Шуміць шматлюдны ўвечары Арбат,
Блішчыць асфальт паліраваным люстрам.
З высокіх дахаў — цёмнага гарба —
Звініць капеж красавіка салютам...
Ідзе вясна. Яе бадзёры гул
Над гмахамі, над плошчамі сталіцы
Зганяе халаджавую смугу
Ласкаваю, як дых дзіцячы, гліцай.
І тут нічым уздыму не супяць,—
Ён урываецца ў трамвайны скрогат,
Зганяе ён маршчынкі з твараў строгіх,
І маладзее ад яго Масква...
І маладзею я, і ты, і сотні тысяч
Такой жа неўгамоннай грамады,
Што рве ў шматкі былых зацішкаў цішу,
Што гоніць прэч былых ідылій дым!..
Бо йдзе эпоха цвёрдаю хадой,
Апранутая ў камень і жалеза;
Бо над зямлёю нашай маладой
Шумяць гады вясновым ветрам свежым!..
Таму згані, каханая, з вачэй
Туман трывог. Хай просты і суровы
Іх позірк разгараецца ярчэй,
Як зор святло у поцемку начэй,
Як шчырасцю народжанае слова...
У завірусе будных дзён і спраў
Губляюцца сябры і аднагодкі.
У фарбы сноў нядрэмная пара
Знаёмай урываецца паходкай...
Яна іскрыцца ў позірку вачэй,
У шпаркім поступе, у жвавых рухах,
І ў рытме тым ты хочаш сам хутчэй
Узяць стырно жыцця надзейна ў рукі,
Каб струны жыл, напятыя крывёй,
Дзён музыкаю радасна звінелі,
Каб зрок упарты і гарачы твой
Глядзеў наступным дням у вочы смела;
Каб не цвіло акрасаю пустой
Радкоў прыгожых залатое пер'е,
Каб станавіўся у вялікі строй,
Як майстра песень, а не падмасцер’е!..
Каб слоў тваіх шурпатая жарства
Сапраўднаю нянавісцю гарэла
Да тых, хто веліч часу, хараства
Аздоблівае таннай акварэляй;
Хто далікацтвам прыхаваўшы фальш,
Маной цыруючы душы прарэхі,
Шчэ выдае да нашых дзён амаль
За поўны голас слоў пустое рэха...
Люблю брысці ў сутонні вечароў
Па вуліцах узрушаных маскоўскіх...
Гарыць святло няяркіх ліхтароў...
І хочацца гаворкі па-сяброўску,
Пра тое,
чым жыве душа і кроў...
Так і сустрэча гэтая прыйшла,
Як нейкае раптоўнае здарэнне:
Мне на плячо рука твая лягла,
А ў вочы —
воч блакітнае мігценне...
На заклік твой маўклівы адкажу
Я шчырасцю, сагнаўшы чэмер горкі
Журботных дум. І ты вачэй не жмур,—
Хай будзе задушэўнаю гаворка!
Пара стрымаць пачуццяў шпаркі лёт,
І лёгкасць дум, і крылле маладосці!..
Так гладзь азёрную зімовы першы лёд
У звонкі снежань апаўночы мосціць...
Мы сталі ўдумней за пражыты год,
Мы асмяялі разам яшчэ ўчора
Стракатасць стрэч і разнабой прыгод,
Нядоўгую няўдач юнацкіх горыч...
Хадзем жа, любая, пад светлы далягляд,
Пад шум вясны і дзён няспынны грукат
На ясны, на шырокі й просты шлях,
Як у маленстве, ўзяўшыся за рукі!..
Што нам заклятых ворагаў мана?!
На чорны лес хай сыдзе іх нявер’е!
У нас — дарога простая адна,
Па ёй з табой і будзем мілі мераць!..
Барозны часу хай прарэжуць лоб,
Хай прыварожаць скроні нашы срэбрам,
Мы будзем ведаць: шквалам нас нясло,
У ноч, у бездараж, праз багны і праз грэблі.
Каб даль яснела маладым жыццём,
Ішлі мы ўгору па крутым уздыме,
Сатлелы ўшчэнт мінуўшчыны касцёр
Тапталі мы нагамі маладымі...
З нас кожны выканаць быў з радасцю гатоў
Загад эпохі і няўхільны, й слушны...
Без літасці, без спачувальных слоў
Мы пакідалі ззаду маладушных.
Таму й скупыя для пустых забаў,
Таму штодзень трымаем вуха востра:
Яшчэ ў наступным шмат гарачых спраў,
Яшчэ завуць няпройдзеныя вёрсты...
Навокал свет, як вогненны вулкан,
Гісторыя рыхтуе грозны выбух...
Дык скіньма прэч драбнот тугі аркан
І асабістых спраў цяжкія глыбы!
Цябе, любоў мая, вітаю зноў
У незвычайны гэты цёплы вечар!
Вятрыска цёплы дыхае вясной
На нечаканасць нашае сустрэчы.
Вячорны змрок агортвае муры,
Дымок туману над Масквою сцеле...
Так блізкі нам нямоўчны гэты рытм,
Калі ідзеш і вуліцаў тунелі
Кідаюць блікі з вокан на панелі...
Мы зноў з табою ў рупнай грамадзе,
Прыціснуўшы цясней да локця локаць...
Дзесь над Сакольнікамі памірае дзень,
Да золаку ж другога дня далёка...
Як хораша ўдваіх вось так блукаць
Пасля кіпучай працы ў вечар гэты,
Трымаць юнацтва шчасце у руках
Нам, полымем эпохі абагрэтым!
І йсці ды йсці... І цёплых зор касцёр
Хай зіхаціць над нашай галавою.
Пакуль наканавана нам жыццём
Любоў і шчасце падзяляць з табою!
І, можа быць, каму зусім няўцям,
Што гэта наша лепшае імгненне —
Кавалачак вялікага быцця,
Іскрынка вокамгненнага натхнення!..
1932