Было юнацтва, кроў кіпела,
Калі да выніку дайшоў,
Што, не валодаючы целам,
Не авалодаеш душой.
Так, ды не так. Было каханне,
Была на свеце ўсім адной,
Душа ж яе была схавана
Пад пустаслоўем і маной.
Было ў часіны ліхалецця
Каханне поўным горкіх мук,
Што дзе там кволай той Джульеце,
Рамэо беднаму таму!
Калі ж хацела мёртвай хваткай
Бяда спыніць яго працяг,
Душа не рынулася ў пяткі
Перад пагрозай небыцця.
Была й атрута расставання,
Калі рабіў нясмелы крок
У спёку палкага кахання
Расчаравання халадок...
Што ні кажы — душа не лыка,
Не лезе ў прыказкі радок,
Яна імкнецца ў свет вялікі,
У свет хімер зямной хадой.
Калі ж прыгне лухта людская
Хлуснёй, паклёпам, брудам зла,
Яна і ўпоцемку блукае —
Шукае выйсця да святла.
І хоць абое пастарэлі,
Аціх крыві ўтрапёнай
Развітвацца не хоча з
Трывогі поўная душа!
1993