Даўно трывогі праплылі,
І далягляд ізноў пустынны...
Так у далёкія краіны
Плывуць па моры караблі...
На бераг выйду я тады,
Дзе вецер свежы і салёны
На гальку кідае шалёна
Грамады пеннае вады.
У тым нязмоўклым шуме хваль
Адчую сэрцам і душою:
На лёс трывог і непакою
Мяне хрысціў дзевяты вал.
Каб ад маланак не аслеп,
Не захлынуўся ў дзікай прорве,
Каб не звялі ні суш, ні мора
Маёй душы на лжывы след...
1929