Што варажыла на руцэ цыганка,
Усё не ў лад, не ў колер, неўпапад.
Свет цесны. У ім душа, як астраўлянка,
Дзе ў шэрым моры тоне далягляд.
Не клінам — свет. Ёсць і твая дзялянка,
Хоць пашматаў яе і гром і град.
Нясмела зноў пастукае на ганку
Паэзія, спазнаўшы скруху страт.
Хіба ў сваяцтве талент і распуста?!
Разгулле плоці спеліць духу тло.
Душу не ўціснеш на тапчан Пракрустаў,
Дзе дабрыню сілком нявечыць зло.
Палын пяра, салодкай славы лусту
Не памяняй на ступу з памялом!