Ты не кажы, што ўсё даўно забыта,
Што ветрам часу памяць замяло.
Таго, што намі ў горкі час здабыта,
Не ператворыць ён у пыл і тло.
Маланкай, градам неаднойчы біты,
Правераны на стойкасць і на злом,
Жыву з душой, для добрых спраў адкрытай,
Як дзверы ў мой прытулак і жытло.
Не нас адных кранула дзікім смерчам
Жалеза, грому, дыму і агню,
Не мы адны зірнулі ў вочы смерці,
Каб пець асанну Перамогі дню.
Таму і сэрцаў нашых чысціню
Ні тлумам дзён, ні забыццём не сцерці.