Дождж ідзе, і на сэрцы маркотна,
І душы не хапае спакою...
Гэта восень майстэрскай рукою
Тчэ з туманаў сівыя палотны.
Нашаптала яна ў вечар змрочны
Невыразных здагадак аповесць,
Каб, як грэшніка, клікаць на споведзь
У дванаццаць гадзін апаўночы...
Ападае пажоўклае лісце:
Ўзняўшы ўгору стамлёныя рукі,
Паскідалі, застыўшы без руху,
Тапалі залатыя маністы.
Гэта ўсё мне ў самоце здалося,
Гэта, выплыўшы з пены туману,
Нашаптала мне словы падману
Дажджавая бяздомная восень...
1946