На ўсходзе недзе сцежкаю гарыстай
Асёл паклажу не цяжкую нёс,
А тут каняка, потная ўся чыста,
З апошніх сіл цягнула поўны воз.
Ну што б аслу з дарогі крамяністай
Звярнуць? Дык не.
Ледзь буркнуў ён пад нос:
— Скуль знаць табе,
што на спіне шарсцістай
Вязу я мудрых кніжак поўны стос?!
Скажу табе, за век свой незлічона
Перацягаў тамоў я розных тых,
Што й сам вучоным стаць магу хоць сёння!
Мараль адна існуе для такіх:
Асёл, нагружаны цюкамі кніг,
Яшчэ не мае годнасці вучонай!