Прамення залочаны смык
Асеннія скрыпкі галубіць.
І сэрца знямелага крык
Не кратае скрухаю губы.
Я ў зрэнкі твае зазірну,
Усмешку злаўлю незнарокам,
І раптам згадаю вясну
І вобраз забытай далёкай.
Яна не такая, як ты,
Яе не паблытаць з другою:
І позірк не той яснаты,
І сэрца, напэўна, не тое...
На бераг халоднай ракі
Я выйду,
абняты спакоем,
Плывуць журавоў касякі,
Курлыкаюць пад галавою.
Празрысты дыхне халадок,
Павее з-за сопкі ў даліну,
І след пурпуровых аблок
Дрыжыць на ўстрывожанай плыні...
Ляці, мая думка, ляці,
Ляці, мая мара, на захад!
Кладзіся,
мой шлях,
між свяціл
Да мэты, не зведаўшы страха!
Цябе я не клічу туды,
Твой шлях і лягчэйшы й прасцейшы..
Мне мрояцца-сняцца сады,
Пялёсткамі ўсланыя сцежкі...
Там зорак асколкі на дне
Мільгаюць у возеры чыстым,
Там хтосьці чакае мяне,
Спаткання хвіліны ўрачыстай...
Таму ты не ўчуеш мой крык
Праз глуха зацятыя зубы,
Як восені сонечны смык
Пачне скрыпкі часу галубіць...
1946