго? Як ні кажы, гэта ж не адной жыць».
Але ва ўсёй размеранасці новага жыцця прыходзіла незразумела чаго раптам вострае, пякучае адчуванне тугі і адзіноты. І тады хацелася некуды ісці, далёка, у свет. І Кулеш пачынаў думаць пра сына. У яго ўсё ж быў сын, быў нейкі працяг у тую далечыню, куды ён не можа дайсці сам.
Кулеш паціху выходзіў у сад, ішоў разораю між град за пляцы, туды, дзе на мяжы прысядзібных участкаў і калгаснага поля раслі дзве старыя яліны. Адну з іх разбіла маланка, а другая высілася і здалёк, адкуль ні едзеш, была відаць. Цёмная, кашлатая, яна як дзіўная вежа ўзвышалася над наваколлем. Ад яліны пахла сухою ігліцаю, смалою і нейкаю прахалодаю нават у гэтую восеньскую цяплынь.
Кулеш садзіўся на ўжо ўрослы ў зямлю, сцягнуты некалі з поля пад елку камень і гадзінамі праседжваў на ім. Поле зааралі на зіму, і яно, сухое, роўнае, шарэла ўваччу. Тады Кулеш заплюшчваў вочы — і паўставала зелень аселіцы, кусцістая, прыхопленая марозікам рунь, залацісты, бліскучы колер саломы!.. Расплюшчваў вочы — шэрань уставала перад вачыма. Заплюшчваў вочы — і пахамі, кветкамі, галасамі адзывалася дзяцінства, за ім усё жыццё з яго гэтакімі простымі і гэтакімі цяжкімі клопатамі скрозь войны і ліхалецце, са сваімі невялікімі і скупымі радасцямі. Абкрадзенае, абдзеленае, але яго жывое жыццё. А чаму сталася гэтак, што замест святла пад канец жыцця — пустая шэрань перааранага поля? І яго спакутаванай і вечнай маці — аслеплы сын, якога трэба даглядаць. Кулеш думаў, што калі б ажаніўся з такой, як Галя, яна б даглядала яго. І чамусьці верылася, што не было б гэтай шэрані і слепаты. Навошта пракляў Бог і маці, і яго любіць гэтую зямлю, усё аддаць ёй, каб атрымаць толькі шэрань, якая бясконцая, ад якой не ўратавацца тым, што заплюшчыш вочы?
Успаміны і гэтыя нязвыклыя, невядомыя дасюль думкі бянтэжылі душу, вялі Куляша да яліны, да ўрослага ў зямлю каменя. Без гэтага ён не мог. І кожнага дня намагаўся, глядзеў туды, дзе над шэранню ворыва абазначалася рэдзенькімі маладымі прысадамі дарога ад цэнтральнай сядзібы да вёскі. І калі асабліва пільна ўглядаўся, то бачыў на дарозе чалавека, мужчыну па хадзе. І тады Кулеш пазнаваў, што гэта Павел, сын, прыехаў на аўтобусе, ідзе дадому. Калі змахваў слязу, якая набягала на вочы, зноў бачыў толькі шэрае, нібы тая ваўчыная аблога, што гнала яго, маладога, пустое асенняе ворыва, якому няма канца-краю.
1989