Заўважаю з сумам:
Час праходзіць —
Дзень за днём плыве
Да сініх берагоў.
І ніхто не скажа:
Стой!
Спыніся!
Годзе!
Ціха. Даль спавіта
Белаю смугой...
Гляну я навокал
Зрокам ясным:
Нерухома спіць
Скаваная Дзвіна.
Дзе той міг чароўны,
Дзе той момант шчасны? —
У бяздонні часу
Не прыкмеціш дна.
На душы і радасна, і дзіўна.
Па крутому насту
Добра йсці нагам.
Не шумяць прасторы,
Не пяе Наддзвінне.
Белыя дарогі.
Іскаркі ў снягах...
Ёсць такое слова дарагое,
Я яго глыбока ў сэрцы захаваў.
І нясу праз час,
Авеяны смугою,
На парог вясны,
Дзе свеціць сонца ў твар.
Мне яго сказала палачанка,
Калі май шумеў
У квецені садоў,
Тонкімі брывамі,
Чорнымі вачамі,
Апаліўшы сэрца,
Абудзіўшы кроў.
Дзе яна?
Чакаю — можа, прыйдзе?
Можа, я прыдумаў
Чараўніцу сам?!
Хай не знацца з ёю
Ні бядзе, ні крыўдзе,
Хай не звяне ўвосень
Майская краса.
Небакрай знікае
Ў сівым дыме,
Змрок на снег кладзе
Падсінены сувой...
Краю мой бялявы,
Краю мой любімы,
З сіняю істужкай
Прыдарожных хвой!..
Неяк на душы
І радасна, і дзіўна.
Цені адвячорка
Некуды сплылі.
Мякка час ідзе
Па свету,
Па Наддзвінню,
А зямля
Снягамі белымі пыліць...
1926