Па-якуцку Бурхала — шпаркая рака.
Мітусіцца паміж гор срэбраны рукаў...
А над ёй вясна ідзе подыхам вятроў,
А за ёй тайга гарыць полымем кастроў.
Над далінай па начах — камарыны звон,
А за ёй гара Марджот, дальні Оймякон.
Па-над прыіскам плыве дымчатая ноч.
Заглядаўся часта я ў залатое дно.
Думаў, шчасце я сваё на тым дне знайду,
Смагай змучаны я піў той ракі ваду.
Ў грудзі сланцавых парод прасякаў забой,
Клаў у скважын жарало агнявы набой.
У правалы, пад зямлю, у глыбокі карст
Апускаўся, каб знайсці багацейшы скарб.
Ды знайшоў яго не там, дзе даўно шукаў:
Каля рэчкі Бурхалы я цябе спаткаў.
Кроў у жылах — не вада, сэрца — не скала,
Да яго патайны ход ты сама знайшла.
З той пары згубіў спакой ды зазнаў бяды
Каля вышак буравых майстра малады.
Паміж скал крутых блішчыць срэбраны
рукаў,—
Па каменьчыках звініць Бурхала-рака...
1953