Абрысы дрэў, як чорныя гравюры,
На ватмане зімовай белізны.
Не вер нашэсцю лютаўскай віхуры,
Вер у прышэсце гаманкой вясны.
Завеі знікнуць. Звонкі грай птушыны
У гушчыні зялёнай ажыве.
І смутак твой няўцямна-беспрычынны
Зарніц далёкіх водбліскам сплыве.
І не гравюрай — тонкай акварэляй
Мастак-вясна распіша фон зямны,
У фарбы красак, лугавую зелень,
У бірузовы колер ярыны.
І ўсё, што ў сэрцах нашых адгарэла,
Загоіцца ад подыху вясны.