Лунаў арлан над сопкай беласнежнай,
Дзе сонца, ў вочы блікамі б’ючы,
Сляпіла пільны зрок арліны.
Яго ўсё вабіў акіян бязмежны,
І бліскавіцы грозныя мячы.
І дзікія міжгорныя лагчыны.
І, ўзняўшыся да краю хмары срэбнай,
Ён крылле белае над светам распластаў,
Пільнуючы нядбайную здабычу.
А дзесьці там, між сланцаватых рэбраў,
Ля выемкі бясцэннага пласта
За ім сачыў здабытчык-паляўнічы.
І грымнуў стрэл.
І вось шпарчэй, чым камень,
Паў белакрылы на скалу арлан
З асколкам неба ў воку ашклянелым...
...І мне знаёма рызыка шуканняў
І самародкаў рэдкасны паклад,
І ўзлёт увысь,
і ў бездань крок нясмелы...
Адно нязменна: вечны рух наперад
І мараў раззалочаны спічак,
І радасць лёту думкі белакрылай...
Таму лаўлю жар-птушкі алай пер'е,
А сам нашу,
пакуль жывы, ў вачах
Асколак неба бацькаўшчыны мілай...
1951