У гэткую ноч не сустрэць чалавека,
Не чуцен у цемры сабачы брэх.
Грыміць навальніца, шалёныя ветры
Салому зрываюць са стрэх.
А неба ад чорнае сажы чарней,
І нібы жывы кожны куст.
Гэй, хто там стаіць у ляску пры сасне?
Каго там пільнуе ў ляску?
Нікога. Варушацца лапамі хвоі,
І лес прыдарожны — сцяной.
Ды чорнымі крыллямі над галавою
Махае спалохана ноч.
Імчыцца і пудзіцца ў цемрадзі конь
Пад ветравы посвіст і шал.
І коннік трымае трывожнай рукой
Нагала халодную сталь.
Не лішняю будзе твая асцярога,
На кожную дробязь зважай,—
Нямала яшчэ па лясах і дарогах
Блукае варожых зграй!
Яшчэ чырванее ў Бярозе вада
Крывёй беларускіх сыпоў,
І ходзяць па сёлах і па гарадах
Раскаты рашучых баёў.
Шуміць навальніца, згінае бярозы,
Што сталі, як волаты, ў рад.
Гэй, хто там? Гэй, хто там стаіць пры дарозе
Ці вораг закляты, ці брат?
Нікога. Бязлюдна у цемры густой,
Шапоча бярозавы ліст,
Імчыцца упарта вярсту за вярстой
З пакетам у штаб камуніст.
Не гонар яго падганяе, не слава,
Не страх перад ліўнем свінца:
Калі камуністу даручана справа,—
Яе давядзе да канца!
І скача скрозь буру уперад і ўперад,
Пад ветравы гоман і свіст,
У фрэнчы суконным, пацёртым і шэрым,
З пакетам у штаб камуніст.
Што гэта? Уздымаецца конь на дыбкі
І раптам кідаецца ўбок,
І падае вобзем з прабітай рукі
Наган на вільготны пясок...
Засада. Чарга кулямёта з-за соснаў,
Вінтовачны беглы агонь...
Ратуй седака, адступаць яму позна,
Друг верны, салдацкі конь!
...На ўсходзе далёкім зара занялася,
Пад’ём праіграў гарніст.
У фрэнчы суконным, дзе кроў запяклася.
Прымчаўся у штаб камуніст.
1926