Дзень дагарае ціха й нетаропка,
Ляціць зямля ў чарговым віражы.
Мой брыгадзір даўно ляжыць пад сопкай,
Той, хто вучыў майстэрству працай жыць.
Я хваткай тою авалодаў хвацка,
Аддаўшы спрыт кайлу і малатку,
А заадно й гады свайго юнацтва,
А сталасць — службе вернаму радку.
Мы ўсе прыйшлі на гэту цвердзь зямную
Сцвярджаць правы на працу, шчасце, мір,
Каб ношу адкрывальнікаў цяжкую
Пранесці праз пустэчы, твань і жвір.
Таму й хаваю ў сэрцы веру тую,
Што завяшчаў мне мудры брыгадзір.